ขอแค่ได้รักก็พอ
เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มที่มีรักแท้แต่ก็ไม่สามารถ รักเธอคนนั้นได้
ผู้เข้าชมรวม
218
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
ค่าเริ่มต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย!!!!!!!!!!! O_O!!!!!!” ( พระเอกฉันตะโกนซะลั่น เลย )
“ก็จะไม่ให้ผมตะโกนได้ไงล่ะครับ ก็ไอ้คนที่โดนรถชน นอนแอ้งแม้ง แบนติดถนนอยู่นั้น มันตัวผมเอง งั้นตอนนี้ผมก็เป็นวิญญาณไปแล้วอะดิ O_o???” ( เพิ่งนึกได้รึไง... )
พระเอกของเรา -->โมโตนาริ โช ถ้าย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่โชจะตาย ( ยี่สิบนาทีก่อน )
โชกำลังรอเธอคนนั้นอยู่ที่สี่แยก เธอคนนั้นชื่อ ซึนาบุสะ ซาคุมิ โชไม่เคย เข้าไปทักเธอหรอก ได้แต่มองเธอคนนั้นอยู่ไกลๆ ขอเพียงโชได้เห็นเธอกลับบ้าน ก่อนที่โชจะกลับก็พอแล้ว ไม่นานนักซาคุมิก็เดินตรงมาที่โช แล้วก็........................ ผ่านโชไป แค่นี้โชก็พอใจ แล้วจริงๆ
หลังจากนั้น ไม่ถึงสองนาที ก็
“โครม!!~!!” อะไรบางอย่างชนเข้ากับตัวของโชอย่างจัง โชตื่นขึ้นมาอีกที โชก็อยู่ในสภาพนี้แล้ว
“เฮ้ย!!! !!!O_o!!! จะเอาร่างของฉันไปไหนฟะ” ( ใจเย็นๆสิ ใจเย็น ) โชตะโกนซะดังเลย ก็เพราะโชดันหันไปเห็นคนพวกนั้น กำลังจะหามรางที่ไร้วิญญาณของโชไป ( ถึงจะตะโกนยังไงก็ไม่มีใครได้ยินเหรอ )
“จะให้ใจเย็นได้ไงเล่า มันเอาไปแล้วน่ะ เห็นมั้ย” ว่าแล้วโชก็เดินตามศพของตัวเองไป แต่แล้วก็...
“โครม~!!!! “
“โอ๊ย!!! >_<!!! อะไรอีกฟะ” โชเดินชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น
“มันก็ไม่มีอะไรนี่หว่า O_o???” โชมองดูแล้วไม่มีอะไร เลยลองเอามือไปจับดู
“กำแพงอะไรเนี้ย O_O???” โชงงมาก หลังจากนั้นโชก็พยายามออกมาจากที่ตรงนั้น อยู่หลายรอบ แต่ผลที่ออกมาคือ
“เฮ้ย เหนื่อยชะมัดเลย” โชนั่งลงด้วยความเหนื่อย
“ทำไมออกไม่ได้ฟะ -_-???” โชบ่น
/*/*/ แต่ไหนๆ ก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้แล้ว ผมถือโอกาสนี้เล่าประวัติของผมให้ท่านผู้อ่านทุกท่านฟังเลยก็แล้วกันนะครับ
ผมเป็นน้องชายฝาแฝดของเจ้า ซาซาชิมะ ชูยะ (เรื่องที่แล้วน่ะ ) ท่านผู้อ่านคงสงสัยล่ะสิ ครับว่าทำไมผมกับเจ้าชู ยะ พวกเราถึงได้ใช้คนล่ะนามสกุลกัน ก็เจ้าชูยะมันใช้นามสกุลแม่ ส่วนผมใช้นามสกุลพ่อน่ะ ผมเป็นน้องชายของเจ้าชูยะ
ที่โรงเรียน ผมเป็นหัวหน้ากลุ่ม Black Devil กลุ่มของเราไม่เคยที่จะ ไปหาเรื่องใครเขาก่อนเลย มีแต่คนอื่นมาหาเรื่องพวกเราก่อนเสมอ แล้วถ้าไม่ให้ พวกเราสู้ก็ไงอยู่ เหตุนี้เลยทำให้นักเรียนในโรงเรียนต่างพากันกลัวกลุ่มพวกผมกันทั้งนั้น ถึงแม้ว่าผมจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม Black Devil ก็ตามแต่การเรียนของ ผมก็อยู่ในระดับต้นๆ ของโรงเรียนเลยที่เดียว ( การเรียนของโชอยู่ในระดับที่ 2 ของโรงเรียน เพราะอันดับ 1 ของโรงเรียนเป็นของชูยะไปแล้ว )
ส่วนเรื่องความรักของผมยังไม่ไปไหนเลย แต่ของเจ้าชูยะน่ะนะตอนนี้ก็สมหวังไปแล้ว ผมสิต้องพยายามต่อ แต่ตอนนี้ผมเป็นวิญญาณ แล้วผมจะทำยังไงเนี่ย /*/*/
“โทษทีมาช้าไปหน่อย ^_^” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นโช
“นายเป็นใคร เห็นฉันด้วยเหรอ O_o???” โชถามผู้ชายคนนั้นด้วยความดีใจ ที่มีคนมองเห็นโชด้วย
“ฉันชื่อ โอตะ เป็นยมทูตน่ะ ฉันเลยมองเห็นนาย ^_^” โอตะพูด ( ผู้เขียนของแจม : โอตะน่ะผู้เขียนส่งให้ไปช่วยพระเอก โช ของเราให้ไม่ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ )
“นายเป็นยมทูตแล้วไง -_-” โชถามโอตะ
“ฉันจะมาบอกนายว่า ตลอดเวลาที่นายยังเป็นวิญาณอยู่นายจะต้องอยู่ในความดูแลของ
ฉัน” โอตะพูด
“ที่นายพูดเมื่อกี้ หมายความว่าไง -_-???” โชถามด้วยความงง
“ก็ต่อไปนี้นายจะต้องตามหาร่างของนายให้เจอน่ะสิ” โอตะบอก
“แปลว่าฉันก็ยังไม่ตายใช่มั้ย” โชพูดด้วยความดีใจ
“ใช่” โอตะตอบด้วยความเซ็งนิดๆ
“แล้วทำไมฉันถึงออกไปจากที่ตรงนี้ไม่ได้ล่ะ O_o???” โชถามอีก
“ก็ถ้านายไม่เจอคนที่นายมีใจสื่อถึงกัน ได้มากที่สุดนายก็จะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ แต่ถึงแม้ว่านายจะออกไปจากที่นี้ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจตัวเองนะ แต่นายต้องติดอยู่กับคนๆ นั้น” โอตะบอก ( ยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำนะจ๊ะ )
