รักร้ายร้าย ของเจ้าหญิงวุ่นวายกับคุณชายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #2 : สาเหตุของปัญหา

+ +

- -

รักร้ายร้าย ของเจ้าหญิงวุ่นวายกับคุณชายซุปเปอร์สตาร์ (กอร์ฟ ไมค์)

    " ไม่แต่งงงงงงงง " เสียงฉันโวยวายลั่นโต๊ะอาหาร ก็จะไม่ให้โวยวายได้ไงหละ อยู่ๆเสด็จพ่อก็จะให้ฉันแต่งงานกับไอ้เจ้าชายjhfhjiบ้าที่ไหนไม่รู้
" นี่อริซลูกอย่าเพิ่งโวยวายได้ไหม ฟังพ่อก่อนสิ ลูกก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ลูกก็สมควรจะแต่งงานและขึ้นครองบัลลังก์ได้แล้วนะ " เสด็จพ่ออธิบายเหตุผลที่ไม่น่าจะเป็นเหตุผลให้ฉันฟัง
" ถ้าเสด็จพ่ออยากจัดงานแต่งงานนักก็จัดให้นิเซลหรือไม่ก็ดาเรียสิเพคะ และลูกก็ยังไม่โตสักหน่อย ลูกเพิ่งอายุ 17 แล้วจะให้แต่งงานนี่นะ ลูกไม่แต่ง " ฉันยังคงคัดค้านการแต่งงานอย่างหัวชนฝา
" ให้ดาเรียแต่งเถอะเพค่ะ หม่อมฉันก็ยังไม่อยากแต่งงาน " นิเซลแทรกพูดขึ้นมาทันที ฉันแอบมองดาเรียนิดนึงด้วยหละ หล่อนนี้น้า ยิ้มปากจะฉีกถึงหูเลย สงสัยอยากแต่งจัด
" ไม่ได้...อริซ ยังไงลูกก็ต้องแต่ง จะให้คนอื่นแต่งได้ไง พ่อรับปากเค้าไปแล้วนะ "
" ไม่แต่งงงงงงงงง   ยังไงก็ไม่แต่ง "  เคร้ง!! เสียงฉันโยนช้อนกระแทบกับจาน แล้วเดินปึงปังขึ้นห้องมาทันที
" เฮ้อ...ลูกคนนี้นิ พูดอะไรไม่เคยฟัง นิเซลไปดูอริซหน่อยซิ แล้วบอกนางด้วยว่ายังไง นางก็ต้องแต่งงานกับเจ้าชายdjhfl "
" พ.เพค่ะ "

        ก๊อกๆๆๆ เสีงเคาะตูดังขึ้น ฉันว่าแล้วว่ายังไงเสด็จพ่อก็ต้องให้คนมาง้อฉัน
" เข้ามา " ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก
" อริซจ๋า " ยัยนิเซลเดินยิ้มแป้นเข้ามาหาฉัน เธอจะยิ้มทำไมเนี่ย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
" เสด็จพ่อให้มาตามใช่ไหม ฉันไม่ลงไปหรอก "
" ปล่าว..ฝ่าบาทให้ฉันมาบอกเธอว่า ยังไงๆเธอก็ต้องแต่ง " อะไรน้า เนี่ยฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ม้า เสด็จไม่ยอมง้อฉัน ยังจะมาบังคับให้แต่งงานอีก ฮือ ฮือ ฉันไม่ยอมน้าา -o-
" อริซเป็นอะไรไป โอ๋...อย่าร้องไห้น้า เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเองแหละ "
" เสด็จพ่อไม่เคยบังคับฉันเลยน้า แต่ครั้งนี้ท่านไม่ยอมแม้กระทั่งง้อฉัน ฉันว่ายังไงเสด็จพ่อก็ไม่ยอมฉันแน่คราวนี้ ฮือ ฮือ ถ้าเสด็จแม่อยู่ก็ดีหนะสิ อย่างน้อยท่านต้องเข้าข้างฉัน -o-" เพราะไอ้โรคบ้าๆนั่นแท้ๆ ทำให้แม่ฉันต้องตาย ฮือๆ เอาแม่ฉันคืนมาน้าา..
" อริซอย่าพาลสิ "
" นิเซลเธอต้องช่วยฉันน้า เธอคนเดียวที่จะช่วยฉันได้ง่ะ "
" อืมมม...งั้นขอคิดก่อน.....ก็แต่งไปสิ ไม่เห็นต้องคิดมากให้ปวดหัวเลย  -_- "  โอ้โห..แล้วอย่างนี้ฉันจะมีเพื่อนไว้ทำไมเนี่ย นิเซลเธอช่วยฉันได้เยอะเล้ยจริงๆ และฉันก็ค้อนนิเซลไปยกใหญ่
" โอ๋ๆๆ เพื่อนเลิฟ อย่างอนสิ เค้าล้อเล่นน้า งั้นทำไงหละ หนีดีไหมหรือจาไปง้อฝ่าบาทก่อน ฉันว่าฝ่าบาทต้องยอมเธออยู่แล้วแหละอริซ " อืมใช่ฉันก็ว่างั้นแหละ เสด็จพ่อต้องยอมฉันอยู้แล้ว ^-^

