สาวใสหัวใจซาบซ่า

ลำดับตอนที่ #8 : จะหนีรอดมั้ยเนี้ย

“ระวัง!!~!!” ……………

“ระวัง!!~!!” โคตะพูดพร้อมกับเข้ามารับตัวของรินะที่หล่นลงมาไว้ได้พอดี

“โครม!!~!!” แต่โคตะก็ยืนไม่อยู่ ล้มลงไปอยู่กับพื้นโดยที่ตัวของรินะนั่งอยู่ข้างบนตัวของโคตะ

“โอ๊ย!!~ !! รินะเธอเป็นอะไรหรือป่าว” โคตะพูดพร้อมกับจับหัวตัวเอง แต่โคตะก็ยังไม่วาย ไปเป็นห่วงรินะที่นั่งอยู่บนตัวของตนสะงั้น

“ฉันไม่เป็นไรหรอกว่าแต่นายเหอะโคตะ เป็นอะไรหรือป่าว” รินะพูดพร้อมกับรีบลุกออกจากตัวของโคตะ

“ไม่เป็นอะไรหรอก” โคตะพูดแต่มือก็ยังจับอยู่ที่หัว อยู่ดี

“มาเดี๋ยวฉันพยุงนายไปนั่งที่เก้าอี้นะ” รินะพูดพร้อมก็วางกล่องยาลง  แล้วก็เข้าไปพยุงโคตะไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ในครัว

“นี่ ของฉันดูหัวนายหน่อยนะ ดูท่าทางนายจะเจ็บมาก” รินะพูดจบโคตะก็เอามือออกให้รินะดู

“โห! หัวนายปูดเป็นลูกมะนาวเลย เดี๋ยวฉันทายาให้นะ” รินะพูดแล้วก็หยิบยาจากในกล่องยาออกมาทาหัวให้โคตะ

“ฉันว่านะ รินะเธอไปทำแผลให้นายคนนั้นดีกว่า” โคตะพูดเมื่อรินะทายาที่หัวให้เสร็จ

“นี่มันก็เย็นมากแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้กินดีกว่า ส่วนนายก็ไปทำแผลให้เจ้าทาคาชิมันก็แล้วกันนะ” รินะพูดพร้อมกับเดินไปเปิดตูเย็นเพื่อตรวดหาวัตถุดิบมาทำอาหาร

“ก็ได้” โคตะพูดแล้วก็หยิบกล่องยาเดินตรงไปที่โซฟาที่ทาคาชินอนอยู่

            เวลาผ่านไปจนกระทั้ง 19.00 น. โคตะทำแผลให้ทาคาชิเสร็จแล้ว ส่วนรินะก็ทำข้าวเย็นเสร็จพอดี

“นี่ โคตะนายปลุกเจ้าทาคาชิให้หน่อยดิ” รินะพูดแล้วก็เดินออกมาพร้อมกับถือถ้วยใส่โจ๊กมาด้วย

“ทาคาชิๆๆ” โคตะเรียกทาคาชิพร้อมกับเขย่าตัวของทาคาชิเล็กน้อย และแล้วทาคาชิก็ลืมตาขึ้น

“เฮ้ย! ทาคาชิแกกินข้าวได้แล้ว” รินะพูดจบทาคาชิก็ลุกขึ้นนั่ง

“ข้าวหรอครับ!!!O_O!!!” ทาคาชิพูดแล้วก็หยิบถ้วยโจ๊กขึ้นมากินด้วยความหิว  รินะเห็นดังนั้นก็เดินเข้าครัวไปอีก

/5/5/ รินะนี่ ใจดีจังแฮะ นี่ขนาดลูกน้องบาดเจ็บ ยังดูแลดีกว่านี้ ใครได้รินะเป็นแฟน คงจะเป็นคนที่โชคดีมากแน่เลย /5/5/

                     โคตะคิดพร้อมกับมองตามหลังรินะที่เดินหายเข้าไปในครัว แล้วโคตะก็หันกลับมามองทาคาชิที่กินโจ๊กอยู่

 “อะ  นี่ของนาย” รินะพูดพร้อมกับยืนถ้วยให้กับโคตะ  พอทั้ง 3 คน กินข้าวเย็นอิ่มทาคาชิก็ถามรินะขึ้นว่า........

