คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลานไปหยิบมา
ะที่หลินวนเินไปรอบๆบ้านอเา
ัน้อบอว่าวิลล่าอันให่เินไปริๆ
มีสอั้นบนพื้นินและอีสอั้นใ้ิน
มีห้ออ่านหนัสือ ห้อเล่นเม ยิม มีรบทุอย่า
และวิลล่านี้ยัมีลานว้าว่าพันาราเมรพร้อมสระว่ายน้ำลาแ้ที่สวนหลับ้าน
ที่เินริไปว่านั้นบ้านหลัให่นานี้เาอาศัยอยู่นเียวเท่านั้น
แน่นอนว่าอนนี้็มีสาวใ้ัวน้อยอีนแล้ว
แ่ถึอย่าั้น็มีเพียสอนเท่านั้น
น่ารัเียเินไป!
ใอร้นน่ารัเีย!
นายน้อย ให้เสี่ยวโหรว่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่?
ในะที่เาเินไปรอบๆในุนอน สาวใ้หนิเหวินโหรว็วิ่ามเาไปอย่าอ่อนโยน
~วว…วาทีใสื่อนั่น
เธอเป็นอะไรอเธอ?
หลินวนทีุ่้นเยับเนื้อเรื่อในนิยาย้นบับเ็มไป้วยวามหวาระแวในวามามอเธอและไม่อยาให้เธอเ้าใล้
หนิเหวินโหรววิ่เ้ามาหาเาอย่าอ่อนโยนมาพร้อมับรอยยิ้มทีู่ใสื่ออเธอ เธอเยหน้าึ้นเล็น้อย “วันนี้ท่านะไปอุหลู่แ่านไม่ใ่หรอ แน่นอนว่าท่าน้อแ่ัวอย่าระมัระวั”
เมื่อเห็นเธอใส่ใมา หลินวน็ยิ่หนัใึ้น“ใรบอว่าันะอเธอแ่าน”ถ้าไม่ใ่ว่าเธอเป็นู่หมั้นอันันไม่มีทาไปหรอ
หนิเหวินโหรวะลึ
นายน้อยรุ่นที่สอนนี้วันนี้เป็นอะไรไป
เห็นไ้ัว่าเมื่อวานเมื่อเอ่ยถึหลู่เาเอเายัูี่เ่า พอมาวันนี้ทำไมเปลี่ยนไปเป็นนละน
เิอะไรึ้น?
หาไม่สามารถ่วยเาเปลี่ยนเสื้อผ้าไ้ ภาริ็ะไม่สำเร็
เธอัริมฝีปาอเธอและเริ่มแสร้ร้อออมา
ในั่วพริบาวาอเธอ็เ็มไป้วยน้ำา “นายน้อยท่านเลียวามอ่อนโยนเล็ๆหน่อยๆที่ันทำให้หรอ่ะ”
เมื่อเห็นเธอเ่นนี้ หลินวน็ยิ้มเยาะอยู่ในใ
หาไม่ใ่พราะันไ้อ่านนิยาย้นบับมา่อน ันอาถูหลอ้วยารแสอเธอ
อย่าไร็าม เา็ไม่ไ้พูว่า เธอน่ารัเินไปแล้วใระไม่อบเธอละ แ่เาเอื้อมมือไปบีบแ้มอเธอแทน
โอ้ย เ็บ
หนิเหวินโหรวรู้สึเ็บปว รีบเอามือปิแ้ม แล้วถอยลับไป หมัเล็ๆอเธอำแน่น
ถ้าไม่ใ่เพราะภาริแล้วละ็ ัน้อไม่ทำอย่าี้หรอ
หรือว่านายน้อยเลียันริๆ
โอเ โอเ
หลินวนมอูเธอ้วยรอยยิ้ม เาอยารู้ว่าเธอวาแผนอะไร
ทั้สอ็เินไปที่ห้อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ห้อเสื้อผ้าอหลินวนมีพื้นที่มาว่า 100 าราเมร เสื้อผ้า รอเท้า ถุเท้า เน็ไท
