จอมใจของพี่จ้อป

ลำดับตอนที่ #4 : รอยยิ้มของพี่จ้อป

-4-

-Enjoy Reading-

เจ้าของใบหน้าหวานท้าวคางมองคนที่กำลังจัดเค้กใส่กล่องให้กับลูกค้า ทุกความละเอียดลออของพี่จ้อปมันทำให้จอมใจยิ้มออก พิถีพิถันจังเลยนะครับคนเก่ง

"ตั้งใจทำงานหน่อยครับ" จ้อปหันมามองจอมใจแล้วชี้ไปที่เครื่องทำกาแฟ

"ก็พี่จ้อปชอบดึงดูดสายตาผมนี่ครับ^^" จอมใจยิ้มแฉ่งให้กับอีกคนที่กำลังตั้งใจทำงาน รู้สึกเหมือนเราสนิทกันมากขึ้นเลยแค่คิดแบบนี้ก็ทำเอาใจชื้นขึ้นมาแล้ว

"คาปูชิโนพิเศษใส่ใจของพี่จ้อปครับ" จอมใจยกจานขนมและแก้วกาแฟมาให้ร่างสูงที่กำลังนั่งพักอยู่ ช่วงสาย ๆ ไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่จะมาเยอะอีกทีก็ตอนเที่ยงกับช่วงเย็นนู่น พนักงานที่อยู่หน้าร้านอย่างเขากับพี่จ้อปก็เลยได้พักกันบ้าง

จอมใจนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับอีกคนรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่บนใบหน้าหวานตลอดเวลา เขาตัดสินใจถูกแล้วจริง ๆ ที่จะลุย ถึงคำตอบตอนสุดท้ายมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่หวังแต่อย่างน้อยเขาก็ได้มีความสุขอยู่ที่นี่ตอนนี้ 

จ้อปหยิบแก้วคาปูชิโนจากคนตัวเล็กมาลองชิมดูแกล้งทำเป็นมองข้ามผงโกโก้ที่โรยไว้บนฟองนมเป็นรูปหัวใจ แปลกดีเหมือนกันที่จอมใจรู้ว่าคาปูชิโนคือของโปรดของเขาทั้งๆ ที่พึ่งจะมาทำงานได้แค่สองวัน

"อร่อยไหมครับ ผมพยายามสุดฝีมือเลยน่าา" คนตัวเล็กจ้องมองเขาตาแป๋ว คงจะคาดหวังกับคำตอบของเขาเอามาก ๆ

"ก็คาปูชิโน" จ้อปแอบยิ้มเบา ๆ ให้กับปฎิกิริยาของจอมใจ ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว จ้อปเคยเห็นจอมใจทำอยู่บ่อย ๆ เวลาอะไรอะไรไม่เป็นอย่างใจ

"คาปูชิโนพิเศษใส่ใจต่างหาก" จอมใจเป่าลมออกจากปากพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีเข้าไปในครัว

เมื่อคืนเขาโทรบอกพี่กิตพี่ชายของพี่จ้อปเอาไว้แล้วว่าให้ทำแป้งเครปเค้กเอาไว้ให้ ไม่ได้ด้วยกาแฟก็ต้องล่อด้วยเค้ก! วันนี้ต้องทำให้พี่จ้อปชมเขาให้ได้!

จอมใจหยิบแป้งเครปในตู้เย็นออกมาพร้อมกับวิปครีมที่พี่กิตเตรียมไว้ให้ที่เหลือก็แค่ประกอบมันเข้าไป เขานั่งหาเรฟเครปเค้กมาทั้งคืนแหนะรับรองว่าถ้าถืออกไปพี่จ้อปจะต้องร้องว้าว!!

จอมใจลองทำอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จสักที แค่วางแป้งสลับกับวิปครีมมันยากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

หลังจากลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งในที่สุดก็ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง จอมใจใช้พิมพ์รูปหน้าหมีกดลงไปบนแป้งตามด้วยใช้แยมราสเบอร์รี่และวิปครีมบีบลงบนเค้กเป็นรูปหน้าหมี ถึงจะทุลักทุเลแต่สุดท้ายก็ออกมาหน้าตาดีอยู่หรอกนะ

จอมใจถือจานเครปเค้กมาวางไว้ตรงหน้าพี่จ้อปพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ สายตาจดจ้องไปที่คนตรงหน้าราวกับลูกหมากำลังออดอ้อนเจ้าของให้โยนของเล่นให้

"อร่อยไหมครับ^^" ภาพที่จ้อปเห็นจอมใจเหมือนกับมีหูมีหางกระดุ้กกระดิ้ก

"ไม่อร่อยได้ไงก็พี่ทำแป้งตีวิปครีมเองกับมือ"

