คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Day 2 ถึง...อัลฟ่าที่รัก
Day 2
ถึ...อัลฟ่าที่รั
ผมื่นึ้นมาพร้อมอาารปวหัว นทำให้ไม่อยาะลืมาึ้นมาเลย ผมวามือไป้าเียพยายามว้าปีเอร์มาอแ่ลับว้าเสื้ออวินท์มาแทน
ให้ายสิ ผมนอนอเสื้อเาอีแล้ว
ผมยับัวลุึ้นนั่ ลืมาึ้นมาอย่ายาลำบา พยายามมอหาปีเอร์แล้วึมาอ ลุึ้นาเียหายาแ้ปวหัวทาน
ร้อไห้นาบวมอีแน่นอนเลย แบบนี้ถ้าปาป๊าและมาม๊าเห็น้อเป็นห่วผมมา
“ไม่อบเลย” ผมไม่อบินยาเลยสันิ อให้อย่าป่วยเลยนะ
ผมลืนน้ำแร่ลไปพร้อมยา แล้วล้มัวลนอนบนเียอีรั้ มอไปที่หน้า่าบานให่ ผ้าม่านผืนบาทำให้ผมรู้ว่าอนนี้ยัไม่เ้า ผมนอน่ออีนิ แ่ในใลับระวนระวาย อยาเอวินท์ อยารู้ว่าอีนเป็นยัไ ถึผมะเลิับเาในานะนรั แ่็ไม่ไ้หมายวามว่าเราะไม่ใ่เพื่อนันอี
“ไม่...ไม่ไปีว่า” ัสินใไ้อีทีผม็ล้มเลิวามิที่ะไปหาวินท์
…
“อื้อ”
ผมปัป้อฝ่ามือที่ำลัทาบทับอยู่ที่หน้าผาอย่ารำาใ มือให่ยัลมาบนหน้าผาผม นผมทนไม่ไหว้อลืมาื่นึ้นมา
“ไม่สบายหรอพี่พี่”
“เลัน”
“ัว็ไม่ร้อน” อัลฟ่าน้อายผมบอ ร่าายให่โนั่ลบนเียผม ผมหันไปมอนาฬิา้าหัวเียเวลานี้สายแล้ว อีนอยู่ในุพร้อมไปเรียนเรียบร้อย
“เ้ามาในห้อพี่พี่ไ้ไ”
ทั้ๆที่ป้ายหน้าห้อยัิว่า ‘ห้ามแฝเ้า’ แ่แฝ็พาันเ้ามานไ้
“มาม๊าให้มาามรับ”
ผมยับัวนั่บนเีย เ็บไปทั้สอวาแ่ไม่มีอาารปวหัวแล้ว เลันมอเสื้อัวให่บนเีย่อนะส่ายหน้า น้อรู้ีว่าเสื้อัวนี้เป็นอใร
“รีบลมานะ มาม๊ารอทานมื้อเ้ารับ”
“อื้ม”
เลันออไปาห้อผมแล้ว ผมเลยลุึ้นบิเอวไปมา ่อนะเินเ้าห้อน้ำทำธุระส่วนัว เรียบร้อยแล้วึออมา้านนอ ทารีมบำรุและมอใบหน้าทีู่โรมล่อนะหาอะไรมาปปิรอย้ำที่วา
‘เ็บะมั’
ยืมมอัวเอในระเรียบร้อย็เินออมาาห้อ ้านล่ามาม๊าำลันั่รออยู่นเียว สสัยว่าทั้ปาป๊า แฝและมอร์แน ออไป้านอันเรียบร้อยแล้ว
“ื่นสายหรอรับ”
“รับ เมื่อืนหนูปวหัวนิหน่อย” มาม๊ามอหน้าผม ผมพยายามหลบสายา่อนะทำท่าทาเหมือนหิวมา น้อัสลัผัเ้าปา
