คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก ...[1/2]
ยิ้มของเธอมันช่างหวานเธอยิ้มให้กันแบบนั้นหมายความว่าไง
สายตาเธอมันช่างซึ้งแบบนี้ก็คงต้องคิดว่าเธอมีใจ
“กูล่ะรำคาญไอ้เด็กโย่งนั่นจริงๆเลยเห็นหลายทีละไม่รู้มันจะตะโกนโหวกเหวกอะไรนักหนา”
แจ็คสันบ่นพลางจ้องไปยังโต๊ะตัวถัดไปข้างหน้าอีกประมาณ 3 แถว ผมมองตามสายตามันก็เจอกับเด็กน่าจะปี 2 แต่ตัวนี่สูงชิบหายนี่ขนาดนั่งมันยังสูงกว่าเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับมันตั้งเยอะ
“เพื่อนมันนี่ก็ไม่รู้เป็นไบ้รึป่าวตั้งแต่กูดูมาเนี่ยไม่ยักกะได้ยินเสียง ได้ยินแต่เสียงไอ้เด็กโย่งนั่น”
“มึงก็อย่าไปยุ่งกับน้องมันเลย รีบๆแดกแล้วรีบขึ้นเรียน”
ผมทนไม่ไหวกับความสอดรู้สอดเห็นของมันเลยต้องรีบเบรกมันซะก่อน มีเพื่อนเป็นมันก็มีทั้งดีและไม่ดี มันดีตรงแจ็คสันมันเฮฮาไม่รู้จักคำว่าเครียด แต่มุมไม่ดีของมันคือมันชอบสอดรู้สอดเห็นหรือพูดภาษาบ้านๆคือ ขี้เสื อก นั่นเอง
จะว่าไปเพื่อนไอ้เด็กโย่งนั่นก็ไม่พูดจริงแหละเหมือนไอ้โย่งจะพูดอยู่คนเดียว ขนาดตอนนั่งตัวยังเล็กขนาดนี้อยากเห็นตอนยืนจริงๆเลย อยากเห็นหน้าด้วย เอ่อ คือไม่ได้สนใจอะไรนะครับ ผมคงติดนิสัยขี้เสื อกมาจากแจ็คมันมั้ง ผมนั่งมองแผ่นหลังบางๆนั่นซักพักน้องมันก็ขยับตัวแล้วลุกขึ้น อื้อหือกูนี่นั่งลุ้นมากครับตัวเล็กจริงๆขนาดยืนแล้วยังตัวเล็ก หันหน้ามาครับน้อง 1 2 3 หันสิ 4 5 เร็วๆเด้ถ้านับถึงสิบแล้วไม่หันพี่จะเดินไปดูหน้าแล้วนะครับ 6 นับถึงแค่ 6 น้องก็หันมา โอ้ว น่ารักกว่าที่คิด
“เชี่ยมาร์คครับมึงหลับในหรอครับ เชี่ยมาร์ค”
“ห๊ะ เออ แม่ง กูรู้สึกง่วงๆว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตอนนี้ผมเหมือนไม่มีสติ หันกลับไปมองอีกทีน้องก็หายไปแล้ว อ่า ตัวเล็กกลับมาก่อนครับ พี่ยังมองไม่เต็มอิ่มเลยครับบบบบบบบบบ
วันนี้วันเข้าค่ายกระชิบมิตรอะไรซักอย่างที่รุ่นพี่ม.ปลายเสนอให้มี มันก็น่าสนุกดีนะครับอยากรู้เหมือนกันว่ารุ่นพี่จะให้ทำอะไรบ้าง
“เอาล่ะ พี่จะให้น้องทั้งสองชั้นปีแบ่งกลุ่มนะคะ ไม่ต้องคุยกันค่ะไม่ต้องฮือฮา เอาล่ะ น้องรู้จักใครเดินไปหาคนที่รู้จักเลยค่ะ”
