หว่ออ้ายหนี่ คำนี้ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 - - - นายตี๋ ++ ชิงถิง

            เลือดซูบฉีดขึ้นบนใบหน้าฉันอย่างรวดเร็ว อ๊ากกก นี่ฉันพูดเล่นๆมันเป็นคำตอบจริงๆเหรอ ปากหนอปากไม่น่าวอนหาเรื่องเล้ยยย

            "เป็นอะไรบิดไปบิดมาอยู่นั่นแหละ"

            "..."

            "อ๋อเข้าใจละ ฉันแค่ฝึกบอกรักเท่านั้นเอง ไม่ได้บอกกับเธอหรอก" เหอๆ ฉันไม่น่ารีบเข้าข้างตัวเองไปก่อนเลย แต่ก็อย่างว่านะ แค่เจอกันแป็บเดียวจะตกหลุมรักเลยเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันมันก็โง่จริงๆ

            "แล้วนายมาฝึกอะไรกับฉันเล่า"

            "ก็เธอหน้าเหมือนคนที่ฉันจะบอกประโยคนี้ด้วยนี่หน่า อยากรู้มั้ยคนคนนั้นเป็นใคร"

            ฉันพยักหน้า "หมาที่บ้านฉันน่ะ ฮ่าๆๆ"

            ฉันเบนหน้ามาแล้วพูดกับตัวเอง"คนบ้าอะไรบอกรักหมา"

            "แล้วนายยังด่าฉันอีกว่า เชี่ยเชี่ยนี่ ฉันอุตส่าห์ช่วยนายนะ..."

            เขายิ้มขำๆออกไปแนวหัวเราะเลยก็ว่าได้ "ฉันบอกเธอว่า เซี่ยเซี่ยหนี่ แปลว่าขอบคุณ" เขาค่อยๆขยับปากพูดช้าๆชัดๆ

            "เค้าจะไม่ออกเสียง ซอ.โซ่ ชัดถ้อยชัดคำแบบคนไทยหรอก มันจะมี ชอ.ช้าง ออกเสียงมาหน่อยๆ"

           ชึ้กลงตรงกลางใจ หูฉันมันเพี้ยนขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย เซี่ย<>เชี่ย หน้าแตกเป็นรอบที่สอง

            "อึ้งอ่ะดิ ก็เธอบอกว่าให้ขอบคุณฉันก็ขอบคุณแล้ว อย่ามาด่าฉันนะ"

            "เชอะ ห้องว่างแล้ว รีบเข้าไปเหอะ" ฉันรีบตัดบทเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะยกธงขาวแพ้แล้ว

            พอเดินเข้าไปคุณครูฝ่ายปกครองมองฉันแบบว่า 'พานายนี่มาได้ยังไง' เหอะๆ ความสามารถอ่ะค่ะครู เราสองคนยกมือไหว้แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามครูฝ่ายปกครอง แล้วนายตี๋ก็เริ่มงัดสารพัดคำพูดต่างๆนานาเพื่อช่วยฉัน

            "ผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยผมไว้ครับคุณครู อย่าหักคะแนนเธอนะครับ ผมขอร้อง"

            "เธอหนีออกจากโรงเรียนมาเพื่อที่จะมาพูดให้ยัยนี้เนี้ยนะ" นายตี๋เอามือมาสะกิดมือฉันเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องกลัว แน่นอนว่าครูไม่เห็นหรอก

            "ครับ เธอไม่ได้เป็นคนผิด คุณครูอย่าหักคะแนนเธอนะครับ" ครูมองหน้าฉันกับนายตี๋สลับกันไปมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

            "ไม่หักก็ได้ แต่เธอหนีออกจากโรงเรียนประจำมาแบบนี้คงโดนครูคาดโทษไว้ไม่ใช่น้อยแน่ๆ"

            "เรื่องนี้ผมรู้ดี แต่ผมต้องปกป้องคนที่ช่วยผมก่อน เพราะเธอเป็นคนดีอย่าหักคะแนนเธอนะครับครู"

            ฉันอยากจะปรบมือดังๆให้นายจริงๆเลย ฉันจะลบความคิดที่ว่านายเป็นคนไม่มีน้ำใจออกไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่เดี๋ยวก่อน นายทำให้ฉันนั่งซึมอยู่หลายวันเลย ไม่ได้ๆนายก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นแหละ ชิ ครูหันมาบอกฉันแล้วก็นายตี๋ตามลำดับ

            "อืม ฉันจะไม่หักคะแนนเธอ แต่เธอ ไปตกลงกับครูของเธอเองนะเรื่องที่หนีออกจากโรงเรียน"

            "ครับ ขอบคุณมากครับ"

            "ขอบคุณค่ะ" ฉันยกมือไหว้ครูตามมารยาทแล้วก็เดินออกไป

            ฉันสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดพร้อมกับยิ้มร่า

            "ฮ้าย...ฉันขอบในนายมากนะ ดีใจสุดๆไปเลย คืนนี้ฉันต้องนอนฝันดีแน่" ฉันทำท่าเพ้อฝันทำอย่างกับตัวเองกำลังประกวดนางสาวลาวอยู่ เอิ๊ก

