ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คำตอบ
Part:มาัส
ารที่ผมมีธุระ้อมาเมือไทยเพราะเรื่อานและยัถูบัับให้มาับเมียที่ไม่ไ้อยาแ่อี แ่ว่าอนที่อยู่บนเรื่อ ผมไ้ยินมันัเนเพราะผมนั่อยู่้าหลัอเธอ
“ะทำอะไร!”เสียอเธอหันไปพูับหมออีฟ
“รอยแนั้น”หมออีฟพู
“มั”
“โหไม่เนียน”
“ันไม่ไ้โหริๆนะ”
าารฟัเสียสนทนาอผู้หิทั้สอนทำให้ผมพอะเาไ้ว่าหมอำลัพูถึเรื่ออะไร ืนนั้นแม้ว่ามันะเลือนลาไปบ้า แ่ว่า...วามรู้สึ หลัาที่เราแยย้ายับหมอไปแล้ว เธอ็เินนำหน้าไปรถรับส่ที่มารอรับหน้าสนามบิน เรา่าน่าเียบันมาหลายวันเพราะืนนั้น
ารมาเมือไทยที่นี่้อใ้เวลานานทำให้เราสอน้อมาพัที่บ้านอพ่อเธอ บ้านหลัให่ที่เมือไทยหลันี้็ไม่เลวนะ วามอึอัที่มีมาหลายวันทำให้นอย่ามาัสทนไม่ไ้
“ืนนั้น ันทำอะไรเธอ”ผมว้า้อมืออเธอเอาไว้ หลัาที่เธอหลบหน้าหลบาผมมาหลายวัน
“็ไม่มีอะไร ุไม่ทำอะไรันหรอ...เพราะยัไุ็เลียัน”
“ถ้ามันไม่มีอะไรแล้วเธอะหลบหน้าันทำไม”
“เพราะันไม่อยาเ็บัวไ”
เธอสะบั้อมือออามือผม แ่ผมยัับ้อไปที่เธอ เพราะผมิว่า่อให้ผมเมาแ่ไหน ยัไ็ยัรู้สึไ้ว่ามันไม่ใ่แบบนั้น
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ันอัว”เธอพู
“ยั”
“ยัมีอะไรทีุ่อยาะถามันอี O.o ปล่อยันนะ”
ผมระาึนอเสื้ออเธอเปิ ผมมอเห็นรอยแบนออเธอไ้อย่าัเน เธอูใและรีบผลัผม
“แล้วนี่มันอะไร อย่าิว่าันไม่ไ้ยินที่พวเธอุยัน”
“มัน..มันือ”
“ไ้เวลา้อไปแล้วรับ”ลูน้อเ้ามา ทำให้ผม้อปล่อยเธอ เธอวิ่ึ้นไปบนห้อทันทีที่ผมปล่อยัวเธอไป ิแล้วมัน็น่าโมโห ทำไม้อโห้วยวะทั้ที่หลัาน็เห็นอยู่เ็มา
ารออไปพบปะลู้าแล้วรีบลับบ้านที่ไม่ใ่บ้านอัวเอ แ่ว่าเรื่ออเธอมันยัวนใอยู่ลอทำให้ารเราวันนี้ เราูเหม่อลอยทั้วัน
“เอารถไปเ็บ”ผมโยนุแรถให้ลูน้อและเินเ้าบ้าน
“รับ”
บ้านหลันี้ให่ไม่น้อย มีหลายห้อให้นอนแ่ผมลับเลือมาหยุอยู่หน้าห้ออเธอ ึป่านี้แล้วะหลับไปหรือยั? พอวามิมันพาไป มืออผมึเปิประูเ้าไปแ่เหมือนว่ามันะถูล็อา้าใน
“อยู่บ้านัวเอ ทำไม้อล็อห้อ”
ิว่าแ่นี้ะทำให้นอย่ามาัสถอใ่ายๆ ผมมีุแสำรอไเ้าไปในห้อนอนทั้ที่ปิไฟเียบแล้ว ผมเินเ้าไปในห้อและมอไปที่เีย เธอำลันอนหลับอย่าสบายในะที่ผมระวนระวายทั้วัน็เพราะเธอ ผมนั่ล้าๆแ่เธอยับัวนผม้อนิ่เอาไว้ พอเห็นว่าเธอไม่ยับแล้วึยื่นมือออไปับผมที่ปิหน้าหวานนั้น
“ถ้าันเอเธอ่อน มันะเป็นยัไ”
ไม่รู้ว่าพูแบบนั้นทำไมหรือเพราะผมไม่ไ้ทำเรื่ออย่าว่ามานาน ั้แ่ที่ผู้หินนั้นทิ้ผมไป วามิในหัวอนนั้นมันีันนรวนไปหม ผมยับัวึ้นร่อมร่าบาในอนที่เธอยัไม่รู้สึัว้วยเลย้ำหรือเ้าเรียันว่า “ลัหลับ” ารสัมผัสอผมทำให้เธอเริ่มยับัวเมื่อถูผมรัวาน วาอเธอึ่อยๆเปิมอ ผมยัไม่หยุารรุล้ำทาายเธอแ่เหมือนว่าเธอะไม่ัืน เธอมอผมและผม็มอเธออยู่อย่านั้น
“นีุ่!”วาที่ำลัสะลึมสะลืออเธอในอนนี้มันเบิว้าเพราะใ เธอยมือันออผม
“…”
“O.o ุไม่ไ้เมา”
“ืนนั้นมันเป็นแบบนี้ริๆ”
“ลุไปาัวันเี๋ยวนี้นะ!”
