คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดาวบอกตรงๆว่ามันไม่ใช่
“แม่อยาินน้ำโ้อะ”
นัวเล็เินลมาาั้นสอในเวลาทุ่มรึ่พร้อมับบ่นว่าโลใบนี้มัน่าร้อนนับยอนแบฮยอนน่ะเหนื่อยะายอยู่แล้ว!
“อยาิน็ไปื้อสิ มาบอแม่ทำไม”
แุ่นายยูอึนหาไ้สนใุแม่นั่ัเล็บพร้อมับูทีวีไปไม่ใยีลูายนนี้แม่แ่น้อย
“อั์” แบฮยอนว่าพร้อมับแบมือเป็นเิว่าเร็วๆหน่อยลูายนนี้หิวน้ำมา!
“ฮึ่ย!
ไอ้ลูนนี้หนิอแ่ั์วันๆทำอะไรบ้า” ุแม่บ่นแ่็ยั้นระเป๋าพร้อมับหยิบั์ให้ลูายอยู่ี
“โถ่แม่
แ่นี้ไปพอที่ไหนื้อไ้แ่น้ำแ็ล่ะมั้ เอามาอี” แบฮยอนมอเินร้อยวอนในมือพร้อมับอนาถใแม่เานี่ี้ัวริเลย
“อะไรอยาินเอ็หัออเอะบ้าวันๆอแ่แม่รู้ัอออมบ้าไหมแม่็ว่าให้ไปโรเรียนเยอะอยู่นะ”
ุนายยูอึนบ่นระปอระแปให้ลูายฟันแบฮยอนเริ่มะทนไม่ไหว
“โอเถ้าแม่เอามาเพิ่มอีพันวอนหนูไม่วนละพูริๆ”
แบฮยอนเสนอเื่อนไ
เาล่ะเบื่อแม่ริๆนอะไรแ่อั์ไปื้อน้ำโ้ยับ่นนานี้แ่พอเาื้อมา็ิน้วยอยู่ี
“เอาไป” ัไปามำอ
“แล้วอย่าี่รถไปนะ ปั่นัรยานเอาร้านใล้ๆแ่นี้”
“มันใล้ที่ไหนล่ะแม่!” แบฮยอนบ่น “ั้นแม่ไปื้อเอเลยไหมอะปั่นัรยานมันเหนื่อยนะหนูเหนื่อย”
“อะไรอยาินไม่ใ่หรือไไม่ิน็เอาเินมาืน”
ยูอึนแบมือพร้อมับยัิ้วใส่แบฮยอนสอที “หัออำลัายะบ้าานยอลยัไม่เห็นบ่นเลยแม่เห็นปั่นัรยานไปื้ออออะบ่อย”
“านยอลับหนูมันนละนันนะแม่! ฮึ่ย!”
แบฮยอนเินออมายัหน้าบ้านพร้อมับบ่นให้แม่อย่ายาวเเหยียเาไม่ไ้เล่นีฬาบ่อยแบบานยอละหน่อยัว็เล็ว่าะไปเทียบันไ้บัไเเล่า!
“อ๊ะ! านยอล! ไปไหนอะ!” แบฮยอนเมื่อเห็นานยอลูัรยานออมาหน้าบ้าน็ะโนถามทันที
“...” แ่านยอลไม่สนใหรอเาไม่อบนโหนที่หลอให้เาึ้นรถไปโรเรียน้วยไม่มีสิทธิ์พูับเาถึถ้าแบฮยอนะอีๆเา็ไม่ไป้วยอยู่ี็เถอะ!
