คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : จบเรื่องวุ่นวายอดเที่ยวทะเล
โซเค็นเพียงฉีกยิ้มแล้วมองแลนสล็อตที่กำลังสู้กับเหล่าฮัสซันอยู่...ไม่สิต้องเรียกว่าตบตีสะมากกว่าเพราะเหล่าฮัสซันนั่นอ่อนแอกว่าแลนสล็อตหลายเท่า
โซเค็นเลิกมองแลนสล็อตแล้วจ้องมองไปทางชินจิที่กำลังเตรียมตัวหนี เขากุมไม้เท้าในมือแน่นก่อนยกมันขึ้นแล้วชี้ไปทางชินจิ
“ ไอ้คนทรษยศ!!แกกำลังหนีงัยเหรอ..!? ”
เสียงตะโกนของโซเค็นดึงดูดความสนใจทุกคนให้จ้องมองไปทางทิศทางของชินจิ โซเค็นเพียงก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“ ปู่..!? ”
ชินจิคิ้วกระตุกไปมาสองสามทีขณะจ้องมองตาแกโซเค็น ก่อนจะจ้องมองไปทางกิลกาเมชและเอมิยะอาเชอร์ ชิโร่ ที่พวกเขาต่างจ้องมองชินจิอยู่
“ มาโต้ ชินจิ!!แกมันสัตว์ประหลาด!! อย่าหนีน่ะไอ้สัตว์ประหลาด..!? ”
โทคิโอมิชี้นิ้วไปที่สั่นไปมาหาชินจิพร้อมตะโกนอย่างเดือดดาล สำหรับเขาในตอนนี้ชินจิมันสัตว์ประหลาดชัดๆ โดนเหล่าฮัสซันโจมตีไปขนาดนั่นไหนจะกิลกาเมชอีก แต่กลับไม่ตายสะงัย..!?
“ ชินจิ.. ”
ชิโร่มองไปทางชินจิที่กำลังใช้มือกำเสื้อของยูโน่ล่าแน่น เขาบุกมาช่วยโทคิโอมิจากข่าวสารที่ได้รับมาจากซากุระอย่าง " คุณพ่อออกไปนานแล้วแต่กลับไม่กลับมาสักที ฉันกังวลว่าท่านจะโดนรุมทำร้าย.. ”
ยิ่งเห็นซากุระตัวน้อยพูดด้วยความเป็นห่วงโทคิโอมิทั้งน้ำตา จะให้เขารอเฉยสักวินาทีไปได้อย่างไง..!? แต่คาดว่าไม่ถึงว่าชินจิเองก็จะอยู่ด้วย
อึก
ชินจิกลืนน้ำลายก่อนจะหลับตาลงสาปแช่งโซเค็นภายในใจ เขาเจ็บข้อมือมากตอนนี้ผลจากการยกร่างของยูโน่ล่า แม้ร่างเธอจะถือว่าเบาแต่เขามันเด็กเจ็ดขวบนิ
ชั่งหัวมัน!ผมนะมันสู้ใครเขาไม่ได้เพราะงัยเลยมีแต่ต้อง!!
ชินจิลืมตาเบิกขึ้นกว้างหันหลังแล้ววิ่งหนีไปโดยทันทีในมือเองก็ยกร่างของยูโน่ล่าไปด้วย เขาในตอนนี้ทำได้แค่ ' หนี '
เอมิยะอาเชอร์มองสภาพของชินจิที่กำลังหนีอยู่ก็คิ้วกระตุกไปมา ความรู้สึกไม่พอใจเริ่มปรากฏขึ้นภายในใจก่อนจะสร้างดาบมาหนึ่งเล่มใช้เวทย์แปลรูปมันเป็นลูกธนูก่อนจะใส่ไปที่คันธนูแล้วง้างยิง
“ หนีอย่างกับหมา.. ”
ชินจิที่ได้ยินคำเสียดสีเองก็ไม่สนใจมัน สำหรับตัวเขามันก็ไม่ได้มีศักดิ์ศรีหรือเกียรติยศศักดิ์อะไรอยู่แล้ว มีเพียงชีวิตน้อยๆดวงนี้
เอมิยะอาเชอร์เมื่อง้างธนูได้พอสมควรก็ปล่อยมัน เมื่อปล่อยลูกธนูศรนั่นแล้วมันก็พุ่งตรงเข้าไปหาชินจิอย่างรวดเร็ว
เปร้ง!!
เปร้ง เพร้งงง
มีดาบสีทองเล่มนึ่งจากที่ไหนไม่รู้พุ่งมาโจมตีลูกธนูนั่นของอาเชอร์ลงอย่างรวดเร็ว เกิดการระเบิดกลางอากาศสร้างขวัญขึ้น
ตุ้ม!