รุ่นพี่ฮโยซองคัพ D (แจ็คสันพาเรียกผมป่าวทะลึ่งลามกนะครับ) พูดจบทุกคนก็เดินไปหาคนรู้จัก ผมโดนไอ้แจ็คลากไปหาไอ้เจบีที่อยู่อีกห้องแต่สนิทกันมากเพราะเรียนด้วยกันตั้งแต่ประถม พอรวมกลุ่มได้ก็เฮฮากันไปตามประสาผู้ชาย จนกระทั่ง
“ปี๊ดดดดดดดดดด เอาล่ะค่ะถึงเวลาแบ่งกลุ่มจริงๆแล้วนะคะ พี่ๆช่วยน้องแบ่งกลุ่มด้วยค่ะ”
อ้าว เมื่อกี๊หลอกนี่เอง ดีเหมือนกันจะได้รู้จักคนอื่นบ้างอยู่แต่กับไอ้บ้าสองตัวนี้มันก็รู้สึกเบื่อๆ รุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงเดินมาหาผมแล้วก็ทำเก้เก้กังๆเหมือนจะพูดแต่ไม่กล้า แก้มที่อมชมพูนั่นทำให้ผมสัมผัสได้ว่าพี่เขากำลังเขินผม แน่แหละครับผมหล่อนี่นะ อิอิอิอิ แล้วพี่เขาก็บอกให้ผมเดินตามไปมุมๆนึง ผมยืนรอซักพักก็เริ่มมีคนทยอยมา ผมมองดูรอบๆสายตาก็ไปสะดุดกับน้องตัวเล็ก ผมปอยชมพูมีเขาคนเดียวไม่ผิดแน่ๆ อ่า ทำไมรุ่นพี่ต้องจับมือด้วยล่า
“กลุ่มนี้นะครับตัวเล็ก”
ผมถึงกับหายใจผิดจังหวะ บังอาจมาเรียกตัวเล็กของผมว่าตัวเล็ก(ของแกตอนไหนไม่ทราบ) ผมรู้สึกหงุดหงิดมากครับ ฮึ่ย ทำไมต้องหงุดหงิดวะ งงตัวเอง .__.
ตัวเล็กเอาแต่นั่งมองต้นไม้ ไม่รู้ต้นไม้มีอะไรน่าสนใจ นี่คนหล่อๆนั่งตรงนี้น่าสนใจกว่าตั้งเยอะ ผมสะกดจิตน้องตัวเล็กหลายรอบมากแต่น้องก็ยังคงมองตามกระรอกน้อยบนต้นไม้ สงสัยต้องกลับไปฝึกวิชาสะกดจิตใหม่ซะแล้ว
“เรามาแนะนำตัวกันดีกว่าเนอะ เราชื่อ บังมินอา ปี 3 ห้อง c”
มินอาเพื่อนร่วมสายชั้นพูดขึ้นก่อนที่จะเวียนกันแนะนำตัว
“มาร์ค ต้วน ปี 3 ห้อง B”
ผมเก๊กเสียงที่คิดว่าชิคที่สุดจนในที่สุดตัวเล็กก็เลิกสนใจกระรอกมาสนใจผมแทน อ๊ากกกก ฟินชรุง ตาใสๆนั่นจ้องผมตาแป๋ว ผมทำเป็นเสมองไปทางอื่น โอย ใจจะวายคนอะไรไม่ยิ้มยังน่ารัก
“เอ่อ ผะ ผม กะ กันต์พิมุกต์ ภูวกุล ปี2 ห้อง B ครับ” เชี่ยละ มัวแต่ฟินลืมฟังเลยครับ
“พูดดังๆหน่อยครับ ได้ยินไม่ถนัดเลย”
ปากมันไปโดยไม่ได้นัดหมายกับสมอง โอ้โห ความอยากรู้มันบังคับครับ ผมเห็นตัวเล็กหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะลืมตาขึ้นมา อ่า บังเอิญผมนั่งตรงข้ามน้อง บังเอิญผมมองน้องอยู่ มันเลยบังเอิญสบตากัน ผมเลยยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดส่งให้น้องไป
“กันต์พิมุกต์ ภูวกุล แบมแบม ปี2 ห้อง B ครับ!!”
