คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 - - - ประโยคบอกรัก
หัวใจของฉันหล่นไปอยู่ที่ฝาเท้าโดยอัตโนมัติ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมามีหวังเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เห้ยยย...ฉันจะต้องเรียนซ้ำชั้นหรือนี่
"ผมเองครับ" มีอัศวินม้าขาวเดินเข้ามาแล้วบอกครูคนนั้น...ครูไม่ได้เห็นยัยวุ้นหรอกเหรอ รอดตัวแล้ววุ้ยยย
"เข้าไปในงานเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นครูจะแจ้งคุณครูปกครองนะ" วุ้นเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วก็รีบเด้งตัวกลับหลังมาทันที
"เกือบแล้วมั้ยละ รีบๆออกจากที่นี่กันเถอะไม่งั้นหัวใจฉันได้วายตายก่อนแน่"
เราค่อยๆย่องเดินออกจาโรงเรียนนี้ทีละก้าว สองก้าว สามก้าว... ลุงยามที่หลับอยู่ดันลืมตาตื่นขึ้นมาพอดีกับจังหวะที่เราจะเดินผ่าน
"ไอ้หนู จะหนีเที่ยวเร๊อะ ว่าไงเดี๋ยวก็ได้โดนดีหรอก!!"
"ชู่ว!! ลุงฟังให้ดีนะ มังกร" ฉันพูดคำว่ามังกรให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้วุ้นได้ยิน
"รหัสนี้หนูไปรู้มาจากไหน อย่าบอกนะว่าหนูเป็นแฟนกับเจ้าของหรัส ฮั่นแน่ๆ" โอ้ยย ตาลุงนี่ก็ ฉันอยากจะกระโดดงับหัวจริงๆเลยคิดมาได้ยังไง
"ให้ออกได้แล้วใช่มั้ย เจ้าของรหัสบอกว่าจะมาจัดการเรื่องทั้งหมดทีหลัง ให้หนูออกไปก่อน" ตาลุงยามพยักหน้าหงึกหงัก แล้วปล่อยฉันกับวุ้นออกไปแต่โดยดี
พอออกมาได้เราก็บอกลากันแล้วกลับบ้านของตัวเอง นายตี๋บอกว่าจะไม่ไปเป็นพยานให้ฉัน แล้วถ้าฉันโดนหักคะแนนจะว่าไงล่ะ แค่คำพูดของเขาไม่กี่ประโยคก็อาจจะทำให้ฉันไม่โดนหักคะแนนก็ได้ แต่นี่เขาไม่ยอมช่วยฉันเลย แล้วทีฉันล่ะอุตส่าห์เอามืออันสวยงามของฉันไปจับมืออันสวยงามกว่าของเขาเพื่อไม่ให้เหยียบอุนจิหมา มันก็เรียกว่าน้ำใจนะ แล้วนายล่ะมีน้ำใจที่จะช่วยฉันบ้างมั้ยยย
เสียงห้าวๆที่ฉันคุ้นเคยดีพูดขึ้นขณะที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน "เธอมาช้าไปห้านาทีนะ"
"พี่ฮูกก็ ห้านาทีเองขอซักครั้งนะ"
"ไม่ได้ เวลาเป็นสิ่งมีค่านะรู้คุณค่าของมันมั้งซิ"
"..." อาการซึมเศร้าปนผิดหวังมันส่งผลให้ฉันไม่อยากจะเถียงพี่เลย
"เถียงพี่ซิ เป็นอะไรไป" พี่ฮูกรีบจัดแจงเช็คอาการไม่สบายของฉันด้วยการเอามือมาแตะที่หน้าผากแล้วพลิกมือไปมา
"ฉันขี้เกียจเถียงไม่ได้เหรอ ไปล่ะหลับฝันดีนะ"
"อะไรของมันวะ" พี่ฮูกเกาหัวตัวเองแกรกๆอย่างไม่เข้าใจ
