ฟามทรงจำสีจางๆ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

**** << จุดเริ่มต้นของคำว่าเพื่อน >> ****

ภาพเก่าๆที่ผมและเธอได้ทำร่วมกันผมยังจำได้

จนถึงทุกวันนี้ รอยยิ้มของเธอที่ยังตราตรึงอยู่ใน

ความทรงจำของผมไม่ลบเลือน เสียงหัวเราะของเธอ

ที่ยังคงดังกึกก้องอยู่ในหูผมตลอดเวลา และ

ความน่ารักที่เธอมี มันทำให้ผมไม่สามารถลืมเธอลงได้เลย...........................



ผมรู้จักกับเธอก็ตอนอยู่ป.ว.ช.1 ตอนนั้นผมจำได้ว่า

ผมไม่รู้จักใครเลยตอนที่ผมมาเข้าที่นี่ ผมยังคิดแล้วคิด

อีกเลยว่าจะเข้าที่นี่ดีมั้ย เพราะเพื่อนๆของผมแต่ละคน

พอจบม.3กันแล้ว ก็ยกโขยงกันไปเข้าช่างกลกลายเป็นเด็กเทคนิค

กันไปหมด แต่เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ ที่ทำให้ผมมาเข้า

ที่นี่คนเดียวไม่มีใครมาเข้าที่นี่เป็นเพื่อนผมเลยซักคน

คงต้องหาเพื่อนใหม่เอาที่นี่ ..............................................



ผมเดินเข้าโรงอาหารคนเดียว เหมือนคนขาดเพื่อน (ก็จริงๆนี่นา)

แต่มันก็รู้สึกเหงานะเวลาที่อยู่คนเดียว............................

จากแต่ก่อนตอนสมัยมัธยม เวลาไปไหนมาไหน

หรือไปกินข้าวกันแต่ละครั้ง ต้องมีเพื่อน

ล้อมหน้าล้อมหลัง เรียกได้ว่าไม่เหงาเลย แต่เวลานี้

ผมไม่มีใครเลย ผมเดินไปต่อแถวหน้าร้านข้าว

วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนหรือพูดง่ายๆก็คือ

เปิดเทอมวันแรกนั่นเอง ผมก็ยืนรอต่อแถว คนก็เยอะ

พอสมควร ด้วยอารมณ์เซ็งหิวก็หิว คนก็เยอะแต่ทำไงได้ล่ะ

แต่แล้วก็ต้องมีสิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดขึ้น

มาแล้วล่ะ ก็ไอนักเรียนคนนึง หน้าตาก็บอกยี่ห้ออยู่และ

ว่ากวนบาทาเบื้องล่างดีแท้ เดินมาจากไหนก็ไม่รู้ แซงหน้าผมเฉยเลย

ทั้งๆที่ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ อะไรกัน งงก็งง โมโหก็โมโห

เท่านั้นแหล่ะ อารมณ์หิวพลุ่งพล่านซะแล้ว

ผมก็เลยดึงเสื้อมันแล้วก็ผลักมันออกไปจากแถวที่ผมยืนอยู่

ดูเหมือนผมจะผลักมันเบาๆเองนะ แต่ทำไมมันกระเด็นไปซะไกลเลย (เวอร์ไปป่าวหว่า)

แล้วมันก็ตรงดิ่งเข้ามาหาผมเลยครับ

ตอนนั้นผมคิด.........(เอาแล้วไงเปิดเทอมวันแรกก็มีเรื่องซะแล้วหรือนี่)

แต่ผมไม่สนหรอก เพราะในใจผมตอนนั้นผมคิดอยู่แล้วว่า

ผมถูกแน่นอน มันเดินเข้ามาผลักผมคืนคับ แต่ไม่แรงเท่าไหร่

คงไม่มีแรงอ่ะนะก็ดูตัวมันก็รู้แล้วล่ะ ขี้ก้างออกอย่างนั้น

มันผอมคับ แต่สูงกว่าผม.............