“ลู้า...หนูร้อไห้หรอลู” แ่็หลีหนีาสายาอมาม๊าไม่พ้น ผมสบาับมาม๊า่อนะพยัหน้ารับ โอเม้านสวยมอผม่อนะส่สายาเป็นห่วมาให้ แ่ผมยิ้มลับเพราะไม่อยาทำให้มาม๊าเป็นห่วอีแล้ว
“มาม๊ารับ ระเ้าอใรหรอ” ผมถามึ้นเพราะเห็นระเ้าอเยี่ยมไ้ใบให่สอใบวาไว้ที่โ๊ะเล็้าน้า ในนั้นมีแ่อบำรุมีประโยน์ทั้นั้น
“มาม๊าะเอาไปเยี่ยมวินท์รับ” ผมะัไป ื่อวินท์ที่ออมาาปามาม๊าในรอบปีว่าทำให้ผม นิ่้าไป อาหารในปามึ้น น้ำาสีใสเอ่อออมาเพราะรู้ีว่าอีนอยู่ที่โรพยาบาล แ่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้มาม๊าถึเอ่ยื่ออีนให้ผมไ้ยิน ทั้ที่ลอมา ทุนในรอบรัวเลี่ยที่ะเอ่ยถึอัลฟ่าัวโนนั้น
“ลูะไปับมาม๊าไหมรับ”
“ผม...”
“แ่ถ้าลูไม่สบายใ ็ไม่เป็นไรนะรับ มาม๊าไปนเียวไ้” มาม๊าเอ่ยเหมือนเป็นเรื่อปิ
“รับ” ผมพยายามลืมาให้ว้าไม่ให้น้ำาอุ่นร้อนที่เอ่ออยู่ไหลลมา
“วันนี้ไป้อมบล็อิ้อีหรอรับ”
“ไป่วบ่ายรับ เ้านี้ผมะเ้าไปในออฟฟิศ่อน” ผมอบมาม๊า
ปาป๊าเปิออฟฟิศให้ผมเพราะผมมีแบรน์เสื้อผ้าอัวเอแล้วั้แ่เริ่มเรียนปีสุท้าย ส่วนให่็เอาไว้ทำานอผม ผลานที่ไ้าารทำานส่ ผมเอาาย่อเป็นลอเล็ั่นและนำเินเ้าบริาในมูลนิธิโอเม้า
“ออไปพร้อมมาม๊าไหมรับ”
“อิรถมาม๊าไป้วยนะรับ” ผมส่ยิ้มให้มาม๊า รู้สึีึ้นที่ไ้ฟัื่อวินท์แล้วไม่อ่อนแอเท่าที่ผ่านมา ผมเ้มแ็ึ้นแล้ว
…
ผมิรถอมาม๊ามาที่ออฟฟิศ เินเ้าออฟฟิศมีพนัานูแลร้านอยู่ ผมยิ้มแย้มให้ทุน่อนะเินทะลุเ้าไปในห้อทำานอัวเอ ผม้นเสื้อผ้าในู้เพื่อหาุให้มอร์แน
“ัวนี้แล้วันนะ” ผมหยิบุออมา เป็นสูทาวที่ออแบบสำหรับโอเม้า มีเอลัษ์เพาะัว านอผมะเน้นลาสสิและ็โมเิร์นในเวลาเียวัน เหมือนาบเี่ยวระหว่าอีและอนา
“ออนุา่ะ” พนัานโอเม้าสาวเินเ้ามาในห้อทำานผม พร้อมับอลิลลี่สีาว่อให่
“รับ”
“มีแมสเนเอร์มาส่อไม้่ะ” โอเม้าสาวยื่นอไม้ให้ผมรับไว้ ผมรับมา่อนะมอหาาร์ นเอับาร์ใบเล็
‘ยินีที่ไ้รู้ัรับ’
ลื่อ R.
“ใรรับ?”
