คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : [SF] Our Secret (Hyungwon X I.M)
[SF] Our Secret
Paring: Hyungwon X I.M
Rate: PG-15
Author: S.Maple
Note: ภา่อาอน่อนหน้านี้อมินฮยอับูฮอน่ะ ่อยๆ อ่าน ึมับอารม์ไปเรื่อยๆ เนอะ ;)
Cr. ในภาพ่ะ
บารั้นเรา็ยอมทำผิ
เพียเพราะวามผินั้นเิาารร้อออใรอีน
ฮยอวอนมอร่าเล็อใรบานบนเีย้วยวามรู้สึหลาหลาย
่อให้รู้ีว่าอีฝ่าย้อพบเออะไรมา เาลับไม่รู้สึสสารอย่าที่วระเป็น
อาเพราะมนุษย์เรามัเห็น่าอใรบานสำัว่าใรอีนหนึ่เสมอ
เพราะะนั้นน้ำาอนรนั้นย่อมมี่ามาว่าารร้อไห้ให้ายอนรหน้า
ไม่ไ้ใร้าย
เาแ่ิ และรู้สึแบบนั้นริๆ
เสียสะอึสะอื้นราวับะาใาย
แววาเหม่อมอออไปนอหน้า่าราวับุ๊าัวหนึ่
วามลับึ่ไม่อาเปิเผยเพียเพราะ้อรอเวลาให้ใรบานออเินทามาามหา
มันไม่ใ่เรื่อยาเย็นอะไรที่ะเลือทิ้ว้าุ๊าัวหนึ่ไว้ับใร็ไ้
แ่เพราะหยน้ำาอนที่ยอม้มหัวอร้อเา มันทำให้เา้อมาผูิับหน้าที่ที่ไม่้อาร
ร่าเล็บนเียสัมผัสไ้ถึารมาอใรบาน
ใบหน้าเรียบเยไม่แสออว่าเห็นใหรือสสารมัน่วยทำให้เาเบาใไ้ระับหนึ่
อย่าน้อยอิมายุน็ไม่้อารวามเห็นใอมปลอมาพรรพวอนที่เลือะแย่ิอรัอเาไป
นัยน์าแ่ำ้วยผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั
้อมอมือเรียวผอมนแทบิระูออีฝ่าย อยาะะโนใส่หน้า
หัวเราะให้ับวามโ่เ่าออีฝ่ายที่ยอมเป็นหมาอใรอีน
นที่ไม่รู้ว่าะลับมาหาหรือเปล่า
นที่เอาแ่มอภาพในวันที่เาถูทำร้าย้วยหัวใที่แหลสลาย ายุนนึอยาหัวเราะัๆ
ให้ับวามโ่อพวเาทุน
โ่นยาะเยียวยาเพราะารสรรหาำว่ารัมาใส่ไว้ในวามรู้สึ อยาะรีร้อ
ะโนออไป ่าราให้หม
ทั้ัวเาเอ...
หรือใร็ามที
ไม่รู้ว่าหานิแผนร้ายอนนั้นรู้ว่าแท้ที่ริเาไม่ไ้เป็นอย่าที่ิะรู้สึอย่าไร
ผิหวั เสียใ หรือโรธแ้นนที่่วยเาออมาเพราะสสาร
และเหุผลึ่เศษสวะแบบนั้นไม่มีวันะเ้าใ
และเาอภาวนาสาปแ่ไม่ให้นแบบมันไ้เ้าใวามรู้สึแบบนั้นในีวิ
“้าว...”
