หว่ออ้ายหนี่ คำนี้ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 - - - ใคร ใคร ใคร !!!

            "แมลงปอ นี่แต่งตัวจะไปไหน" เสียงพี่ชายพูดดัก ตายแล้วพี่ฮูกอ่ะฉันไม่มีเวลามาให้พี่บ่นนะ

            "เดี๋ยวทุ่มกว่าๆฉันก็กลับมาแล้ว ออกไปข้างนอกกับยัยวุ้น ไม่นานหรอกหน่า"

            "พี่ให้เวลาถึงทุ่มสิบห้า ต้องกลับมาก่อนนะ"

            "พี่ฮูกน่ารักที่สุดเลย แล้วเจอกันค่า" ฉันเดินไปหยิกแก้มพี่ฮูกแล้วยิ้มร่าเดินออกบ้าน พี่ชายของฉันชื่อว่านกฮูก แต่ฉันไม่ค่อยชอบนกเลยเรียกแต่ฮูกอย่างเดียว ฉันกับพี่ก็หยอกล้อกันเล่นแบบนี้เป็นประจำ ถือว่าเป็นการสร้างสัมพันธไมตรีที่ดีด้วย อิอิ

            เรานัดเจอกันที่หน้าโรงเรียนของนายตี๋ บรรยากาศภายในโรงเรียนนี้ถ้าดูจากข้างนอกแล้วก็เป็นแค่งานเลี้ยงธรรมดา แต่ถ้าเข้าไปข้างในคงจะไม่ธรรมดาแน่ๆ ฉันใส่หมวกเพื่ออำพรางหน้าตาแล้วก็สูดหายใจเข้าปอดยาวๆหนึ่งที

            "วุ้น ฉันพร้อมลุยแล้วนะ"

            "ฉันก็พร้อมแล้ว ดูซิตายามนั่นนั่งหลับอยู่มันก็เข้าทางเราเลย ลุย!!" ฉันไม่แปลกใจเลยที่นายตี๋หนีออกโรงเรียนมาได้ ก็ดูยามซินั่งขึ้นอืดหลับจะเป็นจะตายอยู่อย่างนี้

            โห ใหญ่โตไม่ใช่น้อยเลยโรงเรียนนี้ สงสัยเป็นปาร์ตี้ยีนส์ชัวร์ๆเลย เพราะแต่ละคนก็ใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อสีสันสดใส เด็กนักเรียนเดินกันพลุกพล่านไปหมดแล้วฉันจะหานายตี๋เจอมั้ยเนี้ย ฉันกับวุ้นพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

            และแล้วฉันก็เจอคนที่อยากพบมากที่สุดจนได้ ฉันสะกิดยัยวุ้นแล้วเราก็ค่อยๆเดินตามหลังเขาไป มีแต่สาวๆมาจุ๊กจิ๊กด้วยเต็มไปหมดแล้วอย่างงี้ฉันจะเข้าไปคุยกะเขาได้ยังไง ทำไมนายต้องหน้าตาดีด้วยนะ มันทำหน้าฉันลำบากมากมาย แต่อยู่ๆก็มีคนมีคนมาสะกิดหลังฉันไว้ก่อน

            "เธอมาช่วยครูเอาของพวกนี้ไปเก็บที่โต๊ะครูการเกศทีนะ อีกประมาณสิบห้านาทีครูจะตามขึ้นไป"

            คุณครูขาลูกศิษย์ของครูมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องมาใช้หนูด้วย แล้วห้องครูการเกศอยู่ไหนล่ะเนี้ย ซวยจริงๆเลยไอ่กล่องนี้ก็หนักชะมัด

            วุ้นเอาไหล่ดันฉันเป็นการสะกิดแล้วกระซิบว่า "งานนี้จะรอดมั้ยแก"

            "เอาเหอะน่ามันต้องรอดซิ เราเดินตรงออกไปจากบริเวณนี้ก่อนเถอะ"