“แมสเนเอร์ไม่ไ้แ้ไว้่ะ” ผมพยัหน้ารับ่อนะวาอลิลลี่ลบนโ๊ะ มอหาแันในห้อทีู่เ้าับอไม้สีาว ัารัอไม้ลแัน
ผมไ้รับอไม้บ่อยรั้นิน แ่ส่วนให่นที่นำมาให้ะแสัว่อนเสมอ พยายามทำให้ผมรู้ว่าเานั้นสนใผม แ่นี่เาลับให้แมสเนเอร์มาส่ แถมไม่แสัวอี้วย
ผมเริ่มยับัทรสูทให้พอีัวับมอร์แน สัส่วนอน้อใล้เียับผมเลยไม่้อยุ่ยาอะไรมานั ผมทำานนลืมเวลา เยหน้าึ้นมาอีรั้็พบว่าเที่ยว่าแล้ว
“ุหนูรับ มื้อลาวัน-” อีธานเินเ้ามาในห้อทำาน อัลฟ่าร่าให่บอี้าร์ผม มัะเอ่ยเือนทุรั้ที่ผมทำานเินเวลา ผมยมือึ้นปล่อยผมที่รวบไว้ ่อนะเ็บานทุอย่าให้เ้าที่แล้วเินออไปาห้อ
“ไม่เป็นไร เราะรอ”
“ุ...”
ผมสบาับอัลฟ่าร่าให่รหน้า นที่ผมพึ่ปิเสธารร่วมทานมื้อลาวันับเาเมื่อวาน วันนี้เามาอยู่ในร้านผมแถมยันั่รอที่เ้าอี้สำหรับแ ผมหันไปมอรอบ้า พนัานโอเม้า่ายิ้มเินอาย ็เาหล่อเหลามา
“ลู้า เราอยาวนเ้าไปทานมื้อลาวัน” ร่าสูให่ยืนึ้นเ็มวามสู ผมมอไป้านหลัเา พบนิามสอน ่อนะเม้มปาแน่น มัมือแบบนี้เลยหรอ
“ผมไม่-”
“บอี้าร์อเ้าบอว่าเ้ายัไม่ไ้ทานมื้อลาวัน ะนั้นวันนี้เราะไม่ยอมให้เ้าปิเสธมื้อลาวันับเราอีแล้ว” อีนพูอย่าเอาแ่ใ
“ผมไม่รู้ัพระอ์ เอ่อ..ฝ่าบาท” ผมไม่่อยินนัเพราะไม่ไ้ใ้ำพูแบบนี้
“เราบอแล้วไว่าใ้ำปิับเรา เราะยเว้นให้เ้านเียว”
ผมหลับาล ผมอยาะไปทานมื้อลาวันนเียว แ่้วยมารยาทที่ผมปิเสธเาไปแล้วหนึ่รั้ ถ้ารั้นี้ผมไม่ไปทานับเา มีหวัเาามื้อผมแบบนี้อีแน่นอน
“็ไ้รับ” ผมอบออมา ใบหน้าหล่อเหลาอเายิ้มว้า
ผมเินออมา้านนอ มีรถหรูที่อรออยู่ พร้อมมีนเปิประูรอไว้ อัลฟ่าัวให่เินอยู่้านหลัผม ผมหันไปมอเา ส่สายาเิไม่เ้าใ
“รถอเราเอ”
“ผมะไปรถผมรับ อีธาน” ผมหันไปบอบอี้าร์ ไม่นานอีธาน็ับรถมาอรอผม
อัลฟ่าัวให่มอผม่อนะยิ้มออมาให้วามื้อึ ไม่ว่าเาะเป็นเ้าายมาาไหน แ่ปาป๊าสอนผมเสมอว่าผมไม่ำเป็น้อพึ่พาใร
“เ้าอยาทานอะไร” ผมเลิิ้วเามาวนผมแ่ไม่ไ้ิไว้หรอ
“โรแรมxxxรับ” ผมบอับอีนไปอย่าไม่ไ้ใส่ในัเพราะผมมี้อมบล็อิ้่อ เลยไปทานที่นั่น
ผมนั่อยู่บนรถหลับาล่อนะลืมาึ้น สายาันมอเห็นระเ้านาลาที่วาอยู่้านับ
“ระเ้าอมาม๊าใ่ไหม อีธาน” ผมถามบอี้าร์
“ุเมลบอให้ผมนำมาวาไว้ในรถุหนูรับ” ทำไมัน…
ผมมอระเ้า่อนะเบิาว้า มาม๊าอยาให้ผมไปเยี่ยมวินท์ ผมนั่มอระเ้า ในใสั่นไหวไปหม ไปเยี่ยมเา็เท่าับเราไ้เอัน ผมยมือทาบที่หน้าอัวเอ
‘แล้วผมพร้อมแล้วหรอ พร้อมที่ะเอวินท์แล้วหรอ?’
