คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จุดเริ่มต้นแรงปราถนา 1
“น้อเพลอโทษุอา้วยนะะ น้อเพลแ่ิว่ามันไม่น่าะเป็นไร เพราะยัไ็ยัมีรุ่นพี่ผู้หิอยู่้วยนะะอาเม” เพลใพูพร้อมเอื้อมมือว้าไปับมืออเมาึ่ำลัับเียร์เพื่อเรียมัวที่ะออรถ
เมาหายมือัวเอมาประบมือับสาวน้อย ทำท่าุมมือประสานอย่าแนบแน่น พร้อมับหันหน้ามาสบาอหิสาวที่ทำเสียสั่นเรือเหมือนะร้อไห้
“อาเมอโทษนะะ อาเมไม่อยาให้พ่ออน้อเพลเสียใ และผิหวัในัวน้อเพลนะะ เรารับปาับอาไ้มั้ย ว่าใน่วที่เราเรียน น้อเพละไม่มีใร นว่าน้อเพละเรียนบ”
“น้อเพลรับปา่ะ น้อเพละั้ใเรียน เพละไม่มีใรนว่าเพละเรียนบ และว้าใบปริามาให้อาเม ับุพ่อนะะ”
เมาปล่อยมือาทีุ่มมืออเพลใมาลูบหัวอสาวน้อย พร้อมับโอบไหล่ และัวเพลใลมาแนบิับออุ่นอัวเอ เพลใรู้สึอบอุ่นใอย่าประหลา มันมาว่าทุรั้เวลาทีุ่อาอัวเอในสมัยยัเยาว์วัย สาวน้อยไ้ยินเสียหัวใที่เ้นัเป็นัหวะทำให้รู้สึปลอภัยนอยาะอยู่ในอ้อมอนี้ไปนานๆ
เมา้มอลมาบรรูบที่หน้าผาอเพลใ้วยวามทะนุถนอม ลิ่นายที่รัวนใอสาวน้อยพาให้เลิ้มเหมือนับอยู่ในภาพฝัน ั่้อมน์สะ เหมือนะส่สัาเป็นนัยๆ ให้ับสาวน้อย ว่านเื่อมั่นในำพูอสาวน้อยที่ไ้บอมาับน
สัปาห์านีฬามหาวิทยาลัย ABB
สาวน้อยเพลใเินถือป้ายอะในุเรสสั้นสีาว เปิไหล่ อว้าเผยออิ่ม พร้อมผ้าลุมไหล่เพื่อปิบัส่วนที่อวบอัยื่นเผยออมา และระโปรลุมเอวยาวสีาว เ้าันับปีนาฟ้าและผมเล้า่ำที่รับับเทียร่า ทำให้เป็นุสนใอทั้าารย์ และบรรารุ่นพี่ในภาทุน
“อาเม น้อเพลินนนนน มาไ้ยัไะเนี่ย” เพลใะโนเรียอย่าสุเสีย พร้อมรีบวิ่ออมา้วยวามีใ
“้าๆ หน่อยน้อเพล แ่ัว แ่หน้าะสวย สะุล้มหน้าะมำนี่ะอายเ้าเอานะ” เมามอหน้าสาวน้อยที่อนนี้แ่ัว แ่หน้าลายเป็นสาวสวยเ็มัว พร้อมรีบนำมือสวมอ ประอเอวสาวน้อยที่วิ่มาหาน้วยวามีใ ผู้เป็นอาใ้มใบหน้าให้่ำลเพื่อให้เียแ้มนุ่มๆ อสาวน้อย
“อบุ่ะอาเม” เพลใเิน หน้าแเล็ๆ อายที่เือบล้มรหน้าะ ที่มีแ่เพื่อนและรุ่นพี่เ็มไปหม
“พอีเ้าภูวล เพื่อนอาบอว่าวันนี้มีานีฬา แล้วหลานสาวออาไ้ใสุ่นาฟ้า้วยนะ”
“อาารย์ภูวล!!!! อาเมรู้ัับอาารย์ภูวล้วยเหรอะ ทำไมน้อเพลไม่เห็นรู้เรื่อเลย่ะ” เพลใทำหน้าวยใส่อาเม ส่วนเมาที่ไ้แ่ยิ้มรุ้มริ่ม ปล่อยให้หลานสาวยืนิอยู่ัรู่
“ภูมันเป็นเพื่อนอาสมัย ม.ปลาย แล้วไปเรียน่อที่ LA ้วยันหนะ อาลับไทยมา่อน แ่ภูมันไ้ทุนเรียน่อนบอเอร์แล้ว่อยลับมาใ้ทุนเป็นอาารย์สอนที่มหาวิทยาลัย อาไปเอับมันอีทีอนเลี้ยรุ่นเมื่อเือน่อน ็พึ่รู้นี่หละว่ามันมาเป็นอาารย์สอนที่เียวับน้อเพล”
มาร์ที่เินามเพลใมา แอบไ้ยินบทสนทนาระหว่าเพลินใและเมา ไ้แ่รี๊หวีร้อเสียัอยู่ในใ มืออยแ่สะิแนเพื่อนสาวไม่หยุ้วยวามีใที่อาอเพื่อนสนิทับอาารย์ที่นปลื้ม ิไว้ว่าะวาแผนให้เพื่อนสาวหลอถาม้อมูลเี่ยวับอาารย์ภูวลที่นสนใ
“มาร์มาพอี นี่น้อสาวเราเอเพลินฤี ะเรียว่าเพลิน็ไ้นะ”
“สวัสี่ะพี่มาร์”
“สวัสี่ะน้อเพลิน”
เพลินฤีไ้เห็นารระทำอมาร์ที่สะิแนเพลใ และำเลือามอมาที่น ็พาใให้ิว่ามาร์ะมีใให้ัวเอ ามินนาารอสาวน้อยวัยรุ่นม.ปลายปีสุท้าย ลึๆในใ็ไ้แอบิอิาในวามหน้าาีอพี่สาวที่มีผู้ายหน้าาีๆ ล้อมรอบอยู่ลอเวลา
“ผมอถ่ายรูป้วยนไ้มั้ยรับ ยัไม่ไ้ถ่ายรูปับลูศิษย์นสวยเลย ะว่าะเอาไปอวเพื่อนๆ ัหน่อย” อาารย์ภูวลเินเ้ามาหา รมาที่เพื่อนหนุ่มเมา และลูศิษย์นสวย
“ไ้รับอาารย์ เี๋ยวผมถ่ายรูปให้นะรับ รบวนอไลน์อาารย์้วยนะรับ ผมะไ้ส่รูปไปให้”
ความคิดเห็น