จอมใจของพี่จ้อป

ลำดับตอนที่ #2 : ส่งพี่จ้อปกลับบ้าน

-2-

ᴥ︎︎︎Enjoy Readingᴥ︎︎︎

ร่างเล็กเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเช้าที่ไม่สดใสเหมือนทุกที เมฆครึ้มจังเลย

'วันนี้เหมือนฝนจะตก'

จอมใจกระชับมือกับสายกระเป๋าแน่น บ้านเขาอยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ถึง10เมตรแค่ข้ามสะพานลอยมาก็ถึงรั้วโรงเรียนแล้วจึงไม่ต้องรีบตื่นเช้าเหมือนคนอื่น ห่วงก็แต่พี่จ้อปนี่แหละบ้านก็ไกลไหนจะต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาเองอีก

"เดินทางปลอดภัยนะพี่จ้อป"

ข้าวปั้นกวักมือเรียกจอมใจให้รีบมานั่งที่โต๊ะ ทั้งใจ๋และข้าวสวยต่างก็กำลังขะมักเขม้นจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือ

"มีสอบหรอปั้น? "

"เออดิ เจ้ฮันนี่บีแม่งนัดเมื่อเช้า" ข้าวปั้นตอบกลับพร้อมกับทำหน้าเอื่อม ๆ เมื่อนึกถึงคุณครูนรกแตกที่นักเรียนหลายคนไม่ค่อยชอบขี้หน้า

"กูว่าเขาบ้า แม่งเอาแต่ใจฉิปหาย" ใจ๋เงยหน้าขึ้นมาสมทบด้วยอีกคน จอมใจถอนหายใจยาว ๆ แล้วปัดความรำคาญออกไปจากหัว เขาไม่ใช่คนที่ชอบอ่านหนังสือจอมใจไม่ใช่คนฉลาดล้ำอะไรแต่เขาหัวไวพอที่จะเรียนรู้ทุกอย่างจากในห้องเรียน แต่มันใช้ไม่ได้กับครูคนนี้เพราะเธอขึ้นชื่อเรื่องออกข้อสอบไม่ตรงกับที่สอนสุด ๆ นักเรียนจึงต้องดิ้นรนหาความรู้กันเอาเอง 

เฮงซวยเอ้ย

เมื่อเวลาสอบมาถึงนักเรียนหลายคนต่างก็พากันสวดมนต์รวมถึงจอมใจเองก็ด้วย ถึงจะเป็นแค่สอบย่อยแต่ถ้าตกก็ลำบากน่าดูเลย

"จอมจอมจอม! หวานใจมึงเดินมานู่นแล้ว" ใจ๋สะกิดเพื่อนรักก่อนที่จะชี้ไปทางร่างสูงโปร่งของพี่จ้อป ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะได้เรียนห้องข้าง ๆ ห้องพี่จ้อป

จอมใจเม้มปากแน่น เหมือนพระเจ้าส่งกำลังใจก่อนสอบมาให้เลย ดวงตากลมรุกรี้รุกรนไม่รู้ว่าจะเอาสายตาไปไว้ตรงไหนดีเขาพยายามแอบมองคนที่นั่งห่างไปไม่ถึงสองเมตรให้เนียนที่สุด ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อดวงตาเรียวหันมามอง

โดนจับได้ซะแล้วเรา

จอมใจก้มหน้างุดทำเป็นอ่านหนังสือเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

"น้อง อ่านเรื่องประโยค active ประโยค passive แล้วก็การใช้ be used get usedเยอะๆ ข้อสอบมันวนอยู่ในนี้แหละ" จอมใจพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมมองหน้ารุ่นพี่ตัวสูงอย่างงง ๆ พี่มัธนาเพื่อนพี่จ้อปนี่หน่า

"เชื่อพี่พี่เป็นคนยกข้อสอบมาเองกับมือ5555"

เอ้าโกงข้อสอบให้เฉยเลย

มัธนายิ้มแฉ่งพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบบนปากเป็นเชิงบอกว่าให้เงียบ ๆ ไว้

พี่มัทนี่ใจดีแล้วยังเข้ากับคนอื่นง่ายอีกสมกับที่ไอ้ใจ๋มันอวยเช้าอวยเย็นจริง ๆ

"ขอบคุณครับ^^" จอมใจหยิบกล่องลูกอมขึ้นมาสองกล่องก่อนที่จะยื่นไปให้พี่มัทแทนคำขอบคุณ

"เอ่อ ฝากไปให้พี่จ้อปอันหนึ่งนะครับ" มัธนาหันมายิ้มล้อรุ่นน้องเบา ๆ

"ติดสินบนพี่ปะเนี่ย555 พี่ช่วยจีบไอ้จ้อปไม่ได้หรอกนะ"