“แล้วใครล่ะที่ใจฉันสื่อถึงมากที่สุดน่ะ O_o??? ” โชถาม ด้วยความอยากรู้ ก็นะ ไหนๆ โอตะก็เป็นยมทูต ก็น่าจะรู้ทุกอย่างจริงมั้ย
“ฉันจะไปรู้เหรอ” โอตะตอบ
“หา!!~!! ไม่รู้ ” โชพูดด้วยความเซ็ง ก็ยมฑูต อะไรเรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ หลังจากนั้นโช กับโอตะก็ทะเลาะกันจนกระทั่งเช้า
( เช้าแล้ว )
“นั้น ซาคุมินี่ ^__^” โชพูดจบก็เดินตรงไปหาซาคุมิทันที โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเลยว่า เดินออกมาจากที่ตรงนั้นได้แล้ว
“เฮ้ย!! โช เดียวรอฉันด้วย” โอตะพูดจบก็รีบเดินตามโชไป
หลังจากนั้นโชกับโอตะก็ตามซาคุมิไปทุกที่ ( ยกเว้นห้องน้ำนะครับ ) จนกระทั่งโชกับโอตะตามซาคุมิมาถึงที่บ้าน ตอนนี้ซาคุมิไปอาบน้ำ ส่วนโชกับโอตะนั่งอยู่ที่ห้องของซาคุมิน่ะ โชไม่ได้ตามเธอไปในห้องน้ำด้วยหรอกนะครับ ( เวลาผ่านไปได้สักพักซาคุมิอาบน้ำเสร็จ )
“เอี๊ยด!~!!” ซาคุมิเปิดประตูเข้ามา ก็ต้องถึงกับอึ้ง ที่เห็นโชกับโอตะนั่งอยู่บนเตียงของเธอ
“ปัง!~!!” ซาคุมิ เธอปิดประตูซะดังลั่นเลย เล่นเอาโชกับโอตะหูชาไปตามๆ กัน
“แม่คะแม่!!! !!!O_o!!!” ซาคุมิร้องเรียกแม่เสียงดัง
“มีอะไรเหรอลูก ???O_O???” แม่ของซาคุมิวิ่งขึ้นมาด้วยความตกใจ
( ตัดเข้าไปในห้องของซาคุมิ )
“รีบหนีเร็วโอตะ ซาคุมิจังเห็นพวกเราแล้ว O_o!!!” โชพูดพร้อมดึงให้โอตะออกมาจากห้องของซาคุมิ
“นายจะบ้าเหรอโช พวกเราเป็นผีนะเขาจะเห็นพวกเราได้ไง” โอตะพูด
/*/*/ โธ่เอ๊ย... เจ้ายมทูตโง่ เขาทำหน้าตกใจขนาดนั้น คิดว่าเขามองไม่เห็นพวกเรารึไง /*/*/
“เออ น่าฉันบอกให้ไปก็ไปเหอะน่า” โชพูด ว่าแล้วโชก็ดึงโอตะออกมาจากห้องของซาคุมิได้
( ตัดมาทางด้านซาคุมิกับแม่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง )
“แม่คะ เมื่อกี้หนูเห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ในห้อง !!!O_o!!!” ซาคุมิพูดให้แม่ฟัง ขณะที่โชกับโอตะแอบฟังอยู่ข้างหน้าต่างชั้นสอง
“ไหนๆ ลูก O_O??? ” แม่ของซาคุมิพูดจบก็เปิดประตูเข้าไป แต่ที่แม่ของซาคุมิเห็นในห้องไม่มีอะไรเลย
“ที่เตียงคะแม่” ซาคุมิชี้ให้แม่ดู แต่พอซาคุมิเข้ามาดูเท่านั้นแหละ
“ไหนละลูก O_O???” แม่ของซาคุมิถาม
“แต่เมื่อกี้มีผู้ชายสองคนนั่งอยู่บนเตียงจริงๆนะคะแม่” ซาคุมิอธิบายให้แม่ของเธอฟัง แต่แม่ของซาคุมิกลับพูดว่า
“ตาฝาดไปหรือเปล่าลูก คงเพราะดูหนังมากเกินไปแน่ๆ เลย” แม่ของซาคุมิพูด
“อืมม์ คงงั้นมั้งคะ สงสัยหนูคงดูหนังมากไปจริงๆ” ซาคุมิพูดแบบงงๆ นิดหน่อยแล้วเดินเข้าห้องไป เพื่อที่จะไปทำการบ้าน
( ตัดไปทางด้านของโช กับโอตะที่กลับเข้ามานั่งที่เตียงของซาคุมิเหมือนเดิม )
“นี่ โอตะ ทำไมอยู่ดีๆ ซาคุมิถึงได้มองเห็นฉันกับนายได้ล่ะ O_O???” โชถามโอตะ เพราะตอนที่โชอยู่กลางสี่แยก ตอนที่โชพึ่งตายยังไม่เห็นมีใครมองเห็นโชเลย
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ถ้าธรรมดาแล้วมนุษย์จะไม่สามารถมองเห็นพวกเราได้ ยกเว้นเราตั้งใจปรากฏตัวให้เห็นเท่านั้น” โอตะอธิบายให้โชฟัง ( แล้วทำไมไม่ทำตั้งแต่แรกล่ะ )
/+/+/ เสียงใครนะคุยกันอยู่ข้างหลัง แถมเป็นเสียงผู้ชายซะด้วยสิ ทำไงดี ไม่กล้าหันไปมอง แต่ยังไงก็อยากรู้อยู่ดี หันไปดูหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง /+/+/
ซาคุมิคิด แล้วก็หันไปมอง พอซาคุมิเห็นพวกโช เธอก็...
“กรี๊ด!!!...........................!!! !!!O_o!!!” ซาคุมิร้องซะลั่นเลย คราวนี้ทำเอาโชกับโอตะหูแทบแตก
“เดี๋ยวๆๆๆ หยุดร้องก่อนสิ” โอตะพูด
/*/*/ เจ้าโง่เอ๊ย ใครเขาจะไปหยุด เป็นผีนะเฟ้ยไม่ใช่คน ยังไงก็ไม่มีใครหยุดหรอก /*/*/
“อะ หยุดก็ได้” ซาคุมิพูด
/*/*/ หา............ o_O?? อะไรเนี่ย มีคนเชื่อผีพูดด้วยเหรอ ผมล่ะอยากจะบ้าตายจริงๆ /*/*/
โชคิดแล้วก็หนักใจ แต่ก็ดีแล้วที่หยุดไม่งั้น ได้หูแตกกันไปข้างแน่
“ตกลงเธอมองเห็นพวกฉันใช่มั้ย o_O??” โอตะถามซาคุมิ
“เห็นสิ ถามแปลกๆ แล้วตกลงพวกนายเป็นใครเนี่ย มาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง ??? O_O??? ” ซาคุมิไม่ตกใจแถมยังถามพวกโชกลับมาเป็นชุดเลย
“ไม่แปลกหรอก ก็พวกฉันเป็นผีนี่” โชพูดขึ้นก่อนที่โอตะจะพูด
“ก็แค่ผี หา!!.........!!!O_O!!! ผะๆ..........ผี!!!!!!!!!!!!” ซาคุมิร้องแล้วก็สลบไป ( ไหนบอกว่าไม่กลัวไงล่ะ ) ว่าแล้วโชกับโอตะก็เข้าไปช่วยซาคุมิ แต่...
