ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>อนุบาลลิงกัง
+++++++++++++++ตุ๊บ...!?!?!?!?!?!?!?!...(เสียงรัยฟะไอแพร:โกะ-คนแต่งอ่าจ้า ^^")++++++++++++++++++
"ฮึก...?!? แง้~ง TT^TT" เรา ตอนเด็กๆๆน่ะค่ะ เราตกเตียงประจำนับครั้งไม่ถ้วนเลยค่ะไปลง 'กินเน๊ดบุ๊ก' ได้เลยล่ะ
"โอ๋~อ ลูกเป็นไงบ้าง โตมาเรียนเก่งๆนะลูก" (ตกเตียงเกี่ยวอะไรกับเรียนเก่งฟะแม่:แพร)( - -":มารดามัน)
2 ปีต่อมา วันนี้วันที่ 16 พฤษภา วันเปิดเรียนวันแรกของโรงเรียนอนุบาลลิงกัง ซึ่งอยู่ใกล้ๆบ้านของเรา ตอนนั้นเราจำได้เลย
เราอายุได้ 2 ขวบกว่าๆพอดี แม่เลยจับเราเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลลิงกังเรียนที่นั่นตั้งแต่ อนุบาล 1 ถึง ป.3 เรามีพี่ด้วยล่ะหุหุ ชื่อ เพทาย
"แง้~ง............T^T" พี่เราเอง(ตอนเด็กๆๆ)มันตกเตียง(อีกแล้ว) ดูมันจะสร้างสถิติใหม่ที่ชั้นทำไว้ล่ะมั้งเนี๊ยะ โฮ๊ะๆๆ~ๆ
วันสุดท้ายของการเรียนชั้น ป.3 ของเรา เรามาลาเพื่อนๆๆๆ และเพื่อนสนิทที่สุด ชื่อเปิ้ล"เปิ้ลเราจะไปเรียนต่อต่างประเทศน่ะ" บอกอย่างเศร้าๆ
"ก้อไปดิ...ห๊า~าาา ไปเรียนต่างประเทศ" ตกจัยมาก~กกก (ความรู้สึกช้ามากเรยไอเปิ้ล:โกะ)
"อืมๆ"
"แล้วจาไปกี่ปีอ่ะแพร" อยากไปวะ หึหึ
"เรียนจนจบ ม.3 อ่ะ"
"1 2 3 ... ห๊า~าาาาาาาาาาาา 6 ปีเลยเหรอ"
"อืม เราคงต้องไปล่ะนะทุกคน ไปล่ะนะเปิ้ล"
"อืม....เด๋วๆๆๆ"
"มีอะไรเหรอเปิ้ล"
"มีทางไหนที่จะพอจะติดต่อกับแพรได้บ้างไหม"
"โทรศัพท์ที่นั่นก้อไม่รู้เบอร์ของน้า อะรัยดีอ่า" บ่นพึมพำ
"อ๋อ แพรมีเมลล์ไหมเราเล่น MSN อ่ะ" (เพิ่งนึกออกเหรอ:แพร)
"มีๆๆ เมลล์ lll*~123456~*lll@hotmail.com อ่ะ"
"ขอบจัยนะ"
"อืมๆ"
"ไปล่ะ บะบาย~ยยยยย"
"บ๊าบบาย~ยยยยย อย่าลืมออนนะ"
ต่อที่เราจบ ป.3 ที่อนุบาลลิงกัง อายุประมาณ 7 ขวบ พี่เพ จบ ป.6 อายุ 10 ขวบแม่เราก้อส่งเรา 2 คนพี่น้อง ไปเรียนต่อที่
'สะหะรัฐอาเมริคา' หุหุ (Eรวย:โกะ)(มันแน่อยู่แล้วย่ะ:แพร)
"เราไม่ไปไม่ได้เหรอแม่ ไม่อยากไปอ่ะ" กลัวหนาว (ไอบ้า:พระมารดา)
"ไปน่ะดีแล้ว จะได้เก่งภาษาอังกฤษด้วย...เรา 2 คนน่ะ ขึ้นไปอาบน้ามแต่งตัวได้แล้วนะ เด๋วเย็นนี้แกจะไปกันแล้ว"
"ก้อได้"
"ค่าาาา~า/คับบบบ~บ"
แพรและเพขึ้นไปอานน้ามแล้วแต่งตัว(เพเท่มาก:โกะ) แล้วเก็บข้าวเก็บของ(เหมือนไปอยู่ที่นั่นถาวร:มารดามัน)แล้วขึ้นรถไปที่
สนามบินหนองงูเห่า (สนามบินสุวรรณภูมิ ไม่ใช่เหรอเจ๊ - - :เพ)(สุดหล่อ~อ อ้าก~ก...:โกะ)
"ทำไมของๆแก 2 คน มันหนักอย่างงี้ล่ะ หรือระเบิด" (คิดได้งัยเนี๊ยะแม่:แพร)
"ไม่ใช่แม่...จะจากกันแล้วยังจะตลกอีก"
"..............." เงียบ
"แม่...ก่อนไปผมอยากรู้อะรัยอย่างนึงขอถามแม่ได้ไหม" ถามรัยดีหว่า (?_?)