            "ถ้าจะให้ฝันดีมากๆต้องฝันถึงฉัน รับรอบเธอจะเหมือนอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์"

            "ขี้โม้ ให้ฉันเลี้ยงน้ำนายซักแก้วเพื่อเป็นการตอบแทนได้เปล่า"

            "เอ่อ...ซื้อแถวๆทางไปโรงเรียนฉันนะ เจอร้านไหนก็ซื้อเลย"

            "ได้ๆ งั้นเราไปกันเลย ฉันจะได้ถือโอกาสไปเยี่ยมโรงเรียนนายอีกซักรอบ เพราะคราวที่แล้วยังดูไม่ทั่วโรงเรียนเลย ฮ่าๆ" เราสองคนหัวเราะชอบใจกันยกใหญ่ น่าสงสารนายตี๋จังเลย เจ็บขาเจียนตายแล้วยังจะต้องเดินทางไกลๆอีก โรงเรียนของฉันกับนายตี๋ห่างกันประมาณสามกิโลเมตร

            "ว่าแต่ว่าเธอชื่ออะไร"

            "แมลงปอ" ฉันตอบเสียงห้วนๆเพราะกำลังง่วนอยู่กับการช้อนไข่มุกขึ้นมากิน

            "แล้วนายล่ะ ชื่อหลงใช่มะ"

            "ใช่ แล้วเธอก็หยุดเรียกฉันว่านายตี๋ได้แล้ว"

            "อันนี้ฉันก็รับปากไม่ได้ว่าจะเรียกหรือไม่เรียก แล้วแต่ปาดมันจะพาให้เรียกอ่ะนะ" หลงทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วพูดกับฉัน

 "แมลงปอในภาษาจีนเค้าเรียกว่าชิงถิง ฮะๆ ชื่อชิงถิงก็น่ารักดีนะเธอว่ามั้ย" ฉันหันขวับไปมองเขา ทำไมนายต้องมาเปลี่ยนชื่อฉันด้วยเล่า แมลงปอก็ออกจะเพราะพริ้ง

            "ถ้านายเรียกฉันว่าชิงถิงฉันก็จะเรียกนายว่านายตี๋"

            "เอาอย่างนั้นก็ได้ ถึงแม้ว่าชื่อชิงถิงมันจะแปลกๆก็เถอะ แต่มันก็ตรงตัวดี"

            เขาพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ถึงว่ามันจะแปลกๆแต่มันก็ตรงตัวดี พูดมาได้พ่อคู้ณ...

            แหม๋ ชื่อนายตี๋ก็เพราะใช่ย่อยเลย ไม่จำเป็นต้องเปิดหนังสือตั้งชื่อลูก นายก็มีชื่อที่ไพเราะจากฉันนะ ระหว่างทางนายตี๋ก็ดื่มชาไข่มุกที่ฉันซื้อให้อย่างมีความสุข ดูจากหน้าตาอ่านะ ยิ้มไม่ยุบเชียว และแล้วเราก็มาถึงที่โรงเรียนหลง

            "ขอบใจมากนะ ขออย่าให้นายถูกจับได้แล้วกัน โชคดี"

            "เธอรู้อะไรมั้ย โรงเรียนฉันปิดเทอมแล้วครูที่ไหนจะมาหักคะแนนกัน ฮ่าๆๆ ฉันยังขำครูของเธอไม่หายเลย" 

            "แต่เค้าก็ยังไม่ได้แจกสมุดพกไม่ใช่เหรอ ไม่แน่ครูนายอาจจะหักคะแนนนายเหลือศูนย์แล้วก็ได้รีบๆเข้าไปเหอะ ชิ้วๆ" ฉันทำท่าโบกไม้โบกมือไล่แล้วพูด

            "ฉันอยากอยู่คุยกับเธอตายแหละ" เขาแยกเขี้ยวทีหนึ่งแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน ฉันก็เชิดหน้าออกมาแล้วเดินหนีไป แต่อยู่ๆเราก็หันหน้ากลับหลังพร้อมๆกัน สายตาสองคู่ปะทะกันเข้าอย่างจัง ฉันกำลังจะหันหน้ากลับ แต่เขาพูดขึ้นก่อนทำให้ฉันชะงัก

            "กลับบ้านดีๆนะ" เขาตะโกนเสียงดังลั่น

            "นายก็เดินขึ้นหอดีๆนะ" ฉันตะโกนกลับ

            ว่าแล้วก็โบกรถสองแถวกลับบ้านทันที ที่เชียงใหม่นี้มีรถสองแถวคันสีแดงๆเยอะมาก แล้วฉันก็ชอบนั่งรถคันสีแสงนี้ด้วย ไม่อยากรบกวนให้พ่อแม่มาส่ง เพราะพ่อแม่ฉันก็ไม่ค่อยมีเวลามากเท่าไร พึ่งตัวเองดีที่สุด
___________________________

++Bravo++ มาละจ้า

แง้ อัพเร็วก็ไม่มีใครเม้นเลย ปลง เริ่มปลงแล้วแหละ

ยังไงเราก็จะเอามาลงเรื่อยๆนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้ด้วย ขอบคุณมากๆเลยค่า

บายจ้า...