คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : [SF] Our Secret (Shownu X Wonho feat. Kihyun)
[SF] Our Secret
Paring: Shownu X Wonho feat. Kihyun
Rate: PG-15
Author: S.Maple
Note: แนะนำว่าให้เปิเพลนี้ฟัลอไป้วยะไ้อารม์อีระับ
่อยๆ อ่านนะ :)
But
I can't be mad
For
loving you that way
I
can't be mad
I
gave you my heart to break
Can
drown in sorrow, try to numb the pain
But
I can't be mad, because I'm the one to blame
แ่ผมไม่สามารถรู้สึโรธไ้เลย
ที่รัุในแบบนั้น
ผมไม่โรธเลย
ผมเอที่มอบใไปแม้มันะแหลสลาย
มิ่ในห้ววามเศร้า
ปปิวามอ้ำเอาไว้
แ่ผมไม่โรธเลย เพราะผมือนที่สมวรถู่อว่าาเรื่อนี้
Nathan Sykes – I Can’t Be Mad
นฮยอนอูาเรียนเป็นวันที่สามแล้ว
วอนโฮแทบลืมไป้วย้ำว่ามีเพื่อนนหนึ่ที่เยสนิทที่สุ
และมาอนนี้เาลับไม่ใส่ใอีฝ่าย
ยอมรับว่าโรธไม่น้อยับท่าทีเหมือนนไม่รับรู้อะไร
ั้แ่วันที่อีฝ่ายเลือะหัหลัเาและพาเ็นนั้นหนีไป
วามเป็นริือพวในลุ่มรุม้อมเพื่อนัวโปาาย
โยอีฝ่ายไม่แม้แ่ะร้อออมาเพื่ออวามเห็นใ
ใร่อใร่าบอว่าอีฝ่ายเ้มแ็
ารออาลุ่มเพราะรับารระทำไม่ไ้ทำให้วอนโฮเริ่มมอหลายอย่า่าออไป
เารู้ีว่าฮยอนอูยัวนเวียนอยู่รอบัวเาราวับอาาศ หลายรั้มันูน่ารำา
ยิ่มอ็ยิ่หุหิใ อาเพราะแววาู่นั้นเผลอแสออมาเินว่าำว่าเพื่อน
วอนโฮึเลือะีันไม่ให้อีฝ่ายมีโอาสเ้ามาใ้อาาศหายใใล้เียับัวเา
พอไม่มีอีฝ่าย
เาลับรู้สึเว้ว้ามาึ้นเรื่อยๆ
ระทั่ารบุไปถึห้อเพราะรู้เรื่อที่เ็อีสอนมาหาฮยอนอู
เาลับไม่เห็นแม้แ่เาร่าออีฝ่าย ยอมรับว่าเ็บปวไม่น้อยับารระทำอเ็นนั้น
นที่เารู้สึผิมาลอ
รู้สึว่าวามเหิมเริมอารรวมลุ่มมันผลััน้านมือัวเอให้ออมาเรื่อยๆ
รู้ัวอีที็เือบทำเรื่อเลวร้ายลไป
นพวนั้น่าทำราวับไม่มีอะไรเิึ้น
ฮยอนอูหายัวไ้ราวับเล่นล ทั้ที่เรียนะเียวัน เเียวัน
ทว่านับั้แ่วันที่เาออปาไล่อีนไป
แม้แ่เส้นผมอฮยอนอูเา็ไม่เยไ้เห็นอีเลย
เา็แ่...
ยัอยารู้ว่าอีฝ่ายสบายีอยู่ไหม็เท่านั้น
ีฮยอนนั่ฟัเรื่อราวาปาอมินฮยอ
ไม่ว่าะเป็นเรื่อเลวๆ ที่ไม่ไ้ั้ใ หรือั้ใให้เิ
อาเพราะีฮยอนมัะเ้า้าเพื่อนอยู่เสมอ เาึเลือะเียบ
ไม่ปริปา่น่าแม้ในใะะโน้อว่าเรื่อราวเหล่านี้มันเินะให้อภัยไ้ริๆ
และเาลับมอว่าารระทำอายุน่าน่าแปลใ ผิับนิสัยเิมๆ
ที่เยฟัาปาอูฮอน
ลว่านั้นือารที่มินฮยอพยายามถามหาฮยอนอู
เหุผล่ายๆ เพราะนโ่นหนึ่อยาเรียร้อสิทธิวามเป็นเพื่อนึ้นมาะทันหัน
่อให้ีฮยอนรู้...