"อะรัยล่ะ..." ถามมาสิฟะ
"ทำไมแม่ต้องให้ผมอยู่อนุบาลลิงกังด้วยล่ะ ไม่กลัวผมซนเหมือนลิงเหรอ" (รู้ไปทำไมฟะเพ:โกะ)(ไม่รุเหมือนกันวะ:เพ)(0..0)
"ชั้นน่ะให้เข้าตามนิสัยตัวแกเองย่ะ แกน่ะซนเหมือนลิง เรยให้เข้าโรงเรียนนี้ แกตอนเด็กๆน่ะทำอะรัยไว้บ้างจำไม่ได้เหรอ"
"ทำอะรัยเหรอแม่" (ยังมีหน้ามาถามอีก:แม่ไอเพ)
"ก้อแกน่ะทำ แก้วแตก 5 ใบ จาน 6 ใบ แจกัน 2 ใบ ถ้วย กาลามัง โอ่งอีก..." (ขนาดนั้นเรยเหรอแม่:แพร)
"ง่ะ แม่ ผมเนี๊ยะนะ ทำโอ่งแตก (o_O) (O_o)" (ไม่อยากจะเชื่อ คนเขียนเวอร์แระ:เพ)(อะไรๆๆ เดี๋วยลดค่าตัวเรย:โกะ)
"............" (ไม่มีเสียงตอบรับ)
ตรุง ตรุ่ง ตรุง ตรุ๊ง~ง 'ประกาศ ท่านผู้โดยสารที่จะไป วอซิงตันดี-ดี กรุณาขึ้นเครื่องบินได้แล้วค่ะ'
"แม่เพกับไอแพรต้องไปแล้วนะ"
"อืม ไปกันดีดีล่ะ ไปถึงแล้วน้าของแกจะมารับแกเอง" ไปหากันเอาเองนะ (- -":แพร+เพ)
"ค่ะแม่ แม่อยู่ที่นี่ก้อรักษาสุขภาพด้วยนะ แล้วไปถึงนู๋จะโทรมาหานะค่ะ" อิอิ ไปแร๊ดด~ส์
"อืม~ม" น้ามตาไหล TT^TT
"บ๊าย บาย ค่ะ/คับ แม่"
"บ๊าย บาย อย่าลืมโทรมานะ"
บนเครื่องบิน AL-412 (มั่วแระมีที่ไหนกัน AL-412:เพ) ..........ฟิ้ววว~ว..........
"พี่เพเราต้องอยู่บนนี้อีกกี่ชั่วโมงเหรอ" ถามไมฟะ ถามแล้วแกเรียนเก่งขึ้นเหรอ (อยากถามอ่ะมีรัยป่ะเจ๊:แพร)
"แม่บอกว่านั่งเครื่องบินประมาณ 12 ชั่วโมงอ่ะ ทำไมเหรอ"
"ป่าว งั้นก้อหลับได้หลายตื่นเรยสิพี่"
"อืม~ม งั้นมั้ง"
4-5 ชั่วโมงต่อมา~าาาาาาาาา
"คิดถึงแม่เน๊อะ พี่เพ" TT^TT
"บ้าป่าวไอแพร เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี้เอง จากกันไม่ถึงวัน เราไปตั้ง 6 ปีนะ" (o_o )( o_o) หันไปเพื่อมาสำรวจ
"ไอแพรๆๆ นั่นมัน ดาราป่ะดาราที่แกชอบอ่ะ" (กุให้เมิงเห็นตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อยู่บนเครื่องแล้วล่ะ อภัยให้คนหล่อ:โกะ)
"ห้าว~ว *O*...ไหนๆๆ กรี๊ดดดดด...พี่ฟรี กรี๊ดดดดด..."