“เฮ้ย! ทำไมฉันถึงจับตัวซาคุมิไม่ได้ล่ะเนี้ย ???O_O??? ”โชโวยวายขึ้นมา
“ก็ตอนนี้นายเป็นวิญญาณนี่” โอตะพูด ใช่แล้วล่ะ โอตะก็จับตัวซาคุมิไม่ ได้เหมือนกัน
หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปจนกระทั่ง...
เช้าแล้วจ้า...
ซาคุมิไปโรงเรียนแล้วล่ะ โชเห็นดังนั้นก็รีบไปลากโอตะที่นอนอุตุอยู่ในห้อง แล้วโช ก็รีบตามซาคุมิไปโรงเรียน ตอนนี้ทั้ง สาม กำลังยืนอยู่ ( ซาคุมิคนเดียวที่ยืน ) ที่สี่แยกที่โชถูกรถชน จนนอนแอ้งแม้งนั้นไง
( ความคิดของซาคุมิ )
“เมื่อวานนี้สงสัยเราจะฝันไปมั้ง เฮ้ย ช่างมันเถอะ ฝันแหงๆ” ซาคุมิคิด
“เรื่องเมื่อวานมันไม่ใช่ความฝันหรอก มันเป็นความจริงตางหาก” โอตะพูด โชกับโอตะสามารถ สื่อสารกับซาคุมิ ในความคิดของซาคุมิ ได้ด้วย
“เมื่อกี้เสียงใครน่ะ O_O???” ซาคุมิคิด พร้อมกับหันหน้าหันหลัง เพื่อหาต้นเสียงที่เธอได้ยินเมื่อกี้
“พวกฉันไงล่ะ ที่เราเจอกันเมื่อวานไง” โชพูด โชคิดว่าซาคุมิน่าจะจำเขาได้
“สงสัยเราจะหูฝาดไปมั้ง” ซาคุมิคิดแล้วหันไปมองสันญาณไฟ
“อุ๊ย ไฟเขียวแล้วรีบไปดีกว่า” ซาคุมิคิดพร้อมกับวิ่งตรงไปโรงเรียน
ตอนนี้ซาคุมิกำลังเรียนหนังสืออยู่ โชกับโอตะเลยออกมาข้างนอก โชสามารถห่างจากซาคุมิได้แต่จะต้องมีโอตะคอยดูแล แต่ยังไงก็ห้ามเกินเข็ตเหมือนกัน
“เฮ้ย! เจ้าพวกนั้นนี่” โชพูด เมื่อเห็นเจ้าพวกนั้นนั่งอยู่ใต้ต้นไม้
“เจ้าพวกนั้นที่นายพูดเมื่อกี้น่ะ พวกไหนเหรอ ???O_O???” โอตะถามโช
“ก็เจ้าพวกลูกน้องของฉันไง” โชพูดพร้อมกับกำลังจะเดินเข้าไปหาเจ้าพวกนั้น
“นายมีลูกน้อยกับเขาด้วยเหรอ O_O???” โอตะยังไม่เลิกกวนประสาทโชสักที
“มีสิฟะ ตกลงแกมีอะไรจะถามฉันอีกมั้ย ??? -_- ???” โชพูดด้วยความรำคาญ
“(- - ) ( - - ) ( - -)” โอตะสายหน้า ว่าแล้วโช ก็ได้เดินไปหาเจ้าพวกลูกน้องของเขาสักที โชเข้าไปนั่งฟังคำสนทนาในกลุ่มลูกน้องของโช
“เฮ้ย!! ฉันมีข่าวร้ายจะมาบอกวะ” ชิกิ สมุนมือขวาของโชพูดขึ้น
“แล้วข่าวร้ายที่ว่ามันคืออะไรวะ ???O_O???” คันจิ สมุนมือซ้ายของโชถามชิกิ
“ในห้องเรียนยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยนะ โว้ย” ชิกิพูดอ้อมไปอ้อมมาเลยทำให้ ยานางิ ลองหัวหน้าที่เป็นคนเงียบๆ เงียบที่สุดในกลุ่มแล้ว ยานางิน่ะ ถึงกับเอ่ยปากถาม
“ตกลงข่าวที่ว่านะ จะเล่ามั้ย ” ยานางิพูด
“เล่าสิครับเล่า ก็คือ...ข่าวที่ผมจะเอามาบอกน่ะ มันเกี่ยวกับหัวหน้า” ชิกิหยุดพูด
“แล้วไง ???O_O???” คันจิรีบถามด้วยความอยากรู้
“ก็หัวหน้าน่ะ ตอนนี้นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาลนะสิ” ชิกิพูด
“เฮ้ย! โอตะ ร่างของฉันยังอยู่เฟ้ย” โชพูดด้วยความดีใจ เมื่อได้ยินที่ชิกิพูด
“เย็นนี้พวกเราไปเยี่ยมหัวหน้ากันมั้ย ???O_O???” เคนจิออกความคิดเห็น
“ตกลงเย็นนี้พวกเราทุกคน Black Devil จะไปเยี่ยมหัวหน้าที่โรงพยาบาล และอีกอย่างพยายามอย่าให้ข่าวนี้รู้ถึงหูเจ้าพวก Badness เด็ดขาดเข้าใจมั้ย” ยานางิ พูด
“เข้าใจ (-_-) (_ _) (-_-)” พวกลูกน้องทุกคนตอบรับคำสั่งของยานางิเป็นอย่างดี แล้วพวกมนั้นก็แยกย้ายกันไป โชก็ไม่รู้ว่าพวกมันแยกย้ายกันกลับไปเรียนหรือไปไหนกันแน่ แต่ก็ช่างพวกนั้นเหอะ ยังไงตอนสอบ กลุ่ม Black Devil ของโช ลูกน้องทุกคนก็ทำคะแนนสอบได้ดีอยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลย
/*/*/ ผมว่าเจ้าพวกนี้มันก็รักผมเหมือนกันแฮะ ไหนๆ ผมก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
เอางี้ผมจะเล่าประวัติของกลุ่ม Black Devil ของผมให้ฟังก็แล้วกันนะ กลุ่ม Black Devil ของผมก่อตั้งขึ้นมาตอนผมอยู่ม. ต้น ตอนแรกก็ยังไม่ได้เป็นกลุ่มใหญ่ขนาดนี้หรอกนะ ตอนแรกมีแค่ ผม ชิกิ ยานางิ คันจิ พวกเราสี่คนเป็นคนก่อตั้งชื่อ Black Devil นี้เองกับมือเลย แต่จริงๆ แล้วคิดได้ก็เอาเลยน่ะ พวกเราเอาความคิดของพวกเรา สี่ คนมาร่วมกันเลยออกมาเป็น Black Devil เนี่ยล่ะ ส่วนวีรกรรมของกลุ่ม ของพวกผมน่ะเหรอ ก็มีเยอะแยะ เอาเป็นว่าผมยก ตัวอย่างให้หนึ่งตัวอย่างแล้วกันนะ วีรกรรมที่จะเล่านี้นะเหรอ ทะเลาะวิวาทกับนักเรียน ม. ต้น อีกโรงเรียนนึง สาเหตุที่ตีกันน่ะหรือ ก็พวกผมสี่คนเวลากลับบ้านพวกผมก็มักจะเดินกลับด้วยกัน วันนั้นพวกผมก็เดินกลับบ้านตามปกติ บังเอิญพวกผมดันหันไปเห็นเจ้าพวกนั้นกำลังลื้อกระเป๋าตังค์ของเด็กป.หก คนหนึ่งอยู่ พวกผมเลยเข้าไปช่วย หลังจากนั้นพวกผมก็มารู้ที่หลังว่าเจ้าพวกนั้นมีชื่อกลุ่มว่า Badness แล้วพวกมันก็จะมาคอยหาเรื่องพวกผมอยู่บ่อยๆๆ จนกระทั่งผม เข้าม.ปลาย ถึงแม้ว่าพวกมันจะอยู่คนละโรงเรียนกับพวกผมก็ตาม แต่มันก็ยังคอยมาหาเรื่องพวกผมอยู่ดี /*/*/
