จอมใจของพี่จ้อป

ลำดับตอนที่ #8 : ขึ้นเขากับพี่จ้อป 2

-8-

-Enjoy Reading-

จอมใจถือกล่องข้าวสองกล่องมานั่งบนโขดหินข้างลำธาร จ้อปที่รออยู่แล้วยิ้มรับเบา ๆ พร้อมคำขอบคุณ

"บรรยากาศดีจัง เหมือนเรามาปิกนิกเลยนะครับพี่จ้อป5555" ร่างเล็กพูดพรางมองไปรอบ ๆ ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มลื่น ไอเย็นที่พัดขึ้นมาจากลำธาร ข้าวอร่อย ๆ และพี่จ้อป สิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมดกำลังอยู่ตรงหน้าเขา นั่งกินข้าวกับเทวดานี่มันดีจริง ๆ 

จอมใจกระแอมไอเล็กน้อยเมื่อคนที่เขาจ้องอยู่เงิยหน้าขึ้นมาสบตากัน

"ครับ เมื่อก่อนพี่ก็ชอบมานั่งกับพ่อตรงนี้" ร่างสูงยกยิ้มเบา ๆ เมื่อนึกถึงผู้ชายที่เขาเรียกว่าพ่อ เขาอยากจะเป็นผู้ชายที่ดีให้ได้เหมือนกับพ่อเขา 

"พ่อพี่จ้อปต้องเป็นคนดีมากแน่ ๆ เลย" 

ส่วนเขาไม่ค่อยมีความทรงจำดี ๆ กับพ่อมากเท่าไหร่เพราะพ่อชอบทำแต่งาน ตื่นแต่เช้าออกไปทำงานกว่าจะกลับก็ดึก เขาก็เข้าใจว่าพ่อหาเงินมาให้ครอบครัวใช้ แต่เขาก็อยากจะให้พ่อมีเวลาให้กับครอบครัวบ้าง แต่ตอนนี้มันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

"อืม เขาเป็นคนดี พี่ว่าเขาเหมือนจอมเลยนะเป็นคนอบอุ่นแล้วก็สร้างแต่บรรยากาศดี ๆ เสมอ" 

ทั้งสองคนต่างยิ้มให้กันเมื่อนึกถึงนิสัยของอีกคน อ่าอยากได้พี่จ้อปเป็นพ่อจังเลย เป็นพ่อทูนหัว

"งั้นพี่จ้อปก็คงอบอุ่นติดพ่อสินะครับ จอมรู้สึกได้เลยว่าพี่จ้อปใจดีขนาดไหนถึงจะไม่ค่อยพูดก็เถอะ" 

ต่างคนต่างหัวเราให้กับคำชมได้รับ พอมานั่งชมกันแบบนี้แล้วก็รู้สึกแปลกไม่น้อยเลย

"พี่ก็อบอุ่นน่าาา"

"พี่ก็ใจดีนะ^^"

จอมใจหันไปมองหน้าแขกผู้ไม่ได้รับเชิญสองคน ที่กำลังพูดล้อเลียนพวกเขาอยู่ พี่กิตกับพี่มัทนี่เข้ากันดีจริง ๆ 

"ก็ว่าหายไปไหน มาแอบจีบกันอยู่นี่เอง" พี่กิตเดินไปตบหลังน้องชายเบา ๆ ทำเอาทั้งสองคนหน้าแดงขึ้นมายิ่งกว่าตอนแรก

"ผมกับพี่จ้อปแค่มากินข้าวเอง"

"โถ่น้องจอมคนเขาดูออกนะครับ555" พี่มัทกับพี่กิตทำท่าทางล้อเลียนรุ่นน้องที่เขินจนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่

"เดี๋ยวตอนเย็น ๆ เราจะไปช่วยชาวบ้านทำฝายชะลอน้ำกันเตรียมตัวด้วยนะครับไอ้น้องรัก"

"มาบอกแค่นี้แหละเชิญจีบกันต่อ" 

พี่จ้อปเขวี้ยงหินไล่หลังทั้งสองคนไปก่อนที่จะกลับมานั่งกินข้าวกันต่อ

ในตอนเย็นหลาย ๆ คนในหมู่บ้านก็มาช่วยกันทำฝายชะลอน้ำที่ลำธารเพราะใกล้หน้าฝนเข้าไปทุกทีแล้ว

จอมใจกับเพื่อนเองก็มาช่วยด้วยเหมือนกัน เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยแต่ชาวบ้านก็ช่วยกันสอนช่วยกันบอกอย่างใจดี เป็นเหมือนกับครอบครัวใหญ่ที่อยู่กันอย่างมีความสุข

ทุกคนเรียงแถวกันเป็นแนวยาวเพื่อช่วยกันขนหินไปวางขวางทางน้ำ ทำงานไปร้องเพลงไปถึงร่างกายจะเหนื่อยแต่จิตใจกลับมีความสุข