เสียแหบแห้ล่าวออมาเหมือนเย
ทุวันฮยอวอนะัารนำ้าว
อาหาร น้ำ
หรือเรื่อใ้ำเป็นมาให้ับเาเสมอามำฝาฝัอผู้ายโ่นหนึ่ึ่่วยหลือเาเอาไว้
แม้วาม่วยเหลือนั้นส่วนหนึ่ะทำเพื่อหัวใออีฝ่ายเอ้วย็ามที
น้ำาเหล่านั้นไม่เหมาะเลยสันิับ่าวามรู้สึออีฝ่าย
นที่ยอมทำทุอย่าแ่อให้ไ้อยู่ในสายาใรบานไ้แม้เพียั่วรู่หนึ่
ายุนเ้าใ
เ้าใมันเป็นอย่าีถึวามรู้สึเหล่านั้น วามรู้สึ้อารรอบรอ
อยาเป็นเ้าอใรนหนึ่ทั้ัวและหัวใ อยามอบวามรั
วามูแลเอาใใส่ให้ลอเวลา ไม่อยาให้เาห่าไลสายาไปแม้แ่วินาทีเียว
ทว่ามาถึอนนี้เาลับรู้สึราวับถูหัหลั
ประโยพร่ำพรรนาร้อยแปที่บอว่าเสียใ ไม่ไ้่วยทำให้อะไรีึ้นเลยในใอเา
วามแ้นในแววานั้นทำให้ฮยอวอนรู้สึหวาระแว
เาลัวว่านในใอัวเอะถูลูหลาารทำร้ายอนรหน้า
ส่วนนที่นั่อยู่ะเป็นายร้ายี็ไม่ใ่เรื่ออเา
เรื่ออเามีเพียเรื่อเียวือเรื่ออนรนั้น
วามเียบลายเป็นเรื่อปิสำหรับารสนทนาโยปราศเสียอนทั้สอน
ราวับะ่อยๆ ัินวามรู้สึภายในใให้ยิ่พัทลายมาึ้นทุะ
ระทั่เสียเปิประูเ้ามาอใรอีนึู่ท่าทาเหนื่อยว่ารั้่อนหน้าที่เอมานั
ร่าสูที่เยเป็นนยิ้ม่าย เหลือเพียวามฝืเฝื่อนบนใบหน้า
“ย่าห์...
ทำไมทำหน้าแบบนั้นันล่ะ” มุมปาสอ้ายยิ้มนนัยน์าปิ
ทว่าแม้มอไม่เห็นแววาไ้ัเน วามเ็บปวในน้ำเสียยัแสออมา
“ฮยอหายไปไหนมา
ผมิถึ” ฮยอวอนพุ่ัวเ้าไปอผู้มาเยือน้วยวามรู้สึหวแหน
เาไม่อบแม้ระทั่ให้สายาอายุนเหลือบมอนในอ้อมออเา
เลียทุนที่พยายามยื้อแย่วามสนใอนในอ้อมอนี้ไป
นหลายรั้เรื่อราวเลวร้ายที่เิับนรอบ้าออีฝ่ายเา็ล้ายอมรับเ็มปาว่าเป็นเพราะเาทั้สิ้น
ะไม่มีใรหรืออะไรที่ิร้ายับฮยอนอูรอพ้นำพิพาษาาเา
“ไปเรียนมาสิ
แล้วนายไ้ออไปเรียนมาใ่ไหม หืม?” มือหนาลูบหัวนี้อ้อนเบาๆ
แม้ส่วนสูอีฝ่ายะพุ่พรวแ่ไหน ในสายาอฮยอนอูแล้วฮยอวอนยัเป็นเ็ายัวน้อยึุ่อาฝาฝัให้เาูแลอยู่เสมอ
“วันนี้ไม่มีเรียน..”
มูโ่เลื่อนไปุอยู่ับอว้าอนเป็นพี่ ท่าทาเหมือนลูแมวน้อยอ้อนเ้าอทำให้ใรอีนในห้ออยาะเบ้ปาให้ับวามเสแสร้อนัวสู
ายุนมอภาพรหน้า้วยแววาสับสน
บารั้เา็รู้สึเหมือนับว่าวามเป็นฮยอวอนมันูไม่ปิ
ไม่ปิยิ่ว่าวามรุ่นโรธในวามรู้สึอเาเสียอี
“หิวไหม
ฮยอื้ออินมาให้เยอะเลย”
รอยยิ้มาปินั่นยัทำหน้าที่ราวับหุ่นยน์ถูั้โปรแรมเอาไว้ัวหนึ่
“อื้อ...