( กลับบ้านแล้ว )
“ไปหาซาคุมิกันเถอะโช ” โอตะเรียกโช
“อือๆๆ ไปเดี๋ยวเนี้ย” โชตอบพร้อมกับตามโอตะไปติดๆ
พอมาถึงที่บ้าน ณ ห้องของซาคุมิ ตอนนี้ซาคุมิกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะ
“นี่ เธอข้อนั้น เธอทำผิดนะ” โชชี้บอกซาคุมิ
“ตรงนี้เหรอ ขอบใจนะ” ซาคุมิบอกโช
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจช่วย” โชตอบซาคุมิไป ไม่ถึงสองวินาที
“ควับ~!!” ซาคุมิก็หันมามองข้างหลัง
“นะ.......นายเป็นใครเนี่ย.............. ???O_O???” พอซาคุมิเห็นโช เธอก็โวยวายซะลั่นเลย
“นี่... เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ฉัน โมโตนาริ โช ไงจำได้มั้ย” โชอธิบายให้ซาคุมิฟัง
“โมโตนาริ โช เหรอ อืมม์.................หรือว่าจะเป็น โมโตนาริ โช ที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม Black Devil ???O_O???” ซาคุมิพูด ก็เวลาโชนั่งอยู่ในห้องเรียน ไม่คอยมีใครกล้าเข้ามาคุยกับโชนักหรอก โชเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตรงกันข้ามชูยะพี่ชายฝาแฝดของโช กลับเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในโรงเรียนเสมอ
“ใช่ นั่นแหละฉัน” โชตอบ
“จริงดิ ไม่เคยคิดเลย ว่านายก็เป็นคนดีน่ะ” ซาคุมิพูด
/*/*/ ผมนึกว่าเธอจะตกใจ แล้วรีบออกห่างจากตัวผมซะอีก ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ไม่กลัวผมด้วย ซาคุมิเนี่ยแหละคนแรก แถมเธอยังบอกว่าผมใจดีอีก เอ๊ะ แล้วผมไปใจดีกับใครที่ไหนมาน่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย /*/*/ โชคิดอย่างนั้นเลยถามซาคุมิกลับไป
“หมายความว่าไงที่ว่า ไม่คิดว่าฉันจะเป็นคนใจดีน่ะ ???O_O???” โชถาม ก็ขนาดตัวโชเอง ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองไปทำใจดีกับใครมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ก็คราวนั้นที่นายช่วยลูกหมาตกน้ำ ขึ้นมาจากริมแม่น้ำไง แค่นี้ก็จำไม่ได้” ซาคุมิพูด
/*/*/ อ๋อ วันนั้นเอง งั้นผมเล่าให้ฟังเลยแล้วกันนะครับ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก ผมลืมเอารมมาโรงเรียน ผมเลยต้องวิ่งตากฝนกลับบ้านทั้งอย่างนั้น พอดีทางกลับบ้านของผมมันต้องผ่าน ที่ลำธารเป็นประจำ บังเอิญวันนั้นผมวิ่งไปเห็นลูกหมาตัวนึงตกน้ำอยู่ ณ ตอนนั้นผมไม่ทันได้คิดอะไร ในหัวคิดได้อยู่คำเดียวว่า ต้องลงไปช่วยลูกหมาตัวนั้นก่อน ว่าแล้วผมก็ตัดสินใจกระโดดลงไปในแม่น้ำ ที่น้ำพัดแรง ไม่นานนักผมก็ช่วยลูกหมาตัวนั้นขึ้นมาได้ แล้วผมก็นำมันไปเลี้ยงที่บ้าน ตอนนี้มันมีชื่อว่า โมจิ /*/*/
เหตุการณ์คราวนั้นโชไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนผ่านมาเห็น แถมที่สำคัญยังเป็นซาคุมิอีกตางหาก
“เธอ เห็นด้วยหรอ ???O_O???” โชถามด้วยความเขิน ก็ภาพพจน์ที่โรงเรียนของโชส่วนใหญ่แล้วทุกคนจะเห็นว่าโช เป็น นักเลงหัวไม้ชอบทะเลาะวิวาท แต่จริงๆแล้วโชก็มีอีกด้านนึงที่ทุกคนที่โรงเรียนไม่เคยมีใครรู้นอกจาก ชิกิ เคนจิ และ ก็ ยานางิ เท่านั้นที่รู้ด้านดีของโช แต่ตัวโชเองก็ไม่เคยแคร์สายตาคนรอบข้างอยู่แล้ว
“ก็ เห็นสิ ฉันว่านะ นายตอนนั้นดูเท่กว่า ตอนที่นายอยู่โรงเรียนอีก” ซาคุมิบอกกับโช
“จริงเหรอ ที่เธอพูดเมื่อกี้นะ ^__^” โชถาม ตั้งแต่โชเรียนมาด้วยกันกับซาคุมิ โชเองก็ยังไม่เคยได้ยินซาคุมิชมใครมาก่อน เลยด้วยซ้ำไป
“จริงสิ แล้วฉันจะไปโกหกนายให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ ^-^” ซาคุมิบ่นนิดหน่อย
“ฉันรู้ว่าเธอไม่โกหกฉันหรอก ก็แค่อยากได้ความแน่ใจก็เท่านั้น” โชพูด
“นี่ ไหนๆ นายก็มาอยู่ที่นี่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้มั้ย ??? O_O???” ซาคุมิพูดด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ
“ก็ถามมาสิ” โชตอบ ใจจริงโชก็อยากรู้เหมือนกันว่าซาคุมิจะถามอะไร
“คือ...ว่า...ข่าวลือที่ว่านายโดนรถชนตายนะจริงหรือป่าว ???O_O???” ซาคุมิถามโชด้วยความเร็ว แต่โชก็พอที่จะจับใจความได้
“ใช่ ฉันโดนรถชนจริง แต่ฉันยังไม่ตายนะ ร่างของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่งแถวนี้ และที่สำคัญเธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้ฉันเข้าร่างได้” โชพูดแล้วอธิบายเรื่องลาวทั้งหมดให้กับซาคุมิฟัง
