คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : STEP ASIDE : 3
… Step Aside 3 …
อาทิตย์แรกในรั้วโรงเรียนใหม่ผ่านไปแบบที่จะเรียกว่าดีมันก็ดี แต่จะเรียกว่าเหนื่อยก็ได้เพราะงานต่างๆและการบ้านที่อาจารย์แต่ละคนให้มานี่แหละ ยิ่งวันศุกร์สุดสัปดาห์แบบนี้ยิ่งต้องทำการบ้านจนสมองจะระเบิดอยู่แล้ว
ไลน์..
เสียงเตือนของแอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้น มือเล็กวางมือจากการบ้านแล้วหยิบโทรศัพท์มาเปิดแอพนั่น
kjw1221 : ทำไรอยู่
การบ้านสิถามได้ : kdh0301
นายล่ะ : kdh0301
kjw1221 : แต่งเพลง
จริงป่ะ อยากฟังอ่ะ : kdh0301
kjw1221 : จริงดิ แต่ตอนนี้ยังไม่เสร็จ
kjw1221 : ถ้าแต่งเสร็จสัญญาว่าจะให้ฟังคนแรก
โห ให้มันจริงเหอะ : kdh0301
ไม่ใช่ว่าเอาไปให้สาวที่ไหนฟังซะก่อนนะ : kdh0301
kjw1221 : บ้าน่า ไม่มีหรอก
มีแต่นายแหละน่า
นิ้วยาวกดลบข้อความตรงแถบเล็กๆข้างล่างนั้นออก ก่อนจะพิมพ์ข้อความใหม่ลงไป
kjw1221 : พรุ่งนี้ว่างมั้ย
ก็ว่างนะ : kdh0301
kjw1221 : ไปกินไอติมกัน
kjw1221 : ร้านโปรดฉันน่ะ
ไป! : kdh0301
พอดีอยากออกไปเที่ยวเหมือนกัน : kdh0301
อยู่แต่บ้าน เบื่อจะแย่ : kdh0301
kjw1221 : งั้นพรุ่งนี้เจอกันสิบโมง เดี๋ยวไปรับ
kjw1221 : ฉันว่าจะนอนแล้วล่ะ
kjw1221 : อย่านอนดึกล่ะ
kjw1221 : ฝันดีนะ
อื้มไว้เจอกันนะ ฝันดีเหมือนกัน : kdh0301
บทสนทนาจบลงด้วยสติกเกอร์เด็กผู้หญิงห่มผ้าจากดงฮยอก ร่างสูงรู้แหละว่าคนตัวเล็กจะต้องกลับไปทำการบ้านต่อจนดึกแน่ๆ ก็รายนั้นน่ะไม่ชอบให้มีงานค้าง ขนาดเป็นงานของจีวอนเองบางครั้งดงฮยอกยังมานั่งเคี่ยวเข็ญให้ทำให้เสร็จเลยเวลามีเวลาว่าง เอาจริงๆเรื่องการบ้านน่ะเอากองไว้ที่เดิมนั่นแหละ ตอนนี้ขอนอนจ้องไลน์แล้วยิ้มให้ปากฉีกถึงหูไปก่อน
ส่วนการบ้าน ... คิดว่ามีคนมาเคี่ยวบ้างก็ดีเหมือนกัน
ดิ๊งด่อง
เสียงออดตรงประตูหน้าบ้านดังขึ้น สองเท้าเล็กรีบวิ่งลงจากบันไดเพื่อไปพบกับคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
“แม่คร้าบ ไปเที่ยวกับเพื่อนนะครับ กลับไม่ค่ำครับสัญญา” ร่างบางใส่รองเท้าสนีกเกอร์ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู จีวอนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทากับกางเกงยีนส์สกินนี่สีดำ “วันนี้นายล่อเกินหน้าเกินตาฉันนะจีวอน” ดงฮยอกยิ้มให้กับคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูรั้วสีขาว
“นายก็หล่อเหมือนกันแหละน่า” ตบปากตัวเองทีนึงได้มั้ย ถ้าพูดว่าน่ารักคงจะใช่มากกว่า ก็เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงยีนส์สีขาวบวกกับใบหน้าน่ารักๆแล้วมัน …
