คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“เริ่มออกดอกแล้วสินะ” หญิงสาวดูตื่นเต้นเมื่อเห็นพุ่มกุหลาบตรงหน้าเริ่มผลิดอกออกมา “นายดูแลกุหลาบพวกนี้หมดเลยงั้นเหรอ?”
เธอหันไปสนทนากับชายหนุ่มที่ยืนเกร็งอยู่ข้างๆ เขาเผลอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนทำทีตอบกลับไปตามปกติ
“ค-ครับ กุหลาบบริเวณนี้ผมเป็นคนดูแลเองทั้งหมดเลย”
“สุดยอด” หล่อนชื่นชมเขาหน้าซื่อ “กุหลาบจะออกดอกได้ต้องอาศัยการดูแลเอาใจใส่จากคนปลูกมากเป็นพิเศษเลยใช่มั้ยล่ะ”
“ก็ระดับนึงเลยครับ ผมเป็นคนมือเย็นด้วยแหละมั้งเลยค่อนข้างถนัดเรื่องพวกนี้…”
“มือเย็นเหรอ”
“อ่า เป็นสำนวนน่ะครับ หมายถึงพวกที่ปลูกต้นไม้เก่ง ต-แต่ผมไม่ได้จะอวดตัวเองหรอกนะครับ”
“ฉันรู้ความหมายน่า แล้วนายก็ปลูกต้นไม้เก่งจริงๆ นี่นา” เธอคิกคักเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีเก้ๆกังๆของอีกฝ่าย “อดใจรอไม่ไหวแล้ว ถ้าออกดอกเต็มที่บริเวณนี้จะสวยขนาดไหนกันนะ”
เธอกวาดสายตามองพุ่มกุหลาบ สายลมค่อยๆ พัดผ่าน เส้นผมยาวพริ้วปลิวตามสายลมปรกหน้าเธอเล็กน้อย ชายหนุ่มเหม่อมองดูใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวก่อนจะเผลอปากพูดออกมา
“คงไม่มีกุหลาบชนิดไหนสวยเท่าคุณโรสอีกแล้วล่ะครับ…”
เธอหันหน้าไปมองชายหนุ่มพลางตาโตเล็กน้อย
“ผ-ผมไม่ได้จงใจจะดูถูกคุณหนูนะครับ”
“ดูถูกอะไรกันเจ้าบ้า” หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนูหลุดหัวเราะออกมา “ฉันจะรับไว้เป็นคำชมนะ”
หล่อนส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม นั่นทำเอาใบหน้าของชายหนุ่มร้อนผ่าวจนต้องหลบหน้าเลยทีเดียว เขาทำทีเกาคอแก้เขิน ความเงียบปกคลุม ณ ตรงนั้นไปชั่วขณะ
ในความเงียบนั้น เสียงฝีเท้ากระทบหญ้าก็ดังมาจากทางข้างหลัง ปรากฎชายผู้ดีร่างสูงโปร่งอีกคนหนึ่งจากความมืด เขาส่งยิ้มที่ดูไม่ค่อยสอดคล้องกับความรู้สึกของเขาเท่าไหร่ออกมาพูดกับหญิงสาว
“อยู่นี่นี่เอง น้องชายเธอตามหาเธอทั่วคฤหาสน์เลยนะ”
“…โนอาห์ตามหาฉันอยู่งั้นเหรอ?” เธอดูร้อนรนขึ้นมา “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ก่อนเธอจะเดินจากไปเธอหันมาส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ให้กับชายหนุ่มคนแรก ชายอีกคนมองดูเธอจนลับสายตา
“คิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?” ทันทีที่เธอลับสายตาแล้ว ชายหนุ่มผู้ดีที่เพิ่งเข้ามาก็มีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งคู่ตกอยู่ในสถานะอันน่าอึดอัด เขาจ้องชายหนุ่มอีกคนเขม็งจนเขาต้องพยายามหลบตา
“คุณหมายความว่ายังไงเหรอครับ?”
“ก็หมายความว่า คนสวนอย่างนาย คิดยังไงกับคุณหนูโรสอย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำฟังแล้วดูน่าเกรงกลัวมากเป็นพิเศษ เขาทำได้แค่ตะกุกตะกักตอบกลับไป
“ผ-ผมไม่กล้าคิดกับคุณโรสแบบนั้นหรอกครับ…”
“ก็ดี” เขาแสยะยิ้ม “คนธรรมดาๆ อย่างนายจะทำให้เธอมีความสุขได้ยังไงกัน จริงมั้ย?”
