จอมใจของพี่จ้อป

ลำดับตอนที่ #7 : ขึ้นเขากับพี่จ้อป

-7-

-Enjoy Reading-

หลังจากจบกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์ไปจอมใจก็แทบจะไม่ได้เจอพี่จ้อปเลยยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์ที่ต้องไปทำงานเพราะว่าม.หกเริ่มติวกันแล้ว เรียกว่ามาโรงเรียนก็เหมือนไม่มาเลยดีกว่า ต้องนั่งอยู่ในห้องประชุมติวทั้งวันแถมยังพักไม่ตรงกันอีก

"คิดถึงว่ะ เมื่อไหร่จะได้เจอ" จอมใจแนบหน้าลงกับโต๊ะเรียนพร้อมกับบ่นประโยคเดิม ๆ ออกมา วันนี้เขาพูดไปเป็นร้อยรอบแล้วนะ ความคิดถึงไม่เห็นจะลดลงสักนิด

"จอมมึงอดทนหน่อยดิพี่เขาต้องติวเพื่อเตรียมเข้ามหาวิทยาลัยนะเว้ย" ใจ๋ดึงคอเสื้อเพื่อนขึ้นมาให้มองกระดานอีกครั้ง พี่จ้อปติวเขาก็ต้องตั้งใจเรียนเหมือนกัน

จอมใจใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ไหนกีฬาสียังมาถูกยกเลิกอีกนักเรียนหลายคนถึงกับหมดกำลังใจเรียนกันเลยทีเดียว

พักนี้เขาต้องไปซ้อมดนตรีบ่อย ๆ เพื่อขึ้นร้องในงานอำลาพี่ม.หกและม.สาม พี่จ้อปเคยร้องเพลงให้เขาฟังแล้วถึงตาเขาต้องร้องให้พี่จ้อปฟังบ้าง

ในที่สุดวันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึงจอมใจรีบตื่นแต่เช้าไปที่ร้านของพี่จ้อป

"สวัสดีครับ^^" 

"ร้านยังไม่เปิดเลย"

"ก็รีบมาช่วยพี่จ้อปจัดร้านนั่นแหละ ติวทุกวันพี่น่าจะพักบ้างนะครับ" จอมใจเดินไปแย่งผ้าจากมืออีกคนมาเช็ดโต๊ะเอง ดูขอบตาก็รู้แล้วว่าเหนื่อย

"แล้วซ้อมดนตรีไม่เหนื่อยหรือไง?"

"ไม่เหนื่อยสักนิด พี่จ้อปรอฟังได้เลย" ทั้งสองคนช่วยกันยกขนมที่พี่กิตทำออกมาจัดเรียงในตู้กระจกให้เรียบร้อยรอเวลาเปิดร้าน

อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมแล้ว ตอนแรกจอมใจก็อยากจะนอนอืดอยู่บ้านจนเปิดเทอมเลยแต่ว่าดันโดนเพื่อน ๆ จองตัวไว้ไปเที่ยวทะเลตั้งเจ็ดวัน ไหนจะต้องหาเวลาไปเที่ยวกับพี่ขวัญอีก เวลาพักเขาเหลือน้อยจริง ๆ 

"ปิดเทอมพี่จ้อปจะไปไหนหรือเปล่าครับ?" จอมใจนั่งลงข้าง ๆ ร่างสูงพร้อมกับวางแก้วกาแฟแบบที่พี่จ้อปชอบเอาไว้ให้

"พี่จะไปบริจาคของให้ชุมชนบนเขาสองอาทิตย์ นอกนั้นก็ว่างหมด" จอมใจพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มหวาน พี่จ้อปนี่เป็นคนดีจริง ๆ นะ ก็เป็นเทพบุตรนี่หน่าาา

"สนใจรับลูกมือเพิ่มใหมครับ^^"

"มาดิจอมจะได้ช่วยกันยกของ ปีที่แล้วพี่ยกอยู่คนเดียวหลังแทบหัก"

คนถูกถามยังไม่ทันได้ตอบ พี่กิตที่เดินออกมาจากในครัวก็พูดเชิญด้วยตัวเอง

จอมใจหันหน้ามามองจ้อปราวกับกำลังขออนุญาต

"อืม ถ้าว่างไปด้วยกันก็ได้" 

"ไปแน่นอนครับ^^"  จอมใจกำลังคิดอยู่ว่าเขาควรจะยกเลิกนัดเพื่อนหรือว่าจะขอให้เลื่อนไปก่อนดี แต่สามอาทิตย์นี่มันเกือบเป็นเวลาทั้งหมดของปิดเทอมเลยนะ แล้วเวลานอนเขาไปไหนหมด

พอถึงวันที่นัดไว้ปรากฏว่ากลุ่มจอมใจก็ยกกันมาทั้งหมดสี่คนนั่นแหละแล้วก็ยกเลิกทริปทะเลแทน 

