รักป่วนใจของยัยซูเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #1 : Super Star

“แก๊!!!คอนเสิร์ตกำลังจะเริ่มแล้วว ฉันไม่อยากจะพลาดแม้แต่วินาทีเดียวเลยนะ!!!!>.<” สาวผมบลอนที่พยายามกระโดด แล้วแทรกตัวเองเข้าไปในฝูงชนตะโกน พลางดึงมือเพื่อนสาวที่มาด้วยกันแหวกฝูงชนเพื่อเข้าใกล้เวทีมากกว่าเดิม

“อ๊า!! ใครเหยียบ Teen T[]T ฉันก็เหมือนกันแหละหน่า คนเยอะชะมัดเลยแทบจะทะลัก hall รู้งี้ไม่ซื้อบัตรแอบมั่วเข้ามาดีกว่า^_^”สาวผมสีชอคโกแลตที่กำลังพยายามทำเช่นเดียวกับเพื่อนสาวของเธอตอบ 

“ขอตรวจบัตรด้วยครับ” เสียงเข้มของชายร่างใหญ่ผิวเข้มดังขึ้นข้างๆ  เหมือนกับว่าพ่อหนุ่มร่างใหญ่คนนี้จะได้ยินประโยคเมื่อกี๊

“อ่า 2 คน” ไม่น่าพูดดังเลยตู - -* สาวผมชอคโกแลตคิดในใจ พลางยื่นบัตรให้ชายร่างยักษ์แสตมป์บัตร

“ไปเหอะ เบค” กล่าวไม่ทันจบคำไฟทุกดวงใน hall ก็ดับลง

พรึ่บบ!!  O_O

เสี้ยววินาทีที่ทุกคนรอคอย.....

ตูมมม!!!!!!! O[]O

แอฟเฟ็คระเบิดไซไฟล์…..

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!” เสียงทั่วทั้งฮอลล์ประสานขึ้นมาดังจนหูอื้อกันไปทั่ว “เอมิ อลิซ่าเบธ เลอมาร์”คนทั้ง hall ที่ใหญ่เกือบเท่าสนามกีฬา พร้อมใจกันตะโกนเรียกชื่อเธอ เหมือนจะท่องมนต์ยังไงอย่างงั้น !!!

‘Emi Elizabeth Lemar’

ร่างสูงเพรียว เจ้าของผมสีดำธรรมชาติยาวสลวยถึงเอว ยังกะเด้งออกมาจากโฆษณาซันซิลค์ นัยน์ตาสีฟ้าสว่างที่สะกดคนทั้งโลกไว้ได้ก็ปรากฏในเสื้อโค้ช สีขาวยาวลากพื้น บนเวทีที่มีชื่อเธอ ‘Emi Elizabeth Lemar’ กะพริบเป็นเอฟเฟ็ค

เธอหยุดนิ่ง มองไปรอบๆ ฮอลล์คอนเสิร์ตยักษ์ แล้วยิ้ม ทุกเสียงเงียบลงในทันใด เหมือนต้องมนต์สะกด

เสียงดนตรี... ที่สะกิดเบาๆ ทำให้ร่างที่ทุกสายตาจับจ้องขยับเล็กน้อย ก่อนจะกระชากเสื้อโค้ชสุดหรูนั้นทิ้ง เดินข้ามมันอย่างไม่ใยดี ทันทีที่ดนตรีจังหวะหนักขึ้นเริ่ม เธอเปิดด้วยการเพลงกระตุ้นการเต้นของหัวใจสุดมันส์ และลีลาที่ร้ายกาจของเธอที่ทำให้ดังระเบิด โลกแตกตั้งอายุ 14 ปีต่อเนื่องมาจนทุกวันนี้!!!!

“ขอบคุณค่าๆๆๆ >-----<  มาสนุกกันต่อเลยดีกว่านะคะ นี่ก็เป็นอีกเพลงที่ฉันชอบมากๆเลย 555” เอมิพูดเล่นด้วยสีหน้าทะเล้นอย่างเป็นกันเองกับคนดูหลังเพลงเต้นมันส์ๆจบลงไป แต่หารู้ไม่ว่ามันโปรยเสน่ห์อีกอย่างนึงของเธอ

“เฮ!!! เอมิ!!! เอมิ!!!”ทุกคนตะโกนเรียกเรียกเธออีกแล้ว คราวนี้ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ก็คงเป็นเพราะว่าเมื่อกี๊เธอได้ทำการกวาดล้างหัวใจของหนุ่มๆไปซะแล้ว ร้ายมั้ยล่ะท่านผู้อ่านนนนน >___< !! !!!!!!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! เอมิ อลิซ่าเบธ เลอมาร์” อา... ทุกคนกำลังเรียกชื่อฉัน O_O!!! ไม่ต้องตกใจนะคะ ที่ตอนนี้ตัวเองกำลังอ่านนิยายเกี่ยวกับยัยซุปเปอร์สตาร์สะท้านโลก วัย 20 ปีที่ตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก แต่ก็นะคะ ^^” ฉันรู้สึกเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ คิกๆๆ ก็นะ อยู่ๆจะให้มาพูดชมตัวเองอย่างนี้มันเหมือนกับว่าฉันหลงตัวเองเลยใช่มั้ยละคะ >//////< !!!! น่าหมั่นไส้จริงๆเลย - -* แต่อย่างเพิ่งหมั่นไส้ตอนนี้เลยนะคะ เพราะฉันยังอยู่กลางเวทีคอนเสิร์ตอยู่นะสิ O_O