หนุ่มผู้ดีที่ร่างสูงกว่าช้อนตาลงมองชายหนุ่มที่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป
ชายหนุ่มมีสีหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด เขาตั้งสมาธิสั่งตัวเองไม่ให้คิดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้แล้วตั้งใจทำงานต่อไป
“ตัวร้ายนี่น่ารำคาญชะมัด” ผมขมวดคิ้วเป็นปมเพราะความอินในเนื้อเรื่องเมื่ออ่านนิยายตอนล่าสุดของพี่สาวผมจบ “เขากำลังมีความรู้สึกดีๆ ให้กันอยู่แท้ๆ จู่ๆก็มาตัดฉับไปเฉยเลย”
ผมวางไอแพดหันไปมองพี่สาวที่นั่งอ่านการ์ตูนอย่างสบายใจเชิบอยู่ในห้องของผม หน่ำซ้ำยังเอาเท้าวางพาดไว้บนโต๊ะ ดูแล้วไม่หลงเหลือความเป็นกุลสตรีอยู่เลยสักนิด
“พี่ เอาขาลงจากโต๊ะผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมลุกขึ้นไปตีขาพี่สาวดังเพี๊ยะใหญ่
“โอ๊ยย เจ็บนะ”
“สมน้ำหน้า ใครสั่งใครสอนให้เอาเท้ามาวางไว้บนโต๊ะผมหา?”
“รู้แล้วค่าาา สรุปแล้วเป็นน้องหรือเป็นแม่กันล่ะเนี่ย” พี่สาวผมลดเสียงแอบบ่นผมนิดๆตรงประโยคท้าย แต่ผมได้ยินนะเฟ้ย
“ก็หัดทำตัวดีๆ ซะบ้างสิ”
“ค่าๆ คุณน้องชาย”
พี่สาวตัวแสบพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายราวกับกำลังประชดผมอยู่อย่างนั้น ผมจิ๊ปากไม่พูดอะไรต่อเพื่อเป็นการลดความขัดแย้งภายในครอบครัว พูดดูเหมือนซะเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่เอาจริงๆแล้วผมก็ตีกับพี่สาวบ่อยนับครั้งไม่ถ้วนจนพ่อกับแม่ต้องเข้ามาปรามอยู่บ่อยครั้ง ส่วนมากก็เป็นเรื่องไร้สาระนั่นแหละ
ครั้งนี้ที่ยอมปล่อยไปเพราะเห็นแก่พ่อกับแม่หรอกนะ!
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนพร้อมกับไฟหน้าจอสว่างวาบมาจากโทรศัพท์ใครบางคนที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะของผม พี่สาวตอบสนองกับเสียงแจ้งเตือนนั้นแล้วคว้าโทรศัพท์ที่ตนเป็นเจ้าของไปดู
“นักวาดวาดปกให้พี่เสร็จแล้วแฮะ”
“ไหน ขอดูมั่ง”
ผมเดินอ้อมไปด้านหลังมองดูโทรศัพท์พร้อมกับพี่ผม เธอค่อยๆตรวจดูงานก่อนจะยิ้มออกมา สีหน้าท่าทางดูตื้นตันสุดๆ
“สวย~”
ผมไม่เถียง เพราะในโทรศัพท์นั้นคือรูปวาดของหญิงสาวผู้ดีหน้าตาสะสวย มีผมสีน้ำตาลอ่อนมาคู่กับดวงตาสีฟ้าราวกับท้องฟ้าสดใสในยามกลางวัน ขนตายาวงอนสวย เธอมีท่าเขินอายเล็กน้อยเมื่อคนข้างๆนั้นกำลังโน้มตัวยื่นช่อดอกกุหลาบให้เธอ เขาเป็นชายหนุ่มผมสีดำขลับตาสีเขียวในชุดเอี๊ยมยีนส์ธรรมดาแต่ในสายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความรักและแฝงไปด้วยความอบอุ่น
“นั่นคือคุณหนูโรสกับฌอนใช่มั้ย?”
“ใช่ คุณนักวาดวาดภาพปกออกมาได้สวยกว่าที่ฉันจินตนาการไว้ซะอีก” คนพี่ยิ้มยืดอกภูมิใจ “มีตัวละครอื่นด้วยนะ นี่ไงๆ”
ผมมองดูหน้าจอโทรศัพท์ของพี่สาวที่หล่อนยื่นมาให้ดู ครั้งนี้เป็นภาพเดี่ยวของตัวละครประกอบแต่ละตัวที่พี่ผมบรีฟไปเพิ่มเติมนอกจากหน้าปก คาดว่าพี่น่าจะเอามาประกอบการแนะนำตัวละคร
คนแรกที่พี่ผมเอาให้ดูเป็นชายหนุ่มที่มีผมและสีน้ำตาลเหมือนกับนางเอกเปี๊ยบ แต่ต่างแค่สีตาของเขาเป็นสีฟ้าเข้มออกไปทางน้ำเงิน ใส่แว่นกับสูทบุคลิกสง่าดูมีความเป็นผู้ดีสูงมาก
“คนนี้ใครอ่ะ?”
