ย้อนรัก

           นางแอบชอบเขามาเนิ่นนานแต่เขากลับหมางเมินเหินห่างมิเคยมองนางด้วยสายตาที่อ่อนโยนเลยสักนิด 

         

           เมื่อคนสองคนต้องมาแต่งงานกันเนื่องจากคำสัญญาของทางครอบครัวแต่เขากลับมองว่านางเป็นคนไปอ้อนวอนต่อครอบครัวนางเพื่อผูกมัดเขาเอง...

           ถึงแม้ว่าจะแต่งงานกันแล้วแต่ทว่าต่างคนต่างอยู่คนละที่มิเคยได้มีโอกาสมาเกี่ยวข้องกันแต่เมื่อบังเอิญพบนั้นนางยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่จริงใจแต่เขาก็ยังเมินเฉยมิสนใจนางเช่นเคย มิเคยทักทาย

            เขาผู้ซึ่งคิดว่านางเป็นผู้ที่ไปขอร้องอ้อนวอนพ่อของนางให้ผูกพันกับพ่อของเขาและพูดเรื่องการหมั้นหมายหล่ะสิ ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจยิ่งอยากได้ผู้ชายมาครอบครองน่ามิอาย...

            เนื่องจากเขาเป็นคนที่มิเคยยุ่งเกี่ยวกับสตรีใดก็มองว่านางนั้นมิได้แตกต่างจากหญิงอื่นใดนักทำตัวยั่วผู้ชายไปวันๆ

            แต่สิ่งที่เขาเข้าใจนั้นเหมือนจะบิดเบือนจากความเป็นจริงเสียมากมาย

สายตาที่นางมองเขานั้นนับวันก็ยิ่งเศร้าสร้อยลงอย่างเห็นได้ชัดเวลาผ่านไปอยู่อย่างนี้จนนางยอมแพ้แล้วอย่างแท้จริง

   

             นางจะมิไปให้เขาเบื่อขี้หน้าอีกแล้ว นางแค่เพียงแอบชอบเขามานานนานมากชอบเวลาเขายิ้มให้ผู้อื่นรอยยิ้มนั้นมีเสน่ห์ยิ่งนักแต่นางคงไม่มีวาสนาจะได้เชยชมอย่างตรงๆหรอกเขาไม่เคยญาติดีกับนางเลยแม้แต่น้อย

             ต่อไปนี้นางจะไม่ไปให้เขาเห็นหน้าอีกเพื่อความสุขของเขา นางคงเป็นคนที่ทำให้เขาทุกข์

             นางจะทำอะไรเขาก็ต่อว่าเสียหมดทั้งที่หวังดีกับเขาเอง

"ต่อไปนี้เจ้ามิต้องมายุ่งกับข้าอีก อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า"

"เจ้าค่ะ" 

             นางยอมรับอย่างว่าง่ายทั้งที่ในใจนั้นทุกข์แสนสาหัสพร้อมหันหลังจากไปด้วยน้ำตาที่หยดย้อยลงบนใบหน้าที่มิได้แต่งแต้มอะไร

              นางเพียงเคยแอบชอบเขาเท่านั้นมิเคยเรียกร้องให้เขาแต่งงานด้วยสักนิด

ทำไมถึงขับไล่นางได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้

"อยู่กันไปก็จะรักกันไปเองนั่นแหล่ะ" 

               คำที่ผู้ใหญ่พูดนั้นอาจจะเป็นจริงกับครอบครัวอื่นก็จริงแต่หาเป็นจริงกับครอบครัวของนางไม่

               เขาไม่หย่านางก็นับว่าเป็นบุญของนางแล้วนี่นับเป็นพันธะของสองครอบครัวมิควรทำร้ายน้ำใจกัน

              แต่อย่ามาให้เห็นหน้าอีกเชียวเขาจะไม่ไว้หน้าผู้ใดทั้งสิ้น...