***คงต้องใช้คำที่ไม่เหมาะสมนะครับ เวลาที่พูดกับผู้ชายหรือเพื่อน***

“เฮ้ย!!! เมิงเอาไงวะ มาผลักกุอย่างเนี๊ยหมายความ

ว่าไงวะ”มันพูดคับพร้อมกับจับคอเสื้อผม

ในตอนนั้นคนมุงกันเต็มเลยคับ....................

สนุกแล้วเมิงคราวนี้


“ก็ไม่เอาไงว่ะ เมิงมาแซงกุไมอ่ะ”

ผมพูดพร้อมกับจับคอเสื้อมันมั่ง ตอนนี้ไม่อยากผลีผลามอะไรมากมาย

เดี๋ยวอาจารย์มาเห็นจะหาว่าเราเป็นคนผิดเป็นคนหาเรื่องมันก่อน


“เมิงเจอกุได้นะ ไอสาด” น่าน!!!!.....มันท้าเข้าให้แล้วไง


แล้วผมก็จบเรื่องโดยการรับคำท้ามัน

แล้วมันก็บอกให้ตามมันมา...............................

มันพาผมมาตรงช่องตึกข้างหลังโรงเรียน

ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านเท่าไหร่นัก..........................


“เมิงจะเอาไงวะ ไอสาดดดด.......”

มันด่าผมคับพร้อมกับเดินมาใกล้ผมแล้วก็ผลักหน้าผม

หยามกุขนาดนี้แล้วกุไม่ตอบแทนเมิงก็ไม่ใช่กุแล้ว..........


ผลั่ว!!!! ๆๆๆๆๆ ผมรัวหมัดเข้าที่ใบหน้ามันอย่างจัง

ถือคติซัดก่อนได้เปรียบ นั่นแหล่ะคับมันโดน

หมัดผมเข้าไปก็ล้มไปเลยคับ ผมก็รัวเข้าไปเรื่อยๆ

แต่ก็มีบ้างที่โดนหลงๆมาจากมันบ้าง หลบไม่ทันบ้างก็มีคับ แล้วก็แลกหมัดกันอยู่นาน

ผมก็เริ่มเหนื่อยและ มันก็เริ่มเหนื่อยเหมือนกัน ดูจากสีหน้ามัน

ใบหน้ามันช้ำอย่างเห็นได้ชัด ปากแตก

ส่วนผมไม่รู้เพราะมองไม่เห็นตัวเอง รู้แต่ว่าเจ็บๆชาๆที่โหนกแก้ม แล้วผมกับมันก็นั่งลงกับพื้น

โดยไม่มีใครคิดที่จะใส่กันแล้ว ผมว่ามันก็คงจะ

ไม่เหมือนกัน.......



“เฮ้ย!!!.....เมิงชื่ออะไรวะ” มันทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

แล้วก็ถามผม

“กุชื่อเป้ แล้วเมิงอ่ะ” ผมเงยหน้าตอบมันแล้วก็

ถามมันตอบ

“เออ.....กุชื่อโจ” มันตอบผม

“ทำไมเมิงไม่เข้ามาชกหน้ากุอีกวะ”

มันพูดแล้วก็ชันเข่าตั้งขึ้นมา

“กุเหนื่อยนี่หว่า..... หรือเมิงไม่เหนื่อยวะ”

ผมตอบมัน

“เหนื่อยสิวะ เมิงก็ใช่ย่อยเลยนี่หว่าหมัดหนักเป็นบ้าเลย”มันพูดแล้วก็แตะใบหน้าตัวเอง


พอมันพูดจบมันก็ลุกขึ้นมาแล้วก็เดินมาหาผม

ผมก็นึกว่ามันจะต่อกันอีกยก แต่ไม่ใช่คับผมคิดผิด

มันยกมือขึ้นมาข้างนึง แล้วก็รอให้ผมไปจับมือมัน

ผมก็ลุกขึ้นแล้วก็ยื่นมือไปจับมือมัน


“ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่อย่างเมิงเว้ย ไอเป้”

ไอโจพูดพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ แล้วเราทั้ง 2 คนก็หัวเราะกันเสียงดัง


แล้วนั่นก็เป็นเพื่อนคนแรกของที่นี่ ที่ผมรู้จัก

ผมถามมันไปถามมันมา ก็ดันมารู้ว่ามันน่ะเรียน

อยู่ห้องเดียวกับผม แผนกเดียวกันเลยคณะเดียวกัน

เลย ตอนนี้ผมก็มีมันเนี่ยแหล่ะที่เป็นเพื่อนผมในตอนนี้



สรุปแล้ววันแรกวันเนี่ย....ผมกับมันก็ไม่ได้ไป

เข้าเรียนหรอกคับ เพราะหน้าของเรา 2 คนช้ำซะ

อย่างนั้น ขืนเข้าเรียนไปต้องโดนเพื่อนคนอื่นๆ

แซวหรือหัวเราะเยาะแน่ๆ...................

ผมกับมันก็เลยเตร่ไปทั่วโรงเรียนเลย

เดินดูหญิงที่มาใหม่ น่ารักอย่างเยอะเลย

ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าชีวิตสมัยป.ว.ช.มันก็

สนุกไปอีกแบบ ตอนนั้นที่อยู่มัธยมเคย

คิดนะเวลาที่เรียนอยู่ม.3เคยคิดว่าถ้าจบม.3แล้ว

จะไปเข้าป.ว.ช. จะได้ใส่กางเกงขายาวแล้ว

ไม่ต้องมาใส่ขาสั้นแบบเด็กมัธยมอีกต่อไป

แต่พอเราได้มาเรียนป.ว.ช.จริงๆแล้ว

ได้ใส่ทุกวันๆอยู่แล้ว มันก็รู้สึกงั้นๆน่ะ

เฉยๆ.....อยากใส่ยีนส์เหมือนมหาลัยและ

โรงเรียนผมไม่ให้ใส่ยีนส์คับ นั่นก็เป็นความคิด

ของนักเรียนสมัยป.ว.ช.อย่างผม



เวลาล่วงเลยมาได้ซักระยะ ผมก็ยังรู้จักเพื่อนๆ

ในห้องของผมไม่หมดเลย ส่วนไอโจอ่ะนะ

มันรู้จักหมดแล้วมั้ง เพราะมันเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย

แต่ทำไมเข้ากับผมยากนะ ตอนแรกอ่ะ

ถ้าเมิงเข้ากับกุง่ายกุคงไม่ต้องมาเสียแรงต่อยกับเมิงหรอก.................

อีกไม่นานก็จะมีการรับน้องกัน.........

โรงเรียนผมจะเป็นโรงเรียนศิลป์แต่มี

แผนกอาหารด้วยก็คือคณะคหกรรมส่วนผมเรียนคณะศิลปกรรม ส่วนมากผู้หญิงน่ารักๆจะไปเรียน

พวกแผนกอาหารกัน

จะมีเย็บปักถักร้อยอะไรพวกเนี๊ย.......

ส่วนผมจะเรียนออกแบบ แต่ยังไม่ระบุนะว่า

ออกแบบอะไรเพราะตอนป.ว.ช.จะเรียนรวม

ทั้งหมดของวิชาออกแบบ ก็รู้กันไปคร่าวๆแล้วนะคับ...................


และแล้ววันรับน้องก็มาถึง......พวกรุ่นพี่ต่างสถาบัน

ก็ยกโขยงกันมาเป็นกลุ่ม จากถิ่นโน้นถิ่นนี้มากันให้พรึบ.........นี่กะว่าจะมาแกล้งพวกผมอย่างเต็มที่

เลยนะเนี่ย กะจะมาว๊ากกกกกันให้เต็มเหนี่ยว................