เาิว่าัวเอ็ไม่เอ่ยปาบอหรอ
บทเรียนบาอย่ามัน็สาสมแล้วับารระทำอฝ่ายร้าม
เย็นีฮยอนมอภาพู่รัู่ใหม่อะ้วยแววาไม่ยินียินร้าย
เาไม่ไ้รู้สึแย่เพราะวามรัรั้นี้เิาารแย่ิ เาแ่ิว่ามันมีหนทาที่ีว่านี้ไหมับารัารเรื่อราวทุอย่าให้ลัว
ภาพอายหนุ่มร่าสูที่มีแ่รอยยิ้มเสมอมามันยัิาเานวันนี้ นัวโ
ท่าทาเอ๋อๆ มึนๆ มนุษย์ที่อย่วยเหลือแม้ระทัู่แลนแ่้ามถนน
หรือ่วยุยายนหนึ่เ็นรถึ้นทาันในฤูหนาวที่หนาวที่สุในรอบหลายปี
นฮยอนอูเป็นผู้ายแบบนั้นล่ะ
ผู้ายแบบที่มอรั้แรไม่มีอะไรสะุา แ่หารู้ั หรือสัเไปนานๆ
แล้วุสามารถหลุมรัวามี และทุารระทำอเาไ้ไม่ยาเลย
เป็นอีวันหนึ่ที่ีฮยอนเินเ้ามาในโรพยาบาล
ุพยาบาลนสวยยิ้มให้เา ่อนะบออาารอนในห้อนั้นให้ทราบ
ภาพรหน้ายามเมื่อเปิประูเ้าไปือเ็สอนำลันั่ฟุบหลับับเียนไ้นละ้า
มือทั้สออบุมให้วามอบอุ่นไปถึนบนเีย
รอยแผลเป็นทายาวนั่นถูพันล้อมไว้้วยผ้าสีาว
ไม่มีใริว่านฮยอนอูป่วย
ไม่แม้ระทั่ัวอนบนเียเอ็าม
ีฮยอน่อยๆ
วาอาหารที่ื้อมาลบนโ๊ะสำหรับเยี่ยมไ้
หลัามอภาพนบนเียหายใเ้าอออย่าสบเา็เลือะเินลับไปทาเิม เพราะไม่้อารรบวนเวลานอนออีฝ่าย
เาปรารถนาให้ื่นึ้นมาแล้วนัวโรนั้นลืมเรื่อราวเลวร้ายทั้หม
นั่นเป็นำอทีู่มาเินไปสำหรับนบาปอย่าเา
เสียรีร้ออย่าบ้าลั่ภายใ้อาารทรสู
ั้นใ้ินึ่เป็นแหล่รวมอบายมุรบรันเท่าที่หมายอประเทศนี้ะบอปิเสธเอาไว้
ลิ่นอายบาอย่าทำให้ีฮยอน้อยมือึ้นมาปิมู
มันวนลื่นเหียนไม่ว่าะ้อเผิหน้าี่รั้
นัวเล็้าวเินเ้าไปอย่าระมัระวัเมื่อพบสายาโลมเลียอย่าหื่นระหาย
แ่ไม่นานนพวนั้น็้อหลุบาลราวับเอเรื่อน่าลัว
รอยสับริเวไหล่วาเผยออมายามเมื่อนหน้าหวานสะบัเสื้อลุมออาร่าาย
เท้าสอ้ายัเหยียบย่ำลไปท่ามลาเสียโหยหวนไม่ไลนั
สภาพใบหน้าอเพื่อน... หรือวรเรียว่าอีเพื่อนอนบนเีย่อนหน้านี้ไม่อาเรียไ้ว่ายัสบายีนั
ำนวนยามามายถูรอ้ำแล้ว้ำเล่าสร้าทั้วามหฤหรรษ์และหวาผวาในราเียวัน
รอเท้าหนัเนื้อีถูใ้เี่ยลไปบนใบหน้าอพวมันทีละนเพื่อรวสอบสภาพารใ้าน
นัยน์าเหม่อลอย ล้วนเ็มไป้วยวามหวาลัว
ลิ่นยาหลายนิลอยออมาามราบสปราร่าายอพวมัน และนั่นยัไม่ทำให้ีฮยอนรู้สึพึพอใึ้นมาแม้แ่นิเียว
“นายน้อยะให้ลอเปลี่ยนยาูไหมรับ”
ลูน้อนสนิทเอ่ยึ้นมา้วยสีหน้าไม่แสอารม์ วยาสีสวยส่อประายหยอล้อแสไฟสีส้มอมแภายในห้อ
“เอาสิ...