“คุณรินะ ครับ แล้ว คุณอายูมิ คุณอาริกะ คุณนาซาริ ละครับ หายไปไหนกันหมด” ทาคาชิถาม

“อืม!ใช่ลืมไปเลยนี่ก็ 19.30 น. แล้ว 6 คนนั้นยังไม่กลับมาเลย” รินะพูดขึ้นเมื่อทาคาชิถามถึง อายูมิ อาริกะ นาซาริ เข้า

“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ” ทาคาชิถามต่อ

“เรื่องมันก็.......” โคตะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทาคาชิฟัง

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ” โคตะบอก

“น่า เป็นห่วงเหมือนกันนะ นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย” รินะพูด

“ไม่เป็นไรหรอก อาสึยะ จิน ยูยะ ก็อยู่นี่หน่า” โคตะ

“ถึง อย่างนั้นก็น่าเป็นห่วงอยู่ดีแหละ” รินะพูด

“ทำไมละ” โคตะถาม

“ก็พวกเรา มีศัตรูเยอะน่ะครับ และยิ้งถ้าตอนมืดด้วยแล้ว ก็ยิ้งเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว” ทาคาชิบอก

“นี่ รินะพวกเธอ 4 คน เป็นผู้หญิงจริงๆหรือป่าวเนี้ย” โคตะถาม

“ก็จริงสิ!!~!!” รินะพูด

( ตัดไปทาง อายูมิ กับ อาสึยะ )

              อายูมิกับอาสึยะวิ่งมาหยุดอยู่กลางสะพาน ด้วยความเหนื่อย

“ฉันว่า เจ้าพวกนั้นมันคงเลิกตามเราแล้วล่ะ” อาสึยะพูดจบ อายูมิที่ยืนอยู่ข้างกัน ก็นั่งลง  อาสึยะเห็นอย่างนั้นก็ถามขึ้นว่า........

“นี่ อายูมิเธอเป็นอะไรหรือป่าว” อาสึยะพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆอายูมิ

/8/8/ โอ๊ย! เจ็บชะมัด  ขาโดนอะไรเนี้ย  โห! เลือดออกด้วย ถ้าให้วิ่งต่อเราไม่ไหวแน่ /8/8/

                     อายูมิคิดแล้วก็เอามือปิดแผลไว้ เพราะว่าอายูมิเองก็ไม่กล้ามอง ก็จริงๆแล้วน่ะ อายูมิเองก็กลัวเลือดที่ไหลไม่หยุด เหมือนกับแผลของอายูมิเนี้ยแหละ

 “ป่าว  ฉันไม่เป็นไร” อายูมิบอก

“แล้วมือเธอปิดอะไรอยู่น่ะ  ขอฉันดูขาเธอหน่อยได้มั้ย” อาสึยะพูดพร้อมกับจะจับขาของอายูมิ

“ไม่มีอะไรหรอกน่า” อายูมิพูดแล้วก็นั่งหันหลังให้อาสึยะ

“นี่! อายูมิ เธอเป็นอะไรก็บอกฉันมาสิ  อย่าปล่อยให้ฉันเป็นห่วงจะได้มั้ย” อาสึยะพูดจบก็จับตัวของอายูมิหันกลับมา ทั้ง 2 คน มองตากันแล้วอาสึยะก็พูดว่า..........