จึก เหมือนกับมีใครเอาไม้แหลมมาทิ่มที่กลางอกจอมใจแทบจะกระอักเลือด ที่เขาเอาทุกอย่างที่พี่จ้อปทำไว้มาประกอบ ๆ กันแล้วถามว่าอร่อยไหมเนี่ยนะ! ดีนะไม่พรีเซนต์ไปว่าเขาเป็นคนทำเองไม่งั้นได้หน้าแตกมากกว่านี้แน่

นอกจากทำพี่จ้อปว้าวไม่ได้แล้วยังทำตัวเองหน้าแตกอีก จอมใจนะจอมใจ

"ยอมแล้วครับ ผมนี่ทำอะไรให้พี่จ้อปว้าวไม่ได้จริง ๆ "

จ้อปที่เห็นคนตัวเล็กกว่าทำหน้าหมาหงอยขีดสุดก็ถึงกับหลุดขำออกเสียง

ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มอีกครั้ง ถึงเขาจะทำให้พี่จ้อปว้าวไม่ได้แต่เขาก็ทำให้พี่จ้อปยิ้มได้เลยนะ

"เวลาพี่จ้อปยิ้มผมก็ว่าน่ารักมากแล้วนะครับ แต่พอหัวเราะแล้วโคตรอภิมหาน่ารักเลยครับ เป็นเทวดาหรือเปล่า"

ร่างสูงส่ายหัวให้กับคำชมเกินจริงของคนตรงหน้า จอมใจอวยคนเก่งจริง ๆ นั่นแหละ

"ใครยิ้มก็น่ารักเหมือนกันหมด"

"งั้นผมล่ะครับ พี่จ้อปว่าผมน่ารักไหม? "

คนถูกถามนิ่งคิดไปซักพัก เขาควรจะตอบว่าอะไรดีล่ะตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน่ารักจริง ๆ แล้วมันเป็นแบบไหน แต่คนเราก็ไม่ควรทำลายความมั่นใจของคนอื่นอยู่ดี

"มั้งครับ"

จอมใจพยายามกลั้นยิ้มทั้ง ๆ ที่ในใจแทบจะระเบิดออกมา เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าพี่จ้อปชมว่าเขาน่ารักหรอกหรอ ใช่จริง ๆ ใช่ไหม

คนตัวเล็กเหม่อลอยคิดไปถึงวันแต่งงานของเขากับพี่จ้อป จะใส่ชุดไหนดีนะ จะจัดงานธีมอะไร จะพิมพ์การ์ดเชิญแบบไหน เขาอยากได้ลูกชายซักคนแล้วพี่จ้อปจะชอบเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายนะ

ร่างสูงหลุดยิ้มให้กับสีหน้าเพ้อฝันของจอมใจอีกครั้ง วันนี้คนตรงหน้าทำเขาหลุดยิ้มมากี่ครั้งแล้วนะ เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีจริง ๆ

นิ้วเรียวถูกส่งไปเคาะหัวอีกคนเบาๆ ให้ตื่นจากภวังค์

"ลูกค้ามาแล้วครับ"

จอมใจรีบดีดตัวลุกขึ้นเก็บซ่อนความรู้สึกดีใจเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปประจำหลังเคาน์เตอร์เหมือนเดิม

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คุ้มค่าสำหรับจอมใจมาก ๆ ยิ่งเจอกันบ่อยก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าเราสนิทกันขึ้นทุกวันแค่นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในวันนี้ก็ทำเอาเขาใจน้วยไปหมด

.

.

.

.

ยิ้มของเธอแค่ครั้งเดียว

ความหมายดีดีที่เราไม่อยากร่ำลา

วันหนึ่งได้รู้ว่าอะไรที่สำคัญกว่า

ยังจดจำในใจ

[1]

.

.

.

จอมใจตื่นขึ้นอีกครั้งในวันต่อมา เป็นเช้าวันจันทร์ที่เขาอยากจะไปโรงเรียนมากที่สุด อยากจะไปเจอพี่จ้อปไว ๆ

ร่างเล็กเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางฟุตบาทในโรงเรียน ป่านนี้พี่จ้อปจะมาถึงหรือยังนะ จอมใจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เขาคิดถึงกำลังเดินตามหลังเขาอยู่

"พี่จ้อปจะกินข้าวหรือยังนะ" ร่างเล็กบ่นอุบอิบเบา ๆ พร้อมกับก้มมองขวดนมสตอเบอรี่กับขนมปังในมือ

"ยังครับ"

