ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    SHORTFIC •KRISYEOL•

    ลำดับตอนที่ #1 : SF : ตีสี่ยี่สิบสามนาที.

    • อัปเดตล่าสุด 27 เม.ย. 61


    #ตีสี่ยี่สิบสามนาทีky

     

    4 : 23 AM.

     

    การนอนเปื่อยๆบนเตียงโดยที่ในหัวผมมีแต่เรื่องของคุณนี่สังคมจะมองและตีตราหน้าผมว่าเป็นผู้ชายขี้เพ้อมั้ยนะ

     

    คุณช่างดีเลิศเลอ สมบูรณ์แบบ ใครต่อใครก็ต่างหลงใหลในตัวคุณ

     

    รอยยิ้มนั่นทำลายล้างให้ร่างกายผมหลอมเหลวไปกับภวังค์แสนหวาน

     

    ดวงตาคู่นั้นที่พร้อมแผดเผาไหม้ความรู้สึกผมให้กลายเป็นจุลในเพียงเสี้ยววินาทีที่เราสบตากัน

     

    ริมฝีปากสีแดงเอิบอิ่มธรรมชาติที่เผยอออกเป็นรูปทรงสวยงามยามที่คุณพูดจ้อเล่าเรื่องราวให้ผมได้ฟัง

     

    แม้กระทั่งสายตาที่คุณส่งมาผ่านกล้องในคราที่เราวีดีโอคอลหากันนั้นมันทำให้ผมต้องกดเซฟรูปภาพคุณไปโดยระบบอัตโนมัติ

     

    คุณช่างใช้ความน่ารักได้เปลืองจริงๆ

    ผมหลงคุณโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ

     

    แต่จะให้ผมทำยังไงต่อดีล่ะ ในเมื่อเมสเสจประโยคนั้นของคุณยิ่งตอกย้ำทำให้ผมนอนฟุ้งซ่านกับกาลเวลามานานหลายชั่วโมงแม้เวลาคล้อยเคลื่อนผ่านวันใหม่หรือกระทั่งตะวันทักทายนภาในยามรุ่งอรุณ ผมว่าผมเองก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของคุณอีกอยู่ดี

     

    ผมดีใจอย่างมากที่คุณบอกราตรีสวัสดิ์และส่งอีโมติคอนสุดน่ารักผ่านการสนทนาสุดท้ายของห้องแชทเน่าๆของผม

     

    อยากขอบคุณฮันบินที่หมดความอดทนในการตื้อขอไอดีไลน์คุณและยอมให้มันกับผม

     

    ในตอนแรกที่เห็นบัญชีผู้ใช้ของคุณปรากฏผลการค้นหา ผมใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ลังเลใจที่จะกดเพิ่มคุณเป็นเพื่อนในลน์ยิ่งกว่าตอนเลือกคณะเรียนสมัยเตรียมเข้าศึกษามหาวิทยาลัยเสียอีก

     

    พูดไปก็ชักจะรู้สึกแย่ที่กล่าวถึงเรื่องของบุคคลอื่นทั้งที่ผมควรจะพูดเพียงแค่เรื่องของคุณและเรื่องของเราเท่านั้น

     

    การเลื่อนย้อนการสนทนาระหว่างเราที่ผ่านมานั้นคล้ายกับว่ามันเริ่มกลายเป็นกิจวัตรประจำวันอีกสิ่งหนึ่งในวงโคจรชีวิตของผมเสียแล้วล่ะครับคุณคนดี :)

     

    อ่านมันซ้ำๆย้ำๆ อ่านมันรอบแล้วรอบเล่า แต่ละประโยคนั้น มันดูสั้นกระจิริดไปเลยหากเทียบกับความรู้สึกที่ผมต้องการถ่ายทอดให้คุณได้ฟัง

     

    คุณทำให้ผมกลายเป็นคนบ้าสติไม่ดีที่นั่งยิ้มอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาในเวลาหลายชั่วโมง

     

    บางทีผมเองก็ไม่เข้าใจอาการของตัวเองที่มันเรียกร้องแต่คุณ เสียงที่คุณเปล่งออกมาว่าเหนื่อยล้าในวันที่คุณต้องเจอปัญหามากมายรุมเร้า ผมขอสารภาพเลยว่า ผมรู้สึกดีที่คุณพูดมันออกมาให้ผมได้ฟัง อาจดูโรคจิตวิปริตผิดวิสัยมนุษย์ที่ผมชอบ ต้องขอโทษจริงๆ

    ผมแค่ดีใจที่คุณระบายความเครียดที่มีในแต่ละวันให้ผมได้ฟัง การได้เป็นคนที่คุณระบายความรู้สึกจากวันแย่ๆกับผมมันทำให้ผมมีกำลังใจในการเห็นความหวังเรื่องระหว่างเราในอนาคตที่ผมวาดฝัน

     

     

    โอ้ปาร์ค ชานยอลที่รักของผม.

    ต้องขออภัยที่คารมหรือรสนิยมผมอยู่ในเกรดต่ำกว่ามาตรฐานในการบอกรักคุณ

     

    แต่ค่ำคืนนี้ผมคิดถึงคุณจริงๆนะครับ.







    TBC.

    Short ficจริงๆค่ะ มันShortจริงๆ 

    คอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะ♡

    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆเรื่องนี้นะคะ ถ้าคุณติดใจในความกากของมันก็จงกดFav.และติดตามความกากของเรื่องต่อไปได้เลยค่ะ


    จุ๊ฟฟฟฟฟ♡


    B
    E
    R
    L
    I
    N
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×