จอมใจจ้องตาพี่จ้อปที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หินน้อยใหญ่ค่อย ๆ ถูกลำเลียงมาเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่รับหินแล้วมือสัมผัสกันทั้งสองต่างก็ยิ้มออกมาทำเอาเพื่อน ๆ อดจะโห่แซวไม่ได้ 

หินนับร้อยถูกถมลงลำธารที่มีไม้ปักกั้นทางน้ำเอาไว้จนเต็ม ชาวบ้านร้องเฮด้วยความดีใจเมื่องานเสร็จสิ้นในที่สุด ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านตัวเองเหลือเพียงกลุ่มของจอมใจและพี่จ้อปที่ขออยู่เล่นน้ำกันก่อน

"แข่งดำน้ำกันปะ" ข้าวปั้นพูดชวนทุกคนมาเล่นด้วยกัน

"ใครขึ้นมาคนสุดท้ายเลือกถามคำถามใครก็ได้เลย" พี่มัทเองก็เสริมขึ้นมาด้วย

ถามคำถามหรอ....  เขามีหลายอย่างเลยที่อยากจะถามพี่จ้อป ถ้างั้นก็ต้องชนะให้ได้สินะ

ทุกคนลงมายืนในน้ำเป็นวงกลมนับหนึ่งสองสามและย่อตัวลงไปในน้ำพร้อมกัน

มีแค่จอมใจกับพี่จ้อปที่ไม่ได้ย่อลงไป ทั้งสองคนต่างก็หลุดขำให้กับในความฉลาดเกมส์โกงของตัวเอง เมื่อกำลังจะมีคนโผล่ขึ้นมาจากน้ำทั้งสองคนก็รีบย่อตัวลงไปในน้ำก่อนที่จะมีคนเห็น

สุดท้ายก็ได้พี่จ้อปเป็นผู้ชนะ คนแพ้ต่างก็โห่ร้องออกมาอย่างเสียดายมีแค่จอมใจที่รู้ว่าทำไมพี่จ้อปของเขาถึงได้ชนะ555

"ถามเลยครับไอ้เพื่อนรัก" พี่มัทวักน้ำใส่หน้าพี่จ้อปอย่างหมั่นไส้

ร่างสูงจ้องตรงมาที่รุ่นน้องที่รู้ว่าเขาโกงอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ ศีลเสมอกันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

"น้องจอม ทำไมถึงชอบพี่ครับ" คำถามของพี่จ้อปเล่นเอาทุกคนอึ้งไปสักพักแม้แต่คนที่ถูกถามอย่างจอมใจเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไง

"ผม ผมเองก็ไม่รู้พอเห็นพี่บ่อย ๆ รู้ตัวอีกทีผมก็ชอบพี่ไปแล้ว"

ฮี้วววววววว เมื่อคนอื่นตั้งสติได้ก็เริ่มส่งเสียงโห่แซวขึ้นมาดังลั้น ไม่คิดเลยว่าพี่จ้อปจะถามเรื่องแบบนี้ตอนนี้ จริง ๆ แล้วเป็นคนขี้แกล้งเหมือนกันสินะ

"เหมือนกันเลย" คำตอบของพี่จ้อปทำเอาทุกคนอึ้งยิ่งกว่าเดิมก่อนที่ทุกคนจะตั้งสติได้อีกครั้งจอมใจก็รีบขึ้นจากน้ำแล้วก็วิ่งกลับบ้านไปก่อนแล้ว

"ใครจะอยู่ให้แซวเล่า!" แล้วไอ้เหมือนกันเลยนี่มันหมายความว่าพี่จ้อปเองก็ชอบเขาหรือเปล่านะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตอนมาที่นี่ ที่คอนเสิร์ตหรือว่าที่ไหน

จอมใจรีบเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ม้วนตัวเองเข้ากับผ้าห่มแน่นเสียงกรีดร้องเบา ๆ ถูกส่งออกมาจากปากเล็กไม่หยุด เหมือนตัวจะระเบิดเลย

แบบนี้มันไม่ใช่โอกาสแล้วนี่มันคือคำตอบเลยไม่ใช่หรือไง!