ำไว้แ่ว่าอย่าให้าย็พอ ันยัอยาเล่นับพวมันไปนานๆ” หัวหน้าแสยะรอยยิ้มร้ายาพาให้พวลูน้อใหม่ๆ
นลุับวามวิปริอนรหน้า
ีฮยอนไม่ไ้ใส่ใเท่าไหร่
ร่าเล็ผละออมาพร้อมับาร้าวเินไปยัห้อทำานปิอัวเอ ทว่าสายาลับเหลือบไปเห็นภาพในล้อวรปิบริเวหลัผับอี้านึ่ถูหมาย
ปอยผมสีฟ้าทีุ่้นเยนั่นทำเอาีฮยอนหลุหัวเราะออมาอย่า่วยไม่ไ้
็ไม่ไ้เลียหรอนะ...
นิยาม่ายๆ
อีฮยอนับายในภาพยับไ้รหน้า
แม้อยาะให้อีฝ่ายลิ้มรสวามเ็บปวเหมือนอย่าที่ทิ้ใรอีนเอาไว้
ทว่าเมื่อนึถึว่านบนเียไม่อบในัหาไ้รับรู้เรื่อราวีวิบับออีฝ่าย
ีฮยอนึำใออำสั่ลูน้อให้ลไปัารพื้นที่มุมอับภายในภาพ
พร้อมำับให้ส่ายหนุ่มลับบ้านอย่าถูวิธี
“ฮยอื่นแล้วเหรอ”
ฮยอวอนร้ออย่าีใเมื่อเห็นนเป็นพี่ื่นึ้นมามอหน้าเาับายุนึ่ื่นเพราะแรยับัวอนบนเียเ่นเียวัน
“หิวน้ำไหม”
ายุนลุพรวไปว้าเหยือน้ำมารินใส่แ้ว พร้อมยื่นหลอให้นป่วย่อยๆ
ื่มทีละนิ
ฮยอนอูมอไปรอบๆ
สายาอ่อนล้าพลันปราให้เห็น เหม่อมอรอยแผลเป็นทายาวบนมือแล้ว็ไ้แ่ภาวนา
ร้ออให้นเอผ่านพ้นวามสับสนเหล่านี้ไปสัที
“อโทษนะ”
ฮยอนอู้มหน้า่อนแววาอัวเอ เารู้ว่าัวเอป่วย
และทรมาับวามรู้สึอยาายมาไม่รู้ี่รั้
แ่มีรั้นี้เอับารลมือโยวาแผนไว้ล่วหน้าหลัาพบว่าเาไม่ำเป็น้อูแลฮยอวอนเหมือนอย่าุน้าเยฝาฝัไว้
ฮยอวอนีึ้นแล้ว ูเป็นผู้เป็นนึ้นมา มีแ่เาเอยิ่มิ่ลึลไปเรื่อยๆ
อาารล้ายนพยายามหายใใ้ผืนน้ำอันเย็นเยียบ ไม่ว่าะมอหาแสสว่ามาแ่ไหน
รัิาลอพื้นสมุทรนั่นลับไม่อนุาให้ทำเ่นนั้น
ฮยอนอู็แ่อยาเป็นอิสระ
ไม่นานนัทีมแพทย์็เ้ามารวร่าายพร้อมให้ยานอนหลับไปอีหนึ่รั้เพื่อลอาารเรียอนบนเีย
ฮยอวอนทำไ้เพียยืนมอ้วยแรุมมืออายุนเาถึไ้พบว่าน้ำาอัวเอไหลออมาไม่รู้ัว
เพียแ่มอภาพร่าายอนที่เป็นพี่าย และูแลเามาลอ้อนอนอยู่บนเีย
หัวใอฮยอวอนล้ายถูบีบรัให้เ็บปว
มันทำให้วามเลียภายในใเมื่อิถึัว้นเหุปะทุึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าบิเบี้ยวอฮยอวอน
วามเ็บปวอฮยอนอู แม้ายุนอาอยู่ับนทัู้่ไ้ไม่นาน ทว่าารูแลเอาใใส่อนทั้สอนทำให้ายุนรู้สึไ้ว่าแท้ริแล้วีวินเราอาไม่ไ้้อารแฟนสัน