น้องพูดจบก็ยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่สดใส ยิ้มทั้งหน้ายิ้มจนตาเป็นสระอิ ผมชอบยิ้มของน้องจังครับ ยิ้มแบบนี้น้องมีใจให้ผมชัวร์ มาร์คเชื่ออย่างนั้น
“เรามาโหวตหัวหน้ากลุ่มกันเถอะ เราโหวตมาร์ค”
บัง มินอา เจ้าเดิมครับแล้วเสนอผมอีกด้วย จากนั้นทุกคนก็โหวตผมกันหมดรวมถึงตัวเล็กด้วย อ่า ตัวเล็กเลือกผมขนาดนี้ผมคงต้องยอมแหละครับ
ฐานแรกที่โดนคือฐานสามัคคีคลานลงหลุม ชื่อฐานน่าเล่นมากครับ - - โดยทุกคนจะต้องคลานฝ่าดงรุ่นพี่ที่ยืนขนาบอยู่สองข้างเพื่อไปยืนในหลุมที่เส้นผ่านศูนย์กลางน่าจะประมาณ 1 เมตร กลุ่มผมมี10คนต้องยืนในหลุมนั่นให้ครบทุกคนวิธีไหนก็ได้ ยืนให้นิ่งห้ามล้มภายใน 30 วินาทีถือว่าผ่าน พอแนะนำตัวกับรุ่งพี่เสร็จแล้วผมก็เริ่มคลานคนแรกเลยครับ สปิริตของหัวหน้าครับ ผมแอบชำเลืองมองตัวเล็กนิดหน่อยเห็นน้องทำหน้าตานิ่งๆผมก็วางใจ พอเริ่มคลานรุ่นพี่ก็เริ่มแกล้งเลยครับ ทั้งแป้งทั้งลิปสติกเต็มหน้าเต็มหัวเลยครับ มีคนแอบลูบหน้าผมด้วยครับ!!! ลวนลามคนหล่อหรอ พอมาถึงหลุมผมก็จัดแจงให้ผู้หญิงอยู่ข้างใน แต่มีคนนึงตัวใหญ่มากเธอเลยขออยู่วงนอกผมเลยดันตัวเล็กเข้าไปข้างในแทน น้องดูตกใจที่ผมจับน้องแล้วพลิกให้น้องหันหน้ามาทางผม ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับสถานการณ์มันบังคับจริงๆ จริงๆนะนี่มองหน้าเหมือนไม่เชื่อ ผมสัมผัสได้ว่ามันอัดกันแน่นเกินไปผมเลยอุ้มตัวเล็กขึ้นมาหน้าผมอยู่ระดับคอน้องพอดี อ่าห์ ฟิน น้องก็ไม่ได้คัดค้านนะครับแค่ตกใจนิดหน่อย(มั้ง) มันเป็นแค่เกมครับอย่าคิดมาก ขอผ้าเช็ดกำเดาผมผืนนึงครับ
ฐานที่ 3 ผมว่าผมโดนแกล้งครับ คือรุ่นพี่ให้ผมเลือกว่าจะกลิ้งผ่านแอ่งน้ำที่ลึกเท่าตาตุ่มคนเดียวหรือจะกลิ้งทั้งกลุ่ม ตอนแรกความแมนผมยังไม่มาหรอกครับเพียงแค่ผมหันไปเห็นหน้าตัวเล็กที่เหมือนจะร้องไห้ความแมนผมก็วิ่งเข้าร่างทันทีเลยครับ
“ผมขอรับผิดชอบคนเดียวครับ!!” อ่า ขอเสียงปรบมือให้ผมด้วยครับ
พักเที่ยงผมนั่งกินข้าวกับกลุ่มที่ทำกิจกรรมด้วยกัน แน่นอนมีตัวเล็กด้วย น้องก็ยังพูดน้อยเหมือนตอนแรกแถมทำหน้าตื่นๆเวลามีคนชวนคุยด้วย น้องเป็นคนขี้อายสินะ ตอนน้องกินข้าวแก้มบวมๆนั่นเคี้ยวตุ้ยๆเหมือนหนูแฮมสเตอร์เลยครับ ฮือ น่ารักกกกกกกกกกก
หลังจากกลับจากค่ายผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับตัวเล็กเลยครับ เจอกันบ้างเวลาพักเที่ยงเจอแบบผ่านๆน่ะครับ อยากจะเนียนเข้าไปทักอยู่เหมือนกันแต่เห็นหน้าไอ้โย่งเพื่อนน้องแล้วหมดอารมณ์
ตอนนี้ผมจบม.ต้นแล้วครับ เตรียมขึ้นม.ปลาย ส่วนตัวเล็กกำลังจะม.ต้นปีสุดท้าย เผลอแปปเดียวก็ผ่านไปเกือบปีแล้วหลังจากค่ายวันนั้น ผมสัมผัสได้ครับว่าตัวเล็กหลบหน้าผม ไม่ได้คิดไปเองนะครับ ยกตัวอย่าง
