พรหมลิขิต ยุค80

เมื่อหวนคิดถึงชีวิตเดิมของตัวเองที่เคยใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย เคยมีทุกอย่างพร้อมแต่ทุกอย่างก็สลายไปในพริบตาเดียว เว่ยซีเหมยกำลังนั่งถอนหายใจอย่างหมดแรงตรงมุมหนึ่งบนรถไฟ เมื่อนึกถึงปัญหาของตัวเอง รถไฟสายนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่เบียดเสียดกันเพื่อหาที่ยืน เธอนึกโล่งใจที่ตัวเองได้ที่นั่ง เพราะมาก่อนคนอื่น 

จุดหมายปลายทางของเธอคือบ้านของตากับยายในชนบท ที่นั่นเป็นความหวังสุดท้ายของเว่ยซีเหม่ยก็ว่าได้ หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้งเมื่อรู้สึกแย่มากๆในตอนนี้ แต่เมื่อชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป เธอจะไม่มีวันคิดสั้นเหมือนเจ้าของร่างนี้เป็นอันขาด 

ย้อนกลับไปเมื่อห้าวันก่อนหน้านั้น เว่ยซีเหมยตื่นขึ้นมาอีกครั้งในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ภาพที่เห็นยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แต่หญิงสาวก็ยังพยายามเพ่งสายตามองดูสิ่งต่างๆรอบตัวให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  

ตอนนี้จมูกของเธอยังได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่รุนแรงมาก นี่มันเหมือนกลิ่นในโรงพยาบาลเลย  เมื่อเว่ยซีเหมยสามารถปรับสายตาได้แล้ว เธอก็สามารถตัดสินได้เลยว่าในตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวไม่เหมือนเดิมอย่างแน่นอน

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ?

เว่ยซีเหมยเริ่มตื่นตระหนกและหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น ตอนนี้หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวเร็วและแรงมากขึ้น มือของหญิงสาวเริ่มชื้นเหงื่อ ไม่รู้ว่าเธอโผล่มาที่นี่ได้ยังไง มันเหมือนอยู่ในความฝันมากกว่าที่จะเป็นเรื่องจริง หรือว่ามันจะเป็นความฝันจริงๆกันนะ

เว่ยซีเหมยค่อยๆตั้งสติ เธอรีบสำรวจร่างกายตัวเองก่อนเป็นลำดับแรก เมื่อยกแขนขึ้นก็พบว่าข้อมือข้างซ้ายของเธอมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ เมื่อลองขยับดูเธอก็รู้สึกเจ็บและปวดแผลมาก สิ่งนี้น่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอได้มานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ หลังจากนั้นก็เริ่มสำรวจสิ่งของรอบๆตัวอีกครั้ง เมื่อมองเห็นปฏิทินที่ติดไว้ที่ข้างฝาชัดเจนขึ้น วันเดือนปีในปฏิทินนั้นบ่งบอกว่าอยู่ในช่วงปี 1980 

อย่าบอกนะว่าเธอย้อนอดีตมา?

***ฝากนิยายด้วยนะคะ หวังว่านักอ่านจะชื่นชอบ

ชี้แจง

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่ได้มีการอ้างอิงประวัติศาสตร์ อาจจะมีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง โดยได้รับแรงบันดานใจจากการอ่านงานเขียนนิยายของท่านอื่นๆ หากงานเขียนของไรท์บางช่วงตอนเหมือนกับนิยายท่านใดต้องขอโทษด้วยนะคะ 

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงงานเขียนที่ผู้แต่งอยากถ่ายทอดจินตนาการของตนเอง เนื่องจากเป็นความฝันของคนที่รักการอ่านนิยายมาตั้งแต่เด็กๆอยากมีงานเขียนเป็นของตัวเองซักเรื่อง ที่เราอยากให้เป็นอย่างที่เราชอบ หวังให้ตัวละครนั้นๆเป็น ไปตามที่เราตั้งใจอยากให้เป็น

ทั้งนี้สามารถติชมงานเขียนของไรท์ได้นะคะ เพราะทุกๆคอมเมนต์ถือเป็นแรงใจให้ไรท์มีกำลังใจเขียนงานต่อ พร้อมรับฟังทุกๆคนและพร้อมนำมาปรับปรุงแก้ไขให้เนื้อเรื่องนิยายดีขึ้น หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ สุดท้ายขอฝากผลงานเรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ

             นิยายแม่ลูกอ่อนดาริน

 #ขอฝากนิยายเรื่องสั้นแรกของไรท์ด้วยนะคะ

# ใช้เวลาเขียนช่วงกลางคืนที่ลูกหลับ 

#ถ้าชอบก็ขอกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