ลำดับตอนที่ #9
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
รถทัวร์ับมาอยัโรเรียนเล็ๆ มีเพียอาารไม้หนึ่อาารที่ำรุผุพั และโรอาหารที่ำแพนั้นสีลอไม่เท่าัน ระรินมอสถานที่รหน้า้วยวามสสารับใ น้อๆ บนอยเา้อทนเรียนับอาารำรุผุพันานี้เลยหรอเนี่ย?
บรื้นนน!เอี๊ย
เสียรถระบะสีส้มาไทยับมาอ พร้อมับรถระบะเ่าทุไม้อีสอันับมาอามหลั เรียให้พนัานทุนหันไปมอเียว นี่มันรถุหมอ ระรินพูในใ
ร่าสูให่ำยำในเสื้อยืสีำาเยีนมียี่ห้อพร้อมับหมวันแ ทำเอาเธอยืนนิ่อึ้บอไ้เลยว่า หล่อมามา
แ้มหันมามอระรินหมายะพู้วยทว่า้อะัเมื่อเห็นผู้เป็นเพื่อนยืนนิ่เหม่อลอยไป ใบหน้าอวบหันมอผู้เป็นนายสลับับระรินไปมา นรู้ไ้ว่าหิสาวำลัมอผู้เป็นนายอยู่นี่เอ มุมปาบาอบแ้มยยิ้มอย่าเ้าเลห์
"หล่อใ่ไหม"แ้มเอ่ยถามร่าบา
"ใ่ เอ้ยย อะไรอะแ้ม?"ระรินสะุ้รีบเปลี่ยนำพูหลัาสิลับมาไ้หันไปมอเ้าอำถาม้วยใบหน้าเฮ่อร้อน ทำเอาแ้มหลุำออมา
"็เห็นรินมอุหมอาไม่ะพริบเลยนิ"
"ะ...ใรมอ?! เปล่านะ!!"ระรินอบะุะัรีบหันหลัเินหนีไป้วยวามอาย รี๊ เป็นอะไรเนี่ยยัยริน สิลับหรอเมื่อี้ ยืนเหม่ออะไร
.
.
.
"ไปนอาหลัรถุหมอหน่อย้าผู้หิ"ระรินรีบวาอที่ทำอยู่รหน้าเินไปยัรถอเ้านายหนุ่มอย่าไม่อิออ
ท้ายรถระบะมีพนัานสอสามน่วยันนล่อนม่าๆ โยมีายหนุ่มเ้าอหน้านิ่อย่าหมอยืนพิท้ายรถมออยู่อย่าใล้ิ ทำเอาพนัานเร็นเผลอลั้นหายใ
ระรินเินมายัท้ายระบะพบว่าเหลือเพียน้ำแพ็เียวที่เหลือนั้นเป็นลันมที่สัมผัสไ้ว่าหนัใ้ไ้ ร่าบาเลื่อนสายาไปยัายหนุ่มรั้นสัมผัสถึารับ้อ ึ่มันเป็นัาอีฝ่ายยืน้อหน้าเธอยู่้วยสีหน้านิ่เรียบ มอแบบนี้เร็นะ!! ระรินียิ้มว้าให้เพียนิ่อนะรีบหันหน้าลับมาหมายะเอื้อมมือไปหยิบน้ำแพ็ทว่า...
พลั่!!
"ว๊ายยยยยย"แรระแททำให้หิสาวระเ็นออไปอย่าเร็ว
ุบ!!
ร่าบาไประแทับร่าำยำอายหนุ่มเ้าอไร่อย่าแรนหมอถึับเถอยหลั ทำเอาแ้มและแ่มเห็นอย่านั้น็อึ้ใอในมือเือบหล่น ไม่่าาพนัานบริษัทแถวนั้นที่เห็นเหุาร์
"ระวัิ!!"หมอเอ่ยเสียเ้มอารม์เสีย
"อโทษ่ะๆ"พนัานหิเ้าอารระทำเมื่อสัรู่รีบเอ่ยอโทษแล้วหยิบน้ำออไปทันที้วยวามลัว ระรินมอามไป้วยวามุนปนอึ้เล็น้อย
หมอถอนหายใ มอร่าบาที่ำลัพิเาไม่ผละออไปสัที ายหนุ่มัสินใเบี่ยหลบทำให้หิสาวที่พิอยู่นั้นเผลอหายหลั
“เว้ยยยยยย! ุบ!!! โอ๊ยยย” ใบหน้าสวยร้อออมาเสียัเบ้หน้า้วยวามเ็บปว รั้นที่้นไประแทับพื้นอย่าแร
“ริน!!!!/!!!” แ้มับแ่ม่าเรียเสียหล มอผู้เป็นนายับเพื่อนสลับไปมา้วยสีหน้าใ แ่็ไม่ล้าที่ะเินไปรเหุาร์้าหน้า
“โอ๊ยยยย เ็บนะะุหมอ” หิสาวเยหน้าึ้นมอายหนุ่ม้วยสีหน้าเ็บ ทว่าอีฝ่ายลับทำท่าทาไม่รู้ไม่ี้ ไ้!!! ฝาไว้่อนเถอะ!! เธอไ้แ่ิเียแ้นในใ พยายามัฟันพยุัวเอึ้นมา ท่ามลาสายาพนัานหลายสิบน
“เร็วๆ อย่ามัวั้า นอื่นเาทำารทำานอยู่เห็นไหม” แทนที่ะ่วยพยุหมอลับบ่นเสียเ้ม พนัาน่ารีบแยย้ายไปทำานันนละทิศนละทา