วันนั้นผมเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วบังเอิญสวนกับน้องที่กำลังเดินออกมา น้องดูตกใจมากอ่ะครับผมกำลังจะอ้าปปากทักน้องก็ก้มหน้าแล้ววิ่งทันที คนหล่อ งง อ่ะครับ
มีอีกครับ ตอนกินข้าวที่โรงอาหาร มีจังหวะนึงผมหันไปสบตาน้องพอดีน้องก็ตกใจรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย ผมว่าแบบนี้น่าแกล้งนะครับ อิอิ ยิ่งขี้อายยิ่งน่าแกล้ง
เธอรักกันเธอยังไม่ทันได้พูดหรอกแต่ที่เห็นเพราะตัวเธอหมายความอย่างนั้น
ตอนนี้ผมอยู่ม.ปลายปี 2 น้องตัวเล็กอยู่ม.ปลายปี1 น้องโตขึ้นมานิดหน่อย เปิดเทอมมากับผมสีบลอนด์ทอง โอ้โห เจิดจรัสมากครับ ฮือออออออ ยิ่งตอนแดดส่องน้องเหมือนมีแสงออกจากตัวเลยครับ ถ้าถามผมว่าผมรู้สึกยังไงกับน้องผมบอกเลยว่าผมเอ็นดูน้อง เกือบสองปีที่ผ่านมาผมไม่ได้คุยกับน้องเลยครับมันเลยดูห่างเหินกันไป อย่าใช้คำว่าห่างเหินเลยครับเพราะเราไม่เคยสนิทกันน้องดูหลีกเลี่ยงผมยังไงก็ไม่รู้ - - แต่ผมก็จำน้องได้นะครับด้วยหน้าตาที่น่ารักและหุ่นอันบอบบางพี่มาร์คลืมไม่ลงครับ
“มาร์ค กูว่าน้องหัวบลอนด์ทองคนนั้นต้องชอบมึงแน่ๆ”
แจ็คสันเพื่อนขี้เสื อกของผมทักขึ้น ตอนนี้เรากำลังเล่นบาสกันอยู่ครับ คาบชมรมอ่ะนะ
“หือ ตัวเล็กอ่ะนะ”
ผมหันไปถามแจ็คสันโดยที่ไม่ได้หันไปมองที่น้อง คือผมเห็นแล้วครับว่าน้องมานั่งอยู่ตรงม้านั่งตรงนั้น เห็นแทบทุกครั้งที่ผมมาที่สนามบาส มันเป็นเรื่องที่บังเอิญดีจริงๆ
“ตัวเล็กไหนวะ”
“เอ้า ก็น้องผมบลอนด์ทองที่มึงพูดถึงนั่นไง”
“น้องเขาชื่อตัวเล็กหรอวะ”
“คนบ้าที่ไหนจะชื่อตัวเล็กวะแจ็ค”
“เอ๊า ก็มึงเรียกน้องเขาว่าตัวเล็ก”
“ไอ้สาส กุแค่เรียกเพราะเห็นน้องตัวเล็กเฉยๆเว่ยจริงๆน้องชื่อแบมแบม”
“รุ้ดีจังเลยนะครับเพื่อนมาร์ค แอบคิดอะไรกับน้องป่ะเนี่ย”
แจ็คสันพูดพลางกระแซะผม ไอ้นี่วอนมากครับ คิดอะไรเล่าไม่ได้คิ๊ด ผมไม่ได้ตอบแต่หันกลับไปเลี้ยงลูกบาสต่อ แต่แจ็คสันมันเป็นคนขี้เสื อกอ่ะครับ สลัดไม่หลุดง่ายๆหรอก
“กูสังเกตมานานแล้วนะเพื่อน กูเจอน้องเขาบ่อยมาก แถมน้องเขาชอบมองมึงด้วยอ่ะไม่เชื่อมึงลองสังเกตดูนะครับ อิอิ”
แจ็คสันใช้จังหวะที่ผมชะงักกับคำพูดมันมาแย่งลูกบาสไป ผมได้แต่ยืนนิ่งคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ที่น้องหลบหน้าเวลาเจอ หลบตาเวลาบังเอิญสบตา นี่มันอาการของคนเขินชัดๆ นี่น้องเขินผม เฮ้ย น้องเขินโผมมมมมมมม
“มึงมองอะไรอยู่วะมาร์ค” เชี่ย เกือบสำลักน้ำ
“ไอ้เจบีกูเกือบสำลักน้ำตายแล้วครับไอ้ห่า”
“ฮ่าๆ ซอรี่ๆกูไม่คิดว่ามึงจะตกใจ ว่าแต่มึงนั่งมองน้องแบมทำไมครับ” ผมหันควับทันทีเลยครับ
“มึงรู้จักตัวเล็กด้วยเหรอวะ”
“ตัวเล็ก?”