“ขอฉันดูขาเธอหน่อยนะ” อาสึยะพูดพร้อมกับจับมือที่อายูมิปิดแผลไว้ออก  อายูมิเห็นอย่างนั้นก็หลับตา

/4/4/ เลือดออกเยอะเหมือนกันนะเนี้ย /4/4/

อาสึยะคิดอย่างนั้นแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของอายูมิ

/4/4/ หลับตาแบบนี้ สงสัยอายูมิคงกลัวเลือดแน่เลย  แต่ก็หน้ารักดี /4/4/

อาสึยะคิดแล้วก็ยิ้มขึ้นมา

“เอาทัย ฉันพันไว้ก่อน ก็แล้วกันนะ เลือดจะได้ไม่ไหลไปมากกว่านี้”  อาสึยะพูดพร้อมกับดึงทัยของเค้า มาพันแผลตรงขาให้กับอายูมิ

“อายูมิ เธอลืมตาได้แล้วล่ะ” อาสึยะพูดอย่างนั้นอายูมิก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“ฉันว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ ว่าแต่ว่าเธอเดินไหวหรือป่าว” อาสึยะถาม

“ไหวสิ  อย่างฉันน่ะ ต้องไหวอยู่” อายูมิพูดพร้อมกับยื่นขึ้น  แต่แล้วอายูมิก็ถึงกับทรุดลง เพราะแผลที่ขาของอายูมิทำให้ อายูมิถึงกับเดินไม่ไหว

“ปากแข็งจริงๆเลยนะ” อาสึยะพูดแล้วเงียบไป

“มาขึ้นหลังฉัน” อาสึยะพูดต่อ

“แต่..........” อายูมิพูดยังไม่ทันก็............

“เถอะน่า  ขึ้นมาเถอะ” อาสึยะพูดจบ อายูมิก็ขึ้นหลังของอาสึยะ  แล้วทั้ง 2 ก็เริ่มออกเดินอีกครั้งเพื่อจะกลับบ้าน 

( ไม่นานนักทั้ง 2 คน ก็มาถึงบ้าน )

“กิ่ง ก่องๆๆๆ” เสียงกดกริ่งดังขึ้น

“เดี๋ยวฉันไปดูเอง” รินะพูดแล้วก็ลุกเดินไปเปิดประตู

 “รินะ ห้องของอายูมิอยู่ไหนหรอ” อาสึยะพูดขึ้นเมื่อเห็นรินะ

“อยู่ชั้นบนห้องที่ 2 น่ะ” รินะพูดแบบงง แต่รินะก็พาอาสึยะที่มีอายูมิที่หลับอยู่บนหลัง เดินไปที่ห้องของอายูมิ

“ว่าแต่ว่า ขาอายูมิเค้าไปโดนอะไรมาน่ะ”  รินะถามพร้อมก็เปิดประตู

 “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูแผลจะใหญ่เหมือนกันนะ” อาสึยะพูดแล้วก็วางตัวอายูมิลงบนเตียง

“นายไปบอกให้โคตะเอากล่องยาขึ้นมาให้หน่อย” รินะพูดจบอาสึยะก็เดินมาตรงบันไดแล้วตะโกนลงไปบอกโคตะว่า.......

“เฮ้ย! โคตะแกเอากล่องยาขึ้นมาให้หน่อยดิ” อาสึยะพูด

“เออ!!” โคตะพูดแล้วก็เดินเอากล่องยามาให้อาสึยะ พร้อมกับถามว่า.......

“อาสึยะ แล้วจิน อาริกะ  นาซาริ  ยูยะ ละ ทำไมไม่มาด้วยกัน” โคตะถาม

“ก็พวกเราแยกกันไปคนละทางนะ” อาสึยะพูดจบก็ปิดประตู

“ปัง!!~!!” เสียงประตูปิด

/5/5/ เฮ้ย! ไปคุยกับทาคาชิต่อดีกว่า /5/5/

โคตะคิกอย่างนั้นแล้วก็เดินลงไปคุยกับทาคาชิต่อ

อาสึยะกับอายูมิก็ กลับมาถึงที่บ้านแล้ว

และ จินกับอาริกะ  ยูยะกับนาซาริล่ะ

จะเป็นยังไง

โปรดติดตามตอนต่อไป

By…KiB…