ส่วนพี่จ้อปก็มากับครอบครัวและพี่มัทที่พาแฟนมาด้วย พอเห็นแบบนั้นใจ๋เพื่อนเขาก็แทบจะคลานกลับบ้านไปเลย

ทุกคนต่างร่วมเดินทางขึ้นเขาไปด้วยกัน ระหว่างทางก็แวะซื้อยาสามัญประจำบ้าน ขนม และอาหารแห้งต่าง ๆ ไปให้คนในชุมชนด้วย

ก่อนมาพี่จ้อปเคยเล่าให้ฟังว่าที่มาที่นี่กันทุกปีก็เพราะว่าแม่ของพี่จ้อปเคยอยู่หมู่บ้านนี้มาก่อนแล้วย้ายออกมาตอนที่แต่งงานกับพ่อพี่จ้อป

ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวันกว่าที่จะขึ้นมาถึงหมู่บ้าน ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ มีแค่ไม่ถึงยี่สิบหลังคาเรือน เห็นว่าไฟฟ้ากับน้ำประปาเข้าไม่ถึงด้วย คนในหมู่บ้านคงใชีชีวิตลำบากมากแน่เลย

หัวหน้าชุมชนที่เป็นคุณลุงดูใจดีออกมาทักทายผู้มาเยือนอย่างเป็นมิตรเด็ก ๆ ในหมู่บ้านเองก็วิ่งออกมาดูคนเมืองที่นาน ๆ จะได้เจอสักที

"สวัสดีลุงเรียมยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลยนะเนี่ย" แม่พี่จ้อปเอ่ยทักทายคุณลุงอย่างยิ้มแย้ม คงจะสนิทกันมากจริง ๆ  

"แหม เองก็พูดเกินไปจันทร์"

หลังจากทักทายกันเล็กน้อยพี่จ้อปก็เดินนำพวกเรามาที่บ้านไม้สองหลังที่ตั้งอยู่ท้ายหมูบ้านเหมือนว่าจะเป็นบ้านที่พ่อพี่จ้อปสร้างเอาไว้ก่อนเสียเผื่อว่าวันหนึ่งจะอยากมาเที่ยวที่นี่

"เดี๋ยวผู้หญิงตามแม่มาที่บ้านหลังเล็กนะจ้ะ" ข้าวปั้นช่วยข้าวสวยแบกสัมพาระตามแม่พี่จ้อปไปที่บ้านหลังเล็ก ส่วนผู้ชายที่เหลือก็อยู่กันที่บ้านหลังใหญ่

บ้านหลังใหญ่มีสองห้องนอนสองห้องน้ำ แล้วก็มีห้องนั่งเล่นที่ใช้นอนได้อยู่ 

"เรามีหกคนแบ่งห้องอย่างไงดี" 

"เดี๋ยวพี่กับจ้อปนอนห้องนั่งเล่นก็ได้" พี่กิตเสนอขึ้น ก่อนที่จะโดนทุกคนคัดค้าน เป็นเจ้าของบ้านจะมานอนห้องนั่งเล่นได้ไง

"เดี๋ยวจอมนอนห้องนั่งเล่นเอง ปั้นมึงนอนกับกูดิ" จอมใจยิ้มให้ใจ๋เบา ๆ เขายังจำตอนที่ใจ๋ยอมนั่งวินเพื่อที่จะให้เขาซ้อนรถพี่จ้อปได้ ส่วนตอนนี้เขาก็ต้องตอบแทนแล้ว ถึงพี่มัทจะมีแฟนแล้วแต่อย่างน้อยก็อยากให้ใจ๋ได้สนิทกับพี่เขาไว้ในฐานะน้องก็ยังดี

ทุกคนตกลงตามนั้นพี่กิตนอนกับพี่จ้อป พี่มัธกับใจ๋แล้วก็เขากับปั้น หลังจากคุยกันเสร็จทุกคนก็ยกกระเป๋าไปเก็บที่ห้องตัวเอง

"วันนี้ก็เย็นแล้ว นอนก่อนแล้วกันพรุ่งนี้เราจะเอาของไปแจกคนในหมู่บ้านกัน" พี่กิตพูดขึ้นแล้วถือชุดออกไปเตรียมอาบน้ำ

"ที่นี่ต้องอาบน้ำที่ลำธารกันนะรู้ใช่ไหม?" พี่จ้อปเคยบอกเรื่องนี้ก่อนมาแล้วว่ามันลำบากขนาดไหน แต่จอมใจกับเพื่อนไม่มีปัญหาอยู่แล้ว มันไม่ต่างจากเข้าค่ายลูกเสือในที่ทุรกันดารเท่าไหร่ ดีหน่อยที่ไม่มีคนมาคอยสั่งให้ทำนู่นทำนี่

"ไปอาบน้ำกัน แม่คงเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว" พี่จ้อปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกายต่าง ๆ รวมถึงเสื้อผ้าเดินตามพี่กิตออกไป คนที่เหลือก็ตามออกไปเช่นกัน