“เออ น้องแบมนั่นแหละ”
“อ่อ น้องแบมเป็นเพื่อนกับยูคยอมรุ่นน้องชมรมฟุตบอลกูเอง สนใจหรอ แต่บอกก่อนว่าน้องเข้าถึงยากกูพิสูจน์มาแล้ว ฮ่าๆ มาร์คหน้ามึงตลกสัสๆ กูไม่ได้ทำอะไรเว่ยแค่เข้าไปคุยแล้วน้องแม่งถามคำตอบคำ”
ทีนเกือบลอยเลยครับ ไอ้นี่ก็พูดให้คิด
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” ปากไม่ตรงกับใจ คนหล่อมักจะเป็นครับ
“เหรอครับ หน้ามึงนี่พร้อมกระทืบกูมาก แต่ตัวเล็กก็น่ารักดีนะ”
“อย่ามาเรียกตามกูนะสัส”
“หั่นแหนะมีหวง กูไม่ทะเลาะกับมึงละไปซื้อข้าวมาแดกก่อนหิวมาก”
พลาดท่าให้ไอ้เจบีที่คิดว่าตัวเองชิคจนได้ ถ้าถามว่าทำไมผมไม่เข้าไปคุยกับน้อง ผมบอกเลยว่าผมกลัวกระต่ายจะตื่น(เคยได้ยินแต่ไก่ตื่น) ผมต้องค่อยๆย่องเข้าไปหาครับ ช้าๆได้กระต่ายน่ารัก อิอิ (สำนวนอะไรของเอ็ง)
รู้สึกผมจะย่องนานไปหน่อยผ่านไป1ปีแล้วครับ - - ตอนนี้ผมอยู่ปี3 น้องปี2 จริงๆก็กลัวว่าจะมีคนตัดหน้านะครับแต่ว่าสัญชาตญาณมันบอกผมว่าน้องมีใจให้ผมยังไงน้องก็ไม่มองคนอื่น อย่าว่าผมหลงตัวเองนะครับผมไม่ได้หลงนะครับ คือหนึ่งปีที่ผ่านมาผมอยู่ที่ไหนในโรงเรียนจะเจอน้องทุกที่เลยครับ ไม่ได้คิดไปเองด้วยครับ น้องมองผมตลอดเวลาจริงๆนะ เชื่อผมมมมมมม เวลาผมหันไปกะจะจับให้ได้คาหนังคาเขา น้องก็วิ่งหนีหรือไม่ก็แกล้งอ่านหนังสือเล่นโทรศัพท์ตลอดเลยครับ เห็นไหมครับน้องมีใจให้ผมจริงๆ 3 ปีขนาดนี้ผมว่าน้องต้องรักผมแล้วแน่ๆเลยครับ มาร์คเชื่ออย่างนั้น
เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก
ผิดถูกไม่รู้คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น
และตอนนี้ผมมั่นใจแล้วครับว่าผมอยากได้ตัวเล็กมาอยู่ข้างกาย 3 ปีที่ผ่านไปมันไม่ได้ผ่านไปเฉยๆครับ นับวันผมยิ่งอยากเข้าหาน้องอยากใกล้ชิดอยากบอก เอ่อ รัก กรี๊ด เขินจรุง อยากเห็นหน้าน้องตอนผมบอก เอ่อ รัก กรี๊ด นึกแล้วฟินน้องต้องเขินหน้าแดงก้มหน้างุดแน่ๆ จากนั้นผมก็จะเชยคางน้องขึ้นมา แล้วก็...
“เชี่ยมาร์คเลือดกำเดามึงไหล!!!!”
“ห๊ะ”
“ไม่ต้องห๊ะ เงยหน้าขึ้นเลยสัส จารย์ครับผมขอพามาร์คไปห้องพยาบาลนะครับเลือดกำเดาเพื่อนผมไหล”
มึงแลเป็นคนดีมากเพื่อนแจ็ค
“ขอบใจมึงมากมาร์คที่กำเดาไหล กูกำลังง่วงพอดีเลยครับ”
จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นเตียงคนป่วยแล้วเข้าเฝ้าพระอินทร์ทันที กูเกือบจะซึ้งแล้วไอ้ซั๊ซ
แง๊ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน เดี๋ยวมาต่อให้พรุ่งนี้นะคะเค้าขอไปเคลียร์งานก่อน ชุ้บ
ความคิดเห็น