“ไอ้ตี๋!” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง ก่อนจะพบว่าบุคคลผู้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของตัวเองโผล่หัวออกมาจากประตูรั้วของบ้านตัวเอง ขอบคุณมากเลยนะเพื่อน “ไปไหนกันอ่ะ ไปด้วยดิ อยู่บ้านคนเดียวเหงาจะแย่” ไม่ว่าเปล่า ไอ้เพื่อนดั้งสันเขื่อนนั่นมันมายืนแทรกตรงกลางระหว่างเขากับดงฮยอกเรียบร้อยแล้ว “ไปดิ รออะไรอ่ะ”
แล้วแบบนี้คิมจีวอนจะปฏิเสธไอ้คนข้างๆนี่ยังไงล่ะวะครับ
ใช้เวลาในการโดยสารรถเมล์ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย ร้านไอศกรีมในย่านฮงแดที่ตกแต่งร้านสไตล์วินเทจนิดๆ แต่น่าแปลกที่ร้านนี้กลับไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ นอกจากโต๊ะของพวกเขาทั้งสามคนแล้วก็ยังมีอีกสองสามโต๊ะเท่านั้นเอง ดงฮยอกเลือกนั่งตรงโต๊ะข้างกระจกใสโดยนั่งติดกับบานกระจกและมีจีวอนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตามด้วยฮันบินที่นั่งลงที่หัวโต๊ะ
“ฉันฮันบิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ” มือหนาของคนตัวสูงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะยื่นมาด้านหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตรของเจ้าตัว
“ฉันดงฮยอก” มือเล็กเอื้อมไปจับกับมือหนานิดหน่อย
“ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับจีวอนน่ะ แต่เรียนคนละโรงเรียนกัน บ้านอยู่ใกล้กันเลยสนิทกันตั้งแต่เด็ก แล้วนายเพิ่งจะย้ายมาหรอ”
“อื้ม ก็ย้ายมาอยู่กับแม่กับพี่สาวน่ะ”
“อ๋อ งั้นก็ดีเลยสิ ฉันจะได้มีเพื่อนข้างบ้านคนอื่นบ้าง นอกจากไอ้ตี๋นี่ นายอยากกินไอติมรสไรอ่ะ เดี๋ยวเดินไปสั่งให้”
“ขอเชอร์เบทมะนาวแล้วกัน” ฮันบินยิ้มให้ดงฮยอกทีนึงก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและกำลังจะเดินไปสั่ง
“อ้าวเฮ้ย แล้วของกูอ่ะ” เสียงทุ้มของอีกคนที่นั่งอยู่เอ่ยถาม
“อ๋ออ ขอโทษครับคุณเพื่อน คุณเพื่อนจะรับอะไร ก็เชิญเดินไปสั่งเองที่เคาน์เตอร์ก็แล้วกันนะครับ” ฮันบินส่งยิ้มกวนให้จีวอนหนึ่งทีแล้วเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งไอศกรีม แหมทีกับเพื่อนล่ะก็นะ ร่างสูงก็เลยต้องเดินไปสั่งไอศกรีมเองโดยปริยาย
หลังจากนั้นก็คล้ายกับว่าคนสองคนนี้จะคุยกันถูกคอซะจนอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยได้แต่นั่งจิ้มโทรศัพท์ไปพลางๆจนทานไอศกรีมกันเสร็จก็เดินเล่นกันต่อ จนกระทั่งออกมาเดินเล่นแล้วสองคนนั้นก็ยังไม่เลิกคุยกันอีก ที่จริงแล้วตอนแรกวันนี้ก็ตั้งใจจะมากับดงฮยอกแค่สองคน แต่ไอ้เพื่อนดั้งปลาบู่นี่มันก็โผล่มาซะได้ แถมยังชิงตัวดงฮยอกไปเดินด้วยหน้าตาเฉยทิ้งให้เขาต้องเดินตามหลังอยู่คนเดียว คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดจริงๆเลย
“ฮันบินแป๊บนึงนะ” เท้าเล็กหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านขายเครื่องประดับร้านหนึ่ง ตาเล็กจ้องไปที่แหวนสีดำสองที่วางอยู่ตรงตู้โชว์บริเวณหน้าร้าน “จีวอน ฉันว่าแหวนวงนี้เหมาะกับนายดีนะ” ร่างสูงที่เมื่อกี้ยืนอยู่ที่ด้านหลังเดินเข้ามาดูแหวนวงที่คนตัวเล็กว่า “แต่น่าเสียดายอ่ะดันเป็นแหวนคู่ ถ้านายซื้อไปแค่วงเดียวอีกวงนึงใครจะซื้อไปใส่ล่ะ” คนตัวเล็กไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะอออกเดินอีกครั้งโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองอีกคนที่อยู่ข้างหลัง
ร่างสูงเดินเข้าร้านเครื่องประดับไปก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์
“พี่ครับ ผมเอาแหวนคู่สีดำหน้าร้านคู่นึงครับ”
“ขอบคุณนะที่วันนี้พาเที่ยวทั้งวันเลย” ดงฮยอกยิ้มให้ร่างสูงทั้งสองคนที่มาส่งกันถึงหน้าประตูบ้าน(ประตูบ้านจริงๆที่ไม่ใช่ประตูรั้วน่ะ) หลังจากที่กลับมาจากฮงแดกันแล้ว “เข้าบ้านแล้วนะ” ดงฮยอกกลับหลังหันกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ถูกเรียกไว้ด้วยเสียงนุ่มของฮันบินซะก่อน
“ดงฮยอก ขอไลน์หน่อยดิ” มือหนายื่นโทรศัพท์ไปให้ดงฮยอก มือเรียวรับโทรศัพท์มาแล้วพิมพ์ไอดีไลน์ของตัวเองลงไปแล้วคืนมันให้กับเจ้าของ “ขอบคุณ แล้วไว้จะทักมาหานะ” ร่างสูงส่งยิ้มให้กับดงฮยอก ก่อนที่ร่างบางจะเปิดประตูเข้าบ้านไป ฮันบินก้มลงยิ้มกับโทรศัพท์ตัวเอง “มึง คุยกันวันเดียวกูได้ไลน์เขามาแล้วอ่ะ” ฮันบินหันมายิ้มกับจีวอนแบบปลื้มปริ่มสุดๆ
“กูคุยกับเขาแค่สิบนาทีกูก็ได้แล้ว กูยังไม่เห็นคุยเลย” จีวอนพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหนีไป ก็มันจริงป่ะล่ะ คุยกันแค่ตอนเดินกลับมาบ้านเองเขาก็ได้ไลน์ดงฮยอกมาแล้ว ยังไม่เห็นจะคุยเลย โด่ว!
สองเท้าเริ่มต้นเดินไปยังบ้านของตัวเองอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักลงเพราะเครื่องมือสื่อสารที่สั่นครืดๆอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่ง พร้อมกับรายชื่อผู้ติดต่อที่โทรเข้ามาทำเอาเจ้าของเครื่องเองยังต้องประหลาดใจ
“พ่อ?”
Talk :
มาแล้วค่ะมาแล้วววว เป็นยังไงบ้างเอ่ย
อีบ๊อบนี่ขี้อ่อยเนอะ เมนใครวะขี้อ่อยจัง (ได้ข่าวว่าเมนแก) ฮ่าๆๆๆ
แต่งเองยังหมั่นไส้เองเลยจย้า ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้แอบมาทิ้งปมพ่อบิไว้ให้งงเล่น พ่อบิยังไง พ่อบิอะไร พ่อบิโทรมาทำไม
ไม่บ่นมากดีกว่า ฝากติดตามตอนต่อไปแล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเมนท์กันนะคะ
รักรีดเดอร์มากกกกกกกกกกกก จุ๊บบบบบบบบบบบบ <3
ความคิดเห็น