“เพลงสุดท้ายนี้ฉันก็ขอมอบให้กับทุกๆกำลังใจของฉันในวันนี้ ขอบคุณแฟนๆทุกคน พี่ๆทีมงาน ที่ทำงานหนักเพื่อให้งานสำเร็จลุล่วงและมีคุณภาพขนาดนี้นะคะ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” ฉันกล่าวลาจบและร้องเพลงแนวออคลูสติกที่มีแกรนด์เปียโนบรรเลงคลอ ก็เปนอีกหนึ่งเพลงเย็นๆที่ชั้นช๊อบชอบบ ฮ่าๆๆๆ ก่อนจะโค้งคำนับ เป็นอันจบพิธี

หลังเวทีคอนเสิร์ต ทันทีที่ฉันเดินเข้ามา ก็มีบอดี้การ์ดมาประกบทันที แล้วเดินไปพร้อมๆกับฉันประมาณ 3 คน ตอนแรกๆฉันก็ไม่ชอบหรอกนะ มีคนมาเดินล้อมล้อมหลัง แต่ตอนนี้เริ่มชินแล้วหละ...ก็มันตั้งหลายปีแล้วหนิ ใช่ว่าฉันเลือกได้ซะหน่อย TT

แต่ทำไงได้ก็คนมันดังอ่าเค๊อะต้องเข้าใจ โฮะๆๆๆ ^[]^!!!  

“เอมิ วันนี้ทำได้เยี่ยมเลยนะ “คุโรสึ เรย์ ผู้จัดการส่วนตัวฉันพูดเสียงนิ่งๆ โหด นิ่ง เนี๊ยบ นี่แหละ

สเต็ปเค้าเลย - - 

“ทำไม ทำหน้าอย่างนั้นอะ -0-” ถ้าให้ฉันเดานะ PC ที่อยู่ในมือเรย์ตอนนี้มันคงอัดแน่นไปด้วยตารางงานของฉัน เซ็ง !!!เครียด !!! ดื่มน้ำผึ้งผสมมะนาว!!! <- ดีต่อกล่องเสียง  

“ทั้งที่ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอแท้ๆ” เรย์ละสายตาแล้วมองมาทางฉันด้วยท่าทางนิ่งๆ ง่า..เขากำลังถือไพ่เหนือกว่าฉันอีกแล้ว

“เราจะกลับญี่ปุ่นกัน นี่เป็นงานสุดท้ายของเธอ” กรี๊ด!!! ญี่ปุ่น !!! >____<  บ้านเกิดอีกประเทศของฉัน  I love you, Japan~ ^O^ ไม่ได้กลับไปเยี่ยมตั้งหลายปีแล้ว โฮะๆๆ

“จริงนะ!!! >______< ดีจังเลย”ฉันกระโดดกอดคอเรย์อย่างลืมตัว แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงเค้าจะดูโหดๆแต่ก็เหมือนพี่ชายของฉันเลย พอเล่นหัวได้  5555

“งั้นฉันเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนที่โรงแรมเอาแล้วกัน ที่นี่...”เรย์เงียบไปก่อนจะหันไปคุยกับ รอน บอดี้การ์ดล่ำบึกที่ซี้ปึ่กกับฉันเลย ก็เค้าใจดีจะตายไม่เหมือนเรย์!!!!(‘0’  ) เค้าทำงานกับฉันมาตั้งแต่เพิ่งดังแรกๆเลย... 6 ปีได้แล้วมั้ง ฮิๆ ถ้าไม่มีเค้าคนเดียวฉันต้องตายไปแล้วชัวร์ๆเลย >”<

“เชิญทางนี้ครับคุณเอมิ” ฉัน เรย์ และฝูงบอดี้การ์ด(?) ยกโขยงกันฝ่าฝูงเหล่าสื่อมวลชนไปขึ้นรถลีมูซีน โดยมีรถบอดี้การ์ดขับขนาบข้างซ้าย ขวา หน้า หลัง -.-

โรงแรมโอลิเวียร์ พาร์ค

“อ๊ะ ถึงแล้วเหรอ ฮ้าววว~~ สบายจังงง เรย์ ต้นสังกัดจะส่งลีมูซีนสุดหรุอย่างนี้มาให้เราใช้ประจำนะ  ฉันช๊อบชอบ” ฉันบิดขี้เกียจแล้วพูดกับเรย์ แหะๆๆๆ ก็มันสบายงิหลับไปตั้ง 2 ตื่น

“ถ้าใครมาเห็นเธอในสภาพนี้ จะยังเทิดทูนบูชาเธอลงอีกมั้ยเนี้ยะ”เรย์ว่า แล้วส่ายหัวอย่างละอานิดๆก่อนจะรีบก้าวฉับๆลงจากรถไปก่อน

“เชอะ =_=+!!!” ส่วนฉันค่อยๆเลื้อยออกมาหลังจากที่หนุ่มๆบอดี้การ์ด เช็คดูรอบๆว่าพ้นนักข่าวแล้ว เฮ้ออ ง่วงงงง~

ตึ่งงๆๆ

ปัง!!!!!!!!