ร่างเล็กพยายามข่มตาหลับให้ได้ก่อนที่พวกนั้นจะกลับมา เขาต้องหลับ ต้องหลับเดี๋ยวนี้

จอมใจงัวเงียตื่นขึ้นมาจากแรงเขยาของอีกคน เขาแทบจะสบถคำหยาบออกมาอีกครั้งเมื่อลืมตาขึ้นมาเจอใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เซน

"จอมใจ ไปข้างนอกกัน" จ้อปยิ้มให้น้องที่ยกมือขึ้นมาปิดหน้างัวเงียของตัวเอง ไม่เห็นต้องอายเลยมันก็น่ารักดีหรอก

จอมใจเดินตามอีกคนออกมาข้างนอก พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านต้นไม้และลำธารความสว่างไสวของดวงเดือนช่วยนำทางพวกเขาได้เป็นอย่างดี

สถานที่ตรงหน้าทำเอาจอมใจลืมความง่วงไปจนหมดสิ้น ที่นี่เป็นผาสูงสามารถมองเห็นทัศนียภาพที่งดงามได้รอบทิศ มันเหมือนกับจุดชมวิวดังๆต่างแค่ที่นี่ไม่มีใคร มีแค่เขากับพี่จ้อป แค่เราสองคน

"พ่อชอบพาพี่มาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่" ร่างสูงมองออกไปยังท้องฟ้าสีครามที่เริ่มมีแสงสีส้มขึ้นมาแซมที่ขอบฟ้า ทุกครั้งที่ได้ดูเหมือนกับได้เติมเต็มส่วนเล็กๆที่หลุดหายไปในชีวิต

"น้องชอบที่นี่ไหม?" จอมใจพยักหน้ารับคำถามของอีกคนเบา ๆ เขาชอบ ที่นี่สวยมากรู้สึกเหมือนได้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติเลย 

"ชอบครับ ยิ่งได้อยู่กับคนที่ชอบผมรู้สึกว่าสวยขึ้นอีกพันเท่าเลย" ทั้งสองคนยิ้มขึ้นพร้อมกันนัยน์ตาต่างก็สะท้อนเงาของกันและกัน 

"ขออนุญาตนะ" จ้อปจับมือเล็กขึ้นมาอย่างทะนุถนอม นิ้วเรียวเกี่ยไปตามกำไลหินที่เขาเป็นคนใส่ให้เองกับมือ ลูบผ่านบาดแผลถลอกที่คงได้มาตอนยกหิน จ้อปเป่าลมผ่านรอยแผลอย่างแผ่วเบา เขาไม่รู้ว่ามันช่วยให้หายเจ็บได้จริงไหม แต่พ่อเคยทำให้แล้วเขารู้สึกว่ามันช่วยได้จริง ๆ 

จอมใจจ้องมองการกระทำที่แสนจะอ่อนโยนของอีกคนด้วยสีหน้าปลื้มใจ พี่จ้อปของเขาเป็นคนดีแบบที่ปฏิเสธไม่ได้เลย เป็นคนอบอุ่นเขาโตมาอย่างดีจริง ๆ

"เจ็บไหม?" ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความเป็นห่วง

"หายเจ็บเพราะพี่จ้อปเลยครับ^^" ถึงแผลมันจะไม่ได้เจ็บอะไรตั้งแต่แรกก็เถอะ แต่เขาเองก็พูดปฏิเสธสีหน้าแมวหงอยแบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน

"ขอบคุณนะที่ชอบพี่ ขอบคุณที่ช่วยให้พี่ได้เรียนรู้ในหลาย ๆ เรื่อง...." จ้อปกุมมือจอมใจพร้อมกับพูดถ้อยคำที่เก็บเอาไว้ในใจมาตลอด

"พี่รู้ว่าพี่เป็นพวกที่พูดไม่คิดเท่าไหร่ พี่คงทำให้น้องลำบากใจหลายครั้งเลย ขอโทษนะ" 

จอมใจส่ายหน้า พี่จ้อปไม่เคยทำให้เขาลำบากใจเลย พอนึกย้อนกลับไปแล้วเขาไม่เคยเสียใจที่ตัวเองชอบพี่จ้อปเลย รู้สึกขอบคุณตัวเองด้วยซ้ำที่กล้าเดินหน้าจีบพี่จ้อปจนสามารถมายืนอยู่ในจุดนี้ได้

"ผมก็ขอบคุณพี่จ้อปนะครับที่ทำให้ผมมีความสุขและกำลังใจในการใช้ชีวิต พี่รู้ไหม พี่เป็นเหมือนกับแบตเตอรี่ของหัวใจผม ทุกครั้งที่เหนื่อยหรือไม่สบายใจแค่นึกถึงหน้าพี่ผมก็รู้สึกเหมือนได้เติมพลังแล้ว^^" จ้อปลูบหัวรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู เพราะจอมใจเป็นจอมใจแบบนี้ล่ะมั้ง เขาถึงได้กล้าลองเปิดใจดู

ทั้งสองไม่สนใจดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นมาจากท้องฟ้าอีกแล้ว เพราะรอยยิ้มตรงหน้ามันสดใสยิ่งกว่าแสงของพระอาทิตย์สะอีก

พวกเขาเปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ของกันและกัน

My sun

_________

HAVE A GOOD TIME