“อัลเฟรดไง พี่ชายคนโตตระกูลกิฟฟอร์ด”
“มีด้วยเหรอ?”
“มีสิยะ แต่ฉันเขียนให้พี่แกบทน้อยไปหน่อย เดี๋ยวจะเพิ่มให้แล้วกัน”
ถ้าผมเป็นอัลเฟรดผมคงสาปแช่งพี่ไม่หยุดแน่ๆ
คนต่อไปเป็นหนุ่มน้อย ล่ะมั้ง? ไม่สิ เรียกว่าเป็นชายหนุ่มร่างเล็กดีกว่า คนนี้ผมจำได้ เขาชื่อโนอาห์ เป็นน้องชายของนางเอกแล้วก็ยังเป็นลูกคนเล็กของตระกูลกิฟฟอร์ด สีผมน้ำตาลค่อนข้างที่จะเข้มกว่าพวกพี่ๆ แต่สีตาเป็นสีฟ้าสว่างสดใสเหมือนพี่สาวไม่มีผิด
ที่สำคัญ เขาหน้าตาน่ารักมาก ประกอบกับหุ่นเอยอะไรเอย ทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีก
“โนอาห์นี่น่ารักสุดๆ ไปเลยน้า”
“ฉันได้แรงบันดาลใจส่วนใหญ่มาจากนายเลยนะ”
“จริงดิ พี่เห็นผมเป็นแบบนั้นเหรอ?”
“แน่นอน แต่เรื่องนิสัยนี่โนอาห์จะน่ารักกว่านายเยอะ”
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ” ผมจิกหัวพี่สาวทันทีเมื่อเขาเริ่มพูดจาแขวะผม
คนสุดท้ายนี้ค่อนข้างจะสะดุดตาผมมาก เป็นหนุ่มร่างสูงผมสีเงิน มีดวงตาสีเหลืองอำพันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ชุดของเขาบ่งบอกว่าเขามีฐานะชาติตระกูลดี แต่จากท่ายืนและบุคลิกดูเป็นคนหยิ่งพยอง ดูยังไงก็รู้ว่าหมอนี่ตัวร้ายชัวร์ๆ
“ผมเกลียดหมอนี่”
“รู้ด้วยเหรอว่าใคร?”
“แหม วางมาดขนาดนี้จะเป็นใครไปได้”
“ไม่ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เป็นตัวละครที่นิสัยไม่ถูกชะตาด้วยเลยมากกว่า ชอบมาขัดเวลาพระเอกกับนางเอกเขากำลังปิ๊งกันทุกทีแถมเอาแต่พูดจากดขี่พระเอกอยู่ได้ ไม่ชอบเลย”
“โห นี่ฉันควรดีใจใช่ไหมที่แต่งตัวร้ายออกมาให้น้องชายตัวเองเกลียดได้ขนาดนี้”
“เหอะ ถ้าผมเป็นตัวละครสักตัวในนั้นนะ หมอนั่นไม่มีทางได้ทำตัวแบบนี้แน่ ฮึ”
“จ้าๆ นี่ก็อินเกินไปแล้ว ดูทำหน้าทำตาเข้า”
"โอ๊ย เจ็บนะพี่! กลับห้องตัวเองไปเลยไป!!"
พี่แซวผมที่ทำหน้ามุ่ยอินเนื้อหาในนิยายจนออกนอกหน้า เธอหยิกแก้มผมทีนึงอ้างว่าหมั่นไส้ก่อนผมจะโวยวายไล่ตะเพิดออกจากห้องไป ในที่สุดห้องของผมก็กลับมาเงียบสงบเหมือนอย่างเคยสักที
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว มันเป็นเวลาที่ผมควรจะเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมยังต้องตื่นไปมหาลัยอีก ผมปิดไฟห่มผ้าข่มตานอน และนั่นมันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเข้าสู่ห้วงชีวิตแห่งใหม่ จินตนาการที่สรรสร้างขึ้นมา จะกลายเป็นความจริงที่ไม่มีวันหวนคืน…
TBC.
ความคิดเห็น