เี๋ยวผมเอาไปเทมาให้นะ” ฮยอวอนว้าถุในมือออีฝ่ายเินลิ่วเ้าไปในรัวอย่าร่าเริ
ผิับท่าทาเยา่อนหน้านี้ที่แสให้ายุนเห็นลิบลับ
ฮยอนอูหันหลับมามอนบนเียึ่้อมอเาอยู่ไม่่าัน
“อโทษ้วยนะรับ
ที่ทำให้้ออุอู้อยู่แบบนี้” ารโ้เ้าสิบอศาทำให้ายุนึ่มาเยเห็นว่าฮยอนอูผิอะไรับเาลุึ้นมาห้าม
“อย่าเลยรับ
ผม่าหาที่้ออบุที่่วยผมเอาไว้”
ายุนึอีฝ่ายลมานั่ฝั่ร้ามอเีย
ร่อรอยวามอ่อนล้าอนรหน้าทำให้ายุนมั่นใว่าารบอปัไม่รู้เรื่อออีฝ่ายสร้าวามแร้าวในวามสัมพันธ์อนรหน้าับเศษสวะัวนั้นอย่ามาทีเียว
่อให้ายุนอยาบอว่านีๆ
แบบฮยอนอูไม่สมวรบหรือแม้ระทั่รู้ัหน้า่าาอไอ้เลวนั่น
เา็ำ้อลืนำพูลไปเมื่อเห็นสายาไม่เป็นมิรอฮยอวอนึ่ส่มาให้เา
ามือทีุ่มมืออฮยอนอูไว้ลับ้อผละออมาโยมีสายาุนอนถูปล่อยมือเป็นำถามามมา
“ินันเถอะ”
น้ำเสียร่าเริอย่าที่ายุนไ้ยินนเอียนเวลาฮยอวอนเห็นหน้าอฮยอนอู
มันทำให้รู้สึแปลๆ
“อือ”
ฮยอนอูยิ้มว้าพลาึแนอายุนให้ลุึ้นเินาม
โยไม่รู้เลยว่าวามหวัีนั้นถูับ้อ้วยสายาไม่พอใอใรอีน
ไม่ทันไรฮยอวอนลับเินเ้ามาูมือายุนแทน
ไม่เพียเท่านั้นเมื่อสบโอาสนัวสูลับบีบ้อมือเล็นึ้นรอยแให่
เสียระิบให้ห่าาฮยอนอูไว้ให้ไลทำเอาายุนนึำับท่าทาเหมือนสุนัหวเ้าอออีฝ่าย
มื้ออาหารเ็มไป้วยเสียเล่าเรื่อราวอฮยอวอน
สลับับรอยยิ้มฝืนๆ อฮยอนอู บารั้ายุนนึสนุอยาแล้ฮยอวอน็ถือโอาสุยเล่นับฮยอนอู
ปิเสธไม่ไ้เลยว่าอันที่ริฮยอนอูทำให้บรรยาาศรอบัวเาูปลอโปร่ึ้น
ไม่แปลใเลยหานมืหม่นแบบฮยอวอนะยึิับฮยอนอูนานั้น
และอนึสมเพเศษสวะัวนั้นไม่ไ้ที่ไม่เห็น่าอที่มีอยู่ในมือ
ืนนี้ฮยอนอูไม่ไ้้า
แ่ารลับึสร้าวามไม่สบายใให้ับฮยอวอน
ารเินไปเินมาเป็นหนูิั่นสร้าวามรำาให้ับายุนนอะเอ่ยปาออมาไม่ไ้
“เป็นห่วทำไมไม่โทรไปหาล่ะ”
ฮยอวอนหยุเิน้อหน้าายุน
นี่อาเป็นรั้แรที่อีฝ่ายเปิประเ็นสนทนาึ้นมาระหว่าระยะเวลา 2 เือนที่ผ่านมา
อันที่ริ็มีบ้าที่ฮยอวอนนึเลียี้หน้าายุนเพราะเป็น้นเหุทำให้ฮยอนอูไม่ร่าเริเหมือนแ่่อน
แ่พอเห็นรอยยิ้มอฮยอนอูวันนี้ที่มีอนทาน้าวเา็ิว่าอีฝ่ายไม่ไ้เลวร้ายเท่าไหร่
นที่้อัารมันือัว้นเหุรนั้น่าหา
“ฮยอนอูไม่อบรับสายเวลาับรถ
เี๋ยวเิอุบัิเหุ” ฮยอวอนยอมนั่ลบนโฟา ้มหน้าลไปบับเ่าึ่ันึ้นมาทั้สอ้าอัวเอ
“นายู...