“หา.................ฉันเนี่ยนะ !!!O_o!!!” ซาคุมิพูดด้วยความตกใจ
“ใช่ ก็เธอนั่นแหละ” โชพูดเพื่อยืนยันให้ซาคุมิฟังอีกครั้ง
“แล้วนายรู้มั้ย ว่าโรงพยาบาลที่ร่างของนายอยู่น่ะ มันอยู่ที่ไหน O_O??? ” ซาคุมิรีบถามโช
“แล้วฉันจะไปรู้เหรอ เรื่องนี้เธอก็ต้องเป็นคนจัดการเช่นเดียวกัน” โชบอกซาคุมิ คิดดูสิ ขนาดโอตะเป็นยมทูต ยังไม่รู้เลย แล้วกะอีแค่ โชที่เป็นแค่วิญญาณธรรมดาๆ จะไปรู้อะไร ( โอตะนอนหลับอยู่บนเตียงนะ ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ )
“อะๆๆ ช่วยก็ช่วย” ซาคุมิตอบตกลงโชแล้วล่ะ
“อืมม์ ขอบใจมากนะซาคุมิ” โชพูดขอบคุณซาคุมิด้วยความเร็ว เพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจเสียก่อน
แล้วเวลาก็ผ่านไปจนกระทั่งเย็นของอีกวัน
“นี่วันนี้ พวกเราไปสืบหาร่างของนายกันนะโช เอ๊ย! ขอโทษๆนายไม่ชอบให้ใครเรียกว่าโชนี่นา” ซาคุมิพูด ใช่จริงๆ อย่างที่ซาคุมิพูดนั้นแหละ ที่ว่าโชไม่ชอบให้ใครเรียกโชว่าโช แต่สำหรับ ซาคุมิล่ะก็...
“อืมม์ งั้นวันนี้ไปหาร่างของ โช กัน ^_^” โอตะพูดขึ้นมาก่อนที่โชจะพูด
/-/-/ ฉันลืมอะไรไปนะ ลืมอะไรไปหว่า จำไม่ได้อะ ช่างมันเหอะ คิดได้แล้วเดียวค่อยบอกโชก็แล้วกัน /-/-/
โอคะคิด แล้วโอตะลืมบอกอะไรกับโชน่ะ
“ไม่เป็นไรหรอก เธอเรียกฉันว่า โช ก็ได้ ^__^” คนที่สามารถเรียกโชว่า โช ได้ ก็มีแต่กลุ่ม Black Devil ของโชเท่านั้น ท่านผู้อ่านคงจะ อยากรู้ละสิว่าทำไมโอตะ ถึงเรียกโชว่าโช ได้ ที่จริงโชก็ไม่ได้อนุญาตให้โอตะเรียกโชว่า โช หรอกนะ แต่โชทำทุกวิถีทางแล้วโอตะก็ยังเรียกโชว่าโช อยู่ดี แต่ก็ช่างเถอะ
“งั้นไปกันเลยนะ ^-^” ซาคุมิพูด แล้วทั้งสามคน ( หนึ่งคนกับสองผีต่างหาก ) ก็ออกเดินทางมาที่บ้านของโช
ที่บ้านของโช
“โห บ้านนายเป็นร้านอาหารเหรอเนี่ย” ซาคุมิกับโอตะพูดเป็นเสียงเดียวกันเชียว
“ใช่ เนี่ยแหละ บ้านฉัน คราวนี้ก็ตาเธอเข้าไปถามแล้วละ” โชพูด คราวนี้ จะได้รู้ว่าร่างของโชอยู่ที่ไหน แล้วโชจะได้กลับเข้าร่างสักที
“อะไรนะ !!!O_o!!! ฉันต้องเข้าไปถามหรอ” ซาคุมิพูดด้วยท่าทีตกใจ
“ใช่เข้าใจถูกแล้วเธอต้องเข้าไปถาม เพราะว่าฉันกับโช เราสองคนเป็นวิญญาณนี่” โอตะพูด
“ก็ได้ๆ” ซาคุมิยอมให้ความร่วมมือแล้วล่ะ ว่าแล้วโชก็พาซาคุมิกับโอตะเข้ามาในบ้าน
“อ้าว หนูมาหาใครจ๊ะ ^-^” แม่ของโชหันมาเห็นซาคุมิเลยถาม เพราะไม่คุ้นหน้า ก็โชไม่เคยพาผู้หญิงมาที่บ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“เออ หนูมาหาโชน่ะค่ะ” ซาคุมิพูดเมื่อเห็นแม่ของโช
“โช เหรอจ๊ะ นอนอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะ ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย หนูจะไปเยี่ยมก็ได้นะจ๊ะ” แม่ของโชพูด ด้วยสีหน้าเศร้าๆ โชเห็นแม่ทำหน้าอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย
“ค่ะ ไปค่ะ ^-^” ซาคุมิพูด แม่ของโชเลยบอกชื่อและที่อยู่ของโรงพยาบาลที่ร่างของโชอยู่ให้กับซาคุมิ แล้วทั้ง สามก็ไปกันที่โรงพยาบาล
โรงพยาบาล
“เนี่ยเหรอ ร่างของนาย O_O???” ซาคุมิถามโช
“งั้นฉันว่า ฉันรีบกลับเข้าร่างเลยดีกว่า” โชพูดจบก็ขึ้นไปนั่งบนร่างตัวเอง และพยายามดันตัวให้เข้าร่าง แต่ผลที่ได้กลับ
“ทำไมเข้าร่างไม่ได้วะ ทั้งๆ ที่เจอร่างแล้วแท้ๆ” โชโวยวายขึ้นมา
“นี่ใจเย็นๆ ก่อนสิ ลองถามโอตะดูสิเผื่อโอตะจะรู้ไง ใช่มั้ยโอตะ ^-^” ซาคุมิพูด
“นี่ ไม่ต้องมาถามฉันเลยน่ะ บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ” โอตะพูดขึ้นมาก่อนที่โชจะถาม โอตะพูดยังไม่ทันจบก็เงียบไป
“แล้วไอ้ที่ว่ารู้แค่อย่างเดียวนะ มันคืออะไร O_O??? ” โชรีบถาม สิ่งที่โอตะกำลังจะพูดอาจจะมีคำตอบที่สามารถทำให้โชเข้าร่างได้
“ฉันว่านะ เดี๋ยววิญญาณนายก็เข้าร่างเองนั้นแหละโช” โอตะตอบ
“ตอบแบบนี้มันน่าโดน.......... มันน่าโดนกระทืบซะ” ว่าแล้วโชก็วิ่งไล่เตะโอตะซะทั่วโรงพยาบาลเลย
หลังจากนั้นซาคุมิก็พาโชมาที่โรงพยาบาลทุกวัน ตอนนี้ก็ผ่านมาสามอาทิตย์แล้ว แต่โชก็ยังเข้าร่างไม่ได้เลย ตอนนี่โชอยู่ในห้องเรียน ซาคุมิกำลังสอบอยู่
สามอาทิตย์ ที่ผ่านมา ก็ทำให้ซาคุมิกับโชสนิทกันมากขึ้น ส่วนโอตะน่ะเหรอ คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป ตอนนี้โชเลยไม่รู้ว่าโอตะไปไหนเหมือนกัน