ระหว่างอยู่ที่โรงเรียนฉันพยายามจดบันทึกในสิ่งที่ครูบอกว่าจะออกสอบอย่างขันแข็ง แล้วก็ตั้งใจนั่งอ่านหนังสืออย่างเต็มที่ เพราะยังไงๆฉันก็โดนหักคะแนนจิตพิสัยทุกวิชาอยู่แล้ว การทำคะแนนสอบให้มากที่สุดก็อาจจะช่วยได้บ้าง อย่างน้อยๆฉันก็เตรียมใจยอมรับโชคชะตาและความผิดที่ฉันไม่ได้ก่อได้แล้วล่ะ
แต่อยู่ๆก็มีคนมาฉุดแขนฉันไว้ขณะที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน "ฉันมาเป็นพยานให้เธอน่ะ" เป็นนายตี๋นี่เอง
"จริงอ่ะ ถ้างั้นรีบเข้าไปหาครูของฉันเลยเร็ว!!" ด้วยความดีใจมากถึงมากที่สุดทำให้ฉันวิ่งนำนายตี๋ไป แต่ฉันลืมไปว่าเขาเจ็บเท้าอยู่หนิ จึงวิ่งกลับไปหาเขาที่เดิม
"แหะๆ ขอโทษทีพอดีมันดีใจเกินไปหน่อย" ฉันยิ้มแห้งๆให้ ส่วนเขาก็เลิกคิ้วกลับ เท้าข้างที่โดนกล่องใบเล็กตกใส่ถูกผ้าพันแผลพันไว้บางๆพอที่จะใส่รองเท้าเตะได้ เขาเดินกระโผลกกะเผลกเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับฉัน
พอไปถึงที่หน้าห้องปกครองก็พบว่าครูกำลังสอบสวนนักเรียนที่หนีเรียนเมื่อตอนเช้าอยู่ เราเลยต้องนั่งรอก่อน ระหว่างนั้นฉันก็ถามเรื่องต่างๆจากนายตี๋
"มังกรคืออะไรเหรอ ที่นายให้ฉันไปบอกลุงยาม"
เขากระแอมสองสามทีแล้วยืดอกตอบ "มันเป็นชื่อของฉันเอง เพราะเปล่า"
"นายชื่อมังกรเหรอ ฉันว่ามันแปลกมากกว่านะ"
"ไม่ใช่ ฉันชื่อหลง ในภาษาจีนหลงแปลว่ามังกรอ่ะ" แล้วฉันก็ซักไซร้ไล่เรียงถามต่อไปอีกจนได้ประวัติครอบครัวเขามา นายนี่ท่าจะบ้า เรื่องส่วนตัวยังมาบอกกับคนที่ไม่รู้จักอีก
"พ่อฉันเป็นคนจีน ส่วนแม่ฉันเป็นคนไทย ฉันเลยมาเรียนโรงเรียนอินเตอร์นี่ไง แต่ความจริงฉันอยากเรียนที่โรงเรียนเธอมากกว่า เพราะสาวๆน่ารักดี ฮ่าๆ"
เขาหัวเราะชอบใจ แล้วเสียงหัวเราะก็หยุดลงเมื่อเจอคำถามใหม่
"หนี่ซื่อหว่อเตอะชูเลี่ยนคืออะไร"
"เธอฟังออกด้วยเหรอ แถมไม่พอยังจำได้อีก เห้อ"
"มันเป็นภาษาจีน ไม่ต้องรู้หรอก"
ฉันทำแก้มป่องแล้วขมวดคิ้ว "มันเป็นประโยคบอกรักใช่ม้า ฮ่าๆนายถึงไม่กล้าแปลให้ฉันฟัง"
ฉันไล่จี้เขาจนเข้าตาจนซะแล้ว แต่คำตอบของเขากลับทำให้ฉันอึ้งมากกว่าเป็นสิบๆเท่า
"มันก็เป็นอะไรเทือกๆนั้นแหละ"
_____________________________
++Bravo++ มาละจ้า
แง้ เม้นกันหน่อยน้า พลีสสๆๆๆ
เห้อ เรื่องนี้อาจจะไม่ค่อยหนุกเลยไม่ค่อยมีเม้นเลย ฮือๆ...
ส่วนเรื่องนู้นก็ขอบอกอีกว่าสมองตันมากเลย แต่งเรื่องนู้นไม่ออก จารอดป่าวหว่า
แต่คิดวาเรื่องนี้คงรอด อิอิ เม้นด้วยนะคะ
บายจ้า...
ความคิดเห็น