คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : STEP ASIDE : 4
… Step Aside 4 …
สองขาแกร่งพาตัวเองเดินลงบันไดเล็กๆตรงประตูหน้าบ้านเพื่อที่จะออกไปเรียน ร่างสูงที่วันนี้ดูไม่ค่อยจะสดชื่นเท่าไหร่เดินไปตามทางเดินพลางคิดถึงเรื่องที่พ่อโทรมาหาเมื่อวันก่อนไปด้วย เอาจริงๆจะว่าไปเขาคิดเรื่องนี้มาสองคืนแล้วล่ะ
“จีวอน ถ้าพ่อจะขอร้องแกซักเรื่องจะได้มั้ย”
“เรื่องอะไรครับ”
“พ่ออยากให้แกกลับมาดูแลบริษัทที่นี่ต่อจากพ่อ”
“ไม่ครับ ... ผมจะไม่ไปจากที่นี่”
“จีวอน ...”
“คำตอบของผมคือไม่”
“จีวอน ... พ่ออยู่กับแกได้อีกไม่นานนักหรอกนะ ยังไงแกช่วยเก็บเรื่องนี้ไปคิดหน่อยก็แล้วกัน”
ตู้ด ...
บทสนทนาระหว่างเขากับพ่อจบลงแค่นั้นเมื่อวันก่อน แต่ดูเหมือนมันจะถูกฉายซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆวนเวียนอยู่ในสมองของจีวอน จะให้เขาไปนั่งเก้าอี้เดียวกันกับผู้ชายใจร้ายคนนั้นน่ะหรอ ไม่เอาหรอก มือหนายกขึ้นยีผมตัวเองเพื่อไล่ความคิดนั้นออกจากสมอง
“จีวอน!” เสียงใสที่แสนจะคุ้นเคยตะโกนเรียกเขา ดงฮยอกยืนโบกมือให้จากหน้าบ้านตัวเองร่างสูงเลยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก “ทำไมวันนี้มาช้าล่ะ ปกตินายจะมารอฉันนิ่”
“พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ เลยตื่นสาย ขอโทษนะรอนานรึเปล่า”
“ไม่หรอก ว่าแต่นายเถอะ มีเรื่องอะไรให้คิดจนตื่นสายได้”
“เรื่องมันยาวน่ะ แต่นายไม่ต้องสนใจหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
“หรอออออ แต่ฉันว่าไม่น่าใช่นะ ถ้าเรื่องไม่ใหญ่คงทำอะไรนายไม่ได้หรอก วันนี้นายดูไม่สดชื่นเลยนะรู้ตัวมั้ย” มือเล็กยกขึ้นทาบกับแก้มของคนที่เดินอยู่ข้างๆ “ตัวนายอุ่นๆด้วยนะ”
ตึกตัก ... ตึกตัก ...
อย่าเต้นแรงนักสิ เขาได้ยินขึ้นมาทำไงวะ
“ไม่เป็นไรหรอก” ร่างสูงบอกปัดไปอย่างนั้นล่ะ มือหนาดึงมือเล็กออกจากแก้มตัวเองก่อนจะหันหน้าไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยยิ้มมุมปากเอาไว้
“แล้วเช้านี้กินอะไรกันดี ไม่เอาเมนูตามใจฉันแล้วนะ คิดไม่ออกแล้ว วันนี้นายเลือกเลย” คนตัวเล็กกระโดดมาเกาะแขนแกร่งไว้พร้อมกับเอียงคอส่งยิ้มหวานมาให้
ใครก็ได้บอกดงฮยอกให้เลิกน่ารักทีเถอะ หัวใจคิมจีวอนจะวายแล้วครับ
“ดงฮยอก ข้อนี้มันทำยังไงอ่ะ” ร่างสูงที่นั่งงงกับแบบฝึกหัดเลขในหนังสืออยู่ตั้งนานค่อยๆกระดืบเข้าหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็นะ มันก็ช่วยไม่ได้ที่คนอย่างคิมจีวอนจะตกเลข คนหัวศิลป์น่ะนะ เลขเลิกมันก็ไม่ค่อยจะเข้าหัวเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างนะ ใครวะเป็นคนจัดวิชาคณิตศาสตร์ให้มาเป็นชั่วโมงสุดท้ายของวันแบบนี้ คนตัวเล็กเขยิบเข้ามาใกล้คนตัวสูงเพื่อที่จะดูโจทย์
“อ๋อ นายต้องที่ให้เลขฐานมันเท่ากันก่อนมันถึงจะลบกันได้ ต้องทำให้ส่วนเหลือเลขตัวเดียวก่อนถึงจะสามารถเอาไปหารตัวที่เป็นเศษได้” คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนข้างๆที่ดูยังไงก็คงยังไม่หายงงง่ายแน่ๆ “เข้าใจที่ฉันพูดป่ะเนี่ย” คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นยิ้มโชว์ฟันกระต่าย
“เหมือนจะเข้าใจ แต่ขออีกรอบได้ป่ะ”
“อะไร จะสอบรายจุดอยู่อาทิตย์หน้าอยู่แล้วเนี่ยนะ โจทย์ข้อนี้ง่ายสุดจากทุกข้อแล้วนะจีวอน”
“โอเค ขอโทษด้วยที่ฉันเกิดมาโง่เลขน่ะนะ” ร่างสูงแกล้งวางหนังสือกับดินสอกดลงกับโต๊ะพร้อมกับเบือนหน้าไปทางอื่น แล้วแอบเหลือบสายตามองคนข้างๆ
“เฮ้ยไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ไม่งอนนะๆ” นิ้วก้อยเรียวถูกยื่นมาตรงหน้าของจีวอน ร่างสูงแอบยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งต่อไป มือหนายกขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับคนตัวเล็ก
“งั้นนายช่วยมาติวให้หน่อยละกัน เริ่มเย็นนี้เลย”
ดิ๊งด่องดิงด่อง!