รัเามานะ”
ายุนเริ่มิว่าฮยอวอนไม่โ่เท่าไหร่หรอ
อย่าน้อยเา็เยทำัวโ่ๆ เพราะวามรัมาเหมือนัน
ีไม่ีเาอาไม่รู้ัวแล้วมีปิิริยาที่รุนแรว่านี้้วย้ำ
“อือ...
ฮยอนอูเป็นรอยยิ้มอัน”
และนั่นเป็นรั้แรที่ฮยอวอนยอมพูีๆ
และยิ้มให้ับายุนแบบที่ไม่้อมีฮยอนอูมาอยเป็นสื่อลา
ายุนเริ่มเรียนรู้ว่าวามรัอฮยอวอนูะประหลาเพราะวัยเ็ถูเลี้ยมาแบบนั้น
วามาสร้าวามเปราะบาภายในิใอนัวสู ผ่านมาไ้พัให่็เริ่มเ้าใอารม์แปลๆ
ามห่วใยแปลๆ หรือแม้ระทั่ารระทำแปลๆ
ึ่ฮยอวอนมัเป็นเมื่อเรื่อราวเหล่านั้นเี่ยว้อับฮยอนอู
ไม่รู้เหมือนันว่าเมื่อไหร่ที่ัวเอยอมรับฮยอวอนเป็นเพื่อนนหนึ่
ารทำเรื่อย้ายมหาวิทยาลัยไม่่าย แ่็ไม่ยา อาเพราะพ่อับแม่ให้อิสระับเามา
และมีฮยอนอูอย่วยเหลือ
ทำให้เาสามารถำเนินเรื่อราวโยแทบไม่้อออาห้ออฮยอวอนเลย้วย้ำ
“วันนี้ฮยอนอูฮยอไม่มาเหรอ”
เป็นวามเยินไปเสียแล้วเมื่อแทบทุเย็นะมีใรอีนมานั่ทาน้าวพร้อมหน้าพร้อมาัน
3 น แ่วันนี้ลับ่าออไป
ฮยอวอนูระวนระวายเป็นพิเศษ ล้ายับมีเรื่อบาอย่าปิบัเาอยู่
“นายเป็นอะไร”
ายุนเริ่มแน่ใแล้วว่า้อมีเรื่อราวบาอย่าหลบ่อนไว้
“มีนมาามหานาย
ฮยอนอูฮยอสั่ไว้ว่าถ้านายไม่อยาเอ็ไม่้อเอ
แ่อนนี้ันิ่อเาไม่ไ้เลย” น้ำเสียไม่มั่นอฮยอวอนทำให้ายุนอะหวั่นใไม่ไ้
ฮยอนอูีเินไปสำหรับาระัืน
่อรอับนพวนั้น
“พาันไป้านอ”
เาัสินใไ้แล้วว่าวรเลือะเผิหน้า
ใร็ามที่ทำอะไรับเาไว้สมวรไ้รับผลอบแทนอย่าสาสม
“ิะทำอะไรน่ะ
แน่ใเหรอว่านายไหว” ฮยอวอนหยุเินเป็นวลมหันมามอหน้านบนโฟา้วยวามไม่มั่นใ
เาไม่รู้้วย้ำว่าายุนที่เหมือนะีึ้นว่าอนเอันรั้แระทนไหวไหมับารเห็นนที่ทำร้ายัวเอแบบนั้น
อย่าน้อยฮยอวอน็รู้สึีับายุนึ้นมานิหน่อย
เาไม่ไ้อยาให้ายุนลับไปเป็นุ๊าเน่าๆ ัวหนึ่อี
“นาย...
ะ่วยันใ่ไหม” มันูเหมือนำอที่มาเินไป ับารเป็นภาระมายาวนานหลายเือน
ทว่าายุนลับอไม่ไ้ที่ะาหวัับำอบาอีฝ่าย
แ่อยามั่นใว่าอย่าน้อยยัมีใรสันที่พร้อมะอยู่ับเาหลัา่วเวลานี้
“อือ...