เ็มั แว่นันแ ทุอย่าัวาเป็นระเบียบ
นายน้อยุอยาใส่เสื้อผ้าสีอะไร หนิเหวินโหรวเอามือทั้สอวาที่หน้าท้ออเธอเบาๆ และเสียอเธอ็ผ่อนลาย
“สีำ”หลินวนไม่ไ้ไม่ไ้ใส่ใับุมานั และพูื่อสีอย่าไม่เป็นทาาร
ท่านอยาะแ่ัวเป็นทาารหรือว่าสบายๆ
ใเย็นไว้ ใเย็น…
แล้วท่าน.. ท่าน
ารแ่ัวมันยุ่ยานานั้นเลยหรอ หลินวนทนไม่ไหวริๆเามัะสวมเสื้อผ้าที่สะอาาอผ้าที่สปร เาะเลือเยอะนานี้ไปทำไม
เสี่ยวโหรวอโทษนะนายน้อย เสี่ยวโหรวหวัให้หลู่เาเอประทับใในัวท่าน ท่านไม่อาโรธับรายละเอียเพียเล็น้อยอเสี่ยวโหรวหรอใ่ไหม
หนิเหวินโหรวลัวว่าเธอะไม่ไ้รับวามประทับใระับห้าาวาหลินวน เธอึ้มหน้าโ้ำนับ้ำแล้ว้ำเล่า
สิ่นี้ทำให้หลินวนสับสนมายิ่ึ้น
ผู้หินนี้ไม่เห็นเหมือนับในนิยาย้นบับเลย
เิอะไรึ้น
โอเ เรารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าันเถอะ
ันัสินใะลอูอีรั้ และหาันพบสัาุามาเธอ ัน็ไม่รัเียที่ะทำร้ายเธอเหมือนับในนิยาย
หนิเหวินโหรว่วยเาถือุสูทลำลอสีำอย่าอ่อนโยน านั้นึหันมาหาเาอย่าระมัระมัระวั นายน้อยโปรถอุนอนออ้วย
หลิวนถอุนอนสีทอออแล้วโยนลบนไม้แวน้าๆ
ในระ็มอเห็นใบหน้าหล่อเหล่าไ้อย่าัเน
วามหล่อแบบนี้ไม่ไ้หล่อแบบหนุ่มรีม แ่หล่อแบบมาเอร์ะมาว่า ใบหน้านี้มอแวบแรหน้าทึ่แ่ยิ่มอใล้ๆ น่าทึ่มาว่า แ่สิ่ที่หายามาว่านั้นือเ้าอร่าะื่มทุวันแ่รูปร่าอเายัูีอยู่
มันไม่ใ่เพาะรูปร่าเท่านั้นแ่รวมถึมัล้ามเนื้อที่เรียันสวย้วย
้อบอว่าในนิยาย้นบับยัใีับัวร้ายัวนี้มา
ไม่เพียแ่เิมาในระูลที่ร่ำรวย แ่ยัมอบร่าายที่น่าทึ่ให้ับเาอี
แน่นอนว่าหลินวนุ้นเยับนิยายมาว่า 3,000 เรื่อ เารู้เทนิารเียนประเภทีมันเป็นารโปรโมทนิยายใน่วแร….
หนิเหวินโหรว็ประหลาใในัวเาเ่นัน
ัน้อยอมรับว่าผู้ายนนี้สามารถเรียไ้ว่าไร้ที่ิในแ่อรูปลัษ์อเา
เมื่อสัเว่าหลินวนมอเธออยู่ เธอ็รีบมอออไปอย่าเินอาย
เธอะไม่่วยันเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอ เธอะลึอะไรอยู่ หลินวนเห็นเธอเหม่ออย่าั้นเาึ้อเรียเธอ
หนิเหวินโหรวัฟันเบาๆ
เพื่อที่ะทำภาริให้สำเร็ เพื่อะไ้วามเี่ยวาทาารแพทย์เบื้อ้น เพื่อรัษาพ่อ….