            ฉันเดินตรงออกไปแถวๆตึกที่มีไฟเปิดไว้เยอะๆ เห้อ หนักจริงๆกล่องแค่นี้ทำไมมันหนักอย่างนี้ฟะ หลังจากที่เดินวนไปวนมาได้ซักพักเราก็หาตึกห้องพักครูเจอ แต่ปัญหามันอยูที่โต๊ะครูการเกศอยู่ชั้นไหน มันมีตั้ง 4 ชั้นก่อนนะ

            นายตี๋เอ้ยฉันจะจำหน้านายไว้ตลอดชีวิตเลย นายทำให้ฉันเกือบโดนหักคะแนน นายทำให้ฉันต้องเสี่ยงชีวิตเข้ามาในโรงเรียนประจำ นายทำให้ฉันต้องมาเดินหาโต๊ะครูของนายโดยแบกกล่องหนักๆนี่ไว้ด้วย แล้วนาย...นายก็

            "นาย!! ฉันอยู่ทางนี้" นั่นนายตี๋นี้หว่า กรี๊ด ดีใจสุดชีวิตเลยพ่อเจ้าแม่เจ้า ฉันรีบวิ่งไปหานายตี๋ทันที เขาหันมาทางฉันแล้วผงะเล็กน้อย

            "เธอ...เข้ามาได้ไงเธอรู้มั้ยว่าถ้าโดนจับได้แล้วจะเจออะไรบ้างห๊ะ!!"

            "ฉันจะโดนหักคะแนนเพราะนายนะ ฉันจึงต้องมานี่ไง"

            นายตี๋ส่ายหน้า แล้วพูดแกมตะโกน "เห้อ เธอมีความคิดบ้างมั้ย!! กฏโรงเรียนของฉันมันเข้มงวดมากนะ"

            "เข้มงวดแล้วไง ทีนายยังหนีออกนอกโรงเรียนได้ นายจะให้ฉันทำยังไง คะแนนไม่ได้เดินหาซื้อที่ตลาดหรือห้างได้นะ นายเป็นคนทำให้ฉันเดือดร้อนรู้ตัวบ้างมั้ยเล่า!!"

            พูดจบฉันก็จะวิ่งหนีแต่เขาก็คว้ามือฉันไว้ แต่รู้รึเปล่าว่ากล่องเจ้ากรรมนั้นมันหลุดจากมือฉันไปแล้ว

            "โอ้ย!!!" 

            กล่องใบเล็กแต่หนักมากที่ฉันเกลียดนักเกียดหนาได้ตกใส่เท้านายตี๋เข้าเต็มเปา เขาทรุดลงไปนั่งกองจับเท้าตัวเองแล้วร้องโอดโอยกับพื้น ทำไงดีเนี้ย...ตั้งสติเอาไว้ ตั้งสติไว้

            "นายถอดรองเท้าออกมาก่อน"

            "อี๋ เท้าเหม็นมากเลย...อาพูดเล่นๆๆ ไปนั่งที่ม้านั่งก่อนป่ะ" เขาแหงนหน้ามาทำหน้ามุ่ยใส่ฉันตอนที่ช่วยพยุงกันไปนั่งที่ม้านั่งแถวนามหญ้า วุ้นรีบวิ่งมาแล้วพูดอย่างรีบร้อน

            "แมลงปอมัวทำอะไรอยู่ แกอย่าลืมซิว่าเราต้องเอากล่องนั่นไปไว้ที่โต๊ะครูการเกศนะ นี่มันจะครบสิบห้านาทีแล้ว เดี๋ยวครูคนนั้นก็จะขึ้นไปที่โต๊ะครูเกศ แล้วเราจะโดนจับได้นะว้อย!!"