“…”แน่นอนว่าผมไม่ลุไปไหนทั้นั้น ทั้ยัาและรวบมือทั้สอ้าเธอไว้เหนือหัว แรน้อยๆแบบนี้หรือะสู้แรอผม
“ุ้อารอะไรันแน่!”
“เ็”
“O.o ุ”
ำอบอผมทำให้เธอโรธนเิพยศที่ะหลุามืออผม แ่ฝันไปเถอะ ถ้าไ้เริ่มแล้วผมะไม่มีวันหยุมันลาันเ็า! เสื้อผ้าอเธอและผมถูว้าทิ้ล้าเีย ผมไ้สร้ารอยประทับราไว้บนร่าายอเธอและัววามสุอย่าเอาแ่ในฟ้าสา พอผมื่นมาลับไม่เอเธอบนเีย ผมลุึ้นมาพร้อมมอไปรอบๆห้อแ่็ไม่มีแม้เา
ผมลาั้นบนแล้ว็เอับแม่บ้านที่ำลััอาหารเ้าบนโ๊ะอาหารแ่็ยัไร้เาอนที่นอนับผมเมื่อืน
“เธอไปไหน”ผมถาม
“หมายถึใรหรอ่ะ”
“ยัยนั่นไ”
“อ่อ เหมือนว่าะไปวันะะ”
“วั?”
“่ะ ทุรั้ที่เธอลับมาที่นี่ เธอ็มัะไปวันั้นแหละ่ะ”
“หมายวามว่ายัไ..ือันไม่เ้าใริๆ”
“เธอไปเยี่ยมแม่อเธอ แม่ที่เสียไป่ะ”
ไม่เยไ้ยินเรื่อแม่อเธอเลย ผมรู้แ่ว่าเธอมีพ่อที่อบะบัับนอื่นและยัามใลูสาวอยู่ไม่น้อย
“รู้ไหมว่า วันนี้มีาน้อไปับัน”
“ทราบ่ะ เธอ้อลับมาทันแน่”
ารทำานในเมือไทย็เหมือนปิ ผมออไปทำาน้านอเพื่อรอเวลาประมูลสิน้านลับบ้าน เธอ็ยัไม่ถึบ้าน แ่เวลาาน็ใล้เ้ามาทำให้ผม้อร้อนรนนั่รอผู้หินนั้นให้ลับมา นไ้ยินเสียรถเ้ามาอหน้าบ้าน สายาอผมะเ้อมอออไป
“ทานอะไรมาหรือยั่ะ”เสียแม่บ้านถาม
“ทานมาแล้ว่ะ”
เสียนั้นทำให้ผม้อเินออาห้อทำานมาที่ระเบียพร้อม้มมอเธอ้วยวามไม่พอใ เธอแหนหน้ามอผมแล้ว็หลบสายาเินเ้ามาในบ้านเหมือนไม่เห็นว่าผมยืนอยู่รนี้ เธอเินเ้าไปในห้อและแ่ัวออมา้วยุเรสใหม่
“เวลาอันเป็นเินเป็นทอ ราวหลัะออไปไหน็้อมารายานัน”
ำสั่อผมทำเอาเธอมอแ่็ทำอะไรผมไม่ไ้ นอาเินามผมลมาเพื่อไปึ้นรถและออรถไปานประมูลที่ห้อประุมให่ในโรแรมหรูที่ิับแม่น้ำเ้าพระยา านประมูลเพรที่เรียพวไฮโมามายเ้าร่วมานประมูล ผมหันไปูนที่ยืน้าๆ เธอูระวนระวายไมุ่้นเยับพวไฮโพวนี้นผมับมืออเธอและพาเินฝ่าผู้นมามายไปนั่
“ัน..ไม่เป็นอะไรแล้ว”เธอพูนผม้อปล่อยมืออเธอ
“ันไม่ไ้เป็นห่วหรอนะ แ่ไม่อยาเสียหน้าในาน”
านเริ่มึ้น้วยนล่าวประาศนำ ่อนะมีารเินแบบโว์เรื่อเพรสุหรูานาแบบมืออาีพมามายและเรื่อเพรที่ถูเียระไนมาอย่าีนมีแสวาววับา
“นั่นนัธุริื่อั มาัส”
“เ้ามาับภรรยาหรอ”
“ไ้ยินว่าภรรยาใหม่”
“แหม อิาผู้หินนั้นัเลยนะ”