( ในใจของซาคุมิ )
“นี่ๆๆๆ โช บ่นอะไรอยู่ได้ ข้อ 11 ตอบอะไร o_O???” ซาคุมิถามโชในใจ
“ข้อ 11 ตอบ D นะ” โชตอบซาคุมิ
ไม่นานนักก็ถึงเวลาพักกลางวัน
“โช ฉันมีอะไรจะมาบอก” โอตะพูด ( โผล่มาจากไหนเนี่ย )
“อ้าว กลับมาแล้วหรอโอตะ” โชพูด ก็ถ้าธรรมดาแล้วโอตะจะไปอย่างน้อยก็สองวัน อย่างมากก็สี่วันนะ สงสัยคงต้องมีเรื่องแน่ๆ เลย ถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้
“โช ฉันจะไม่อยู่ 2 อาทิตย์ นะ” โอตะพูด
“อะไร !!!O_o!!! นะนายจะไม่อยู่สองอาทิตย์เหรอ” โชพูด
/*/*/ ผมแกล้งพูดไปงั้นแหละ แต่จริงๆ แล้วผมดีใจจะตายไป /*/*/
โชคิด
“แต่ไม่เป็นไร นายไม่ต้องห่วงนะโช ฉันส่งตัวแทนมาดูแลนายแล้วด้วย” โอตะ พูด
“แล้วคนๆ นั้น เป็นใครล่ะ ???O_O???”โชถามด้วยความอยากรู้
“เดี๋ยวนายก็รู้เอง อีกสองนาทีหลังจากที่ฉันไปแล้ว เขาก็จะมาแทนเลยโดยทันที” โอตะพูดจบก็หายตัวไปเลยซะอย่างนั้น ส่วนโชก็ยืนงงอยู่ตรงนั้น
( เวลาก็ผ่านไป )
/*/*/ นี่มันก็สองนาทีกว่าแล้ว ยังไม่เห็นมีใครเลยสักคน ผมว่าผมไปหาซาคุมิดีกว่า /*/*/
โชคิด แล้วกำลังจะไปหาซาคุมิ แต่แล้วก็...
“โอ๊ยๆ” เสียงใครบางคนร้องขึ้น โชเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าไปดูเด็กผู้หญิงคนนั้น
“เป็นอะไรมากมั้ยครับ ^__^???” โชถาม
“ฉันขาเจ็บคะ ^-^” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด
“มาครับ เดี๋ยวผมช่วย ^__^” โชพูดพร้อมกับเข้าไปพยุงตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณมากค่ะ ^-^” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด โชจับตัวเด็กคนนั้นได้ไงเนี่ย แถมเธอยังมองเห็นโชด้วย
“คุณมองเห็นผมด้วยเหรอ O_O???” โชถามเด็กผู้หญิงคนนั้นดู เพื่อความแน่ใจ เธอหันมายิ้มให้โช แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า
“ก็เห็นสิค่ะ ถ้าฉันมองไม่เห็นคุณ แล้วฉันจะคุยกับคุณได้ยังไงล่ะ พูดแปลกๆ ^-^” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด
“เหรอครับ แล้วคุณล่ะ ทำไมอยู่ๆ ดี ก็มาล้มอยู่ตรงนี้ได้” โชถามเธอคนนั้นกลับไปบ้าง
“ก็ฉันน่ะนะ ล้มอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้วละ” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
/*/*/ ผมว่าเธอคนนี้หน้าตาคุ้นๆ แต่ผมไม่มั่นใจว่าจะใช่คนที่ผมเคยรู้จักหรือเปล่า แต่คนคนนั้นเขาตายไปนานแล้ว /*/*/
“เธอชื่ออะไรเหรอ” โชถามด้วยความอยากรู้
“ฉันชื่อ ซาคินาริ มินะ” เธอคนนั้นพูดจบ ทำให้โชตกใจมาก เธอเป็นคนที่โชรู้จักคนคนนั้น
“ซาคินาริ ที่ตกบันไดตายเมื่อสองปี ก่อนใช่หรือเปล่า O_O???” โชรีบถามเพื่อความแน่ใจว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่า
“ใช่ ฉันเอง แหมนึกว่านายจะจำฉันไม่ได้ซะอีก แล้วเมื่อกี้นายมองหาใครอยู่เหรอ O_O???” มินะพูดขึ้น มินะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่โชเคยคบมา ทั้ง สองเป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วจู่ๆ มินะเธอก็กลับมาเสียชีวิตไปเมื่อสองปี ก่อนด้วยอุบัติเหตุ
“ฉันกำลังมองหา คนที่เจ้าโอตะบอกว่าจะส่งมาดูแลฉันอยู่นะ เธอไม่รู้จักหรอก” โชพูด ก็โชนะยังไม่ได้แนะนำให้มินะรู้จักกันโอตะเลย
“อ๋อ! โอตะนะหรอ ฉันรู้จัก อืม........................ หรือว่า นายจะเป็นคนที่เจ้าโอตะส่งฉันมาดูแล ต้องใช่แน่ๆเลย ^-^” มินะพูดไปดีใจไป โชก็ดีใจ ที่ได้เพื่อนซี้มาเป็นคนดูแล
“จริงดิ สุดยอดความบังเอิญเลยนะเนี่ย ^__^” โชพูดด้วยความดีใจ
“แล้วไหนแฟนนายล่ะโช” มินะถามโช
“แฟนเหรอ ฉันยังไม่มีหรอก” โชตอบ
“ก็คนนั้นไงที่ชื่อว่า อะไรน้า....................... อืมม์ ที่ชื่อ ซึนาบุสะ ซาคุมิ ไง” มินะพูด มินะเนี่ยรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโชเลย ที่จริงไม่ใช่แค่โชคนเดียวหรอก ที่มินะรู้ทุกอย่างนะ ยังมีชูยะอีกคน
“คนเนี้ยนะเหรอ คงยากว่ะ” โชพูด ไม่ต้องแปลกใจนะ โชพูดแบบนี้กับมินะเสมอแหละ จนมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับทั้งงคน
“งั้น เดี๋ยวฉันช่วยเอง มินะซะอย่าง ทำได้ทุกอย่างแหละ ^-^” มินะรีบเสนอตัว แต่ก็ดีเหมือนกันโชจะได้รู้ด้วยว่าผู้หญิง เขาคิดยังไงกันบ้าง
“อืมม์ ตกลง ^__^” โชตอบตกลง แล้วโชก็กอดคอมินะ แล้วมินะก็กอดเอวโช มินะนี่เตี้ยกว่าโชน่ะ
โชจะรู้มั้ยนะว่ามีใครบางคนดันมาเห็น ตอนโชกับมินะกอดคอกันพอดี!!!