           "โต๊ะ...ครูเกศอยู่ที่ชั้น2" วุ้นทำหน้าเหว๋อพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก แล้วคว้าเอากล่องใบเล็กนั่นวิ่งขึ้นไปบนตึก ขอให้แกโชคดีนะไม่งั้นเราตายทั้งคู่แหง

            "เออ...คือ นายเจ็บมากมั้ย" ฉันพยายามเอานิ้วจิ้มๆที่ขาเขา ใครจะกล้าจิ้มเท้ากันเล่า

            "เจ็บซิถามโง่ๆ เดี๋ยวถ้าเพื่อนเธอลงมาให้รีบกลับไปเลยนะ เพราะงานใกล้จะเลิกแล้ว"

            "อ้าว งั้นที่ฉันมาวันนี้ก็เสียเปล่าน่ะซิ ไม่ได้นะยังไงนายก็ต้องไปเป็นพยานให้ฉันก่อนว่าฉันช่วยนายไว้ เราไม่ได้นัดเจอกัน"

            "เธอจะให้ฉันไปโรงเรียนเธอทั้งๆที่เจ็บเท้าแบบนี้เหรอ ฉันไปไม่ไหวหรอกนะเธอกลับไปเหอะ"

            นายมันเห็นแก่ตัวมากเลย ถ้าวันนั้นนายเหยียบขี้หมานะฉันจะไปยืนหัวเราะซ้ำเติมแน่ ผู้ชายอะไรไม่มีน้ำใจ เห็นแก่ตัว แล้วคะแนนฉันล่ะ ไอ้บ้าเอ้ย!!

            "งั้นนายอัดเสียงนายใส่มือถือฉันแล้วฉันจะเอาไปให้ครูเอง อ่ะ พูดเลย"

            เขาเบะปาก "ใครจะเชื่อ แค่เอาเสียงไปเนี้ยนะ ฮะๆ ไม่มีใครเชื่อเธอหรอก"

            "ฉันขอชกนายซักหมัดได้มะ ก็ใช่ซี้คะแนนฉันจะโดนหักหรือได้เพิ่มก็คงไม่เกี่ยวกับนายใช่มะ ขอบใจนะที่ทำให้ฉันรู้ว่าคนเห็นแก่ตัวอย่างนายยังมีอยู่บนโลกนี้" น้ำตาฉันมันมีท่าว่าจะไหลฉันเลยรีบมองขึ้นบนท้องฟ้าทันที

            "ทำไมไม่เข้าไปในงานห๊ะนักเรียน!!!" ตายแล้ว เสียงแก่ๆดังมาแต่ไกล

            "ให้เธอออกไปทางหน้าโรงเรียน ถ้าลุงยามไม่ให้ออกหรือว่าอะไรก็ให้บอกไปว่า 'มังกร' แต่อย่าบอกรหัสลับนี้ให้ใครรู้เป็นอันขาดนะ เข้าใจมั้ย"

            "ใครอยู่ตรงนั่นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!"

            "อืมๆ มังกร ฉันจะไม่บอกใคร" ฉันรีบเดินไปแถวๆใต้ตึกห้องพักครู นายตี๋รับหน้าครูคนนั้นไว้โดยการชวนคุย

            ยัยวุ้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เดินทะเล้อทะล้าออกมา ที่สำคัญไปกว่านั้นคือฉันคว้าตัวยัยนี่ไว้ไม่ทันซะแล้ว

            "ใครน่ะ!!!"

__________________________

++Bravo++ มาละจ้า

โอ๊ะโอ จะถูกจับได้รึป่าวน้า หุหุ อ่านแล้วเป็นยังไงมั่งคะ

รู้สึกว่าช่วงนี้จะอัพบ่อยแต่พอเปิดเทอมไม่รู้ว่าจะได้อัพบ่อยเท่านี้มั้ย

ก็แล้วแต่บุญวาสนาแล้วกันนะเคอะ

เม้นให้หน่อยน้า พลีสสสสๆๆๆ

บายจ้า...