ันไม่ทิ้นายหรอ”
แ่นั้น็เพียพอแล้วสำหรับายุน
ละราให่...
ฮยอวอนเรียมันว่าแบบนั้น
ภาพผู้ายหัวสีสว่า้มหัวอโทษายุน
พร่ำบอว่าเป็นวามผิอัวเอที่หลรัแฟนอายุน
นอร้อให้พี่าย้าบ้าน่วยัารเรื่อราวทั้หมให้
ลเอย้วยไอ้สารเลวนั่นล่อลวายุนไปัารแบล็เมล์ไม่ให้มีโอาสลับไปหานรัอัวเอ
อเรียว่าวามเลวแบบนี้หาไม่ไ้าไหน
ไม่แปลใเลยสันิว่าทำไมสภาพแรเห็นอายุนย่ำแย่ไ้นานั้น
ายุนไม่ไ้รู้สึอะไรับำอโทษเหล่านั้น
แ่ไม่มีทาหรอที่เาะบอไปว่า่อให้นรหน้าไม่ทำเรื่อเลวๆ
อีแฟนอเา็บอเลิเาเพราะหลุมรัไอ้นหน้าไม่อาย้อแย่แฟนนอื่นอยู่แล้ว
ายุนไม่ใ่พ่อพระแบบนฮยอนอูหรอนะ
ลอเวลาไม่มีำพูใๆ
หลุาปาอายุน ฮยอวอนเอ็ยืนมอห่าๆ นเมื่อถึประโยอร้อให้ลับไปายุนหันมอฮยอวอน้วยสายาอร้อ
แน่นอนว่าฮยอวอนพยัหน้าอบลับไปเป็นสัา
“อบุ”
อาเป็นถ้อยำสั้นๆ แ่นั่น็เพียพอับวามรู้สึอฮยอวอน มือให่เอื้อมไปุมมือออีฝ่ายไว้
อย่าน้อยฮยอวอน็ไม่ใร้ายพอะทิ้มนุษย์อย่าอิมายุนไว้ในสถานาร์วนระอัระอ่วนหรอ
ฮยอนอูเสียอีที่ใมา
ไม่ิว่าายุนับฮยอวอนะมาเาะห้อเาพร้อมระเป๋าเสื้อผ้าลาึอืนวันที่เาำลัิอะไรบ้าๆ
ในหัว ฮยอวอนใับสภาพห้อ ายุนไม่พูอะไรลับเินแหวลาไล่เ็บอทีละิ้น
เป็นรั้แรในีวิที่ฮยอนอูถูฮยอวอนีอย่าแร
เสียร้อไห้อฮยอนอูั้อไปทั่วทั้ห้อ
อ้อมออฮยอวอนูะเล็เินไปับวามรู้สึอึอั
และเ็บปวที่นัวโำลัเผิหน้าอยู่ ายุนเินเ้ามาโอบอไว้่อา้านหลั
นี่เป็นรั้แรและรั้เียวที่ายุนสัมผัสไ้ว่าวามอ่อนโยนอนฮยอนูถูั้ไว้บนวามเปราะบา
และพร้อมะแลหสลายทุเมื่ออวามรู้สึ
“อโทษ...”