"คุนคร่ะ กรุณาเงียบด้วยค่ะ" แอร์โฮสสเตด บอกแพร"เอ่อ~อ ขอโทดค่ะ (_ _ )( _ _)" (อายเป็นด้วยเหรออย่างแกง่ะ:โกะ)(คนนะเฟ้ย~ยยย:แพร)
"ก่อนลงเครื่องนะ ชั้นต้องขอลายเซ็นของพี่ฟรีให้ได้เรย...คอยดู" (คอยดูๆๆๆๆนะเฟ้ย)
"แล้วแต่พี่สิ" เสยผม... สาวว~ว ๆๆ บนเครื่องกรี๊ดดด~ด (ฉายแววตั้งแต่เด็กเรยอ่านะ:โกะ)
แล้วทั้ง 2 คนก้อหลับไป 8 ชั่วโองเต็มๆ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก้อเพราะมีแอร์โฮสสะเตร๊ดมาปลุก
"คุนค่ะๆๆ ถึงแล้วค่ะ ลงได้แล้วนะคร่ะ" แอร์โฮสสเตดมาปลุกเรา 2 คน
"อ๋อ ขอบคุนค่ะ ห้าวว~ว *O* (o_o ) ( o_o)" ชั้นหันดูรอบๆตัว
"พี่ฟรี พี่ฟรีๆๆๆๆ ของช้านนนนน~น ไปไหนแล้ว TT^TT อดขอลายเซ็นTT^TT" เซ็งงงงงงงง~ง แสดดดดด~ด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ CoN Ti นิว
สวีดัด~สวัดดดดดีค่า เรื่องแรกฝากด้วยนะคร่ะะะะะ~ะ
แล้วเจอกันตอนหน้าคร่าาาาาาาาา~า
บับบาย~ย
"ฮึก...?!? แง้~ง TT^TT" เรา ตอนเด็กๆๆน่ะค่ะ เราตกเตียงประจำนับครั้งไม่ถ้วนเลยค่ะไปลง 'กินเน๊ดบุ๊ก' ได้เลยล่ะ
"โอ๋~อ ลูกเป็นไงบ้าง โตมาเรียนเก่งๆนะลูก" (ตกเตียงเกี่ยวอะไรกับเรียนเก่งฟะแม่:แพร)( - -":มารดามัน)
2 ปีต่อมา วันนี้วันที่ 16 พฤษภา วันเปิดเรียนวันแรกของโรงเรียนอนุบาลลิงกัง ซึ่งอยู่ใกล้ๆบ้านของเรา ตอนนั้นเราจำได้เลย
เราอายุได้ 2 ขวบกว่าๆพอดี แม่เลยจับเราเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลลิงกังเรียนที่นั่นตั้งแต่ อนุบาล 1 ถึง ป.3 เรามีพี่ด้วยล่ะหุหุ ชื่อ เพทาย
"แง้~ง............T^T" พี่เราเอง(ตอนเด็กๆๆ)มันตกเตียง(อีกแล้ว) ดูมันจะสร้างสถิติใหม่ที่ชั้นทำไว้ล่ะมั้งเนี๊ยะ โฮ๊ะๆๆ~ๆ
วันสุดท้ายของการเรียนชั้น ป.3 ของเรา เรามาลาเพื่อนๆๆๆ และเพื่อนสนิทที่สุด ชื่อเปิ้ล"เปิ้ลเราจะไปเรียนต่อต่างประเทศน่ะ" บอกอย่างเศร้าๆ
"ก้อไปดิ...ห๊า~าาา ไปเรียนต่างประเทศ" ตกจัยมาก~กกก (ความรู้สึกช้ามากเรยไอเปิ้ล:โกะ)
"อืมๆ"
"แล้วจาไปกี่ปีอ่ะแพร" อยากไปวะ หึหึ
"เรียนจนจบ ม.3 อ่ะ"
"1 2 3 ... ห๊า~าาาาาาาาาาาา 6 ปีเลยเหรอ"
"อืม เราคงต้องไปล่ะนะทุกคน ไปล่ะนะเปิ้ล"
"อืม....เด๋วๆๆๆ"
"มีอะไรเหรอเปิ้ล"
"มีทางไหนที่จะพอจะติดต่อกับแพรได้บ้างไหม"
"โทรศัพท์ที่นั่นก้อไม่รู้เบอร์ของน้า อะรัยดีอ่า" บ่นพึมพำ