ผมไ้ยินว่าเาปลอภัยแล้ว ไม่มีอะไรที่ะ้อห่วอี ทำานนัวเอไ้รับบาเ็บ ผมมอระเ้าอยู่นาน นอนนี้เวลานี้ วินท์็ไม่แม้แ่ะโผล่หน้ามาให้ผมเห็น ไม่แม้แ่ะมา้อ
ไม่นานอีธาน็พาผมมาที่โรแรมอย่าปลอภัย ผมลารถ พบอัลฟ่าัวให่ เ้าายใบหน้าหล่อเหลายืนรออยู่ เาสุภาพมา ไม่ล่วเินอับมือหรือโนัวผมเลยสันิ และอนนี้เรา็ำลันั่มอหน้าันบนโ๊ะอาหารที่โนส่วนัว ้านหลัผมมีอีธานยืนรออยู่
“มีเรื่อให้เ้า้อเรียหรืออย่าไร ทำไมวาที่เยสใสถึบวม้ำเ่นนี้” เาเอ่ยออมา ผมวาแ้วน้ำส้มที่พึ่ิบล เาพูเหมือนเรารู้ัันมานานแล้วอย่านั้น
“นิหน่อยรับ”
“แ่ถึอย่านั้น ็ไม่อาปิบัวามามอเ้าไ้” ผมเม้มปาทันที เา็เหมือนทุนที่เ้ามา เ้ามาเพราะรูปร่าหน้าาผม
“ทำไมพระอ์ถึอยาทานมื้อลาวันับนแปลหน้าแบบผมรับ” ผมถามออไปรๆ
“หืม เราะ้อทำอย่าไรถึะไม่ไ้เป็นนแปลหน้าสำหรับเ้า” เาย้อยถามลับมา ผมหลับาลแล้วลืมาึ้น เามีวามสามารถพิเศษเรื่อมัมือนริๆ
“ผมถามพระอ์่อนนะรับ”
“เราไม่อยาเป็นนแปลหน้าสำหรับเ้า เป็นไปไ้เราอยาะเริ่มทำวามรู้ัเ้า”
อัลฟ่าัวโไม่ละสายามไปไหนนอา้อมอผม ผมใ้ปลายนิ้วม้วนปลายผมสีน้ำาลนุ่มอัวเออย่าลืมัวแล้วอบเาไป
“ทำไม้ออยารู้ัผมนานั้นรับ”
“เพราะ เ้าทั้ามและมีวามสามารถ” ำอบที่่าออไปทำให้ผมเลิิ้วึ้น ผมสบาอีนอย่าใเล็น้อย ไม่เยมีใรมอเห็นวามสามารถผมผ่านใบหน้าและรูปร่าที่าม
“เ้าเป็นโอเม้าที่ามและยัมีวามสามารถเป็นถึีไน์เนอร์ทั้ที่อายุยัน้อย”
“...”