หลายวันต่อมา ส่วนใหญ่โชจะอยู่กับมินะ ก็ถ้าโชกลับเข้าร่างแล้ว โชก็คงจะไม่ได้เจอมินะอีก ส่วนทางด้านของซาคุมิ ซาคุมิเธอไม่ค่อยคุยกับโชเลย แถมยังหลบหน้าโชอีกตางหาก โชก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร โชเลยลองไปถามซาคุมิดู จะได้รู้กันไปเลยว่าซาคุมิโกรธโชเรื่องอะไร
ที่ห้องนอนของซาคุมิ
“นี่ ซาคุมิ เธอเป็นอะไรน่ะ นี้ก็ อาทิตย์กว่าแล้วนะ ที่เธอไม่ยอมคุยกับฉันเลย” โชถามซาคุมิ ( อยากจะบอกว่า ตอนนี้เป็นเวลา 22.00 น. แล้ว แถมข้างนอก ฝนยังตกอีกด้วย )
“ ก็ไม่มีอะไรนี่ แล้วฉันก็ ไม่ได้เป็นอะไรด้วย ที่สำคัญนายไม่ไปอยู่กับหวานใจนายเหรอ” ซาคุมิพูด
“ใครกัน หวานใจฉัน -_-???” โชถามซาคุมิกลับไป
“ก็ มินะ หวานใจนายไง ไม่ไปดูเขาหรอ” ซาคุมิพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป ( อย่างเนี้ย เขาเรียกว่าหึงนะ จะบอกให้ ) แต่โชกลับจับมือเธอเอาไว้เสียก่อน โชก็ไม่รู้ว่าในวินาทีนั้น ทำไมโชถึงจับตัวซาคุมิได้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยจับตัวซาคุมิได้เลยด้วยซ้ำไป
“นายจับมือฉันไว้ทำไม” ซาคุมิพูด แต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามามองโชเลย โชไม่คอยสบายใจเลยถามว่า...
“ถาม จริงๆ เหอะ ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธเหรอ -_-???” โชถามซาคุมิ ก็จะให้โชทำยังไงล่ะ ก็ซาคุมิเล่นไม่คุยกับโชเป็นอาทิตย์ๆ เลย
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้โกรธอะไรนาย” ซาคุมิพูด
“ไม่ได้โกรธแล้วทำไม ต้องหลบหน้าฉันด้วย” โชไม่เข้าใจซาคุมิเลย ปากบอกว่าไม่โกรธ แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม
ซาคุมิไม่ได้พูดอะไรต่อ เอาแต่ยืนอยู่นิ่งๆ
“~ !!!!เปรี้ยง!!!! ~” เสียงฟ้าผ่า ดังขึ้น
“ว้าย!!~!!! >-<” ซาคุมิร้องแล้วรีบเอามือปิดหู เธอหันมาซบอกของโช โชกอดซาคุมิไว้อย่างนั้นจนซาคุมิหยุดร้อง
( ตัดไปทางด้าน โอตะกับมินะ )
“อ้าว กลับมาแล้วหรอโอตะ ^-^” มินะพูด เมื่อเห็นโอตะมายืนอยู่ข้างๆ
“กลับมาทันภาพเมื่อกี้พอดี” โอตะพูดแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
“นี่โอตะ ฉันถามอะไรนายหน่อยดิ O_O???” มินะพูดขึ้นด้วยความอยากรู้
“อะไรล่ะ” โอตะพูด
“ก็ ทำไมโช มันถึงจับตัวซาคุมิได้ล่ะ ทั้งที่ธรรมดาแล้วจะจับไม่ได้ ไม่ใช่หรอ” มินะพูด เอาล่ะ คราวนี้โอตะจะตอบยังไง
“ฉันก็ไม่รู้ เหมือนกัน” โอตะพูด ขนาดยมทูตยังไม่รู้ เรื่องนี้ก็คงจะเป็นความลับไปตลอดกาลละน้า
“คู่นี้เค้าหวานกันจังเลยนะ แต่เสียอย่างเดียว ซาคุมิยังเข้าใจฉันกับเจ้าโช ผิดอยู่เลย ฉันว่าฉันคงต้องไปบอกซาคุมิด้วยตัวเองแล้วมั้ง” มินะพูด ก็ถ้ามินะไม่ไปบอก ซาคุมิก็ไม่มีวันเชื่อหรอก
( ตัดกลับไปทางด้าน โช กับ ซาคุมิ )
“ฉันจะนอนแล้ว ^/////^” ซาคุมิพูดพร้อมกับผลักตัวโชออกจากตัวของเธอ แล้วซาคุมิก็รีบไปปิดไฟ แล้วขึ้นเตียงนอนไปเลย ปล่อยให้โชยืนอึ้งอยู่คนเดียว โชยิ้มๆ แล้วก็หายตัวไป
( ในใจของซาคุมิ )
เมื่อกี้ ทำไมจู่ๆ เราถึงใจเต้นแรงขนาดนั้นนะ เราไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ทำไมเวลาเราเห็นโชอยู่กับมินะที่ไร เราต้องอารมณ์เสียทุกทีเลย ทำไมเดี๋ยวนี้เหมือนเราไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย พอเราไม่เห็นโช เราก็เอาแต่คิดถึงเขา แต่พอเห็นเขาเราก็ไม่กล้าเข้าไปคุยเหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ
“ความรัก ยังไงล่ะ ^-^” มินะพูดขึ้น เพราะบังเอิญมินะได้ยินสิ่งที่ซาคุมิคิดเข้าพอดี
“เธอเป็นใครนะ” ซาคุมิพูดขึ้นด้วยความตกใจ
“ฉันเอง มินะ” มินะตอบ
“มานี่ มินะ” โอตะพูดพร้อมกับดึงมินะออกมาจากความคิดของซาคุมิทันที
อ้าว มินะ หายไปไหนแล้วละ ???O_O??? ไม่ได้ยินเสียงมินะแล้ว
ความรักเป็นแบบนี้เหรอ ฉันว่าฉันนอนดีกว่า
( ว่าแล้วซาคุมิก็หลับไป )
“นี่ มินะเธอจะทำอะไรนะ -_-??? ” โอตะถามมินะ
“ฉันก็กำลังจะบอกความจริงเรื่องฉันกับเจ้า โช ไงเล่า ^o^” มินะพูด
“ฉันว่าให้โช มันบอกด้วยตัวเองดีกว่านะ” โอตะเสนอความคิดเห็น
“อืมม์...ก็ดีเหมือนกันแฮะ ^-^” มินะพูด
เวลาผ่านไปด้วยความเร็ว ~ เย็นแล้วจ้า ~
ถึงแม้ว่า โชกับซาคุมิ จะยังไม่คุยกัน แต่ซาคุมิก็ยังพาโชมาที่โรงพยาบาลเสมอ ตอนนี้โชอยู่ในห้องที่โรงพยาบาล โชกำลังยืนดูร่างที่ไร้วิญญาณของตัวเองอยู่ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นกับโช
