เกาะสวรรค์

ลำดับตอนที่ #7 : ตายแล้ว

ตู้มมมม

กะลาสี : ติดต่อข้างล่างไม่ได้แล้วครับ...

กัปตัน : ชิ(กัดฟัน)แจ้งเหตุฉุกเฉิน!

กะลาสี : อุปกรณ์สื่อสารเสียหายหนัก ซ่อมไม่ได้ครับ

ทิวแอบลงไปข้างล่าง

ทิว : เอก!! เรด!!

เรด : มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!

ตู้มมม

เรดโดนแรงระเบิดกระเด็นไปโดนกำแพง

เรด : โอ๊ยยยย..  เจ็บ.. ไม่สิไม่เจ็บเลย 'ฉันจะตายงั้นเหรอ'

ทิว : เอก!! เรด!!

เรด : อยู่นี่ อยู่นี่!(ตะโกนเสียงไม่ออก)

ทิว : เอก!! เรด!! พวกแกอยู่ไหนนะ(มองไปทั่ว) เอก!! เรด!! ยังอยู่ที่ห้องไหม!!(เปิดประตูห้องเอก ไม่อยู่) เฮ้! อยู่ไหนน่า!(เปิดประตูห้องเรด) เจอแล้ว... (ถอนหายใจเฮือกใหญ่)

เรด : นี้มัน.. เกิดอะไรขึ้น... แล้วคนอื่นๆล่ะ

ทิว : อยู่เรือชูชีพ กัปตันให้สละเรือลำนี้ ว่าแต่นายเห็นเอกไหมเนี่ย

เรด : อะไรงั้นเหรอ?

ทิว : ไม่เจอมันอ่ะดิ

เรด : หรือว่า...

ทิว : ไม่... มั้ง มันไม่มีเหตุผลที่ต้องทำ

เรด : คนเรามันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอที่ต้อง

ทิว : ต้องพูด!! เดียวทิ้งไว้เลย จะ-เจแล้ว

ร่างกายที่ถูกเผาไหม้ไปซีกหนึ่ง

เรด : นะ-นายเป็นคนทำใช่ไหม?

ทิว : ก็บอกว่ามะ-

เอก : ใช่ กูเองเเหละ

เรด : ทำไม

ทิว : ตอบมาสิ! ตอบเขาซะสิ!!

เอก : ฉันนะตายไปแล้ว เรานะตายไปแล้ว

ทิว : ยังซะกะหน่อย เรายังไม่ตาย ยังอยู่นี้ไง!!

เอก : ไม่ใช่!! พวกเรานะตายไปแล้ว ตายนานแล้วด้วย.. จำไม่ได้จริงๆสินะเรด

เรด : จำอะไรงั้นเหรอ?

ทิว : เราต้องไปแล้ว(เอาตัวเรดออกจากที่ที่เอกอยู่)

เอก : (สิ้นใจในขนาดที่หน้าครึ่งที่ไม่ถูกเผาโกรธจัดแววตาที่ดำมืดค่อยๆกลายเป็นแววตาที่นิ่งเพราะความตาย)

เรด : ทิวช่วยหน่อยได้ไหม?

ทิว : อะไรอีกล่ะ!

เรด : เงียบไว้ได้ไหม เรื่องที่คุยกับมันเมื่อกี้

ทิว : ถ้าไม่มีใครถามอ่ะนะ

ทั้งคู่เดินออกไปข้างบนที่ทุกคนกำลังลงไปอยู่บนเรือชูชีพ

กัปตัน : พวกนาย.. มาช่วยทางนี้หน่อย!(เรียกลูกเรือมารับเรดที่บาดเจ็บ) แล้วอีกคนละ

ทิว : ...ตายแล้ว

กัปตัน : ไปได้แล้ว

ตู้ม!!

กัปตัน : อ๊ายยยย!(โดนทับขา)

ทิว : เป็นไรมากไหมครับ! เดียวผมช่วย(ดึงตัวกัปตัน)

กัปตัน : ไม่ไหว ขาไม่รู้สึกเลย เอามีดมา!!(ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด)

ทิว : แต่ว่า..