วิวาห์จำยอม

“อย่ามาเสแสร้งทำดี..คิดว่าทำแค่นี้แล้วฉันจะเชื่อว่าเธอเป็นคนดีงั้นหรอ...” ศิวากรพูดด้วยนำเสียงเกี้ยวกราด ทั้งสีหน้าและแววตาที่มองนลินบอกชัดถึงความโกรธเกรียดในตัวเธอเต็มทน

“เธอโกหก ตบตาคนอื่นได้ ..แต่อย่าหวังว่าจะตบตาคนอย่างฉันได้ ต่อให้เธอก้มลงกราบฉันตรงนี้ ฉันก็ไม่มีวันให้อภัยคนอย่างเธอ”

ถ้อยคำที่พลั่งพลูออกจากปากของเขา ทำให้นลินรู้สึกเจ็บจี้ดไปถึงขั้วหัวใจ เธอรู้ว่าศิวากรไม่ชอบหน้าเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะถึงขั้นโกรธเกรียดในสิ่งที่เธอทำได้ขนาดนี้ ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจมันอัดแน่นอยู่ในอก มากล้นจนต้องระบายออกมาเป็นหยดน้ำตา เธออยากจะพูดอยากจะอธิบายในสิ่งที่ศิวากรเข้าใจผิด แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพียงเพราะมั่นสัญญาที่เธอให้ไว้กับนายธันวาพ่อของเขาที่ชุบเลี้ยงเธอมา

“คุณกรคะ ช่วยฟังฉันก่อนนะคะ ฉันไม่ได้หวังให้คุณเชื่อฉัน หรือให้อภัยอะไรฉันทั้งนั้น แต่ทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันทำเพราะความจำเป็น ฉันขัดคุณท่านไม่ได้จริงๆ ”

“ฮึ จะบอกว่าทำตามคำสั่งของพ่อฉันงั้นหรอ ฉันว่าที่เธอพยายามทำทุกอย่างอยู่นี่ เพราะหวังจะจับฉันมากกว่า”

มือหน้าเอื้อมควาไหล่บางมาเกาะกุม ก่อนลงแรงบีบไหล่นั้นจนนิ้วเรียวหนาแทบจมเข้าไปในเนื้อนวล ถึงแม้เขาจะออกแรงเพียงนิดเดียวแต่แค่นั้นก็เกือบทำให้ไหล่บางแทบจะแหลกคามือใหญ่ของเขาอยู่แล้ว

“โอ้ย คุณกรคะ ฉันเจ็บ” นลินโอดครวญทั้งน้ำตา มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ออกจากการบีบคั้นไหล่เล็กของตนพัลวัน

“ ..เธอจำไว้นะ งานแต่งงานบ้าบอระหว่างฉันกับเธอ จะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด เธอเลิกฝันหวานไปได้เลย มันจะไม่มีวันนั้น ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับเธอ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันเกลียดเธอ!!”

ศิวากรร้องบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อนลินเสียงดังฟังชัด พร้อมผลักเธอล้มไปกองกับพื้นด้วยแรงโกรธ

“โอ้ย..”

คำว่าเกรียดที่เขาตะโกนใส่หน้าเมื่อครู่ มันแทรกเข้าไปในโสดประสาทจนเธอชาไปทั้งตัว ไหนจะสีหน้าเหยียดหยันของเขานั้นอีก นลินเจ็บเจียนจะขาดใจ ที่ตัวว่าเจ็บแล้วยังไม่ถึงครึ่งของใจที่มันเจ็บยิ่งกว่า ใจดวงน้อยตอนนี้มันแทบแหลกเป็นผุยผง เมื่อโดนคำว่าเกรียดที่ออกจากปากคนที่รักหมดใจ เธอจะทนกับความเจ็บนี้ไปได้นานแค่ไหนกัน