"อ๋อ แพรมีเมลล์ไหมเราเล่น MSN อ่ะ" (เพิ่งนึกออกเหรอ:แพร)
"มีๆๆ เมลล์ lll*~123456~*lll@hotmail.com อ่ะ"
"ขอบจัยนะ"
"อืมๆ"
"ไปล่ะ บะบาย~ยยยยย"
"บ๊าบบาย~ยยยยย อย่าลืมออนนะ"
ต่อที่เราจบ ป.3 ที่อนุบาลลิงกัง อายุประมาณ 7 ขวบ พี่เพ จบ ป.6 อายุ 10 ขวบแม่เราก้อส่งเรา 2 คนพี่น้อง ไปเรียนต่อที่
'สะหะรัฐอาเมริคา' หุหุ (Eรวย:โกะ)(มันแน่อยู่แล้วย่ะ:แพร)
"เราไม่ไปไม่ได้เหรอแม่ ไม่อยากไปอ่ะ" กลัวหนาว (ไอบ้า:พระมารดา)
"ไปน่ะดีแล้ว จะได้เก่งภาษาอังกฤษด้วย...เรา 2 คนน่ะ ขึ้นไปอาบน้ามแต่งตัวได้แล้วนะ เด๋วเย็นนี้แกจะไปกันแล้ว"
"ก้อได้"
"ค่าาาา~า/คับบบบ~บ"
แพรและเพขึ้นไปอานน้ามแล้วแต่งตัว(เพเท่มาก:โกะ) แล้วเก็บข้าวเก็บของ(เหมือนไปอยู่ที่นั่นถาวร:มารดามัน)แล้วขึ้นรถไปที่
สนามบินหนองงูเห่า (สนามบินสุวรรณภูมิ ไม่ใช่เหรอเจ๊ - - :เพ)(สุดหล่อ~อ อ้าก~ก...:โกะ)
"ทำไมของๆแก 2 คน มันหนักอย่างงี้ล่ะ หรือระเบิด" (คิดได้งัยเนี๊ยะแม่:แพร)
"ไม่ใช่แม่...จะจากกันแล้วยังจะตลกอีก"
"..............." เงียบ
"แม่...ก่อนไปผมอยากรู้อะรัยอย่างนึงขอถามแม่ได้ไหม" ถามรัยดีหว่า (?_?)
"อะรัยล่ะ..." ถามมาสิฟะ
"ทำไมแม่ต้องให้ผมอยู่อนุบาลลิงกังด้วยล่ะ ไม่กลัวผมซนเหมือนลิงเหรอ" (รู้ไปทำไมฟะเพ:โกะ)(ไม่รุเหมือนกันวะ:เพ)(0..0)
"ชั้นน่ะให้เข้าตามนิสัยตัวแกเองย่ะ แกน่ะซนเหมือนลิง เรยให้เข้าโรงเรียนนี้ แกตอนเด็กๆน่ะทำอะรัยไว้บ้างจำไม่ได้เหรอ"
"ทำอะรัยเหรอแม่" (ยังมีหน้ามาถามอีก:แม่ไอเพ)
"ก้อแกน่ะทำ แก้วแตก 5 ใบ จาน 6 ใบ แจกัน 2 ใบ ถ้วย กาลามัง โอ่งอีก..." (ขนาดนั้นเรยเหรอแม่:แพร)
"ง่ะ แม่ ผมเนี๊ยะนะ ทำโอ่งแตก (o_O) (O_o)" (ไม่อยากจะเชื่อ คนเขียนเวอร์แระ:เพ)(อะไรๆๆ เดี๋วยลดค่าตัวเรย:โกะ)
"............" (ไม่มีเสียงตอบรับ)
ตรุง ตรุ่ง ตรุง ตรุ๊ง~ง 'ประกาศ ท่านผู้โดยสารที่จะไป วอซิงตันดี-ดี กรุณาขึ้นเครื่องบินได้แล้วค่ะ'
"แม่เพกับไอแพรต้องไปแล้วนะ"
"อืม ไปกันดีดีล่ะ ไปถึงแล้วน้าของแกจะมารับแกเอง" ไปหากันเอาเองนะ (- -":แพร+เพ)
"ค่ะแม่ แม่อยู่ที่นี่ก้อรักษาสุขภาพด้วยนะ แล้วไปถึงนู๋จะโทรมาหานะค่ะ" อิอิ ไปแร๊ดด~ส์
"อืม~ม" น้ามตาไหล TT^TT
"บ๊าย บาย ค่ะ/คับ แม่"
"บ๊าย บาย อย่าลืมโทรมานะ"
บนเครื่องบิน AL-412 (มั่วแระมีที่ไหนกัน AL-412:เพ) ..........ฟิ้ววว~ว..........
