คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [OS] One More Chance (Minhyuk X Jooheon)
[OS] One More Chance
Paring: Minhyuk X Jooheon
Rate: PG-15
Author: S.Maple
Note: รุาเรียมผ้าเ็หน้า เราเือนุแล้วนะ
ถ้ามีโอาสอีรั้หนึ่
อแ่เพียรั้เียวเท่านั้น
ผมะทำทุทา
เพียเพื่อใหุ้ยัอยู่ับผม
เสียฝนเรียให้ผมลืมาื่นึ้นมา อาาศหนาวไม่ไ้ทำให้รู้สึหนาว เมื่อ่อนผมมัะเินไปที่เียอุ ว้าเอาุมาอไว้ เรามอหน้าัน
่อนะถ่ายทอวามอบอุ่นผ่านริมฝีปาอเราทัู้่ แล้ววันเล่า
เราเินทา้ามผ่านวันเวลา้วยวามรัที่เรามี
หลายรั้ที่เราไม่เ้าใัน หลายรั้ที่เราทะเลาะัน
และหลายรั้ทีุ่พยายามบอว่าเราวรลับไปเป็นเพื่อนันเหมือนเิม
วันนี้็เ่นัน...
“เลิันเถอะ ถ้ามันะวุ่นวายนานี้็เลิไปเลย!”
ุเหวี่ยรอบรอบู่อเราสอนบนโ๊ะลพื้นอย่าไม่ใยี ผมรู้ว่าุเหนื่อย เหนื่อยับานที่ทำ
เหนื่อยับหลายสิ่หลายอย่าที่ำลับีบั้นให้เราสอน้อเลือเินนละทา
“ใเย็น่อนไ้ไหม”
ผมเอื้อมมือไปอุไว้ อ้อมแนอผมสั่นเทา นัยน์า็ผมพร่ามัว
หยน้ำาหยแล้วหยเล่าไลลมา
ผมไม่สามารถรัุ้ไว้ไ้เลย
ุสะบััวแล้วผลัผมออ
แววานั่นไม่ใล้เียับุนเิมที่ผมเยเอ วามน่ารั รอยยิ้มนั่นลับลายเป็นเพียวามว่าเปล่า แม้ผมพยายามะหลอัวเอมาเท่าไหร่ ผมลับไ้เพียแ่วามเ็บ้ำเป็นออบแทน
“ันเบื่อนายเ็มทนแล้ว”
ร่าายอผมเหมือนถูยิ
วามรู้สึเ็บปวแล่นผ่านัั้วหัวใ
มันเ้น้าลนผมแทบไม่รู้สึถึมัน
ร่าอุ่อยๆ เินาไป
ไม่มีแม้แ่หาาะหันลับมามอผู้แพ้อย่าผม
ไม่แม้แ่ะสนใหยน้ำาที่พรั่พรูออมา ุไม่ใยีผมแม้แ่น้อย
เสียรีร้อ้วยวามเ็บปวสะท้อนไปทั่วห้อ ใรบานเินเ้ามาโอบอแล้วเรียื่อผม อ้อมแนนั้นอบอุ่น
ทว่าหัวใอผมนั้นถูุสร้าำแพน้ำแ็ปลุมนไม่สามารถรับรู้อะไรไ้อี
เาพร่ำบอพร่ำเรียื่อผม้ำไป้ำมา เสียสะอื้นอเาสอแทรเ้ามาในโสประสาทารรับรู้อผม
ไม่นานนัสิอผม็หลุลอยไป
เายัอยู่รนั้น
เส้นผมที่เยเป็นสีบลอน์ทอถูย้อมลับเป็นสีำ
สีหน้ายิ้มแย้มอเาทำให้ผมรู้สึผิ
หลายรั้ที่เาเ้ามา่วยเหลือ มาอยูแลผม
แ่ผมลับไม่สามารถอบรับวามหวัีอเาไ้แม้แ่น้อย