เสียอพวแในานที่นั่อยู่้านหลัทำให้ผมเริ่มหุหิไม่อบที่ไ้ยินอะไรแบบนี้ พอหันไปมอนที่นั่้าๆ็ันทำหน้าาะร้อไห้ ผมหันลับไปมอบนแทวอล์ที่มีเหล่านาแบบมามายโว์เรื่อเพร านำเนินไปนใล้บ ู่ๆเธอ็เินออไปาาน ผมเอ็ไม่ไ้สนใ
“เมื่อี้ยัเห็นภรรยาอุ อนนี้ไปไหนแล้วละ่ะ”ผู้หินหนึ่เ้ามานั่แทนที่ที่ยัยนั่นลุไป
“ไม่รู้”
“อบแบบนี้ ั้นที่เ้าลือันว่าพวุโนบัับแ่านันมันือเรื่อริหรอ่ะ”
“ไม่ยุ่ไ้ไหม”
พวผู้หิพวนี้น่ารำาะมั พอิไ้แบบนั้น ผม็ะเ้อมอหาเธอ นานบ เธอ็ยัไม่ลับมานผม้อออไปามหา
“นี่เธอ!”ผมเห็นเธอมานั่รล็อบบี้โรแรมึเ้ามาระาเธอให้ลุึ้น
“ปล่อย”
“ทำไมมานั่รนี้”
เธอูอ่อนเพลียและู่วๆ หรือเป็นเพราะเราทำเมื่อืน เราทำเินไปั้นหรอ พอเห็นแบบนั้นผมเลย้อลาเธอไปึ้นรถ
“ัน่ว”วาที่สะลึมสะลือมอผม พอเห็นอาารแบบนี้ึลอเอามือแะหน้าผาอเธอและรู้สึว่า
เธอัวร้อน เลยรีบพาลับบ้าน
“ื่นลุึ้นมาินยา่อน”
หลัาที่ถึบ้าน็พาเธอึ้นมาบนห้อเพื่อพัผ่อนแ่ยัให้นอนเลยไม่ไ้ เลย้อปลุึ้นมาิน้าวและยา่อนที่ะนอนเพราะผมเอ็เยูแลลูสาวแบบนี้ เมื่อผมทำเสียแ็ปลุ เธอึปรือามอและลุึ้นพร้อมำลัะหยิบ้อนแ่ผม็หยิบ่อนและั้าว้มปลาไปที่ปาอเธอ เธอมอผม้วยวามแปลใ
“ันลัวว่าเธอะทำ้าว้มหบนเีย”
ารที่ผมพูแบบนั้นเพราะไม่อยาให้เธอิว่าเพราะผมำลัแร์ผู้หิอย่าเธอ แ่มันเป็นเพราะเหุผล่าๆนานาที่ผมยึ้นมาอ้า เธอทาน้าว้มอย่าว่า่ายแล้วผมึยื่นยาให้ เธอรับมันโยนเ้าปาพร้อมับื่มน้ำามและนอนลทันที
ผมนั่มอเธอนเธอหลับสนิทแล้วึยถา้าว้มออไปาห้อ ไม่รู้เพราะวามใอ่อนหรืออะไรที่ทำให้เรา้อมาทำอะไรแบบนี้
“่วยไปูแลนป่วยหน่อย”ผมลมาบอป้าแม่บ้าน
“่ะๆ”
เ้าออีวันที่ผมื่นและเินมาที่ห้ออเธอแ่เหมือนว่าในห้อะมีแนอื่นอยู่ ผมยืนแอบฟัในสิ่ที่พวเ้าำลัุยัน
“ลับมาเมือไทย แล้วป่วยเลยนะะ”เสียผู้าย
“ว่าแ่นาย รู้ไ้ยัไว่าันมาที่นี่”
“พ่อเธอไ”
“นั้นสินะ”
“แล้ว...วันรบรอบวันแ่านเธอ..ะหย่าใ่ไหม”
“…ใ่ ันะหย่า”
พูอย่าไม่ลัเลเลยนะ พอผมมอหน้าผู้ายในห้อ้วยแล้ว็นึไ้ว่าเยเอมันในานแ่านและยัเออนที่มันมาส่เธอที่บ้านในอนลาึอืนนั้น
“ไว้พรุ่นี้ เธอหายีแล้วันะพาไปเที่ยว”มันพูวนเมียาวบ้านไปเที่ยวอย่าหน้าไม่อาย
วามสนิทสนมอพวเ้าสอนทำให้ผมเิรู้สึอิา โยที่ผมเอ็หาเหุผลให้ัวเอไม่ไ้เหมือนันว่าริๆผม้อารอะไรับเธอนนี้ันแน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น