“ะไปร้าน้าใ่ปะ ไป้วยิ!” แบฮยอนเอ่ยถามพร้อมับเินมานอรั้วบ้าน
“ไม่ให้ไป” านยอลอบ
“ทำไมอะไม่้อน้วย็ไ้ปั่นไป้วยัน
นะๆๆๆๆ” แบฮยอนว่าพร้อมับลับเ้าไปูรถออมาแ่็ไม่เห็นานยอลแล้ว
เาไม่สนใหรอเพราะอนนี้านยอลปั่นไปไ้ไม่ไลเ้าัวึเร่วามเร็วเพื่อามานยอลให้ทัน
านยอลปั่นออมาไ้ไม่ไล็พอะรู้อยู่หรอว่าแบฮยอนะ้อามมาทันเพราะยัไ็้อไปเอันที่ร้าน้าอยู่ีเาเลยไม่ปั่นเร็วมา
แ่เาไม่ไ้ปั่นรอไอ้ัววนประสาทนั่นหรอนะ!
“านยอลลลลล!” เสียแบฮยอนัมาแ่ไลพร้อมับเ้าใล้านยอลึ้นเรื่อยๆ
แ่อยู่ีๆ็เียบไปพร้อมับไ้ยินเสียนสะอื้น
านยอลหันวับไปู็เห็นแบฮยอนล้มพร้อมับัรยานที่นับำแพบ้านนอื่น
เาเลี้ยวรถลับไปอย่า่วยไม่ไ้พร้อมับอัรยานลไปูนัวเล็ที่มีแผลถลอรหัวเ่าับ้อศอเล็น้อย
“หยุร้อไห้ไ้ละ”
“ฮึ...ั..ฮึ...ัรยานมัน” แบฮยอนสะอื้นพร้อมับน้ำาที่ไหลอย่าไม่าสายเา็พอะรู้าป้านาอึนมาบ้าว่าผิวแบฮยอนบอบบาเ้าัว็ะเ็บน่าู
“ฮึ...ัรยานมันไม่มีเบรอะ..ฮือ”
แบฮยอนปล่อยโฮออมาอีรอบานยอลไม่รู้ะทำยัไึลุึ้นเินออไปบอุน้าที่เยไปเล่นบ้านแม่อเาใหู้ัรยานลับไปบ้านให้หน่อยแล้วเินลับมาหาแบฮยอน
“ะไปร้าน้าไหม”
“ฮึ..ไม่เอา...ไม่ปั่น..ัรยานแล้ว..”
แบฮยอนสะอื้นน้อยๆูเหมือนใล้ะเลิร้อไห้แล้วแม้ะมีสะอื้นอยู่บ้า
“็ไม่ไ้บอว่าะให้ปั่น” านยอลยื่นมือไปหานัวเล็ “ไป้วยัน็ไ้”
แบฮยอนเลี่ยน้ำาออาหน้า “ฮึ..ริหรอ..นะ..นายให้ันไป้วยหรอ”
“็เออน่ะสิ” านยอลพู
“ะไปไม่ไป ไม่ไป็นั่อยู่นี่แล้วัน”
“หึ...มะ...ไม่...ฮึ” แ่แบฮยอนลุึ้นไม่ไ้ “ะ..านยอล..”
“อะไร”
“...าพลิ”
านยอลแบภาระมานถึร้าน้าพร้อมับลไปื้ออให้แบฮยอนนั่เฝ้าัรยานเป็นหมาหอยรอเ้านาย
“เฮ้ออ” ถอนหายใรั้ที่เ้าร้อยเ้าสิบเ้าพร้อมับานยอลที่เินเอาอลับมาใส่ะร้าหน้ารถอย่าลาอาย
“เป็นไรอะานยอล..นายหน้าแ” แบฮยอนเอ่ยถามทันทีที่านยอลลับมา “ไม่สบายหรอ”
“ห๊ะ..อ๋อเปล่าไม่ไ้เป็นอะไร”
“แล้วท-”
“ลับบ้านีๆนะานยอล” เสียเล็ๆที่บ่บอว่าเป็นผู้หิทำให้แบฮยอนหันวับไปมอ
“อบุนหรอ” นี่มันศัรูหมายเลหนึ่หนิ!
