รักป่วนใจของยัยซูเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #3 : Q

[Q : Talk]

2  ปีก่อน

"แม่ !!!"

ตึ่ง

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...

ตาสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆลืมขึ้น แล้วรีบปิดลงทันทีเมื่อแสงสว่างส่องสะท้อนเข้าตาคู่สวย คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อประสาทรับรู้เริ่มกลับมา... ที่นี่ที่ไหน

"อ๊า..." ผมเปิดปาก พยายามเปล่งเสียงออกมา แต่ก้ได้เท่านั้นละครับ... มันเหมือนไม่มีเสียงใดจะเล็ดลอดออกมา คอผมแห้งผาด

"อ๊ะ 0.0 คุณหมอคะ" เสียงผู้หญิงดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงเปิดประตู แล้วเสียงฝีเท้าก้เริ่มแผ่วลง

ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย... ผม... มันเกิดอะไรขึ้น

อีกครั้งที่ผมพยายามฝืนเปิดตา แสงลอดเข้ามาผ่านม่านตาผม แต่มันก้ไม่ได้หยุดผมอีกแล้ว.. ผมต้องรู้ว่าที่นี่ที่ไหน... มัน... มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ? ทำไมผมมาอยุ่ที่นี่ ??

"ฮ๊ะ !! ฟื้นแล้วเหรอ" อีกครั้งที่ความเงียบถูกรบกวนขึ้น ทันทีที่ตาผมเริ่มชินกับแสงสว่าง ผมก้พบว่าตัวเองมองเพดานสีขาวอยู่...

มีคนยื่นมือมาจับมือผม แต่... แต่ผมไม่มีแรงมากพอจะขยับไปมองเค้าได้

แล้วเพดานสีขาว ก้ถูกบังด้วยตาลุงหัวล้าน ใส่เสื้อคลุมสีขาว... อย่างนี้แปลว่า... แปลว่า ผมอยู่.. โรงพยาบาล ? เหรอ... ??

"คุณคิวครับ... ได้ยินป่าวครับ ถ้าได้ยินลอง กระดิกนิ้ว สิครับ" เสียงชายคนนั้นพูดขึ้น ผมใช้เวลาซักพักในการขยับนิ้ว ทั้งๆที่เป็นอะไรง่ายดาย แต่มันกลับยากเหลือเกินสำหรับผม... -*-

สีหน้าตาลุงหมอนั่น ดูตื่นเต้นขึ้นมาถนัดตา แล้วผมก้ได้ยินเสียง ผู้หญิงพยาบาล หัวเราะขึ้นมาด้วยความยินดี... มันจะอะไรขนาดนั้น กะอีแค่กระดิกนิ้วเนี่ยนะ ?

ทันทีที่ผมคิดว่าสมควร ผมก็พยายามอีกครั้ง กับการเปล่งเสียงออกมา "ผม...ย อยู่ที่... ไหน" ดูเหมือนการที่ผมเอ่ยปากพูดจะทำให้หมอ ยิ่งดีใจมากขึ้น เพราะเค้ายิ้มจนแก้มปริเลยทีเดียว

"ที่นี่... ที่นี่ โรงพยาบาล XXX ไงครับ... อา คุณ รุ้มั้ยครับว่าคุณหลับไปนานแค่ไหน... 4 ปีเชียวนะครับ ^O^ ปกติคนที่เข้าโคม่าแบบคุณจะไม่มีโอกาสฟื้นแล้วนะครับ"

"คุณ น่ะโชคดีมากเลยนะครับ เพราะว่าในสัญญา มันกำหนดว่า มะรืนนี้เราจะถอดปลั๊กคุณแล้ว ฮะๆ นี่ถ้าคุณไม่ฟ... ฟ ฟื้นขึ้นมา คุณก็คงไม่รอดชีวิต" หมอแก่ยิมด้วยความยินดีแล้วหันไปเช็ค ไอ้กล่องทีวีที่มันมีขีดๆอยู่เต็มไปหมด

"หมายความ... หมายความว่าไง ?" หลังจากรวบรวมกำลังอีกครั้งคราวนี้ผมออกเสียงได้ชัดกว่าเดิมแล้ว ดูเหมือนทุกอย่างที่หมอพูดมันใช้เวลาช้าเหลือเกินที่จะเดินทางเข้าสู้สมองผม

"อา... ผม ผมว่าคุณควรจะนอนพักก่อนนะครับ แล้วเอาเป็นว่า ผมจะเล่าให้ฟังอีกที ตอนนี้... ตอนนี้ ผมว่า คุณยังต้องใช้พลังงานอีกมาก นอนพักก่อนนะครับ การเข้าโคม่าไปแบบคุณถึง 4 ปีน่ะ... คงต้องใช้เวลาซักหน่อยกว่าการทำงานของร่างกายจะเข้าสู่โหมดปกติ" หมอพูด รอยยิ้มเริ่มจางลง พร้อมกับหันไปสั่ง พยาบาลอีกเล็กน้อย

บางที... ถ้าผมนอนต่อไปก็คงจะดีละมั้ง เผื่อว่าตื่นขึ้นมาอะไรๆ จะกระจ่างกว่านี้.. ?