ลำธารที่นี่ไหลลงมาจากภูเขาผ่านก้อนหินน้อยใหญ่แต่น้ำกลับใสแจ๋วราวกับผ่านการกรองมาอย่างดี น้ำก็ไม่ร้อนไม่เย็นจนเกินไป จอมใจถอดเสื้อออกก่อนที่จะค่อย ๆ หย่อนตัวลงไปในน้ำ กระแสน้ำอ่อน ๆ ที่พัดผ่านร่างกายเหมือนกับพัดเอาความเหนื่อยล้าของทั้งกายใจออกไปด้วย อยากจะแช่นาน ๆ เลย

เมื่อชำระร่างกายกันเสร็จหนุ่ม ๆ ก็พากันขึ้นจากน้ำแล้วเดินกลับไปที่บ้าน บนโต๊ะมีอาหารที่ผู้หญิงช่วยกันทำวางไว้อยู่แล้ว 

ถึงจะเป็นแค่ปลาย่างกับน้ำพริกธรรมดาแต่รสชาติก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอาหารที่กินเป็นประจำเลย

เมื่อกินข้าวเสร็จทุกคนก็แยกกันไปนอน แสงเล็ก ๆ จากตะเกียงถูกดับลงความมืดมิดเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทุกคนหลับลงอย่างง่ายดายเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล ๆ 

"นอนหลับไหม?" จ้อปเดินมาถามจอมใจที่กำลังคัดแยกอาหารแห้งเป็นกอง ๆ อยู่

"หลับครับ^^ แล้วพี่จ้อปล่ะ ฝันถึงผมหรือเปล่า?" จอมใจพูดขึ้นขำ ๆ ใบหน้าที่แย้มยิ้มทำให้จ้อปรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เขานึกว่าจะพาน้องมาลำบากซะแล้ว

"พี่จ้อปไปกับผมไหม?" จอมยกถุงยากับอาหารแห้งขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม ถ้าได้ทำความดีพร้อม ๆ กับพี่จ้อปชาติหน้าเราอาจจะเกิดมาคู่กันก็ได้5555

"ไปสิ เดี๋ยวพี่ถืออันนี้ให้" ทั้งสองคนเดินยิ้มออกมาพร้อมกับข้าวของที่เอามาให้ชาวบ้าน พวกเขาเริ่มแจกจากท้ายหมู่บ้าน ชาวบ้านที่นี่เป็นมิตรมาก ๆ ไม่ว่าจะเอาไปแจกที่บ้านไหนก็จะได้ของตอบแทนมาตลอด บ้างก็ให้เนื้อสัตว์ กำไลหินหรือของเล็ก ๆ น้อย ๆ 

ถึงจะไม่มากมายอะไรแต่รู้สึกได้เลยว่ามันเป็นคำขอบคุณจากใจจริง

"ขอบคุณพี่จ้อปมาก ๆ เลยนะครับที่ชวนผมมา ถ้าพี่จ้อปไม่ชวนมาผมคงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้" จอมใจรู้สึกขอบคุณพี่จ้อปจริง ๆ ในทุก ๆ เรื่องเลย ตั้งแต่รู้จักกับพี่จ้อปชีวิตเขาก็มีความสุขขึ้นเยอะ

"ไม่เป็นไร พี่ก็ขอบคุณนะที่จอมมา"

"ผมก็อยากจะอยู่ใกล้ ๆ หัวใจของผมนี่หน่า^^" คำพูดของจอมใจทำเอาทั้งสองนึกถึงเรื่องงานเชื่อมสัมพันธ์แล้วก็หัวเราะออกมา

"ตอนนั้นผมมีความสุขมากเลยนะ"

"ตอนนั้นมันก็ดี แต่ตอนนี้มันดีกว่าอีก" จ้อปสวมกำไลหินลงบนข้อมือของอีกคน 

ทุกครั้งที่นิ้วเรียวเฉียดโดนมือทำเอาจอมใจแทบคลั่ง ความคิดอกุศลมากมายพุ่งเข้ามาในหัวอย่างหยุดไม่อยู่

"พี่จ้อปพูดแบบนี้จอมจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะ"

"นึกว่าคิดตั้งแต่ตอนพี่ร้องเพลงแล้วซะอีก" จ้อปยิ้มให้กับอาการเขินอายของคนตัวเล็ก เขาเริ่มเปิดใจให้น้องมาสักพักแล้วอาจจะเป็นตอนที่น้องมาทำงานที่ร้าน หรืออาจจะก่อนหน้านั้น

จ้อปถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่าเขาเริ่มสนใจน้องตอนไหน แต่เขาก็ยังตอบคำถามตัวเองไม่ได้เลย

แล้วมันจะสำคัญอะไรล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขารู้แล้วว่าน้องชอบเขา และเขาก็ชอบน้อง

ทุกอย่างมันก็คงมีเวลาของมัน

________

HAVE A GOOD TIME

เป็นกองอวยพี่จ้อป พ่อเทพบุตรสุดหล่อ