บาทีเรา็แ่้อารนที่รัเราอย่าแท้ริโยไม่ำเป็น้อำนึถึสถานะ
ไม่ำเป็น้อำันิยาม เหมือนันับที่ฮยอนอูทำให้ฮยอวอน
และฮยอวอนยอมรับและมอบมันลับืน
“เาะปลอภัย”
ายุนบีบมือฮยอวอน
สายาอีฝ่าย้มลมามอพร้อมับใบหน้าอิโรยโน้มลมาพิบ่านัวเล็บ่าอย่านหาที่พึ่พิ
ฮยอวอนอนนี้เหนื่อยล้าเินไปับาระไปสู้รบบมือับใร
เาแอยาเห็นรอยยิ้มอฮยอนอู อยาเห็นฮยอนอูมีวามสุ และเารู้ีว่าวามสุอฮยอนอูือใรบานที่เาแทบอยา่ามันให้าย้วยมือู่นี้อัวเอ
ายุนหา้อสรุปไม่ไ้
เาเอ็บอบ้ำับเรื่อราว่าๆ วัวนวามโสมมอีวิริ ารร่ำร้อหาวามอบอุ่นอมปลอม
ถึอนนี้เาะเ้าใมันมาึ้น ทว่าเาลับไม่แน่ใว่าเาะสามารถรัษามันเอาไว้ไ้
ทั้หัวใัวเอ
และนัวสูที่พิไหล่เาปล่อย้อนสะอื้นออมา็าม
ถ้าพระเ้ามีอยู่ริ...
พระอ์ะทรฟัำออนเห็นแ่ัวมาทั้ีวิอย่าเาสัรั้ไ้หรือเปล่า
อแ่...
ให้นทัู้่มีวามสุ
เพราะนั่นมันทำให้เามีวามสุไป้วย
ลิ่นแอลอฮอล์ับสภาพล้ายอมบี้ทำให้มนุษย์แม่้อเบือนหน้าหนีลูายัวีที่พัหลัลับมาทำัวสำมะเลเทเมา
เธอไม่แน่ในัว่าอะไรทำให้ลูายอเธอิไ้ และหลัานั้น็ลับมาเป็นสภาพเิมแม้ะไม่ไ้บ้าสมามับเ็พวนั้นเหมือนเิม
ยิ่ไปว่านั้นือเ็ผู้ายท่าทาเหมือนุ๊าหมีัวโหายไปาีวิลูายอเธอ
เพื่อนนเียวึ่เธอมอว่าเป็นนี และหวัี่อลูายเธออย่าแท้ริ
แม้หลายรั้สายาว่าเปล่านั่นะทำให้เธอสสารทุรั้ที่เห็น็ามที
สัาาวามเป็นแม่มันทำให้เธอรู้ว่านที่ยิ้มลอเวลาแบบนั้นำลัแบเรื่อราวมามายเอาไว้
วามเ็บปวที่ถูฝัลบ่อยๆ ผุออมาราวับน้ำัเาะ เธอเห็นนฮยอนอูมานาน
เป็นเพื่อนนเียวที่ลูายอเธอพาเ้าบ้าน้วยรอยยิ้มแบบเ็น้อย
เสียหัวเราะราวับไม่ิอะไร ารไม่้อใส่หน้าามามายนั่นทำเธอสบายใ
ไว้ใ พร้อมฝาฝัลูายอเธอเอาไว้
อยู่มาวันหนึ่เ็นนั้นลับมา้มหัวสำนึผิ่อเธอ
เาบอว่า่อานี้ไปไม่สามารถมาหาเธอไ้แบบนี้อี รอยยิ้มบนใบหน้า
แววาลับเ็บปว แม้เธออยารั้อีฝ่ายไว้แ่เธอลับพบว่าัวเอหาเสียไม่เอในเวลานั้น
“ื่นแล้ว็ไปอาบน้ำเถอะ”
ุนายินลูบหัวเ้าเ็น้อยอเธอเบาๆ
ไม่รู้ว่าป่านนี้นฮยอนอูะเป็นอย่าไรบ้า
แม้เธอะรู้ว่าเ็นนั้นอยู่ไหน เธอลับไม่้อาระเอ่ยปาบอับลูายอัวเอ
ินโฮอสมวรไ้รับบทเรียนับารทำอะไรไม่ิเสียบ้า
“มี้...