........................................................

"คุณหลับไป 4 ปีเต็ม" 

"ถ้าผมออกไปเดินข้างนอก...ตอนนี้ผมคงจะเชยน่าดู"ผมว่า พลางลูบคางที่เต็มไปด้วยหนวดและเครา

"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก... แต่คุณรู้มั้ยการฟื้นของคุณทำให้วงการแพทย์ถึงกับสั่นสะเทือนO_O"หมอแก่ พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ระหว่างหลับ...ผมไปทำให้ใครเดือดร้อนเหรอครับ =_=^"

"ป่าว หมอหมายถึงปาฏิหาริย์... ที่เกิดขึ้นทันเวลานะ ^^ นี่คือแผ่น X-Rayสมองของคุณ หมอขอบอกว่าเป็นปาฏิหาริย์จริงๆ ที่สมองของคุณยังทำงานอยู่แม้ว่าร่างกายจะไม่มีการตอบสนองยาวนานมาถึง 4 ปี แต่นั้นก็หมายความว่า สมอง ของคุณอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่หายไป"

"ผมจะความจำเสื่อมหรอครับ..."

"ไม่ถึงกับขนาดนั้นเพียงแต่ จะอยู่ในอาการเบลอๆอ่า เรื่องบางอย่างอาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่พอเวลาผ่านไป หมอเชื่อว่ามันต้องกลับมา ความทรงจำน่ะ =O="

"มีญาติที่ไหนมั้ย"

"เอ่อ... แม่กับน้องสาว...." (    - -)

"หืมม? O_O!! แล้วพวกเค้าเป็นอย่างไงบ้างครับ...

 หมอครับ... แม่กับน้องสาวผมเป็นอย่างไงบ้างครับ"

 "เอ่อ..."หมอทำหน้าลำบากใจ..... แล้วหันหน้ากลับมาจากหน้าต่าง

"อา... ที่คุณมาเข้าโคม่าตั้งแต่แรกน่ะ... เป็นเพราะคุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 4 ปีก่อน แม่ของคุณที่เป็นคนขับก็เสียชีวิตลงทันทีในที่เกิดเหตุ เพราะรถบันทุกที่ชนคุณพุ่งเข้าใส่เทอจังๆ"

แม่... แม่ครับแม่ทิ้งผมไปแล้ว.... อย่างนั้นเหรอ... ผมต้องใช้เวลาซักพักในการเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นไปบ้าง... แต่ ผมก็ยังจำหน้าเทอได้นะครับ... แม่... แม่อยู่ข้างผมเสมอ ตั้งแต่... ตั้งแต่พ่อทิ้งพวกเราไป

"แม่... แล้ว... แล้วน้องของผม ใช่...น้องสาวของผม คาเรน เธอคงจะตั้งปลอดภัย... ใช่มั้ย...ได้โปรด" ตาของผมเริ่มแผดเผา... อา...

"เธอ... เธอถูกส่งมาโรงพยาบาล แต่ทนพิษบาดแผลไม่ไหว จึงเสียชีวิตที่นี่... หมอ... หมอเสียใจจิงๆนะครับ แต่เทอยังเด็กมาก... แล้วโดนชิ้นส่วนของกระจกปักข้ากลงอกอย่างนั้น..." ฮึก... ไม่ คาเรน..เธอก็จากพี่ไปอีกหรอ... ทำ... ทำไม

"หมอรู้ว่าเรื่องพวกนี้คงกระทบต่อจิตใจคุณมาก...คุณจะร้องไห้ก็ได้นะ"หมอตบไหล่ผมเบาๆ...มันช่วยเรียกวิญญาณที่กำลังจะออกจากร่างของผม

"ร้องไห้?...ผมเป็นผู้ชายนะครับหมอ" ผมกระซิบแผ่วเบา เสียงของผมเหมือนไม่มีจะเปล่งออกมา