“เราื่นมเ้าาใริ”
“พระอ์าหวัเพียแ่มิรภาพาผมอย่านั้นหรือรับ”
“ถ้าเ้าะให้เราไ้”
ผมเียบล นั่ิับเรื่อราวที่เราพูุยัน อีนูแลผมลอมื้ออาหารอย่าสุภาพ ผมนั่ทานอาหารไปเรื่อยๆ นินอะไรไม่ไ้อี
“เราอมาร้อมอเ้าไ้หรือไม่” เาไม่มีธุระที่ไหนให้ไปทำหรือยัไันนะ
“ามใพระอ์เถอะรับ” ผมบอออไป ลุึ้นยับเสื้อสูท แล้วเินนำหน้าอีน
…
ผมเริ่มทำาร้อมัเิม มีารลอุและทลอเินอีรั้ เ้าายโรมิโอ นั่รออยู่ที่้านหน้า ผมทำานามปิไม่ไ้ให้วามสนใับเาเพราะผมอยาะทำานออมาให้ีที่สุ
“โอเรับ วันนี้ผมอรอบสุท้าย” ผมบอับนาแบบและนายแบบทุน แล้วเินออมายืน้านหน้า เส้นผมยาวสวยถูมัึ้นสู ผมยืนอยู่เบื้อหน้าอัลฟ่าัวให่ที่มามาร้อมอผม
“ลู้า”
ผมหันไปามเสียเรีย ‘ปาป๊า’ อัลฟ่าัวให่ปาป๊าอผม เินมาพร้อมถ้วยไอศรีมราาแพในมือ ้านหลัมีาลีและอัมัเิม ปาป๊าสวมอผม่อนะูบที่แ้ม
“มาไ้ยัไรับ”
“ปาป๊ามาหาลุโรเอร์รับ” โรแรมนี้เป็นโรแรมอลุโรเอร์
‘ใรัน ทำไมใล้ิลู้าถึเพียนั้น นรั?’
ผมแอบยิ้มำเพราะไ้ยินเสียแผ่วเบาอเ้าายเ้า ให้เาเ้าใแบบนั้นีไหมนะ เพราะหน้าาผมไม่เหมือนปาป๊าเลยสันิ มีเพียวาสีเทาเ้มที่ไ้มาาปาป๊า แถมปาป๊าผม็ยัไม่ไู้มีอายุมาเลย
“เหนื่อยไหมรับ พัทานไอศรีม่อน-”
“รับ ป้อนผมไ้ไหม” ผมอ้อนปาป๊า เรานั่ลที่โ๊ะ้าๆอัลฟ่าัวโ ่อนที่าอผมะ้อารเินแบบรหน้าและอ้าปารับไอศรีมาปาป๊า
‘เราไม่อบสันิ’
“ใรรับลู้า” ปาป๊าถามผมเพราะปาป๊าเอ็ไ้ยินเ่นัน
“เ้าายรับ”
“หืม แล้วเามาทำอะไรที่นี่ หรือมาีบลูายปาป๊า” ผมไ้ยินแบบนั้น็ส่ายหน้า แ่ปาป๊าลับ้อมอเาอย่าไม่พอในั
ไม่นานปาป๊า็้อลับไป่อนเพราะมีประุม ผมนัู่าร้อมนเสร็
“เ้ามีนรัแล้วหรือ” เสียทุ้มถามึ้น เาเ้าใว่าปาป๊าเป็นนรัอผมไ้ยัไนะ
“รับ”
“แล้วทำไม้อมูลที่เราไ้มาบอว่าเ้าโส” ผมาโทันที หมายวามว่ายัไ
“พระอ์สืบเรื่ออผม!”
