เรียกฉันว่า "ยัยตัวแสบ" ในยุค 70 - นิยาย เรียกฉันว่า "ยัยตัวแสบ" ในยุค 70 : Dek-D.com - Writer
×

    เรียกฉันว่า "ยัยตัวแสบ" ในยุค 70

    อินอินสาวยุคปัจจุบันเข้ามาอยู่ในร่างของเยี่ยนหว่านอินปี 1976 หล่อนฆ่าตัวตายเพราะอยากติดตามสามีไปเรียนต่อในเมืองสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้ไปเรียนต่อ"สามีไม่ได้เรียนต่อก็ไม่เป็นไรภรรยาคนนี้จะเลี้ยงดูคุณเอง"

    ผู้เข้าชมรวม

    19,059

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    19,059

    ผู้เข้าชมรวม


    19.05K

    ความคิดเห็น


    171

    คนติดตาม


    1.25K
    จำนวนตอน :  40 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  22 พ.ค. 68 / 18:15 น.
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เรียกฉันว่า “ยัยตัวแสบ” ในยุค 70

     

    อินอิน หญิงสาวอายุ 22 ปี เสียชีวิตขณะขับรถกลับบ้านหลังเลิกงาน เข้ามาอยู่ในร่างของ เยี่ยนหว่านอิน หญิงสาวเยาวชนปัญญาชน ที่ถูกขับไล่ให้มาทำทุ่งนาที่ชนบท

    ปี ค.ศ. 1974 เยี่ยนหว่านอิน อายุ 17 ปี หลังจากเรียนจบมัธยมปลายที่โรงเรียนชั้นนำของปักกิ่ง เธอถูกพาตัวมายังหมู่บ้านชนบทพื้นที่ห่างไกล เพราะเป็นคนในเมือง ไม่รู้วิธีทำงานและไม่เคยลำบาก จึงทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากความยากลำบากนี้

    ปี ค.ศ. 1975 เธอหมายตาลูกชายคนรองของผู้นำหมู่บ้าน เนื่องจากว่าในหมู่บ้านนี้ ครอบครัวของผู้นำหมู่บ้านมีฐานะดีที่สุด

    หยางเซียวเหวิน อายุ 21 ปี ชายหนุ่มหน้าตาดี สูง 187 เซนติเมตร เรียกได้ว่าน่าจะตัวสูงที่สุดในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ แม่สื่อ รวมถึงหญิงสาวในหมู่บ้านต่างก็หมายปองเขา เพราะเป็นคนขยัน ทั้งยังเป็นลูกชายผู้นำหมู่บ้าน แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่คิดที่จะแต่งงานกับใคร

    จนกระทั่ง เยี่ยนหว่านอินตกน้ำ หยา'เซียวเหวินที่เห็นเหตุการณ์กระโดดน้ำลงไปช่วย ฟื้นขึ้นมาเธอก็โวยวายให้เขารับผิดชอบโดยการแต่งงาน

    ทางด้านแม่หยาง แม่ของหยางเซียวเหวินก็ชื่นชอบหล่อนอยู่แล้ว เพราะเห็นว่าเป็นคนเมือง อีกทั้งหล่อนยังเรียนจบถึงมัธยมปลาย ท่านจึงอยากให้ลูกชายได้แต่งกับผู้หญิงในเมือง ไม่ใช่ผู้หญิงบ้านนอกด้วยกัน

    หยางเซียวเหวินจำต้องแต่งหล่อนเข้ามาเป็นภรรยา เพราะเขาได้แตะต้องเนื้อตัวของหญิงสาวจริง อีกทั้งยังช่วยชีวิตโดยการผายปอด เขาเป็นลูกผู้ชายพอ เรื่องนี้ไม่ต้องรอให้ถูกบีบบังคับ งานแต่งของทั้งสองจึงเกิดขึ้น

    แต่เพราะนิสัยเดิมของเยี่ยนหว่านอินเป็นคนขี้เกียจ ดูถูกคนชนบท แต่งเข้ามาแล้วจึงเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมา หยางเซียวเหวินก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย เพราะแก้ไขอะไรไม่ได้

    จนกระทั่งปี ค.ศ.1976 เขาได้รับทุนการศึกษาจากโครงการ คนงาน ชาวนา และทหาร ให้สอบเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย กอปรกับทางการประกาศออกมาว่า เยาวชนปัญญาชนที่ห่างบ้านมาไกล สามารถกลับบ้านได้ แต่ต้องได้รับอนุญาตเสียก่อน

    คนที่ได้กลับบ้านก่อน ส่วนมากก็มักจะพ่อแม่ หรือญาติพี่น้องที่ทำงานระดับสูงของทางการ ส่วนคนที่พื้นฐานไม่มีอะไรก็ต้องรอต่อไป บางคนถึงกับถอดใจ ตั้งรกรากอยู่ที่ชนบทแต่งงานมีครอบครัวไปเกินกว่าครึ่ง

    เยี่ยนหว่านอินก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เพราะเธอไม่เคยลดละความตั้งใจที่จะกลับปักกิ่ง พอทราบข่าวว่าสามารถกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่ง เธอจึงขอเขาไปด้วยในฐานะผู้ติดตาม

    แต่ว่าแม่หยางไม่อนุญาต ด้วยกลัวว่าหากลูกสะใภ้ออกจากชนบทไปแล้ว จะไม่ทิ้งลูกชายของท่านกลับไปหาบ้านเดิม จึงเอาเรื่องเงินขึ้นมาอ้าง บอกว่าไม่มีเงินสำรองพอให้กับสองคน

    หยางเซียวเหวินเองก็ไม่รู้จะทำยังไง แม้จะรู้ดีว่าหากภรรยาติดตามไปถึงปักกิ่งแล้ว หล่อนอาจจะทิ้งตนกลับไปหาบ้านเดิม แต่หากว่าเป็นความต้องการของภรรยา เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ และรู้สึกเห็นใจ คนที่จากบ้านมาเป็นเวลานาน หากหล่อนจะคิดถึงบ้านก็คงไม่แปลก

    เยี่ยนหว่านอินรู้ว่าตัวเองหมดหวังที่จะได้กลับบ้าน จึงกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย กอปรกับช่วงเวลาที่อินอินประสบอุบัติเหตุ ก็เป็นช่วงเวลาเดียวกัน ทำให้วิญญาณของเธอหลุดลอยเข้ามาอยู่ในร่างของ เยี่ยนหว่านอิน หญิงสาวที่มีดีแค่หน้าตา พร้อมกับมิติสุดยอดเยี่ยม ข้างในนั้นคือซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ “สามี ภรรยาคนนี้จะเลี้ยงดูคุณเอง”

     

    ***คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น อาจเหมือนหรือคล้ายกับสถานการณ์ หรือเหตุการณ์บางอย่าง ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงหรือบิดเบือนข้อเท็จจริง เพียงเขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง เลียนแบบ หากตรวจสอบได้จะดำเนินคดีทางกฎหมายจนถึงที่สุด ไม่มีการไกล่เกลี่ยใดๆทั้งสิ้น

    *** นิยายเรื่องนี้มีการติดเหรียญล่วงหน้า และติดเหรียญถาวรหลังจากทำการรวมเล่ม E-book เพราะฉะนั้นไม่ดรามาเรื่องเปิดอ่านฟรีนะคะ ลงรายตอนจบถึงจะทำการรวมเล่ม E-book ค่ะ

     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น