ยัยจอมโหด & นายดารามาเฟียหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #2 : งานราตรี

งานราตรี

ซึงฮยอนเดินลงจากบันได้มาด้วยใบหน้าบึ้งตึง แต่ความสวยของเธอก็ไม่ได้ลดลง

กระโปรงราตรีสีชมพูอ่อนยาวคลุมข้อเท้า กับผมสีดำสนิทของเธอที่ยาวถึงเอวทำให้ซึงฮยอนดูเหมือนนางฟ้าที่งามสง่า ถ้าเจ้าตัวไม่ทำหน้าอยากฆ่าคนซะก่อน

“ว้าว! ดูลูกสิ” แม่ของซึงฮยอนจับเธอหมุนซ้ายหมุนขวา “สวยจริงๆนะ”

แม่ของซึงฮยอนมองเธอด้วยสายตาชื่นชม ผิดกับซึงฮยอนที่ไม่มีอารมณ์จะชื่นชมความสวยของตัวเองสักนิด

“แม่ไม่ได้ทำอะไรบ๊อกกรูใช่มั้ย” ซึงฮยอนมองหาบ๊อกกรู แต่ก็ไม่พบ หวังว่าแม่ของเธอคงไม่ได้…

“คิดว่าแม่ฆ่ามันไปแล้วหรือไง” แม่ของเธอพูดน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่ พยักพเยิดไปทางขวา “นั่นไง นอนอยู่นั่นน่ะ”

“คุณนายครับรถพร้อมแล้วครับ” บอดี้การ์ดทำความเคารพคุณนายและคุณหนูของบ้านอย่างนอบน้อม แม่ของซึงฮยอนหันไปสั่งอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินไปขึ้นรถพร้อมกับลากซึงฮยอนไปด้วย

“ไปบอกเจ้านายของแกว่าจะไปรอที่งานให้รีบตามไปด้วย” ว่าแล้วก็เดินขึ้นรถไป พร้อมกับซึงฮยอน เธอไม่อยากจะก้าวเท้าขึ้นรถเท่าไหร่นักแต่เมื่อเจอกับสายตาเหยี่ยวของแม่เธอ ก็ต้องจำใจขึ้นรถไป

รถบีเอ็มสีดำเคลื่อนตัวออกจากบ้านของตระกูลปาร์คที่ใหญ่เหมือนพระราชวัง

ผ่านสถานที่ต่างๆโดยไม่หยุดจอด รถยังคงแล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าโรงแรมโอสก้า รถสีดำหยุดจอด ทั้งสองก้าวลงจากรถมองไปรอบๆงาน

ทั้งงานมีแต่แสงไฟสาดส่องไปมา เพชรต่างๆที่คุณนายทั้งหลายใส่มาเยอะแยะนั้นดูนานๆทำให้แสบตาเป็นอย่างมาก ซึงฮยอนเบนสายตาจากงานมามองสวนข้างๆโรงแรมแทน เห็นชายหนุ่มตัวสูงกำลังคุยกับคนที่ใส่ชุดดำ ดูเหมือนจะเป็น

บอดี้การ์ด ท่าทางเครียดเชียว ซึงฮยอนเผลอมองอยู่อย่างนั้นจนแม่ของเธอต้องสะกิดเรียก

“เข้าไปในงานได้แล้ว” แม่ของซึงฮยอนดึงแขนเธอให้เข้าไปในงานพร้อมกระซิบเสียงเบาเป็นแนวขู่ “จำไว้ อย่าหลุดคำด่าออกมา ห้ามใช้กำลัง และห้ามทำหน้าบึ้งเด็ดขาด ทำหน้าดีๆสิ!” ท้ายประโยคแม่ของซึงฮยอนขึ้นเสียงนิดๆเพราะเห็นว่าเธอยังคงทำหน้าเมหือนเดิมอยู่

แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในงาน โดยมีพวกบอดี้การ์ดตามหลังมาสองสามคนเพื่อรักษาความปลอดภัยให้ เมื่อเดินผ่านประตูสีทองเข้ามาในงาน แสงไฟก็ส่องมากระทบหน้าซึงฮยอน เธอไม่ค่อยชอบมางานแบบนี้เท่าไหร่ ไม่รู้จะมาทำอะไรสู้เอาเวลาไปอัดไอ้พวกอวดดีเล่นยังจะดีกว่าอีก คนในงานเดินกันให้วุ่นไปหมด บางทีก็มีคนเดินชนเธอแต่ไม่ขอโทษไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ ทำหยิ่งนักเดี๋ยวก็จับไปฆ่าซะหรอก

“บอกแล้วไง ว่าอย่าทำหน้าโหด” แม่ของซึงฮยอนกระซิบแล้วดึงแขนให้เดินตาม

ซึงฮยอนก็ต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

บ้าอะไรก็ไม่รู้ ทำไมชั้นจะต้องมาเดินในที่แบบนี้ด้วย โว้ย! ใครก็ได้ช่วยด้วย

ซึงฮยอนคิดในใจตอนนี้อะไรก็ดูขวางหูขวางตาเธอไปหมด สงสัยจะติดนิสัยของแม่มาเยอะแน่ๆ…

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เม้นด้วยนะคะ มันเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดค่ะ