ฮยอนอูอยู่ไหน” น้ำเสียเหมือนนหมแร ับแรอรัที่เอวทำนเป็นแม่เือบใอ่อน
ทว่าสภาพอนฮอนอูที่เธอเห็นมันทำให้เธออิไม่ไ้ว่าารไล่อลูายัวเอมันรุนแรเินไปับวามรู้สึออีฝ่าย
นฮยอนอูป่วย
ป่วย้วยโรที่รัษาไม่หาย และัวแปรหนึ่อเรื่อืออารม์ึ้นๆ ลๆ
อลูายเธอเอ
“ถามทำไม
ลูไล่เาไปเอไม่ใ่เหรอ แถมไล่ไปายะ้วยสิ” ุนายินแ่นหัวเราะับประโยนั้น
เธอรู้สึผิับารเลี้ยูอย่าประบประหมนเินไปอัวเอ สุท้ายินโฮอ็ลายเป็นเ็นิสัยเสีย
เวลาใรยอมอ่อน้อให้หน่อย็หัวอีฝ่าย
“มี้...
มี้รู้ใ่ไหมว่าฮยอนอูอยู่ไหน” ้วยเรือ่ายอระูลิน
มีหรือุนายินะไม่รู้เรื่ออะไร เว้นเสียแ่แม่อเาะไม่ยอมปริปาบอ็เท่านั้น
“ไม่มีประโยน์หรอ
่อให้เออนนี้็ไม่มีประโยน์อะไรแล้ว”
“เิอะไรึ้น!” วอนโฮเยหน้าึ้นมอใบหน้าเ็มไป้วยร่อรอยวามเร่เรียอแม่ัวเอ
เามั่นใไ้ว่ามัน้อมีเรื่อไม่ีเิึ้นับนัวโรนั้น
“ายแล้ว...
ฮยอนอูที่ลูรู้ัน่ะายไปแล้ว”
ุนายินำสภาพเหม่อลอยอเ็ายนนั้นไ้ไม่ลืม
รอยรีเป็นทายาวับวามลึึ่นปิไม่น่าทำไ้
ไม่มีใรทนวามเ็บปวและใล้ารีัวเอไ้นเส้นเอ็นแทบาแบบนั้น
นฮยอนอูนเิมน่ะายไปแล้ว
“มี้!!! ฮยอนอูอยู่ไหน บอผมมานะ” หาเป็นนอื่นวอนโฮลุึ้นเ้นอ
แ่นรหน้าือแม่บัเิเล้า
ำพูเหล่านั้นเสมือนมีแทลรลาหัวใอเาอย่าโหร้าย
เสียสะอึสะอื้นับะาใอลูายนโปรไม่ทำให้หัวใอนเป็นแม่อ่อนล
เพราะภาพอเ็ผู้ายอีนยัิาเธออยู่ไม่หาย
หาวันนั้นเธอไม่เอะใไม่ไ้ไปเปิประูห้อออีฝ่ายและเห็นภาพที่เปรอะเปื้อน้วยหยาหยเลือแบบนั้น
“มี้...
ไ้โปร ผมอร้อ บอผมหน่อยว่าเาอยู่ไหน”
วอนโฮยอมแล้ว
ยอมแล้วริๆ ไม่ว่าอะไร อเพียแ่เาไ้อโทษ
ไ้เห็นหน้าแม้อีฝ่ายะไม่้อารเา็ยัอยาะทำ อยารู้ว่าะสบายีไหม
เป็นอย่าไรบ้า
“ฟัมี้นะ
เราไม่มีสิทธิ์อะไระไปพบเาอี ถ้ารัมี้ ถ้ายัฟัมี้บ้า ถือว่ามี้อร้อ...
ปล่อยฮยอนอูไปเถอะนะ”
“ไม่เอา...
ทำไม้อปล่อย ฮยอนอูเป็นอผม ผมไม่ให้ใรทั้นั้น มี้เอาเาืนมานะ”
ลูายอเธอำลัร้อไห้ เธอไม่รู้ว่าเธอวรทำอย่าไร
วามเป็นแม่อเธอำลัทำานีเินไป นลัวว่าะเผลอบอมันออไป หรือบาทีลูายอเธอวรรู้
และัารมัน้วยัวเอันแน่
“เรียอินมาพบันที
ส่วนลูไปอาบน้ำัารัวเอะ” ุนายินยัเป็นุนายิน
วอนโฮไ้ยินแบบนั้น็รู้ไ้ทันทีว่าผู้เป็นแม่ยอมอ่อน้อให้
รีบลุึ้นวิ่ไปเ้าห้อน้ำเพื่อัารัวเออย่ารวเร็ว
หัวใอวอนโฮเ้นถี่รัวเมื่อ้าวเ้ามาภายในโรพยาบาล
เาหวาลัวำว่าายไปแล้วอุนายินับใ แ่พอเห็นสถานที่ึ่แม่อเาพามา็ลับโล่ใไ้เปลาะหนึ่
อย่าน้อยฮยอนอู็ยัไม่ไ้อยู่ในสุสานอย่าที่เาเ้าใไปเอ
ุนายินสั่ให้เรียมทีมแพทย์พร้อมเ้าไปทันทีเมื่อเ็น้อย้านในเิอาารผิปิ
เธอเลือ่วเวลาึ่เ็อีสอน้อไปเรียนพร้อมัน
เพื่อป้อันไม่ให้เิปัหาอื่นๆ ามมา
เธอน่ะทำไ้แ่ภาวนา...