ฮยอนอูพูำนั้น้ำไป้ำมา ล้ายะบอับเ็ทัู้่ รวมถึบอับัวเอที่เือบทำอะไรบ้าบอลไป
ายุนรู้สึเ็บปว
วามสัมพันธ์แบบนี้เลวร้ายเสียยิ่ว่าอนถูแฟนเ่าบอเลิเพราะอบผู้ายนอื่นเสียอี
เรื่อลอมันืออนนั้นเาบ้าลั่ับำว่ารัอมปลอมน่อให้เิเรื่อราวมามาย
มาถึอนนี้มีนพยายามึรั้เรื่อราวเอาไว้ และอนนี้นๆ
นั้นำลัมิ่ับวามรู้สึเหมือนนายทั้เป็น ลิ้มรสาิวามเ็บที่แท้ริ
วามมปร่าแห่ีวิโยเาและนอื่นเป็นนันำมันเ้ามา
หาะทำอะไรเพื่อนรหน้าไ้บ้า
ายุนสามารถบอไ้เลยว่า เาไม่ลัเลที่ะทำมัน
รุ่เ้ามาถึพร้อมับเสียเาะประู
นฮยอนอูไม่ื่น นอนหลับเพราะพิษไ้ ฮยอวอนเินเาะแะ้วยหน้าเ่าๆ
ไปเปิประู้อนรับแผู้ไม่ไ้รับเิทั้สามนในยามเ้า
“อย่าทำเสียั”
ฮยอวอนเสียแ็ึ้นมา
ทีแริว่าะทิ้ให้ายุนุยับสามนนั้นามลำพัเพราะมอเป็นเรื่อส่วนัวออีฝ่าย
แ่าท่าทาแล้วเาทำใทิ้นัวเล็ไว้ไม่ไ้ริๆ
วามอึอัเ้าปลุมพื้นที่
ฮยอวอนนั่ล้าับายุนึ่้อหน้าทั้สามนอย่านัสินใไ้เ็าแล้ว
แววานั้นไม่ปราภาพวามเสียใ
ไม่เลย...
ายุนแ่เลีย และยะแยเินว่าะทนใ้อาาศหายใในห้อๆ เียวันไ้้วย้ำ
ายหนุ่มผมแอ้าปาเหมือนะพูอะไรออมา
ทว่า็้อหยุลเมื่อพบเอสายาออีนรั วามเย็นาราวับใบมีเล็ๆ
่อยทิ่มแทลไปในวามรู้สึ
“ผมไม่ิว่าเรา้อมาเอหน้าันอี
และผม็ไม่ไ้ิะให้อภัยพวุ”
แ่เพียประโยแร
ลมหายใอผู้รอำพิพาษาทั้สามน็ูเหมือนแทบาห้ว
วอนโฮ้อมอใบหน้าเล็ออีฝ่ายอย่าเว้าวอน ทว่าไม่มีวามเปลี่ยนแปลใๆ ในสายา
นอาวามเลียัที่เพิ่มเท่าทวีูยาม้อ้อหน้าัน
“อยาแ้แ้น
อยาเอาืนให้สาสม เอาให้นแบบพวุไม่มีที่ยืน้วย้ำ”
ฮยอวอนรู้ี...
วามเ็บปวนั่นเาเยทลอิมมันมา่อนหน้านี้
มือเรียวึเอื้อมไปึมืออนพูมาุมไว้
เาแ่อยาให้รู้ว่าอีฝ่ายไม่ไ้อยู่ัวนเียวอี่อไป
“อโทษ...
ัน...” วอนโฮพยายามแล้วับาระบอสิ่ที่ิ
“ผมไม่้อารไ้ยินำอโทษ
เ็บมันไปเถอะ” าุนับทไม่ไว้หน้า เาอึอัเินว่าะรัษามารยาทับนพวนี้
นัยน์าอูฮอนแ่ำ
เาไม่ิว่าารบอเลิ้วยวามเห็นแ่ัวอเาะแปรเปลี่ยนเ็น้อยี้อ้อน
้ำยัเอาแ่ใอย่าร้ายา ลายเป็นนที่มีสายาอวามเยาไ้ถึนานี้
ไม่ิว่าัวเอะเปลี่ยนนๆ
หนึ่ให้ลับลายเป็นเหมือนุ๊าฝัวามแ้นเอาไว้รอวันะระเบิ
ายุนหายใเ้าอออย่ารุนแรหลาย่อหลายรั้
วามเ็บปว อยารีร้อ อยาะทำร้ายร่าายออีฝ่ายีรวนึ้นมา แ่เพราะแรุมมือ
ับภาพอนฮยอนอูเมื่อวานมันทำให้ยัั้สิไ้ เาไม่้อารให้นใีในห้อื่นึ้นมาแล้วพบว่ามีเศษสวะไม่วนอภิรมย์อยู่ในห้อ
“ออไปะ...
