จอมใจของพี่จ้อป

ลำดับตอนที่ #5 : แปะหัวใจ

-5-

-Enjoy Reading-

ระหว่างที่จอมใจไปคุยเรื่องทีมวอลเลย์บอลคนอื่น ๆ ในห้องก็ร่วมกันโหวตบูธที่จะจัดกันเรียบร้อย ผลสรุปออกมาว่าห้าทับหนึ่งจะจัดบูธตู้แห่งความทรงจำ เป็นบูธที่ไม่ต้องลงมือมากแค่มีตู้ที่คนสามารถเข้าไปได้สักสองถึงสามคนกับตากล้องและกล้องโพลาลอยก็เท่านั้น เรียบง่ายแต่คงได้รับความสนใจไม่น้อย

"อาทิตย์หน้ามึงต้องดึงพี่จ้อปมาบูธห้องเราให้ได้นะเว้ย" ใจ๋เดินมากอดคอเพื่อนสนิทพร้อมกับทำเป็นกระซิบกระซาบแต่น้ำเสียงกลับดังเหมือนตะโกน

"มึงไม่ไปตะโกนใส่หูพี่เขาเลยล่ะ555" จอมใจตอบขำ ๆ เย็นนี้เหมือนฝนกำลังจะตกเลย

พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงลมก็พัดหวีดมาแต่ไกล เม็ดน้ำเล็ก ๆ เริ่มโปรยลงมาเป็นสายก่อนที่จะค่อย ๆ หนักขึ้นเรื่อย ๆ

นักเรียนหลายคนที่ยังไม่กลับบ้านก็รีบวิ่งเข้าไปหลบฝนใต้อาคารต่าง ๆ กันจ้าละหวั่น

พี่จ้อปกลับไปหรือยังนะ จะเจอฝนระหว่างทางหรือเปล่า อันตรายจัง

จอมใจคิดพรางรีบวิ่งไปหาที่หลบฝนกับเพื่อน ๆ วันนี้ไม่ได้เอาร่มมาซะด้วย

"จอมวันนี้กูค้างบ้านมึงได้ปะไม่อยากให้แม่ขับรถมารับอะ ถนนมันลื่น" ใจ๋สะกิดหลังเขาเบา ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือจริง ๆ แล้วใจ๋ก็มานอนบ้านเขาบ่อย ๆ เวลาฝนตกเพราะกลัวว่าแม่มารับตัวเองแล้วจะเกิดอุบัติเหตุ

"ได้ดิ เดี๋ยวกูลองโทรถามพี่ขวัญว่ากลับมาหรือยัง" จอมใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาพี่สาวแต่กลับไม่มีคนรับสายแล้วสายเล่าที่ปลายทางมีแต่ความว่างเปล่า

"จอม ไอ้จอม ๆ "

"หือ"

ใจ๋ชี้ไปข้างหน้าร่างสูงที่ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหมวกกันน็อกกำลังวิ่งมาทางเขา ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่จอมใจก็จำได้ว่าคือใคร

"พี่จ้อป"

"กลับอย่างไง? " อีกคนถอดหมวกกันน็อกออกก่อนที่จะเอ่ยถามคนตรงหน้า

"ผมน่าจะรอให้ฝนหยุดก่อนครับ" ร่างสูงพยักหน้ารับเบา ๆ พร้อมกับยืนรออยู่ข้าง ๆ

เสียงฝนกระทบพื้นดังก้องไปทั่วบริเวณแต่ทว่ามันไม่ได้ดังไปกว่าเสียงบีบรัดก้อนเนื้อในอกของจอมใจเลยสักนิด แม้บรรยากาศจะเย็นเฉียบแต่ใบหน้าหวานกลับชื้นเหงื่อแก้มใสเริ่มถูกแต่งแต้มด้วยริ้วสีแดงอีกครั้ง

'ใกล้เกินไปแล้ว'

หันหนีพี่จ้อปก็ไปเจอกับเพื่อนรักที่ส่งสายตาล้อเลียนไม่หยุด

"ผมคิดว่าพี่จ้อปกลับไปแล้วซะอีก"

"กำลังจะกลับแต่ฝนตกก่อน" จอมใจยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าให้พี่จ้อปเช็ดผม

อีกคนรับไว้ก่อนที่จะลงมือขยี้ผ้าไปกับเส้นผมของผู้ให้เบา ๆ

"น้องเปียกกว่าพี่อีก"

จอมใจเม้มปากแน่นเขาเขินจนอยากกระโดดออกไปเต้นกลางสายฝนหากไม่กลัวสายตาแปลก ๆ ของคนรอบข้าง พึ่งรู้ว่าพี่จ้อปอบอุ่นแบบนี้ นี่มัน

สามีในอุดมคติ!! อยากได้โว้ย!!!