จอมใจรีบส่ายหัวเป็นพัลวันแต่รุ่นพี่ร่างสูงก็ส่งเสียงล้อมาไม่หยุด

"พี่เอาใจช่วยนะ อยากเห็นไอ้จ้อปมีแฟนเหมือนกัน5555"

พี่มัทเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนตัวเอง หันหน้ามามองจอมใจก่อนที่จะหยิบตาให้หนึ่งทีแล้วยื่นกล่องลูกอมให้พี่จ้อปพร้อมกับชี้มาทางเขาละยกนิ้วโป้งให้

จอมใจปั้นหน้าไม่ถูกจนข้าวปั้นมาดึงให้เข้าห้องสอบได้แล้ว สุดท้ายเขาก็ได้ทบทวนบทเรียนไปแค่แป๊บเดียวแต่อย่างน้อยมันก็คุ้มแล้วแหละ ถึงสอบตกก็ไม่เสียใจ!

คาบบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้จอมใจกับข้าวปั้นต้องอยู่ซ้อมบาสในตอนเย็น เตรียมตัวสำหรับกีฬาสีในเทอมหน้าปีนี้สีม่วงต้องรักษาแชมป์บาสไว้ให้ได้ถึงจะต้องซ้อมหนักหน่อยแต่ก็สนุกดี

"วันนี้นักบาสสีน้ำเงินจะมาซ้อมด้วยนะ! ตั้งใจกันหน่อย! " รุ่นพี่ที่เป็นกัปตันตะโกนบอกน้อง ๆ ในสนามที่กำลังยืดร่างกายกันอยู่

สีน้ำเงิน หกทับหกห้องพี่จ้อปก็อยู่สีน้ำเงินแต่พี่แกคงไม่ได้เล่นบาสน่ะสิ แต่อยากให้มาดูจังอยากจะให้พี่เขาประทับใจในตัวผมบ้าง จอมใจเผลอยู่หน้าออกมาอย่างเซ็ง ๆ

"ไฮ~ สอบเป็นไงบ้าง" เสียงนุ่มจากรุ่นพี่อารมณ์ดีดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับทีมบาสของสีน้ำเงิน ทีมนั้นมีม.6แค่สองคนเองต่างจากทีมเขาที่มีม.5สองคนม.4ก็ไม่มีส่วนที่เหลือเป็นพี่ม.6ทั้งหมด แต่ทีมสีน้ำเงินนี่คัดมาแต่คนตัวสูงหรือไง! นั่นมันร้อยแปดสิบขึ้นทุกคนเลยไม่ใช่หรอ!

"ตรงตามที่พี่บอกเลยครับ" เสียดายที่วันนี้ใจ๋กลับบ้านไวไม่งั้นคงมานั่งหวีดพี่มัทมันที่ข้างสนามแล้ว

"ดีแล้ว ๆ 555 พี่ชวนไอ้จ้อปมาแล้วนะแต่มันต้องไปซ้อมดนตรีอะดิ อดมาดูเราเลยเนาะ555"

"ถึงมาเขาก็ไม่มองผมหรอกพี่" จอมใจยิ้มเจื่อนพรางยืดเส้นยืดสายไปด้วย ขนาดส่งเพลงไปให้ยังจำไม่ได้เลยว่าเราคือใคร เห้อ

"ก็ไม่แน่น่าาา มั่นใจหน่อยน้องไอ้จ้อปมันไม่ชอบคนขี้อายหรอกนะ^^"

"ผมเปล่าสักหน่อย"

"มาแข่งกันให้เต็มที่เหมือนว่าไอ้จ้อปดูอยู่ดีกว่าเนอะ"

"ครับ"

การแข่งขันเดินทางไปเรื่อย ๆ จนมีถึงควอเตอร์ที่3ประตูโรงยิมถูกเปิดออกเบาๆ โดยที่คนข้างในไม่ทันได้สังเกตเห็น

จ้อปเดินมานั่งข้างสนามจ้องมองไปยังการแข่งขันตรงหน้าเขาพอจะคุ้นหน้าทีมสีน้ำเงินอยู่บ้างเพราะชอบโดนมัทลากมาดูมันซ้อมอยู่บ่อย ๆ วันนี้อุ่นเครื่องกับสีม่วงสินะ

ดวงตาเรียวมองเด็กตัวเล็กอย่างสงสัย ตัวแค่นั้นแต่วิ่งเร็วเป็นบ้าเลย

ควอเตอร์ที่สามจบอย่างสวยงามทั้งสองทีมต่างวิ่งไปที่ข้างสนามฝั่งของตัวเอง รีบดื่มน้ำล้างหน้าดับกระหายและวางแผนของเกมต่อไปแข่งกับเวลาจำกัดเพียงแค่สองนาที

"อ่าวมาได้แล้วหรอวะ" จ้อปโยนผ้าเย็นใส่หน้าเพื่อนแทนคำตอบ

"มึงเห็นน้องตัวเล็กๆ ที่พันขาอยู่ปะ"

"เห็น ไม่ได้ตาบอด"