่อไปนี้เราไม่มีอะไริ้าัน
ถ้าำเป็น้อพบเอ็อให้ทำเหมือนว่าเราไม่รู้ัันมา่อน”
ฮยอวอนยอมรับว่าาแปลใับารัสินใอายุน
วามิอเาายุนเ็บแ้นับนพวนี้ เ็บนแทบอยาะ่าให้ายเสีย้วย้ำ
ยา...
ับารบอว่าน้าๆ ยัสบายี
“ออไป
หรือ้อให้เอาน้ำร้อนสาไล่ล่ะ” ฮยอวอนน้ำเสียล่ำ
บรรยาาศุามทำให้อีสามน้อลุาโฟาอย่าเสียไม่ไ้
แม้อยาะพูอะไร็ไม่สามารถพูมันออมาไ้อย่าที่ิไว้
ูฮอนหันหลัลับมายื่นสร้อยเส้นหนึ่ืน
ายุนยอมรับมันไว้ และว้ามันออไปนอหน้า่าห้อราวับมันไม่ไ้มี่าอะไรเลยในสายาอเา
แ่เสียปิประูห้อล้วยฝีมืออฮยอวอน
ร่าเล็็ทรุัวลนั่บนโฟาัวเิม้วยวามรู้สึแหลสลาย
มันเ็บปวเมื่อเห็นอีนรัับใรนนั้นูมือันเินเ้ามา ประายวามรัระหว่าสอนนั้นเ้าันไ้ีเหลือเื่อ
ำพูร้ายๆ ที่เรียมะล่าวออไปร้ออไม่ให้อีฝ่ายไ้มีวามสุ
ลับลายเป็นารเอ่ยปาไล่ออไปให้ไล
แม้ายุนอาไม่ใ่นรัที่ีเท่าไหร่นั
แ่เา็ไม่เยินอใมอใรนอื่นแบบนั้น
“โโ้หน่อยไหม”
ร่าสูอฮยอวอน้าวเ้ามาใ้สอแนโอบอนบนโฟาเอาไว้
บาที...
ารมีายุน็ทำให้เามอเห็นัวเอเมื่อ่อน ่อนหน้านี้ที่ะไ้พบเอับฮยอนอู
น้ำาหยแล้วหยเล่ารินไหลออมาโยปราศาเสีย
แรสะอื้นบนบ่าว้าอฮยอวอน่อยลวามรุนแรล ไม่นานนัเา็พบว่าร่าเล็นั้นหลับไปเป็นที่เรียบร้อย
นัวโเผยัวนออมาาประูห้อนอนอัวเอ
เาไ้ยินทุสิ่ที่เิึ้นภายในห้อ ฮยอนอูมอภาพรหน้า้วยรอยยิ้ม
วินาทีที่เห็นนเย็นาอย่าฮยอวอนอนอื่น้วยวามรู้สึเป็นห่ว
มันทำให้เาิว่าบาทีฮยอวอนเอ็ไ้พบหนทาึัวเอลับมาสู่ีวิริ
ไม่ำเป็น้อมีเา็ไ้...
วามรัน่ะแปล
แ่ที่แปลว่าือารที่มนุษย์เราเอาำว่ารัมาอ้า
เพื่อทำบาสิ่ที่ไม่ถู้อ
เพราะแบบนั้น
เพราะอย่านั้น
่อให้ใ้เวลาทั้ีวิเราอาไม่มีใรเ้าใำว่ารัอย่าแท้ริเลยสัน
Talk :: ถ้าไม่ผิพลาอะไรยัมีภา่อ่ะ อนสุท้ท้ายะ่อยๆ แ้ปม และมันปมในใอใรให้เพิ่มหรือลล้อิามัน่อไป ถ้าถามว่าทำไมมันอึอันั มันือวามหน่วอเรื่อนี้่ะ อยาให้เห็นภาพวามเ็บปวึ่เิาวามสัมพันธ์อันับ้อนอแ่ละน ถ้าถามว่าใรแร่ที่สุ็อบไม่ไ้ สภาพิใอแ่ละนบอบ้ำไม่่าัน อยาให้่อยๆ เห็นารเปลี่ยนแปลไปนถึอนสุท้าย
อบุทุาริามและอมเม้นท์่ะ :) ีใที่ยัมีนอ่านมาเรื่อยๆ
ความคิดเห็น