     
             ต่อจากนั้น ฉันกับนิเซลได้เดินลงมาที่ห้องทรงงานของเสด็จพ่อที่ติดกับสวนในพระราชวัง กะจะมาลองง้อดูก่อน
" ทุกอย่างเป็นไงบ้าง เรียบร้อยรึปล่าว "
" เรียบร้อยดีพะยะค่า เหลือแต่ตกแต่งสถานที่ก็เรียบร้อยแล้วพะยะค่า " เอะ..หลบก่อนดีกว่า สันชาติยานความอยากรู้อยากเห็นเข้าสิงช้าน  ฉันกับนิเซลจึงหลบอยู่ที่ซอกเสาเพื่อแอบฟังเสด็จพ่อคุยกับมหาดเล็ก : ฉันจำได้ว่านั่นเป็นเสียงเสด็จพ่อกับมหาดเล็กคนสนิท
" อืม...ดีแล้ว ฉันหวังว่างานนี้ต้องยิ่งใหญ่ที่สุดในงานทั้งหลายที่พระราชวังจัดมาเลย และมันต้องยิ่งใหญ่ที่สุดในไซนาก้าด้วย " ฉันคิดว่าที่เสด็จพ่อคุยกับมหาดเล็กต้องเป็นงานแต่งของฉันแน่เลย จากที่ฟังเสด็จพ่อพูดมาน้า มันต้องยิ่งใหญ่มากๆแน่ๆเลย
" แต่หม่อมฉันกลัวอยู่เรื่องนึงพะยะค่า "
" เรื่องอะไรรึ "
" องค์หญิงเป็นคนหัวดื้อและไม่ฟังใครง่ายๆ หม่อมฉันกลัวองค์จะไม่ยอมแต่งงานพะยะข้า "  คิดได้ถูกต้องเลยจ้าว่า ฉันจะไม่ยอมแต่งงานเด็ดขาดดดดด
" ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหลอก ฉันได้เตรียมแผนไว้แล้ว ฉันจะแกล้งกดดันและบังคับนางไปก่อน จนต้องป่วย และบอกว่าอาณาจักรกำลังย่ำแย่ จนต้องให้นางแต่งงานกับเจ้าชายjrgyi เพื่อช่วยเหลืออาณาจักร
 นางรักที่นี่มาก นางต้องยอมแน่ๆๆ " โอ้โห...ช็อกค่ะ ช็อกเลย เสด็จพ่อทำไมถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้  ฉันกับนิเซลถึงกับมองหน้ากันอึ้ง เสด็จพ่อไม่เคยที่จะบังคับฉันด้วยซ้ำ แต่ทำไมคราวนี้ถึงต้องวางแผนกันขนาดนี้ด้วย ฉันไม่เข้าใจ *-* นึกไปน้ำตาฉันมันจะพาดใหลมาแล้ว นิเซลเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
" เสด็จพ่อ.. "  ฉันตัดสินใจ โดยใช้หลักใจกล้าหน้าด้านเข้าไปถามเสด็จพ่อเลย
" อริซ นิเซล มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " เสด็จพ่อมีอาการตกใจเล็กน้อย แต่ก็ทำหน้ายิ้มใสซื่อเหมือนไม่มีอะไร
" ก็มาตั้งแต่ เสด็จพ่อวางแผนหลอกลูกนั่นแหละ -_- " โอ้ย! นำตาฉันทำไม มันกลั้นไม่อยู่แล้ว
" ทำไมเสด็จพ่อต้องทำกับลูกแบบนี้ด้วย ทำไมต้องใช้วิธีร้ายกาจมาบังคับลูกด้วย เสด็จพ่อฟังไว้เลยนะ เสด็จพ่อไม่มีทางบังคับลูกได้หลอก ไม่ว่าจะใช้แผนอะไร ลูกก็จะไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว ล.ลูกเกลียดเสด็จพ่อ "  ฉันระเบิดอารมณ์ทั้งหมดออกไปอย่างเก็บไว้ไม่ได้แล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มากๆเลย นิเซลวิ่งตามฉันมา แต่ฉันไม่มีอารมณ์พูดหรือจาฟังอะไรแล้วววว ฉันวิ่งเข้าห้องและล็อกทันที
" ก๊อก ๆๆ อริซๆ นี่นิเซลน้า "
" ฉ.ฉันอย่างอยู่คนเดียว >-<  "  ฉันตอบพร้อมสะอึกสะอื้น เสียงนิเซลเงียบไป เธอรู้ว่าตอนนี้ฉันคงไม่อยากพูดกับใครแน่นอน  ฉันยังคงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างนั้น ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ตอนเศร้าอย่างนี้ เวลาช่างอยู่กับเรานานเหลือเกิน กลับกันกับตอนฉันมีความสุข ความสุขมันกลับอยู่กับฉันน้อยเหลือเกิน ตอนนี้ฉันคิดเพียงอย่างเดียวว่าจะทำยังไงต่อไป ทำตัวเป็นลูกที่ดีแต่งงานเพื่อพ่อแต่ฉันเหมือนตายทั้งเป็นหรือเป็นลูกอกตัญญูหนีไปเริ่มไหม่อย่างมีความสุข  โอ้ยย ฉันปวดหัวจังเลย  ฉันร้องไห้อยู่อย่างนั้นด้วยความอ่อนเพลียจนเผลอหลับไป