การรอคอยแห่งรอยน้ำตา - การรอคอยแห่งรอยน้ำตา นิยาย การรอคอยแห่งรอยน้ำตา : Dek-D.com - Writer

    การรอคอยแห่งรอยน้ำตา

    หญิงสาวที่ชีวิตต้องจมอยู่กับคำว่ารอคอย เธอจะมีความรู้สึกอย่างไร พบกับเรื่องราวเศร้าๆของหญิงสาวผู้นี้กับการรอคอยความรักของเธอ ว่าจะมีจุดจบเป็นเช่นไร

    ผู้เข้าชมรวม

    582

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    582

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  18 พ.ค. 47 / 21:46 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      บ้านไม้หลังหนึ่งตั้งอยู่กลางทุ่งที่รกร้างว่างเปล่า มีถนนสายเล็กๆ ตัดผ่าน นานๆจะมีรถผ่านมาสักคันหนึ่ง ทุ่งหญ้ารอบๆ บริเวณบ้านมีหญ้าขึ้นรกรุงรังเต็มไปหมด ต้นไม้ที่เคยเขียวชอุ่มต่างก็เหี่ยวเฉาไป เมื่อสายลมพัดโชยมา ต้นหญ้าต่างก็เอนไหวตามแรงลม ใบไม่ที่ร่วงหล่นจากต้นปลิวไปทั่วบริเวณ ไม่มีใครเดินผ่านมาเลย ไม่มีอะไรบ่งบอกให้เห็นเลยว่าที่นี่จะมีใครอาศัยอยู่ หญิงสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ข้างหน้าต่าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยอาการเหม่อลอย บ้านไม้หลังนี้แม้ว่าจะเคยสวยงามมาก่อน แต่ตอนนี้มันไม่ต่างจากบ้านร้างสักเท่าไรนัก ดูเหมือนบ้านหลังนี้จะไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากโต๊ะ เก้าอี้ไม้เก่าๆ สองสามตัว และเตียงนอนเก่าๆ ในห้อง ในบ้านเต็มไปด้วยฝุ่น และหยากไย่ ไม่มีใครดูแลทำความสะอาดเลย หญิงสาวยังคงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมตลอดทั้งวัน นานๆ เธอจึงจะลุกขึ้นสักครั้งหนึ่ง เพื่อไปที่ตู้จดหมายหน้าบ้าน แต่เธอก็ต้องพบกับความผิดหวังทุกครั้งเพราะว่าตู้จดหมายนั้นยังว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม และมันเป็นเช่นนี้มาหลายเดือนแล้ว นับตั้งแต่สามีของเธอจากไปก็ไม่ได้ส่งข่าวคราว หรือไม่เคยแม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ หลายเดือนก่อน “ ปรเมษฐ์ ” สามีของเธอต้องออกไปรบในสงครามตามหน้าที่ของชายชาติทหาร ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากไปสักเท่าไรนัก เพราะชีวิตของเขากำลังมีความสุขกับภรรยาสุดที่รักในบ้านไม้หลังน้อยที่สร้างขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรงของคนทั้งสอง หลังจากที่เขาจากบ้านไปเธอก็ต้องอยู่ในบ้านหลังนั้นโดยลำพัง เธอไม่มีกำลังใจทำอะไรทั้งนั้น ได้แต่นั่งซึมเศร้า ไม่ยอมพูดยอมจา ได้แต่นั่งรอจดหมายของสามีที่ส่งมาให้เกือบทุกอาทิตย์ จนถึงเมื่อสองเดือนที่ผ่านมาเธอไม่ได้รับจดหมายจากสามีเลย เธอเริ่มกังวลมากขึ้นทุกขณะ เธอเป็นห่วงสามีของเธอมาก และความโดดเดี่ยวเดียวดายก็ทำให้เธอรู้สึกเหงามากเช่นเดียวกัน วันนี้เธอก็ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ข้างหน้าต่างเช่นเดิม เธอกำลังหวนคิดถึงความหลัง คิดถึงวันที่เธอได้แต่งงานกับปรเมษฐ์ ชายที่เธอรักมากที่สุด คิดถึงวันที่เธอและเขาได้ช่วยกันสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมา และความสุขที่ทั้งสองได้รับจากกันและกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งทำให้เธอตื่นจากภวังค์โดยทันที มีคนมาเคาะประตูบ้านของเธอ เธอรีบไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว หวังที่จะได้พบกับสามีสุดที่รักของเธออยู่หลังประตูบานนั้น หรือไม่ก็เป็นจดหมายสักฉบับจากสามีของเธออย่างที่เธอเฝ้าคอยตลอดมา แต่เมื่อเธอเปิดประตู เธอพบชายคนหนึ่งยืนอยู่ แต่เขาไม่ใช่สามีของเธอ เขาสวมชุดเครื่องแบบทหารสีกากี ในมือถือซองจดหมายสีขาวฉบับหนึ่งไว้ในมือ “ คุณคือคุณปาริชาต ภรรยาของคุณปรเมษฐ์ใช่ไหมครับ ” ชายคนนั้นถาม “ ใช่ค่ะ ” เธอตอบ แล้วชายคนนั้นก็ยื่นซองจดหมายสีขาวที่ถืออยู่ในมือให้ เธอดีใจอย่างมากขณะที่รับจดหมายฉบับนั้น และภาวนาให้จดหมายฉบับนั้นเป็นของปรเมษฐ์ “ ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงที่เบาเกินกว่าจะได้ยิน ไม่น่าเชื่อว่าประโยคสั้นๆ เพียงเท่านี้จะมีผลกับชีวิตของเธออย่างมากมาย เธอเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างในทันทีโดยที่ไม่ต้องอ่านจดหมายฉบับนั้นแต่อย่างใด เธอรู้สึกเหมือนกับโลกนี้ไม่มีอากาศให้เธอหายใจเสียเลย สามีของเธอจากไปแล้วจริงๆ หรือ เธออาจจะเข้าใจอะไรผิดไปก็ได้ดังนั้นเธอจึงเปิดจดหมายนั้นออกดู ภายในซองจดหมายมีกระดาษอยู่ ๒ แผ่น เธอหยิบแผ่นแรกออกมาดู มันเป็นจดหมายแจ้งให้ทราบถึงการเสียชีวิตของสามีของเธอ ซึ่งได้เขาเสียชีวิตในสงครามเมื่อ ๒ อาทิตย์ก่อน ส่วนกระดาษอีกแผ่นหนึ่งยับยู่ยี่ แต่เธอก็ยังจำลายมือบนกระดาษแผ่นนั้นได้ดี มันเป็นลายมือของสามีของเธอแน่ๆ เธอรีบอ่านจดหมายฉบับนั้นในทันทีด้วยมือที่สั่นสะท้าน ------------------------------------------------------------------------------------ I I I ถึง…ปาริชาตที่รัก I I ตอนนี้ปาสบายดีหรือเปล่า พี่ยังสบายดีอยู่เหมือนเดิม I I พี่คิดถึงปาเหลือเกิน คิดถึงบ้านของเราด้วย พี่เสียใจจริงๆ ที่พี่ I I ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนปาเลย ปาคงเหงามากซินะ พี่สัญญาว่าจะ I I รักษาตัวให้ดีที่สุด เพื่อจะได้กลับบ้านเราเร็วๆ และขอให้ปา I I รักษาตัวให้ดีด้วย อีกไม่นานพี่ก็จะกลับมา ปารอพี่ด้วยนะ I ด้วยรักและคิดถึง I I ปรเมษฐ์ I I I ------------------------------------------------------------------------------------- เมื่อเธออ่านจดหมายจบ เธอรู้สึกเหมือนเลือดในกายของเธอจับเป็นก้อน ร่างกายแข็งทื่อราวกับว่าร่างทั้งร่างจะกลายเป็นหิน เธอกอดจดหมายไว้แนบอก น้ำตาของเธอค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง อาบลงสองแก้มราวกับสายน้ำ เธอยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมา ทันใดนั้นเอง เธอก็ล้มลงศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง เธอจึงหมดสติไป เธอเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งแล้วมองไปรอบๆ เธอเห็นแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา แต่มันไม่ใช่หน้าต่างบานเดิมของเธอ เพราะเธอไม่ได้นอนอยู่ในบ้านของเธออีกแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ สีขาวอยู่ เธอรู้โดยทันทีว่าเธอกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลนั่นเอง แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าตนเองสลบไปเป็นเวลานานเท่าไรแล้ว แต่เธอก็พอจะทราบว่าเธอสลบไปนานทีเดียว เธอนึกทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ก่อนที่จะสลบไป เธอคิดว่าทหารคนที่นำจดหมายมาให้เธอคงจะพาเธอมาโรงพยาบาลอย่างแน่นอน เธออยากจะขอบคุณเขาเหลือเกิน แต่เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เธอคิดถึงจดหมายที่เขานำมาให้ จดหมายจากสามีของเธอ และคำสัญญาจากเขาที่บอกว่าจะรีบกลับมาหาเธอ แต่ตอนนี้ เขาจากไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ น้ำตาก็เริ่มไหลอาบแก้มราวกับสายน้ำ มันคงเป็นเพียงความฝัน เธอพยายามบอกตัวเอง แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าสามีของเธอได้จากไปแล้ว อีกทั้งซองจดหมายสีขาวที่วางอยู่บนหัวเตียง ก็เป็นหลังฐานได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ได้ฝันไปแน่ๆ เธอร้องไห้ และร้องไห้ไม่หยุด มีเสียงสะอื้นจากเธอดังมาเป็นระยะๆ เธอร้องไห้จนแทบจะไม่เหลือน้ำตาอีก ดวงตาทั้งสองของเธอแดงก่ำ น้ำตาของเธอไหลเปียกชุ่มไปทั่วหมอน และยังไหลต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ครึ่งชั่วโมงต่อมา พยาบาลได้เข้ามาในห้องเพื่อให้เธอรับประทานยา และเช็ดตัวให้เธอ แต่เธอต้องพบกับความตกใจ เมื่อในห้องนั้นว่างเปล่า บนเตียงเหลือเพียงหมอนที่เปียกชุ่ม และผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ ไม่มีข้อความใดๆ ทิ้งไว้ ซองจดหมายที่วางอยู่บนหัวเตียงก็หายไป พร้อมๆ กับหญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา ----------------T_Tขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และให้คำแนะนำค่ะ อย่าลืมติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะค่ะT_T-------------------- i3 ปีกผีเสื้อ i3

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×