ทั้งสามคนยืนรอจนฝนค่อย ๆ ซาลงเหลือเพียงแค่หยาดฝนเม็กเล็ก ที่ยังโปรยลงเท่านั้น

"ให้ไปส่งไหม? " ร่างเล็กเงยหน้ามองร่างสูงแล้วก็เลื่อนสายตาไปมองเพื่อนที่ถูกเขาลืมไปซะสนิท ดูเหมือนใจ๋เองก็ลำบากใจเหมือนกันคงจะไม่อยากให้เพื่อนพลาดโอกาสสำคัญ

"จอมเดี๋ยวกูนั่งวินตามไป กูมีร่มมึงไปก่อนเถอะ"

จอมใจจับตบบ่าเพื่อนเบา ๆ บุญคุณครั้งนี้จะไม่ลืมเลยใจ๋ กูรักมึงฉิปหายไอ้เพื่อนยาก

จ้อปสวมหมวกกันน็อกให้จอมใจก่อนที่จะส่งสายตาดุ ๆ ให้เมื่อเห็นว่าจอมใจจะถอดมันออกแล้วใส่ให้เขา

"ใส่ไปเถอะ" ถึงเขาจะอยากให้พี่จ้อปใส่หมวกกันน็อกแต่พอโดนดุด้วยสายตาเข้าก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

"ขออนุญาตนะครับ" เมื่อจ้อปพยักหน้ารับจอมใจก็ใช้มือจับชายเสื่อนักเรียนของคนขับไว้เป็นที่ยึด ถึงในใจจะอยากกอดเอวก็เถอะแต่แค่ได้ซ้อนรถพี่จ้อปก็ดีมากแล้ว

อย่าได้คืบจะเอาศอกนะจอมใจ ไอ้คนโลภมาก!

ทั้งสองคนมาถึงหน้าบ้านได้อย่างปลอดภัย จอมใจยื่นหมวกกันน็อกคืนให้เจ้าของที่นั่งอยู่บนรถ

"กลับดี ๆ นะครับพี่จ้อป ถ้าถึงบ้านแล้วอย่าลืมกินยานะครับ"

"รีบอาบน้ำเดี๋ยวไม่สบาย" จ้อปพยักหน้าก่อนจะตอบกลับรุ่นน้องไป

จอมใจโบกมือลาอีกคนที่ขับรถออกไปจนลับสายตา ไม่นานใจ๋ก็นั่งวินตามมาจนถึง

"ไงมึง หลังพี่จ้อปกว้างไหม? "

"อยากกอด" คำตอบของเพื่อนสนิททำเอาใจ๋แอบหมั่นใส้ไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกดีใจจริง ๆ ที่เพื่อนเขามีความก้าวหน้ามากขึ้น เขาเองก็จะต้องตามให้ทันแล้ว

ตกดึกจอมใจก็ทักไปถามพี่จ้อปว่ากินยาหรือยังคุยกันไปสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน

จอมใจรีบตื่นแต่เช้าขึ้นมาทำแซนวิชให้พี่จ้อปแต่ปรากฏว่าพี่จ้อปไม่มาโรงเรียนซะได้ไม่สบายหรือเปล่านะ แซนวิชแฮมของเขาเลยตกเป็นของเพื่อน ๆ ไปโดยปริยาย

จนมาถึงวันงานเชื่อมสัมพันธ์โรงเรียน ผู้คนคึกคักกันเป็นพิเศษกลิ่นอาหารหลายอย่างลอยอบอวนกันอยู่ในหอประชุมเปิด นักเรียนต่างโรงเรียนเริ่มทยอยกันเดินทางมาดูเหมือนว่าจะมีแค่นักกีฬากับคนที่จะจัดการแสดงเท่านั้นที่ได้มาจึงมีคนไม่มากเท่าไหร่

ทั้งหมดหกโรงเรียน โรงเรียนละเกือบหกสิบคน ในช่วงเช้าจะเป็นงานพิธีการ ส่วนช่วงสายจะเริ่มจัดกีฬา ปีนี้มีกีฬาสี่ประเภทคือ ฟุตบอล บาสเก็ตบอล วอลเลย์บอล และชักเย่อ

จอมใจในชุดกีฬาพยายามมองหาพี่จ้อปท่ามกลางนักเรียนมากมาย ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกันไม่ใช่ว่าโดนนักเรียนโรงเรียนอื่นรุ่มจีบอยู่หรอกนะ!