ผมวิ่ไล่ามหาใรนนั้นที่ทิ้ผมไปเหมือนนบ้า นับวันสภาพร่าายผมยิ่ทรุโทรม ออไปเที่ยว ออไปหาวามสุ ออไปื่มเพื่อลบเลือนภาพเาออาหัวใ ออไปทำาน้วยร่าายไม่สมบูร์ เพลเศร้ามามายถูราปลายปาาส่่อไปยัเ็รุ่นน้อเพื่อให้ใ้มันในารทำหน้าที่อัวเอ
“ูฮอนอา
นายื่มมาไปแล้วนะ”
อีรั้ที่เารั้แ้วในมืออผมออไป เมื่อ่อนผมเยแม้ระทั่ว้ามันใส่หน้าอเา ยัำลิ่นาวเลือนั่นไ้ แทนที่ะรู้สึโรธเาลับโอบอแล้วปลอบโยนผมอย่าใี
“อีแ้วไ้ไหม” ผม่อรอ
“ไปเถอะนะ
เี๋ยวันพาลับ” เาประอผมเหมือนเย
วามอบอุ่นนั่นน่ะ ผมสัมผัสมันไ้แล้วนะ
มินฮยอแปลใมาเมื่อเห็นผมื่นึ้นมาเอ อาสาเป็นลูมือเวลาเาทำับ้าว รอยยิ้มอเาูสใสว่าที่เย แม้ผมะไม่ไ้พูอะไรมา เา็ยัทำหน้าที่เป็นผู้พูที่ี
เล่าเรื่อราวหลาหลายอย่าที่เาไปเอมาาานอเาให้ผมไ้ฟั
เาลายเป็นพิธีรรายารอาหาร นอนนี้ลายเป็นนทำอาหารให้ผมทานทุวัน
เาทำอาหารอร่อย
ผมอบอาหารอเา
“ูฮอนอา
อาหารเสร็แล้วนะ” เหมือนเิม...
วิ่หน้าาร่าเริเ้ามาึผมไปนั่บนเ้าอี้
เามัทำราวับว่าผมเป็นเ้าหิ เป็นนสำั
หัวใผมเริ่มเ้นแรอีรั้
ลอเวลา
3 เือน ผมไม่ฝันถึใรนนั้นแล้ว มินฮยออยู่ในฝันอผมเสมอ
อ้อมแนนั่นนอนอผมเอาไว้ เาปป้อผมาฝันร้าย
หาเาเป็นผู้ทำลาย มินฮยอเป็นผู้รัษา
เ็บาวามรู้สึอผมึ้นมา่อเิม
แ่เรื่อริือวามสุมัอยู่ับเราไม่นาน
ุลับเ้ามาอีรั้...
มาพร้อมับราบน้ำาแล้วบอผมว่าุไม่มีที่ไป
มินฮยอยัแย้มรอยยิ้มอย่าใี
และผมเอที่มอมันพลาไป
พลาไปอย่าไม่น่าให้อภัย
ุเ้ามาอยู่ับผม
ทำเหมือนเิม ทำราวับว่าุไม่เยทิ้ผมไป
ผมเอ่ยปาไลุ่
ไลุ่ออไปให้พ้นาีวิอผม
แุ่ลับว้าผมเ้าไปบูบน่ายะแยนั่นลมา
แล้วมินฮยอ็ลับมาพบเราสอนพอี
เายิ้มอย่าเย
่อนะล่าวอโทษที่มาััหวะผมับุ
เาหายไป...
เป็นรั้แรในรอบหลายปีที่เาหายไปาสายาอผม ผมไล่ามหาเาแ่็ไม่พบ
ามไปที่บริษัท
ามไปที่บ้านเ่า
แม้ระทั่แม่อเา็ไม่รู้ว่าเาไปอยู่ที่ไหน
หรือเาเบื่อผมแล้ว
เหมือนันับทีุ่เบื่อผม
2 อาทิย์ผ่านไป
มินฮยอลับมาพร้อมใบหน้าอิโรย เาเ้ามาอโทษที่หายไปโยไม่บอ มืออเามีร่อรอยบาอย่าึ่แม้ผมะถามเท่าไหร่เาลับไม่อบอะไรผมแม้แ่ำเียว
เาูเหนื่อยมา
แ่็ยัยิ้มให้ับผมเสมอ
ผมว่าผมอบเาเ้าแล้ว...
เาหายไปบ่อยๆ หายไปนผมเริ่มหวาระแว
ผมลัวว่าเาะไปหาใรที่ไม่ใ่ผม ลัวว่าเาะแย้มรอยยิ้มนั้นเพื่อนอื่น ผมลัวว่าผมะไม่สำัับเาอี่อไป
ผมามเาไป...