ร่างสูงยืนขึ้นเก็บของลงกระเป๋าทันทีที่ได้ยินเสียงออดเลิกเรียนดังแล้วยืนรออีกคนที่กำลังก้มเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนลงกระเป๋าดินสออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เส้นทางเดิมยังถูกใช้ในการเดินกลับบ้านอย่างทุกวัน และเช่นเดิมก็ต้องเจอกูจุนฮเวทุกๆครั้งที่เดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่ในทุกๆครั้งคนตัวสูงที่เดินกลับบ้านมาด้วยกันทุกวันก็จะทำแบบนี้
หมับ
มือหนาเลื่อนมากุมมือบางเอาไว้แล้วดึงให้รีบเดินไปให้ห่างจากจุนฮเว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นคู่คิดคู่แค้นกันเพราะเรื่องอะไร แต่ดูเหมือนว่าสองคนนั้นคงจะเคยมีเรื่องกันอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ
จีวอนกับดงฮยอกแยกกันที่บ้านของคนตัวเล็กที่ขอเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บแล้วจะตามไปที่บ้านจีวอนทีหลัง คนตัวสูงที่ส่งดงฮยอกเข้าบ้านแล้วก็รีบวิ่งกลับบ้านเพื่อสะสางร่องรอยวีรกรรมที่ตัวเองทำไว้ ถึงแม้ว่าบ้านเขาจะมีแม่บ้านมาคอยดูแลก็เถอะ แต่จะเข้ามาเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น
ดิ๊งด่อง!
กางเกงในตัวสุดท้ายถูกโยนลงตะกร้าพอดีกับที่เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ขายาววิ่งลงจากบันไดเพื่อมาเปิดประตูให้คนที่มาใหม่ ร่างเล็กที่ยูนิฟอร์มนักเรียนออกเหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงนักเรียนก็ดูน่ารักดี แขนบางหอบเอาหนังสือวิชาเลขมาหลายเล่ม ร่างบางเดินเข้ามาวางหนังสือไว้บนโต๊ะกระจกใสด้านหน้าโซฟาตัวยาว
“บ้านนายก็น่าอยู่ดีนะ อยู่คนเดียวหรอ” คนตัวเล็กหย่อนก้นลงนั่งบนเบาะนุ่มๆก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆตัวบ้าน
“จริงๆพี่ชายฉันอยู่ด้วย แต่ตอนนี้ไปอยู่บ้านแฟนน่ะ ฉันเลยอยู่คนเดียว”
“อ๋อ เราเริ่มกันเลยมั้ย” จีวอนพยักหน้าตอบรับเบาๆก่อนที่ทั้งสองคนจะเคลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นเพื่อให้สะดวก การติวเลขดำเนินต่อไปเรื่อยๆหลายชั่วโมง มีทั้งตอนที่จีวอนสามารถเข้าใจได้และส่วนที่ยากจะเข้าใจ กว่าจะรู้เรื่องติวเตอร์จำเป็นก็แทบจะเหงื่อตกอยู่เหมือนกันล่ะ
โครกกกก
คนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังอธิบายเรื่องการคำนวณเปอร์เซ็นต์ไทล์จู่ๆท้องก็ดันร้องขึ้นมาซะอย่างงั้น มือเล็กยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน คนตัวสูงหัวเราะเล็กน้อยให้ท่าทางน่ารักๆแบบนั้น ถ้าจับคนตัวเล็กนี่มาหอมแก้มตอนนี้เลยจะหาว่าคิมจีวอนบ้ามั้ยทุกคน
“ยังไม่ได้กินข้าวหรอ”
“แฮ่ะๆ พอดีแม่กับพี่สาวไปทำธุระต่างจังหวัดอ่ะกลับมาอาทิตย์หน้า แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวกลับไปต้มรามยอนที่บ้านก็ได้”
“ไม่หรอกฉันก็ยังไม่กินเหมือนกัน วันนี้พอแค่นี้แหละ เดี๋ยวทำอะไรให้กินแล้วกัน” พูดจบจีวอนก็ปิดสมุดหนังสือเก็บเครื่องเขียนวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย
ดิ๊งด่อง!