ลืมมันไปะเถอะ..อทนอีหน่อย
เธอลานไปบนพื้น้วยวามเินอาย และเยหน้ามอหลินวน นายน้อยโปรยเท้าท่านึ้น ามุมมออหลินวน หนิเหวินโหรวเป็นนอ่อนโยนในเวลานี้ และเสน่ห์อเธอ็ไม่อามีใร้านไ้
เมื่อมอผ่านอเสื้ออุสาวใ้อเธอ ็เ็มไป้วยภาพหน้าออันอวบอั้นอเธอ หลินวนหันหน้าหนีทันที
“นี่แหละือีวิ”
เา่อยๆยเท้าและปล่อยให้เธอสวมาเ
ในระหว่านั้นย่อมหลีเลี่ยไม่ไ้ที่ะมีารสัมผัสแนบเนื้อัน
ใบหน้าเล็ๆที่สวยามอหนิเหวินโหรวเปลี่ยนเป็นสีแและแม้แ่อที่าวุหิมะอเธอ็ลายเป็นสีแ
เธอัริมฝีปาและพยายามยาเึ้น
แ่เมื่อถึเวลาึิป มือเล็ๆอเธอ็พยายามเอื้อมออสอสามรั้ และในที่สุ็หลับ
นายน้อยท่าน่วยึิปเอไ้ไหม
เธอเยหน้าและมอหลินวนอย่าหน้าสมเพ าหวัว่าเาะมีวามสสารบ้า
แ่หลินวนเป็นใร เป็นัวร้าย
สสาร
นั่นไม่มีอยู่ริ
เมื่อี้เธออร้อให้ัวเธอเอ่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า และอนนี้เธอ็ทำเหมือนัวเอเือร้อน เธอเื่อหรือไม่ว่าันะวิาร์เธอับารให้บริารรั้นี้ หนิเหวินโหรวถูุาม้วยอารม์โรธอหลินวน
แม้ว่าเาไม่รู้ว่าทำไมหนิเหวินโหรวถึเปลี่ยนไป แ่เา็เห็นว่าเธอใส่ใในำวิาร์อเาเป็นอย่ามา
เาแ่ใทำเรื่อให้ยาสำหรับเธอ เพื่อูว่าเธอะประนีประนอมไ้มานาไหน
แน่นอนว่าหลัาารระทำเ่นนั้นอหลินวน หนิเหวินโหรว็ยื่นมือเล็ๆอเธอและ่วยึิปึ้น
สาวามหน้าอให่ำลัุเ่าล่อหน้าเาและ่วยเารูิปาเ
ถึแม้หลินวนะเป็นนเลวทราม แ่เา็ยับริสุทธิ์ และเาไม่สามารถทน่อารล่อาล่อในี้ไ้
เารู้สึไ้เลยว่าอารม์อเามันพรุ่พล่านพร้อมที่ะระเบิออมา
แล้วถุเท้าละ?
เารีบเบี่ยเบนาร้อมออหนิเหวินโหรว เพื่อไม่ให้หน้าาอเาหน้าเลีย่อหน้าเธอ
หนิเหวินโหรวเม้มริมฝีปาเบาๆและำลัะลุึ้นยืน
“ลานไปหยิบมา”
หนิเหวินโหรวเยหน้าึ้นและมอเา้วยวามไม่อยาะเื่อ
ทำไมละ ไม่เ้าใหรอ ันบอให้เธอลานไปเอาถุเท้าแ่เธอไม่ไป หลินวนใระุ้นเธอ้วยำพู ถ้าเธอไม่อยาไป็ลืมไปะเถอะ ันทำเอไ้ เพียแ่ันะ้อให้ำวิาร์ที่ไม่ีแ่เธอในารบริารรั้นี้
หนิเหวินโหรวรีบอบลานั้นเธอ็รีบลานไปเอาถุเท้า
หลิวนะลึ
ทำนานี้เธอยัทนไ้
นี่ยัเป็นหนิเหวินโหรวในนิยายอยู่รึเปล่า
__________________________________________________________________
ความคิดเห็น