“เป็นเรื่อปิที่เราะสืบประวัินที่เราอยารู้ั” แบบนี้มันเรียว่าอยาทำวามรู้ัริไหม ในเมื่ออีนละเมิแบบนี้ ผมไม่อบวิธีารแบบนี้เลย มันไม่เป็นธรรมาิ
“พระอ์ทำแบบนี้ับทุนเลยหรือรับ แบบนั้นผมไม่อบเลย” ผมบอออไปแล้วเินหนีเา ระับระเป๋า้านหลั อีธานเินามผมมา ผมสะบัผมที่ยุ่เหยิเพราะมัรวบไว้นาน
“เี๋ยว เราอโทษ” อัลฟ่าร่าให่เินเ้าใล้ผม อีธานยับมาว้าไว้ นที่ิามเ้าายถึับเ้าประิัวอีธาน
“ไม่้อ อีธาน” ผมหันลับไปมอนรหน้าเ็มสอา
“สิ่ที่พระอ์ทำ ไม่ไ้ให้เียริผมสันิ พระอ์ไม่ไ้แสวามริใอย่าที่บอผม ลา่อนรับ”
“เราอโทษ เ้าฟัเรา่อน” มือให่ว้าที่้อศอผม ผมมอมือเา่อนะเลื่อนสายามามอเา เาปล่อยมือออทันที
“เราอโทษที่ทำแบบนี้ แ่เราไม่ไ้มีเนาไม่ให้เียริเ้า เราเพียอยารู้ัเ้ามาเท่านั้น” อีนบออย่าริในผมสัมผัสไ้ แ่...
“ผมอัว่อนรับ” ผมเินามา ไม่ไ้หันลับไปมอเาอี ผม้าวึ้นรถ แล้วหลับาล
“ะให้ผมไปที่ไหน่อไหมรับ” อีธานถามในะที่ำลัออรถ ผมที่หลับาอยู่็ลืมาึ้น สายาเหลือบมอระเ้าผลไม้นาลาหน้ารถ
“ไปโรพยาบาล xxx รับ”
ผมพูออมา เผลอยิ้มออมาโยไม่รู้ัว บาทีผมอาะแ่นำไปฝาให้พยาบาลนำเ้าไปให้เา โยที่เราไม่้อพบันเลย็ไ้ ในใเ้นรัวึ้นมา อยาเอเาพอๆับไม่พร้อมที่ะไ้เอ มันเป็นวามสับสนที่ผมเอ็อบัวเอไม่ไ้เ่นัน
ถามว่ายัโรธเาไหม ผมไม่มีวามโรธแล้วแ่ถามว่ายัเสียใับสิ่ที่เาทำอยู่ไหม ผมเสียใมาแ่อย่าน้อย เรา็เป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ อีอย่า...มาม๊าอยาให้ผมไปเยี่ยมวินท์ริๆ
ผมเินเ้ามาในโรพยาบาลพร้อมอีธานที่ถือระเ้าผลไม้้านหลั อีธานสอบถามับพยาบาลหน้าเาน์เอร์่อนะเินนำผมมายัห้อที่อีนรัษาัวอยู่ อัลฟ่าร่าให่บอี้าร์อผมหันมาถาม
“ุหนูะให้ผมนำเ้าไปเลยไหมรับ” ผมั่ใ ยืนม้วนปลายผมอัวเออย่าใ้วามิ
“ลไปรอที่รถนะอีธาน เี๋ยวลู้าเอาเ้าไปเอรับ” ผมบอับอีธานยื่นมือไปแย่ระเ้ามาถือเอ
“ือ...เรื่อนั้น”
“ลไปรอนะรับ” ผมส่ยิ้มให้บอี้าร์ อีนเลย้อทำามผมอย่าห้ามไม่ไ้
ผมเินวนอยู่ที่หน้าห้อ ในใเ้นรัว ผมอยู่ห่าาวินท์แ่ประูั้นเท่านั้น มือที่ถือระเ้าอยู่เริ่มหนั นผมเริ่มะถือไม่ไหวอี่อไป
“ลู้า”
“อานิโล” ผมมอโอเม้ารหน้า อานิโลมีสีหน้าใแ่็ยิ้มออมา ใบหน้าที่เยูีลับอิโรยเพราะ้อเฝ้านป่วยเลยไม่ไ้พัผ่อน
“ือว่าผม เอ่อ...”