“เดี๋ยวไปเปิดให้” คนตัวเล็กว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูไม้บานใหญ่แทนเจ้าของบ้าน “อาจารย์จินฮวาน?” ตาเล็กเบิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ อาจารย์จินฮวานมาบ้านจีวอนทำไมกัน
“อ้าวดงฮยอก” อาจารย์ตัวเล็กส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงของจากซูเปอร์มาเก็ตเต็มสองมือ “เรามาบ้านจีวอนได้ยังไงเนี่ย” อาจารย์จินฮวานเดินไปวางของทั้งหมดไว้ที่โต๊ะอาหารตรงห้องครัว
“พอดีมาติวเลขให้จีวอนน่ะครับ แล้วอาจารย์ ...” คุณครูตัวเล็กยิ้มให้กับท่าทางขี้สงสัยของเด็กนักเรียนคนใหม่
“น้องชายฉันไม่ได้บอกหรอว่ามีพี่ชายชื่อคิมจินฮวาน” ร่างเล็กพูดพลางเดินไปเปิดตู้เย็นหลังใหญ่ “อ่า ... ถ้าไม่ติดว่าแกยืนอยู่ตรงนั้นนะจีวอน ฉันคงคิดว่าแกอดข้าวตายไปแล้วแน่ๆดีนะที่วันนี้แวะมาร์ทแล้วซื้อของมาเผื่อ” อาจารย์ตัวเล็กพูดแล้วเอาของสดจากถุงไปใส่ตู้เย็น ส่วนดงฮยอกก็ได้แต่ยืนเอียงคอสงสัยใส่จีวอน
“ตามนั้น” ร่างสูงพูดจบก็เดินไปช่วยพี่ชายตัวเล็กเก็บของเข้าตู้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินตามไปช่วยเช่นกัน
“แล้วเราสองคนกินข้าวเย็นกันรึยังเนี่ย” อาจารย์ตัวเล็กถามขณะที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่กับตู้เย็น
“ยัง!/ยังครับ”
“เฮ้อ จริงๆเล้ย”
สรุปแล้วทั้งดงฮยอกและจีวอนก็ได้ทานอาหารฝีมือจินฮวานโดยมีดงฮยอกเป็นลูกมือ ส่วนจีวอนถูกคนเป็นพี่ชายแนะนำว่าให้นั่งอยู่เฉยๆน่าจะดีที่สุด ตลอดเวลาที่ทำอาหารกันจินฮวานสังเกตเห็นน้องชายตัวเองนั่งมองดงฮยอกตลอดและมันมักจะตามมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานของน้องชายตัวเอง จนกระทั่งทานอาหารกันเสร็จก็เกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว ดงฮยอกที่อาสาจะล้างจานให้เลยถูกสั่งให้กลับบ้านไปก่อนเพราะกลัวจะเป็นอันตราย
“อาจารย์จินฮวานขอบคุณสำหรับอาหารเย็นมากเลยนะครับ ฝีมืออาจารย์อร่อยสุดๆเลย ไปแล้วนะจีวอน” มือเล็กยกขึ้นบ๊ายบายคนตัวสูงที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ก่อนจะโค้งให้อาจารย์ตัวเล็กแล้วเดินกลับบ้านไป พี่ชายตัวเล็กหันไปมองน้องชายตัวเองที่กำลังยืนยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ ไหล่เล็กกระแทกเข้ากับไหล่กว้างเบาๆก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปหยิบกุญแจรถจากในบ้าน ก่อนจะกลับออกไปก็ทิ้งประโยคชวนเขินเอาไว้ให้น้องชายหน้าแดงเล่น
“ชอบเขาก็บอก”
ฮยองแม่งรู้ได้ไงวะ ไม่เข้าใจเลยครับทุกคน
Talk :
ฮายยยยยยยยยยยย กลับมาแบ้ววววววว
แฮ่ๆ รอไรต์กันอยู่มั้ยเนี่ย?
พาตัวละครพี่จินมาเปิดตัวอีกคน ไงล่ะพี่ชายคิมจีวอน ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่บ่นๆ ขอบคุณรีดเดอร์นะคะที่ยังรอไรต์อยู่
เอนจอยรีดดิ้งนะคะ รักรีดมากกกกกกกกกกก ชู๊บบบบบบ <3
ความคิดเห็น