“อ้าวแบฮยอน” อบุนหันมามอ
“แล้วนั่นเป็นไรหรอ”
“ไม่้อมายุ่” แบฮยอนอบพร้อมับเบือนหน้าไปทาอื่น
“แบฮยอน” านยอลเสีย่ำ
“ฮ่ะๆไม่เป็นไรหรอานยอลลับบ้านันีๆน้า”
อบุนโบมือบ๊ายบาย่อนะเินออไป
านยอลหันมามอแบฮยอนที่เียบไม่ยอมพูอะไร่อนะร่อมัรยานพร้อมับปั่นไปแบบไม่พูอะไรเ่นัน
“ฮึ..ฮึบ” แบฮยอนสะอื้นออมาเล็น้อยพร้อมับห้ามัวเอหลายทีนานยอลำพรืแ่็เนียนปั่นัรยาน่อ
แบฮยอนรวบรวมวามล้าถามเรื่อที่้าารร้าน้า “นี่านยอล”
“อะไร”
“นายอบอบุนหรอ”
“...”
“...”
“...”
ไม่มีใรพูอะไรบอมานแบฮยอนเริ่มหวั่นใ “ไม่มีอะไรหรอัน็ถามไปั้นแหละไม่้อสนใ”
“อะไรที่ทำให้นายิแบบนั้น”
“็นายหน้าแอนออมาาร้าน้าพร้อมับอบุนเินามหลัมานี่”
แบฮยอนอธิบาย
านยอลเบรรถทันทีที่ถึบ้าน “ถึบ้านแล้วเี๋ยวันะพยุนายไปรออยู่นี่ะเอาอไปเ็บ่อน”
“นั่นไ! นายหน้าแอีแล้ว” แบฮยอนเบะปาแ่านยอลไม่ไ้สนใเาเินเอาอเ็บในบ้านพร้อมับบ้านแบฮยอนและลับมาพยุเ้าัวเล็ที่บ่นและว่าเาอบอบุนอยู่้าหู
“ันไม่ไ้อบอบุน”
“ไม่เื่อ!”
“็เรื่ออนาย” เาวาแบฮยอนลโฟาหน้าทีวี่อนะสวัสีุป้าพร้อมับบอว่าแบฮยอนล้ม
“ันะลับบ้านละอย่าลืมทำแผล้วย”
แบฮยอนบึนปาพร้อมับพูล้อเลียนานยอล “โอ๊ย! เ็บนะ!”
“็เให้เ็บน่ะสิ” แบฮยอนลูบหัวพร้อมับเบ้หน้า เมาไ้ยัไมือ็ไม่ใ่เบาๆ
“ลับไปเลย!”
“นายไล่ันหรอ”
“เออ!”
านยอลหันหลัลับทันทีที่แบฮยอนเอ่ยปาใระไปอยู่ันล่ะ
เารู้ว่าถ้าแบฮยอนรู้บ้านหลันี้ะเิอะไรึ้น
านยอลลับไปแล้ว
เาไม่เื่อหรอที่านยอลบอว่าไม่ไ้อบอบุนแ่หน้าแเวลาพูถึเนี่ยนะ! ปัโถ่ พูให้มรยฟัมรยยัไม่เื่อเลย
เาเริ่มรู้สึแสบแผลึ้นมาบ้าเล็น้อยแ่เินไม่ไ้นี่สิ
“แม่บ้านเรามีที่ทำแผลปะเนี่ย” แบฮยอนะโนถาม
“อะไร็ื้อมาอยู่ไม่ใ่หรือไ็เห็นอยู่ในถุน้ำโ้”
ุแม่อบ
“หนูไม่ไ้ื้อ!”
“ถ้าไม่ไ้ื้อแล้วใระื้อห๊ะ
ไอ้ลูนนี้”
แบฮยอนิามทันทีที่แม่พูพูบ่อนที่หน้าะเริ่มึ้นสีแเหมือนอนที่แวานยอล
“รี๊!!!”
านยอลื้อทีทำแผลให้โว๊ยยยยยยยยยยยยย
ทีนี้แบฮยอนะรู้ไหมว่าานยอลน่ะไม่ไ้อบอบุนแ่อายที่เป็นห่วแ่ไม่ล้าบอ่าหาเล่า!
Twitter : @rabbitp_
Hashtag : #วาวบ
ความคิดเห็น