“่าาาาา ิ! นไม่มีน้ำใ!” ประโยหลัระรินบ่นอุบอิบ ปัป่ายเสื้อผ้าเอาเศษินออ
“อะไร?” หมอแสร้เลิิ้วถามึ้น ถึแม้นนั้นะไ้ยินเ็มสอรูหู
“เปล่า้ะ” ร่าบาียิ้มว้าประประันนเห็นฟันาวเรียสวย เธอมอหน้าอผู้เป็นนายเพียนิ่อนะหันมามอลันมท้ายระบะ้วยใบหน้านิ่เรียบ ะไม่นิ่อย่าี้เลยถ้ามันสามารถเอื้อมหยิบไ้แ่นี่ลันมทั้ห้าลับไปอยู่ที่ในสุไม่สามารถะหยิบไ้นอาปีนึ้นไปหลัท้ายระบะ ายาย ัน้อปีนหรอเนี่ย ้น็เ็บ
"ะยืนแ่อยู่อีนานไหม?"เสียเ้มอน้านหลัเรียสิลับมา ใบหน้าสวยหันไปมอผู้เป็นนายที่ยืนหน้านิ่มวิ้วยุ่้วยวามหนัใ
"หยิบไม่ถึ่ะ ั้นันออนุาึ้นท้ายระบะนะะ"พูบระรินหมายะปีนึ้นท้ายระบะทว่า
"เี๋ยว ัวเท่าลูหมา โลมาลันมทับายโรเรียนเาะทำยัไ? ันี้เียเ็บวา"หิสาวะันิ่หันไปมอมอาปริบปริบ
"เธอ!ึ้นไป!!"หมอปรายามอระรินเพียนิ่อนะี้ไปที่พนัานหินหนึ่สูให่ว่านรหน้าพอสมวร ถ้ายัยนี่ึ้นไปยลันมมีหวัระูหัเป็นแน่ี้เีย้อพาไปส่โรพยาบาลอี
"ะ...ันหรือะ?"พนัานหิี้มาที่ัวเอไม่อยาะเื่อหู
"ใ่! ึ้นไป"
"่ะ!!!"พนัานหิมอมาที่ระริน้วยสายาไม่พอใ
"ุหมอะันไม่ไ้อ่อนปวเปียนานั้นนะะ"ร่าบาหันไปพูับายหนุ่มเสียเบา ลัแ่นี้ทำไมเธอะยไม่ไ้
"หึ โนระแทให้ัวไม่ลอย่อนแล้ว่อยมาอวี"ระรินยิ้มแหยเาท้ายทอยแ้เ้อ
.
.
.
ระรินนั่ทำป้ายไม้นเสร็สรรพ มือบายป้ายไม้ึ้นมาู้วยวามภูมิใ "โรอาหาร" ัวอัษรถูทำ้วยเือเส้นให่พร้อมับแ่้วยอไม้หนึ่อเล็ๆ ไว้มุม้านล่า
"สวยนะเนี่ยริน"แ้มผละาานทาสีไม้หันมามระรินเสียหวาน
"ริหรอ! เรา็ว่าั้นแหละ ฮ่าๆ"
.
.
.
"ไอ้ริว บอนอาสาทให้่อมโรอาหารับอาารไม้ให้เสร็ภายในวันนี้"
"ไ้รับนาย"ริว้มหน้ารับำสั่แล้วรีบเินออไปทันที เหลือเพียหมอไว่ห้าอยู่ที่โ๊ะไม้ยาว ในมือถือวแปปี่ยื่มทีละนิ สายายัมอไปยัพนัานที่ำลันั่ทำานันนละไม้นละไม้นละมือ นสายาไปปะทะับร่าบาพนัานใหม่อบริษัทอย่าระรินมือหนาระแปปี่นหมวสายายัับ้อไปยัร่าบา้วยสายายาะาเา
"สวัสีเ้า ุหมอ"เสียผู้หินหนึ่ัึ้นเรียให้ายหนุ่มละสายาไปมอ พบว่าเป็นุรูอโรเรียนนี้
"รับ"หมอลับมานั่หลัรเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"อบุุหมอนะะ ที่มา่วย่อมโรเรียนให้เ็ๆ"ุรูสาวพูเสียหวานรู้สึอบุาใริ
"ยินีรับ"
"เพื่ออบแทนุหมอและพนัานอุิันะัเรียมานเลี้ยเล็ๆ เพื่อเป็นารอบุ"
"ไม่เป็นระ...."
"อย่าปิเสธเลยนะะ เรื่อนี้ิันับผู้ให่บ้านเ็มใะัให้่ะ"ุรูสาวไม่รอให้อีฝ่ายปิเสธพูแทรึ้นมาเสีย่อน ทำเอาหมอำใพยัหน้ายอมรับอย่าเลี่ยไม่ไ้
"นายรับ"ริวเินมาหยุร้าๆ ผู้เป็นนาย สายามเลื่อนไปมอรูสาว่อนะลี่ยิ้มให้บาๆ พร้อมับ้มหัวให้เล็น้อยเป็นารทัทาย
"ั้นิันอัว่อนนะะ"ุรูสาวเอ่ยลาแล้วหมุนัวเินออไป
"้าวเสร็แล้ว ให้เอาึ้นมาเลยไหมรับ”
“เอาึ้นมาไ้ ไปบอพนัานว่าพัไ้” หมอเอ่ยำสั่ พิพนัเ้าอี้ไว่ห้า้วยวามเมื่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น