ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [OS/SF] MarkBam

    ลำดับตอนที่ #9 : เธอมีฉัน....ฉันมีใคร

    • อัปเดตล่าสุด 20 ก.ค. 59





                   

                                      เธอมีฉัน ฉันมีใคร - DA ENDORPHINE




    บอกมาแล้ว ได้ยินแล้ว ที่เธอนั้น
    บอกว่าซึ้งใจกันแค่ไหน
    ที่มีฉันอยู่เมื่อเธอต้องการ
    ได้เสมอ ตอบสนอง เมื่อเธอเหงา
    เธอมีฉันเป็นที่พึ่งพา
    และสุดท้ายเธอก็ยังมีฉัน




     

    “แบมแบม ฮึก ขอร้อง ได้โปรด เห็นใจฉันด้วย อึก ”

    .

    .

    .

    ทำไมกันนะ หลายคนบอกว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูกต้อง หลายคนบอกว่าพอซักทีแบมแบม หลายคนที่ผมพูดถึงมีเพียงไม่กี่คนที่เข้าใจผมจริงๆ คนไม่กี่คนที่ผมหมายถึงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจและพร้อมจะปลอบใจผม

    .

    .

    .

    ผม.......เป็นคนไร้ตัวตน

    ผม........รักผู้ชายคนหนึ่ง

    ผม.......รักผู้ชายที่แต่งงานแล้ว

    ผม.......เป็นชู้กับสามีคนอื่น

    ผม......ไม่อยากอยู่ในสถานะนี้แต่มันเป็นไปแล้วและมันแก้ไขไม่ได้

     

     





    วิวเมืองหลวงยามค่ำคืนหากมองจากมุมนี้ช่างสวยงามยิ่งนัก  หากย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อนผมคงมีความสุขที่ได้ยืนอยู่มุมนี้ มองดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าถึงจะยืนมองคนเดียวผมก็มีความสุข

     

    แต่ไม่ใช่กับช่วงเวลานี้ทั้งๆที่ผมมีใครคนหนึ่งอยู่ด้วย

     

    “คิดอะไรอยู่ หืม”      แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ พยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด

    “เปล่าครับ”       ผมโกหกไม่เก่งข้อนี้ผมรู้ดี

    “เธอก็รู้ว่าผมจับเด็กขี้โกหกเก่ง”      และเขาก็รู้ทันผมตลอด

    “ผมไม่เคยโกหกคุณได้เลยสินะครับ”       ผมยิ้มด้วยรอยยิ้มที่บางเบาให้กับตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า

    “ผมอยากเป็นดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า”        ผมตอบออกไปโดยที่สายตาจะไม่ละจากดวงอาทิตย์ที่ทอประกายแสงสีส้มอ่อน

    “หืม มาแนวไหนครับวันนี้” 

    “ผม....อยากมีเวลาพักแบบพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าแล้วมีพระจันทร์มาทำหน้าที่แทน”

    “.......”  แขนที่รัดผมอยู่เริ่มออกแรงมากขึ้น......ผมเจ็บ

    “ผม.....อยากมีอิสระ”

    “เธอไม่มีอิสระตรงไหนแบมแบม เธออยากไปไหนแค่บอกผม ผมพาเธอไปได้ทุกที่”

    “ผมหมายถึง ผมอยากหลุดพ้นจากสถานะนี้ ฮึก” ใ

    นที่สุดผมก็อดกลั้นไว้ไม่ได้  พูดไปแล้ว ผมพูดมันออกไปอีกครั้งแล้ว


    พรึบ  


    คนด้านหลังกระชากตัวผมให้หันมาเผชิญหน้า  ผมไม่อยากมองหน้าเขา   ผม....ไม่อยากใจอ่อน


    “แบมแบม ถ้าผมไม่มีเธอ ผมก็อยู่ไม่ได้  เวลาผมเหนื่อยแค่มีเธออยู่เป็นเพื่อนผมก็หายเหนื่อย  เราเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วไงครับ หืม”


    “......”














    “ผมรักเธอนะ แบมแบม”





    สุดท้าย    ผม   ก็ต้องใจอ่อนให้กับคำว่ารักที่เขาใช้พันธนาการผมไว้






     

    บอกมาแล้ว ได้ยินแล้ว ก็รับรู้
    ที่เธอนั้นพูดว่าขอบใจ
    ที่มีฉันอยู่เพื่อเป็นเพื่อนเธอ
    แต่ว่าฉัน อยากจะถาม เป็นคำถาม
    ที่ไม่ยากเกินความเข้าใจ
    สิ่งที่ฉันรู้สึกอยู่เสมอ....




    To Be Continued

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×