“เ้าไปไหมลู วินท์ีใที่-”
“ไม่เป็นไรรับ ผมฝาระเ้า้วย” ผมยื่นระเ้าให้อานิโล
“เา เป็นยัไบ้ารับ” ผมเลี่ยที่ะพูื่ออีน อานิโลมอผม แล้วระบายยิ้มออมา
“พ้นีอันรายแล้วรับ แ่้อพัฟื้นสัหนึ่สัปาห์” แปลว่าเาไม่ไ้เป็นอะไรหนัสินะ ผมสบายใึ้นอย่าประหลา
“รับ”
เสียประู้านหลััึ้น ผมะันัวแ็้า ใรันที่เปิประู
“มัม-” เสียอวินท์ เหมือนเวลาหยุนิ่ ผม้าแ็ มอไป้านหน้า อานิโลมอทะลุไป้านหลัผม ลิ่นเปปเปอร์มิน์อวินท์ำลัสัมผัสับมูอผม
“รับลู”
“ือ ผม...วินท์...ถอาเไม่ไ้รับ มัม่วย...” ผมหลับาลไม่ไ้หันไปมอเา
“รับ เี๋ยวมัมไปนะลู”
อานิโลลับมามอผม ผมยิ้มรับหลัไ้ยินเสียปิประู บอลาอานิโลแล้วเินออมา ยมือทาบอเพราะหัวใเ้นรัว ทำไมันนะ เพราะวามผูพันหรือเพราะวามโรธอผมมันาลไปแล้วันแน่ ผมเ็บำถามทุอย่าไว้ในใ นรถมาอที่หน้าบ้านให่
“อีธาน!” เสียเ้มัึ้น ปาป๊า้าวออมาแล้วเ้าประิัวบอี้าร์ผม
“ปาป๊า...”
“ทำานแบบนี้อยาให้ันไล่นายออใ่ไหม” ปาป๊าำลัะุอีธานอีแล้ว
ผมส่สายาเิอโทษไปให้บอี้าร์ มาม๊าเ้ามาับมือผม่อนะูมือให้เ้าไป้านใน ที่โ๊ะอาหาร น้อๆำลัทานมื้อ่ำันอยู่
“มื้อ่ำรับ” มาม๊าบอ
“รับ”
…
ผมนั่อยู่บนเีย หลัาอาบน้ำเสร็เรียบร้อย อยู่ในุนอนัวยาวสีฟ้า บนเียมีโอเม้าัวเล็อีนนอนอยู่ เ้ามอร์แนเ้ามาอาบน้ำับผมและมาม๊าพร้อมัน แ่หลัแ่ัวเรียบร้อยน้อ็หลับลบนเียผมะอย่านั้น
มาม๊าำลัหวีผมที่ยาวลอเลียับสะโพให้ผม เมื่อเสร็ ผม็นอนลบนันุ่มอมาม๊า มือาวลูบที่หน้าผาผม มาม๊าส่ยิ้มอ่อนโยนมาให้
“มาม๊ารับ”
“รับลู”
“ปาป๊าเยทำผิับมาม๊าไหม” ผมถามมาม๊า เป็นำถามในรอบปีว่าที่ถามออไปหลัาที่เลิราับวินท์ มาม๊าะัไป ่อนะปรับสีหน้าแล้วส่ยิ้มให้ผม
“เยรับ” ริหรอ ผมไม่อยาเื่อเพราะปาป๊านั้นรัมาม๊ามา มานผมิว่าปาป๊าะไม่ทำให้มาม๊าเสียใ
“มาม๊าโรธไหมรับ”
“โรธสิรับ เสียใมา้วย” ผมไม่ล้าถามว่าเรื่ออะไร
“แล้วทำไม...” มาม๊าถึให้อภัยปาป๊า
“ที่มาม๊ายอมเพราะลูรับ” มาม๊าบอออมา ใบหน้าาวไม่ไ้เสียใเลยเมื่อพูถึเรื่อนี้
“...”