"พี่เพเราต้องอยู่บนนี้อีกกี่ชั่วโมงเหรอ" ถามไมฟะ ถามแล้วแกเรียนเก่งขึ้นเหรอ (อยากถามอ่ะมีรัยป่ะเจ๊:แพร)
"แม่บอกว่านั่งเครื่องบินประมาณ 12 ชั่วโมงอ่ะ ทำไมเหรอ"
"ป่าว งั้นก้อหลับได้หลายตื่นเรยสิพี่"
"อืม~ม งั้นมั้ง"
4-5 ชั่วโมงต่อมา~าาาาาาาาา
"คิดถึงแม่เน๊อะ พี่เพ" TT^TT
"บ้าป่าวไอแพร เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี้เอง จากกันไม่ถึงวัน เราไปตั้ง 6 ปีนะ" (o_o )( o_o) หันไปเพื่อมาสำรวจ
"ไอแพรๆๆ นั่นมัน ดาราป่ะดาราที่แกชอบอ่ะ" (กุให้เมิงเห็นตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อยู่บนเครื่องแล้วล่ะ อภัยให้คนหล่อ:โกะ)
"ห้าว~ว *O*...ไหนๆๆ กรี๊ดดดดด...พี่ฟรี กรี๊ดดดดด..."
"คุนคร่ะ กรุณาเงียบด้วยค่ะ" แอร์โฮสสเตด บอกแพร"เอ่อ~อ ขอโทดค่ะ (_ _ )( _ _)" (อายเป็นด้วยเหรออย่างแกง่ะ:โกะ)(คนนะเฟ้ย~ยยย:แพร)
"ก่อนลงเครื่องนะ ชั้นต้องขอลายเซ็นของพี่ฟรีให้ได้เรย...คอยดู" (คอยดูๆๆๆๆนะเฟ้ย)
"แล้วแต่พี่สิ" เสยผม... สาวว~ว ๆๆ บนเครื่องกรี๊ดดด~ด (ฉายแววตั้งแต่เด็กเรยอ่านะ:โกะ)
แล้วทั้ง 2 คนก้อหลับไป 8 ชั่วโองเต็มๆ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก้อเพราะมีแอร์โฮสสะเตร๊ดมาปลุก
"คุนค่ะๆๆ ถึงแล้วค่ะ ลงได้แล้วนะคร่ะ" แอร์โฮสสเตดมาปลุกเรา 2 คน
"อ๋อ ขอบคุนค่ะ ห้าวว~ว *O* (o_o ) ( o_o)" ชั้นหันดูรอบๆตัว
"พี่ฟรี พี่ฟรีๆๆๆๆ ของช้านนนนน~น ไปไหนแล้ว TT^TT อดขอลายเซ็นTT^TT" เซ็งงงงงงงง~ง แสดดดดด~ด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ CoN Ti นิว
สวีดัด~สวัดดดดดีค่า เรื่องแรกฝากด้วยนะคร่ะะะะะ~ะ
แล้วเจอกันตอนหน้าคร่าาาาาาาาา~า
บับบาย~ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น