สามี! ท่านสำคัญตัวผิดไปเสียแล้ว

ยามข้ารักท่านจากใจจริงท่านก็เลือกที่จะเมินเฉย ยามที่ข้าตายท่านไม่รู้สึกรู้สา ไม่มาดูดำดูดี ปล่อยให้ข้าจมอยู่กับความเศร้ามานับหกปี จนเมื่อถึงตอนนี้ที่ข้าได้มีโอกาสกลับมาแก้แค้นอีกครั้ง จากเด็กน้อยผู้น่ารักอ่อนหวานกลับกลายเป็นคนที่มุ่งมั่นเพื่อแก้แค้น ปราศจากความรักที่มีต่อชายผู้หนึ่ง

นางเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของเขายิ้มขึ้นมุมปาก ในใจรู้สึกสะใจอย่างยิ่งก่อนจะแค่นเสียงเย็น

"ท่านมานั่งอยู่อย่างนี้แล้วนางจะฟื้นขึ้นมาอย่างนั้นหรือ ต่อให้ท่านตายตรงนี้นางก็ไม่มีวันรู้ ไม่มีวันได้ยินหรอก"

"ต่อให้นางไม่อาจฟื้นแต่ก็ไม่มีใครสามารถมาแทนที่นางได้ แม้เจ้าจะเป็นคนที่ข้าโปรดปรานแต่ก็อย่าหวังมาแทนที่นางได้ ข้ารู้ว่าข้าผิดแต่ข้ารู้แล้วว่าตอนนี้ข้ารักนางมาก"

เขาลูบไล้บนภาพวาดของเด็กสาวที่น่ารักสดใสไปเรื่อยๆแล้วยิ้มกับตนเองออกมา

"ข้ากับนางท่านเลือกใคร" 

"ย่อมเป็นนาง ไม่มีใครเทียบได้"

"เสียดายที่อดีตไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ได้" ทำเสียงเศร้าขึ้นแต่ในใจมีแต่เสียงหัวเราะเยาะเย้ยท่านคิดว่าการที่ท่านทำอย่างนี้ข้าจะหึงหวงท่านหรือ ไม่มีทาง สำคัญตัวผิดไปเสียแล้ว! นางก้าวออกไปจากห้องลับที่สร้างขึ้นไว้สำหรับสิ่งๆนั้นแล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างสาแก่ใจ เสียงหัวเราะในความมืดนั้นหากใครต่อใครได้ยินคงมีขนลุกเป็นแน่