ภาวนาอให้ฮยอนอูนเิมลับืนมา
ภาพรหน้าือนฮยอนอูับผ้าพันแผลยาวั้แ่้อมือไปนถึ้อศอ
พยาบาลสอนำลัทำแผลึ่ลึนแทบเห็นระู
ภาพนั่นทำให้าสอ้าอวอนโฮะัแ็อยู่รนั้น
ฮยอนอููไม่รู้สึอะไร้วย้ำเมื่อพยาบาลูแผล ใบหน้านิ่เยเหมือนุ๊าไร้ีวิทำให้เานึถึสภาพอายุน
เมื่อทำแผลเสร็พยาบาลสอน็เินออไป
ทิ้เาเอาไว้ับวามเียบัน สายาอฮยอนอูเลื่อนมา้อมอเาราวับอาาศธาุ
น่าแปลที่เารู้สึเ็บปว ทั้ที่่อนหน้านี้ไล่อีฝ่าย ผลัไสทุวิถีทา
แม้ระทั่อนฮยอนอูถูเพื่อนในลุ่มทำร้ายเา็ยัมอ้วยสายาปิ
“ออไป”
สอพยา์...
แ่สอพยา์ที่ทำให้วอนโฮแทบหยุหายใ
สายาเหมือนนไม่รู้ัันนั่นทำร้ายเาให้ายทั้เป็น เมื่อมอลไปแนสอ้าอฮยอนอูถูมัไว้ับเียราวับนัโทษ
หาให้เาเาเล่นๆ ไม่พ้นแผลที่แนนั่นเ้าัวเป็นนทำมันเอ
ลมือับร่าายัวเอไ้อย่าโหเหี้ยม
ล้ายับว่านรหน้าือใรบานที่เาไม่เยรู้ัมา่อนเลย
“ฮยอนอูนี่ันเอนะ
วอนโฮไ...” วอนโฮรู้ว่าฮยอนอูรู้ น้ำาบนใบหน้านั่นำลัไหลรินออมา
แ้มทีู่บอบลไป ริมฝีปาแห้ผานั่น เพราะเาเอ... ทั้หมเพราะวามโ่เลาอเาเอทั้หม
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่าสอ้า้าวเ้ามาใล้นป่วย
ริมฝีปานุ่มูบับน้ำาอนบนเีย แรัืนพร้อมับารสะบัหนีไม่ทำให้วอนโฮหยุารระทำอัวเอ
วอนโฮน่ะเห็นแ่ัวมานานแล้ว...
เพราะแบบนี้แ่ะเอาฮยอนอูลับมาเป็นอัวเออีรั้ะแปลอะไร
แ่ฮยอนอูเท่านั้นที่เาะไม่ยอมยให้ใรหน้าไหน็ามที
ไม่มีวัน!!!
Talk :: อ่านบอนนี้หลายนอาเริ่มั้ำถาม... นี่ใรมันิว่าันในสามัวหลัสำหรับอนนี้ าว่าไม่เินอนหน้าะบลไ้อย่าสมบูร์่ะ เหลือเ็บรายละเอีย ับสรุปเรื่อราวอนทั้หมลไป เหมือนแฟ้มปิีอะไรประมานั้น อยาให้่อยๆ อ่านึมับวามรู้สึอแ่ละนในอนนี้เอาไว้ รู้สึเหมือนเหลือพี่นูนเียวที่ยัแทบไม่ไ้พูอะไร เาเ็บ่ะ... เรายืนยันว่าเาเ็บและอทนมานานับารมอ และยอมทำามนที่เารั
อบุสำหรับาริามและทุอมเม้น์เ่นเย่ะ :)
ความคิดเห็น