"จ่ะ น้องเขารอมึงมาดูอยู่นะเว่ย ส่งเสียงเชียร์หน่อยดิ" จ้อปส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่ใช่กองเชียร์หรือว่าโค้ชที่มาดูตัวสักหน่อย

"น้อง! น้องจอม!! ไอ้จ้อปมันมาเชียร์น้องแล้วนะ!! " มัธนาตะโกนหาคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของสนาม

ร่างเล็กที่กำลังปาดเหงื่อรีบหันหน้าหนีทันที

ทำไมถึงได้มาตอนนี้เนี่ย สภาพโคตรดูไม่ได้เลยโอ้ย ขอเวลาเก๊กหน่อยสิ

ปี๊ดดดด

เสียงนกหวีดประกาศบอกว่าเริ่มควอเตอร์สุดท้ายแล้ว จอมใจตบหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติคืนมา ต้องโชว์ความสามารถหน่อยแล้วจอม! พยายามเรียกกำลังใจให้ตัวเองถึงร่างกายจะเริ่มเหนื่อยล้าแต่เขายังไหว ต้องไหว พี่จ้อปกำลังดูอยู่

จอมใจเพิ่มความเร็วทั้งร่างกายและสมองเขาต้องหาช่องทางที่ดีที่สุดและพาทีมชนะให้ได้ แต่จิตใจที่เอาแต่ไขว้เขวมันทำให้เขาตั้งสมาธิไม่ได้เลย

ปี๊ดดดด

ควอเตอร์สุดท้ายจบลงไปแล้วนักกีฬาทั้งสองฝั่งต่างเหนื่อยหอบเป็นศึกอุ่นเครื่องที่หินน่าดูเลย แต่สุดท้ายชัยชนะก็เป็นของสีน้ำเงินด้วยความสูงที่ได้เปรียบและเป็นทีมที่มีนักบาสโรงเรียนอยู่เยอะ

จอมใจถอนหายใจเฮือกใหญ่อุตสาห์จะโชว์เทพสักหน่อยเสียฟอร์มหมดเลย

"ปั้นโทษทีกูเล่นห่วยไปหน่อย"

"คิดมากว่ะจอม นี่แค่อุ่นเครื่อง" ข้าวปั้นยีหัวเพื่อนแรงๆ ให้หายคิดมากแล้วปิดท้ายด้วยการดีดหน้าผากไปหนึ่งที จอมใจแยกเขี้ยวใส่เพื่อนก่อนที่จะฟาดกลับไปด้วยผ้าเช็ดหน้า

เมื่อการแข่งขันจบลงทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พอเปิดโรงยิมถึงได้รู้ว่าตอนที่แข่งกันอยู่ฝนตกลงมาด้วย

"ถนนจะลื่นไหมนะ" อดที่จะเป็นห่วงรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้จริง ๆ

"น้องครับ" จ้อปเรียกรุ่นน้องที่คุ้นหน้าเอาไว้ก่อนที่จะยื่นน้ำให้

วันนี้เขาตกใจไปกี่ครั้งแล้วนะ...

"เอ่อ อ่าขอบคุณครับพี่จ้อป"

"มัทฝากมา" จอมใจยิ้มแฉ่งในใจ เขาน่าจะเหมาลูกอมเยอะ ๆ แล้วเอามาติดสนบนพี่มัทซะเลย

เมื่อให้ของเสร็จจ้อปก็เดินผ่านตัวจอมใจไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก

จอมใจพยายามกลืนน้ำลายอึกใหญ่เขาจะต้องพูดให้ได้จะมามัวอายอะไรอยู่ เมื่อนึกถึงคำคำหนึ่งของพี่มัทจอมใจก็เลือกที่จะพูดออกไป

'ไอ้จ้อปมันไม่ชอบคนขี้อายหรอกนะ'

"กลับบ้านดี ๆ นะครับพี่จ้อป"

"ครับ"

ในใจนึกอยากจะพูดออกไปให้มากกว่านี้ แต่แค่นี้พอก่อนดีกว่าเขาอยากค่อย ๆ รุกมากกว่าหยอดทีเดียวแล้วพี่จ้อปหนีหายไปเลย

จอมใจก้มมองขวดน้ำในมือสลับกับมองแผ่นหลังของรุ่นพี่คนมึน

วันนี้หัวใจเขาทำงานหนักไปแล้ว พี่ต้องรับผิดชอบนะครับพี่จ้อป

เมื่อกลับมาถึงบ้านจอมใจก็รีบตรงขึ้นไปบนห้องหยิบปากกาเมจิกขึ้นมาวาดรูปหน้าคนให้ขวดน้ำ นั่งมองมันจนดึกดื่น ของชิ้นแรกที่พี่จ้อปให้มากับมือ

"ฝันดีนะครับ พี่จ้อปของผม"

___________________

อยากมีพี่จ้อปเป็นของตัวเองจังเลย