"แข่งตอนไหนล่ะ? " คนที่กำลังตามหาโผล่มาข้างหลัง กี่ครั้งแล้วที่เขาหาพี่จ้อปไม่เจอแต่กลับเป็นพี่จ้อปที่เจอเขาแทน

"อีกยี่สิบนาทีครับ พี่จ้อป เอ่อ ผม"

"เดี๋ยวไปเชียร์นะ"

เดี๋ยวไปเชียร์นะ

เดี๋ยวไปเชียร์นะ

เดี๋ยวไปเชียร์นะ คำคำนี้มันวนอยู่ในหัวเขามาตลอด จอมใจยืดเส้นยืดสายเตรียมลงสนามตำแหน่งลิเบอโร่ของเขาทั้งความเร็วและการคาดเดาต้องยอดเยี่ยม แอบกดดันอยู่เหมือนกันนะเนี่ย คนมาดูเยอะเลย

"เห็นว่าทีมคู่แข่งเราเคยไประดับประเทศมาแล้ว แต่ไม่ต้องห่วง เรามาชนะกันเถอะเพื่อพิสูจน์ว่าทีมที่ไม่เคยไประดับประเทศก็มีฝีมือเหมือนกัน! " กัปตันคนหล่อพูดปลุกใจคนในทีมเหมือนทุกครั้ง

เกมดำเนินไปเรื่อย ๆ จอมใจรับพลาดอยู่หลายลูกเพราะมัวแต่มองหาอีกคนที่บอกว่าจะมาเชียร์

ปี๊ดดด

เวลาพักครึ่งมาถึงจอมใจเดินคอตกไปขอโทษเพื่อนร่วมทีมที่วันนี้เล่นได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"จอมเป็นอะไรหรือเปล่า? " กัปตันทีมเดินตรงมาหาคนตัวเล็กที่วันนี้ดูไม่ค่อยสดชื่นอย่างที่ควร

"ขอโทษครับพี่เตอร์ ครึ่งหลังผมจะเล่นให้ดีขึ้น"

"ไม่เป็นไร ๆ ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกพี่ได้นะ" จอมใจพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามองไปรอบ ๆ สนามเพื่อหารุ่นพี่คนเก่งของเขา

สายตาเศร้าไปสะดุดกับร่างสูงที่ถือแก้วน้ำส้มอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา จ้อปกวักมือเรียกให้จอมใจเข้าไปหา

"โทษที คนเยอะมากเลยมาดูครึ่งแรกไม่ทัน" จอมใจสะบัดหน้าพร้อมปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะดีใจจนร้องไห้

"แค่พี่จ้อปมาผมก็ดีใจแล้วครับ" จอมใจรับน้ำจากอีกคนมาดื่ม ผ้าสีขาวถูกยื่นมาเช็ดเม็ดเหงื่อบนใบหน้าของร่างเล็ก

"เอาใจช่วยนะครับ"

จ้อปแปะสติกเกอร์ตัวใจลงที่เสื้อบนตำแหน่งของก้อนเนื้อที่กำลังเต้นระส่ำอยู่ภายใน

รอยยิ้มจาง ๆ ของพี่จ้อปทำเอาจอมใจแทบคลั่ง พี่เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าทำอีกคนคิดไปไกลขนาดไหน

"ถ้าผมชนะ พี่จ้อปไปเดินเที่ยวกับผมได้ไหมครับ? "

"ไม่ชนะพี่ก็ไป" จอมใจรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจกำลังจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกจริง ๆ

พี่จ้อป บุคคลที่อันตรายต่อหัวใจของจอมใจมากที่สุด

ครึ่งหลังจอมใจเล่นได้ดีขึ้นจนฝั่งตรงข้ามหรือแม้แต่ทีมเดียวกันก็ยังตกใจ ทั้งความเร็วและสปิริตมันต่างกันลิบลับ แรงใจใจมันผลักดันร่างกายได้ดีจริง ๆ 

สุดท้ายก็สามารถพลิกสถานการณ์กลับมาเอาชนะได้ในที่สุด กองเชียร์ฝั่งเขาร้องเฮลั่น คนในทีมช่วยกันแบกจอมใจขึ้นหลังแล้วกระโดดเฮกันสุดเสียง

จอมใจปลีกตัวมาหาพี่จ้อปที่ยืนรออยู่ข้างสนาม จอมใจหยิบสติกเกอร์ที่ขอเพื่อนมาแปะไวที่อกข้างซ้ายของพี่จ้อปเหมือนกัน

"ส่วนอันนี้หัวใจของผม ขอฝากไว้ที่พี่จ้อปตลอดไปเลยนะครับ^^" คนตัวเล็กเกาจมูกแก้เขิน อะไรเนี่ยจะหยอดเขาแต่เขินเองซะงั้น

ทั้งสองคนต่างหัวเราะออกมาให้มุขฝืด ๆ ของจอมใจ ถึงพี่จ้อปจะไม่ได้ตอบอะไรแต่สำหรับจอมใจนี่มันคือคำตอบแล้ว มันไม่ใช่การตอบว่าได้หรือไม่ แต่มันคือการให้โอกาส ให้จอมใจได้หาคำตอบด้วยตัวเอง

จริง ๆ แล้วพี่จ้อปเป็นคนอบอุ่นสินะ อ่า สามีในอุดมคติเลย

_________

HAVE A GOOD TIME