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >o<!!!!!!” โชร้อง................... อยู่ดีๆ โชก็หายไป
“โช นายจะร้องทำไมนะ -_-??? ” ซาคุมิพูด ขึ้นมาลอยๆ แต่ไม่มีเสียงโชตอบกลับมา ธรรมดาแล้วโชจะต้องพูดอะไรสักอย่างกลับมา
“โช ........โช........ นายหายไปไหนนะ โช.............. นายอยู่ที่ไหน” ซาคุมิพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้อง เพื่อมองหาโช
“โช ฉันไม่เล่นแล้วนะ ออกมาเถอะ” ซาคุมิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เหมือนคนจะร้องไห้
“โช ฉันไม่โกรธนายแล้ว ออกมาเถอะนะ ออกมา” ซาคุมิพูดไปร้องไห้ไป
“นี่ซาคุมิ เธอรู้มั้ยว่า โช เขารักเธอแค่ไหน และอีกอย่างที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ ฉันกับโชนะยังไงเราก็เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น” มินะอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา
“มินะเธอรู้มั้ยว่าโช ไปไหนน่ะ” ซาคุมิถามมินะ
“เดี๋ยว เธอก็จะรู้เอง ^-^” มินะพูดจบก็หายตัวไป
“ฉันขอบอกอีกอย่างแล้วกันนะ เธอจะได้สบายใจมากขึ้นไง ตอนนี้โชอาจจะเข้าร่างไปแล้วก็ได้ ส่วนเขาจะฟื้นหรือไม่ ก็อยู่ที่เธอแล้วละซาคุมิ ^__^” โอตะพูดจบก็...หายตัวไปเช่นเดียวกัน
“โช นายตื่นขึ้นมาเถอะนะ ฉันชอบนาย นายได้ยินมั้ย ตื่นขึ้นมาเถอะนะโช” ซาคุมิพูดไปร้องไห้ไป จนเวลาผ่านไปได้สักพัก ซาคุมิก็ยังพูดอยู่แค่คำเดียว จนกระทั่งซาคุมิหลับไป
เช้าแล้ว
“อืมม์” โชลืมตาขึ้นมาก็เห็นตัวเอง นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว โชกลับเข้าร่างได้แล้ว
/*/*/ ผมว่าผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไปหาซาคุมิที่บ้านดีกว่า /*/*/
โชคิดแล้วกำลังจะลุกขึ้น แต่พอโชจะลุกเท่านั้นแหละ
“ใครน่ะ O_O??? ” โชพูดขึ้น แล้วหันมามอง โชก็ได้พบกับซาคุมิที่นอนหลับอยู่ โชลุกขึ้นนั่ง แล้วก็เอื้อมมือไปลูบหัวซาคุมิเบาๆ
“โช นายตื่นขึ้นมาเถอะนะ ฉันชอบนาย นายได้ยินมั้ย ตื่นขึ้นมาเถอะนะโช” ซาคุมิละเมอขึ้นมา โชได้ยินอย่างนั้น ก็หุบยิ้มแทบไม่ลงเลยล่ะ
“หึๆๆๆๆ ^__^” โชขำ
/*/*/ ก็ผมนะเพิ่งเคยเห็นซาคุมิละเมอเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย /*/*/
“อืมม์” ซาคุมิเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาตัวเอง
“ตื่นแล้วหรอ ซาคุมิ ^__^” โชพูด พอซาคุมิได้ยินเสียงโช เธอก็ร้องไห้โฮเลยทีเดียว เล่นเอาโชตกใจหมดเลย
“โช..............” ซาคุมิพูดพร้อมกับเข้ามากอดโช
“นี้ไม่เอาน่า ร้องไห้เดี๋ยวไม่สวยนะ ^__^” โชจับหน้าซาคุมิเงยขึ้นมา แล้วโชก็ค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้กลับซาคุมิ
“เมื่อคืนเธอร้องไห้ด้วยหรอ ดูสิตาบวมเชียว ^___^” โชพูด ถึงตาจะบวมยังไง โชก็ยังว่าซาคุมิน่ารักอยุ่ดี
“แล้วคิดว่าเพราะใครล่ะ ^o^” ซาคุมิพูดแล้วค่อยๆ ยิ้มให้กับโช
“เอ๊ะ เมื่อกี้ใครละเมอน้า... อืมม์ ละเมอว่า............อะไร น่า........โช นายตื่นขึ้นมาเถอะนะ ฉันชอบนาย อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง ^__^” โชพูดไปยิ้มไป
“บ้า ^/////^” ซาคุมิพูดแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
~ หลังจากนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว ~
ตอนนี้โชกำลังยืนคอยซาคุมิอยู่ที่หน้าสถานีรถไฟ ทั้ง สองจะไปเที่ยวสวนสนุกกันน่ะ
“โช รอนานมั้ย ^-^” ซาคุมิพูด
/*/*/ ผมว่าวันนี้ซาคุมิเธอแต่งตัวน่ารักมากเลยครับ /*/*/
“ไม่นานหรอก งั้นไปกันเลยมั้ย ^__^” โชพูด แล้วก็จับมือซาคุมิเดินไป
ณ สวนสนุก
“ฉันมีอะไรจะให้เธอด้วยนะ ^__^” โชพูดขึ้น
“อะไรเหรอ ^-^???” ซาคุมิถามโช
“นี่ไง ^__^ เป็นแฟนกับผมนะซาคุมิ” โชพูดจบก็สวมแหวนให้กับซาคุมิทันที พอตกเย็นโชก็ไปส่งซาคุมิที่หน้าบ้าน
/*/*/ คุณๆ ผู้อ่านทุกท่านคงอยากรู้ล่ะสิครับว่า ซาคุมิตอบตกลงเป็นแฟนผมหรือเปล่า
ผมว่าขอแค่ได้รักคงจะไม่พอแล้วล่ะ
ก็มันรักไปแล้วนี่ แถมคนคนนั้นยังรักเราอีกด้วย /*/*/
^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^-^
:THE END:
BY..KIB..
รีวิวจากนักอ่าน
นิยายเรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
มาเป็นคนแรกที่เขียนรีวิวนิยายให้กับนิยายเรื่องนี้กันรีวิวถึงตอนที่ 0
รีวิวถึงตอนที่ 0
ผลงานอื่นๆ ของ CANDY_KiB ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ CANDY_KiB
2ความคิดเห็น