“มาม๊ามีลู้าอยู่ และยัท้อเ้าแฝ ปาป๊าเาอโอาสไ้พิสูน์ัวเอ มาม๊าเลยให้โอาสเารั้สุท้าย นมาม๊าอยู่ับปาป๊าอลูนถึทุวันนี้”
ผมไ้รับฟัแล้ว็ยิ้มออมา ปาป๊าับมาม๊าทำเพื่อพวเรา เพราะผมเอโมา้วยวามรู้สึที่ไม่ไ้รู้สึาวามอบอุ่นเลยสันิ
“ไม่มีใรโทษลูนะในเรื่อที่เิึ้น ทุนเารพารัสินใอลู” มาม๊าพูสิ่ที่อยู่ในใผมออมา ผมมอมาม๊าแล้วเบิาว้า แ่มาม๊าลับยิ้มให้แถมยัลูบหน้าผาผมอย่าอ่อนโยน่อ
“ลูเินหน้า่อไ้แล้วนะรับ อย่าเสียใอีเลย หนูไม่ไ้ทำอะไรผิ” เพราะลอมาที่ผมเสียใ นในรอบรัว็เหมือนอหัไปับผม้วย ทุนเสียใไปับผม
“ลู้ารัมาม๊ารับ”
ผมสวมอที่เอวมาม๊า ถูไถใบหน้าับหน้าท้ออมาม๊า ำพูอมาม๊าอบอุ่นมานผมไม่อยาะามหาวามรัที่ไหนแล้ว ไม่มีวามรัไหนบริสุทธิ์และริใไ้เท่านในรอบรัว
“ทำามหัวใัวเอ ลูไม่้อลัวอะไรทั้นั้น หันมา้านหลัลูยัมีปาป๊า มีมาม๊าและน้อๆอยอยู่ับลูเสมอ”
“อบุรับ”
“มาม๊า” เสียทุ้มพร้อมเสียเปิประูัึ้น ‘เ้าลินท์’
“รับ ยัไม่อาบน้ำอีหรอลู” มาม๊าถามลินท์ อัลฟ่าหนุ่มร่าให่ที่หน้าาถอแบบมาาปาป๊าำลัะ้าวมาบนเียผมทั้ที่ยัไม่ไ้อาบน้ำ
“หยุเลย ห้ามึ้นเียพี่พี่ทั้ที่ยัไม่ไ้อาบน้ำ!” ผมรีบห้ามเพราะไ้ลิ่นเหื่อัเนาลินท์
“็ไ้ มาม๊าอาบน้ำให้ผมหน่อย” ผมอ้าปา้า น้อัวโมาแล้ว สู็ะเทียบเท่าปาป๊าแล้วนะ
“หืม หนูโแล้วนะรับ”
“อยาให้มาม๊าอาบให้รับ ทีมาม๊ายัอาบให้พี่พี่ับมอร์แนเลย” ผมเบ้ปาล้อเลียนน้อ เ้าลินท์ทำหน้าาน่าสสารที่ผมรู้ทันทีเลยว่าน้อแล้
“ันอาบให้เอ ไม่้อไปยุ่ับเมียัน” ปาป๊า
“โห ปาป๊า ไม่เอาหรอ ัหลัผมทีหนัะหลุออมา้วย” เ้าลินท์โอโอย ผมนอนำับมาม๊าบนเีย
“ไปอาบน้ำไ้แล้วรับ มาม๊าไ้ลิ่นเหื่อาลูนะ”
“รับผมว่า...ผมอาบเอสะวว่า ฝันีนะรับมาม๊า” เ้าลินท์รีบวิ่ออไป้านนอ ปาป๊ามอามอย่าาโทษ ่อนะหันมามอผม
“ปาป๊ามีเรื่อะุยับลู” ปาป๊าพูับผม ไม่พ้นเรื่อเ้าายนนั้นสินะ
“หาวว ผม่วมาเลยรับ ฝันีนะรับปาป๊า มาม๊า” ผมแล้หลับ ยับัวไปอมอร์แนที่นอนหลับอยู่บนเีย ไ้ยินเสียหัวเราะอมาม๊าและเสียบ่นอปาป๊า่อนะหลับลไปริๆ
‘ฝันีนะวินท์’
…
ลู้า
ความคิดเห็น