เกาะสวรรค์

ลำดับตอนที่ #8 : สละเรือ

กัปตัน : ยังไงก็ยกไม่ได้อยู่แล้ว เอามีดมาซะ!!

ทิว : ครับ(เดินโซเซไปที่โต๊ะทำอาหาร หยิบมีดที่อยู่ในลิ้นชัก) ได้แล้วครับ

กัปตัน : เอามานี่(รับมีดที่ทิวโยนให้ มีดอีโต้) ย๊าาา 'ฉับ' (ตัดขาตัวเองข้างที่ถูกทับออก)

ทิว : เดียวผมช่วย (เอาเชือกมามัดขาที่ถูกตัดและยกตัวกัปตันขึ้นมา) ไปล่ะนะครับ(เดินโซเซไปที่เรือ(ชูชีพลำสุดท้าย)

กะลาสี : กัปตัน!! มาช่วยทางนี้หน่อย (วิ่งเข้ามารับตัวกัปตันต่อจากทิว)

หัวหน้าพ่อครัว : เธอไม่เป็นไรนะ

ทิว : ครับ ...ผมไม่เป็นไร

กัปตัน : เธอเป็นฮีโร่นะ เธอช่วยฉันไว้ แล้วก็ยังลงไปช่วยอีกคนอีก เธอคือฮีโร่!

ทิว : ผมไม่ใช่ฮีโร่หรอกครับ

กัปตัน : ...อีกคนสินะ

ทิว : พะ-พอผมไปถึงก็... (น้ำตาลูกผู้ชาย)

กัปตัน : แต่ถ้าเธอไม่ไป ทั้งฉัน ทั้งเรด เราสองคนก็จะไม่รอด เข้าใจไหม!!

ทิว : คะ-ครับ (เช็ดน้ำตา)

กะลาสี : รับลงเรือชูชีพได้แล้ว! (กำลังนำเรือลงน้ำ

ตู้ม!!

เปลวเพลิงได้พุ่งเข้ามาเผาเชือกและกะลาสีไปพร้อมกันจากได้หลังของเขา เขาตกน้ำไปพร้อมกับเรือ เลือดของเขาได้หลั่งไหลเข้าสู่ทะเล ร่างที่แผ่นหลังถูกเผาได้จมลงสู่ทะเลลงไปเรื่อยๆ

กัปตัน : ไปได้แล้ว(กัดฟันพูด)'ลาก่อนนะเบบี้ เรือแสนรักของฉัน'

ทิว : คือว่า... เขาชื่ออะไรเหรอครับ  ..คนที่มาช่วยเรานะ

กัปตัน : กะลาสีนั้นนะเหรอ ...ศักดิ์ จำไว้ล่ะ(ยิ้มมุมปาก)

ทิว : ..จะไม่ลืมเลยล่ะครับ

เรือชูชีพทั้งหมดหกลำได้แล่นออก เป็นผู้โดยสารสี่และลูกเรือสอง แต่เราไม่ได้รอดทั้งหกลำอ่ะดิ 

ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!

เรือยอร์ชได้ระเบิดครั้งใหญ่ เศษซากเรือ กระจัดกระจายไปทั่ว เรือชูชีพได้รับความเสียหายจากเศษซากเหล่านั้น ลำแรกโดยที่เครื่องยนต์ เครื่องยนต์ระเบิดต่อ อีกลำโดยแผ่นเหล็กขนาดใหญ่ทับจมทั้งเรือ เรื่องที่น่าเศร้าที่สุดคือ ลำที่สาม โดนฉลามขาวที่ตามกลิ่นเลือดมาโจมตีใส่ ทำให้เครื่องยนต์ใช้การไม่ได้ เรือหยุดอยู่กลางวงล้อม