ผมพบเาที่โรพยาบาล
เาูใ
นรหน้าเาเป็นุหมอหน้าาีนหนึ่
หมอบอับผมว่าใหู้แลเาให้ี โอาสอผมเหลืออีเพียแ่ 2 เือน
“ย่าส์! เี่ยวันทำเอ” เายื้อแย่ระทะในมืออผม แ่ผมเอ็ไม่ยอม
“ันทำไ้น่า”
ผมื้อรั้น สุท้าย็ถูเาแย่ไปทำอยู่ี
ั้แ่วันนั้น
วันที่ผมรู้ว่าเวลาอเาับผมเหลือน้อยลเ็มทน
ผมลับลัวไปหม ลัวารไม่มีเาอยู่้าๆ
ลัวารอยู่นเียวแล้วมอไม่เห็นเาในสายา
ผมอเาแน่นทุืน อ้อมแนนั้นบาลอย่าน่าใหาย
เาเริ่มไอออมาเป็นเลือ
ระบบภูมิุ้มันอเาเริ่มล้มเหลว
หมอบอับผมว่าเาอาอยู่ไ้ไม่ถึ 2 เือน
ผมเหลือเวลาับเาน้อยเ็มที
ผมหาเวลามาเยี่ยมเาทุวัน
่อให้้อเลิานึื่นแ่ไหนผม็ะมาเฝ้าเาลอ ผมลัว...
ลัวว่าถ้าผมหายไปแล้วเาะหายไปาผมเ่นัน
วันนั้นฝนแร
ท้อถนนเ็มไป้วยอุบัิเหุ
น่าแปลที่ผมลับัวลใึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ ผมรู้สึเหมือนหัวใอผมำลัะหายไป
เมื่อไปถึ...
มินฮยอไม่อยู่รนั้น ผมลายเป็นนบ้าวิ่ไล่ถามหาเาาพยาบาล ุหมอนเิมเินออมาพร้อมับส่ายหน้า
แม้ไม่มีประโยใๆ แ่น้ำาผมลับไหลออมา
าทั้สอ้าอผมไร้เรี่ยวแร
ทุย่า้าวเ็บปวราวับเหยียบลบนหนามแหลม
เ้าายอผมนอนหลับใหล
ไม่มีอีแล้วรอยยิ้มอเา
ไม่มีอีแล้วอ้อมออเา
ผมร้อไห้อีรั้
รู้สึเหมือนนไม่เหลืออะไร
อยาะหลอัวเอว่านรหน้าเพียแ่หลับไปเท่านั้น
แ่ไม่ว่าผมะะโนเรียเาเท่าไหร่ร่าายอเาลับไปไหวิ ยันอนนิ่ไม่เปลี่ยนแปล
เยไ้ยินว่าหาไ้รับูบารัแท้
เ้าหิะฟื้นืนื่นานิทรา
ผมูบเา
ูบแรระหว่าเราสอน
ูบที่ผมทำมัน้าเินไป
เายัหลับอยู่แบบนั้น
ผม...
ไม่มีเาอีแล้ว
านอเาถูัอย่าเรียบ่าย
ผม่วยรอบรัวอเาึ่เหลือเพียแม่นเียว
เาทิ้เินไว้มามายเพื่อให้แม่ไ้อยู่อย่าสุสบาย
แม่ไม่ล่าวโทษผมสัำเียว ไม่โทษที่ผมไม่เยพูำนั้นับเาสัรั้
ไม่โรธวามหวาลัวอผมที่ทำให้ผมี้ลานเินไป
วบนโลใบนั้นถูหย่อนลในหลุม ร่าอเาเหมือนนหลับไป ผมเลือะลไป้มระิบ้าหูอเา
ำบาำที่ผมอยาบอ
“ันรันาย
ูฮอนรัมินฮยอ”
ูบรั้ที่สออเราือำร่ำลา
น้ำาอผมไหลออมาอีรั้
หามีโอาสอีรั้
ผมะทำีในวันที่เามีลมหายใ
ะออบเาเพื่อให้เารู้ว่ายัมีผมอยู่เีย้า
ะูบเา้ำๆ
เพื่อบอว่าผม้อารเาในีวิ
ะไม่ปล่อยให้เราาันโยที่เาไม่รู้เลยว่าผม....
...รัเามานาไหน
อโอาสอีรั้ให้ผมะไ้ไหม?
+++++++++++++++++
Talk: มันแวบมา่ะ พล็อล่อลอยมา เฮฮามาหลายอนอแนวนี้บ้าแล้วันเนอะ
เ่นเย่ะ อบุสำหรับาริาม และทุอมเม้นท์ ใรรอุ๋ไหนอยู่บ้าเอ่ย ยมือหน่อยเร็ว 5555
ความคิดเห็น