"เหี้ย! " จอมใจสะดุ้งจนเผลอทำห่อขนมปังร่วงลงพื้น รุ่นพี่ที่กำลังคิดถึงเดินมาขนาบข้างก่อนที่จะก้มลงไปหยิบห่อขนมปังให้

ดันพูดคำหยาบใส่พี่จ้อปไปซะได้อุตสาห์จะสร้างภาพเป็นเด็กดีไม่พูดคำหยาบสักหน่อย

"วันนี้พี่จ้อปมาไวจังเลยครับ ปกติมาสายกว่านี้นี่หน่า"

"วันนี้ต้องประชุมกับชมรม"

"หือ? โรงเรียนจะจัดงานอะไรอีกหรอครับ? "

"งานเชื่อมสัมพันธ์กลุ่มโรงเรียนในเขตเก้าไง ปีที่แล้วไม่ได้ไปหรอ "

งานเชื่อมสัมพันธ์? เหมือนว่าปีที่แล้วปั้นก็บอกว่าไปแข่งบาสเชื่อมสัมพันธ์ แต่เขาข้อมือซ้นจากการเล่นวอลเลย์บอลเลยไม่ได้ไปด้วย

"ไม่ได้ไปครับ"

"ปีนี้จัดที่โรงเรียนเรา เตรียมตัวไว้นะเหมือนว่าม.ห้าจะได้จัดบูธ"

มีเรื่องมาให้เสียเงินอีกแล้วหรอเนี่ย

"แล้วพี่จ้อปจะขึ้นไปร้องเพลงหรอครับ? "

"น่าจะ"

"ผมจะไปเชียร์นะครับ^^" แต่อย่างน้อยก็ได้เห็นพี่จ้อปร้องเพลงแหละเนอะ ต้องมีสาวมาตามกรี๊ดตรึมแน่เลย หวงได้ไหมเนี่ย

จอมใจยื่นขวดนมกับขนมปังให้คนตรงหน้า พี่จ้อปของเขาต้องรีบมาประชุมจนไม่ได้กินข้าวเช้าเลย

"ขอบคุณครับ" ร่างสูงโบกมือลาจอมใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปอีกทาง

เป็นเช้าที่สดใสจริง ๆ

"จอม พี่เตอร์เขามาบอกว่าพักเที่ยงให้ไปที่ห้องพละด้วยนะ" มานั่งไม่ทันไรใจ๋ก็บอกข่าวร้ายให้เขาฟังซะแล้ว พี่เตอร์กัปตันทีมวอลเลย์บอลโรงเรียน

"เขามาชวนมึงลงทีมวอลเลย์โรงเรียนอีกแน่เลย ใกล้งานเชื่อมสัมพันธ์แล้วด้วย"

"กูบอกพี่จ้อปว่าจะไปดูเขาร้องเพลงแล้วอะดิ ไม่อยากแข่งกูกลัวไปไม่ทัน" ใจ๋ส่งเสียงแซว ๆ ที่เพื่อนรักถึงขั้นกล้าเข้าไปคุยกับรุ่นพี่คนโปรดแล้ว

จะว่าไปแล้วยังก็ยังไม่ได้บอกเพื่อนเรื่องไปทำงานร้านครอบครัวพี่จ้อปเลย ดีใจจนลืมอวดไปเลย

"เห้ยไม่ต้องห่วงเว้ยจอม ดนตรีเขาเล่นตอนกลางคืนก่อนงานเลิก อย่างไงก็ทันอยู่แล้ว" ข้าวปั้นพยายามโน้มน้าวใจเพื่อนให้ลงเล่นให้ได้

"นั่นดิ ไม่แน่พี่จ้อปอาจจะมาดูก็ได้นะเว้ยยย" ใจ๋เองก็สมทบด้วยอีกแรง เขาอยากให้เพื่อนได้โชว์ความสามารถให้คนอื่นได้เห็นสักที

จอมใจครุ่นคิดเล็กน้อย ก็จริงอยู่พี่จ้อปอาจจะมาดูก็ได้ จะได้ถือโอกาสนั้นแก้มือเรื่องบาสวันนั้นด้วยเลย

"อือ ไว้จะลองถามดู"

"ต้องอย่างงี้สิเพื่อนกู" ใจ๋ยกมือขึ้นตบหลังเขาแปะ ๆ อย่างกับว่าเรื่องที่เขาตัดสินใจมันยิ่งใหญ่นักหนา ไม่ได้ไปออกรบสักหน่อย

อย่าลืมมาดูผมนะครับพี่จ้อป

___________

Have a good time

[1] รอยยิ้ม -scrubb