“ กล้าเมินกษัตริย์องค์นี้อย่างงัยเหรอ..อาเชอร์!? ”
เอมิยะอาเชอร์มองไปทางกิลกาเมชที่กำลังกอดอกเปิดเกทออกบาบิโลนราวๆร้อยบานอยู่ เอมิยะอาเชอร์กลืนน้ำลาย
“ ราชาวีรชน..!? ”
__
“ แฮก แฮ่ก ”
มีร่างของชินจิกำลังนั่งหอบอยู่หลังเสาไฟ ณ จุดที่ห่างออกมาจากจุดที่เคยอยู่ไกลระดับหนึ่ง ข้างๆเขามีร่างของยูโน่ล่านอนซบพื้นอยู่
ชินจิใช้ข้อมือที่หักผิดรูปมีเลือดซึมออกมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเองไปมา ข้อมือเขาหักจากการฝืนยกร่างของยูโน่ล่า
แต่เขาเองก็ไม่ได้กังวลเนืองจากอีกไม่นานเดียวพลังแห่งสายเลือดกูลก็จะรักษาบาดแผลให้กลับมาปกติอยู่ดิ
รอดสักที เฮ้อ~ เราจะมีวันที่สงบสุขกับเขาบ้างไม่ได้เลยเหรอ..!?
เด็กชายผมทรงสาหร่ายตัดท้อกับตัวเองอย่างเงียบๆไปกับโชคชะตาชีวิตของตัวเอง อยู่เฉยๆก็มีคนมาหาเรื่องแทบทั้งวัน
{ สภาพของท่านมันน่าอนาถใจเหลือเกินครับท่าน }
(･ัω･ั)
หน้าโฮโลแกรมสีฟ้าที่มีรูปใบหน้าคนไม่ปลื้มอย่างแรงปรากฏขึ้นแบบฉับพลันตรงหน้าของชินจิ คุณระบบ ' เทพทรู ' นั่นเอง
“ .... ”
{ ทำไม่ถึงไม่สู้กันล่ะขอรับ..!? }
ʕಠ_ಠʔ
“ .... ”
ชินจิยังคงเมินระบบต่อไป ใบหน้าเขาเริ่มมืดมนลงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่สาดแสงออกมาอย่างสว่างจ้า
{ ถ้าท่านเป็นลูกผู้ชายกับการแค่ปกป้องเซอร์แวทน์สาวของตนเองเอาไว้ไม่ได้ ท่านมันกระเทย!! ตุ๊ด เกย์ }
(ಠ_ಠ)
กึก!
“ แล้วฉันมีพลังงัยเหรอ!! หะ!? ไอ้ผมมันมีพลังหรอวะระบบ! ถามจริง เองหุบปากไปเลยน่ะทั้งๆที่ไม่รู้อะไร ”
ชินจิเริ่มหัวเสียขึ้น เขาเองก็อย่ากจะช่วยท่านเทพ ปกป้องตัวเองให้ได้ แต่ไอ้เขามันไร้พลัง ต่อให้มีมันก็แค่พลังที่มีไว้รักษาชีวิตตนเอง
(╬⁽⁽ ⁰ ⁾⁾ Д ⁽⁽ ⁰ ⁾⁾)
{ .... }
ใครมันจะอย่ากอยู่ในสภาพที่ไร้พลังแบบนี้กัน..!? อ่อนแอไร้พลัง ทำได้แค่เป็นกระสอบทรายที่ถูกอัดเล่นของเหล่าคนที่มีพลัง
ชินจิเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างโดยไม่รู้ตัว ถ้าการเป็นลูกผู้ชายคือการต้องอดทนไม่เสียน้ำตาเมื่อเผชิญหน้าต่อทุกสิ่ง
เขามันคงจะเป็นลูกตุ๊ดจริงๆนั่นแหละ...
ชินจิร้องไห้กับชะตากรรมในชีวิตของตนเอง
{ ระบบขอมอบตั๋วสุ่มกาชาหนึ่งใบให้ท่าน }
ლ(^o^ლ)
ชินจิไม่สนใจระบบเพียงใช้หลังมือปัดน้ำตาของตัวเองต่อไปอย่างเงียบๆ บ้างทีในตอนนี้เขาอาจจะกำลังทำตัวสมกับเป็นเด็กอายุเจ็ดขวบที่สุดอยู่ก็ว่าได้
หมับ
เด็กชายที่กำลังร้องไห้อยู่ๆก็มีร่างของเด็กสาวผมม่วงห้างม้าคู่เข้ามาส่วมกอดเขาไว้อย่างอ่อนโยน เธอนำคางไปว่างบนศีรษะของเด็กชายอย่างนุ่มนวล
“ โอ๋ๆน่าชินจิ ”
“ ท่านเทพ... ”
~
ชินจิเลิกเช็ดน้ำตาแล้วส่วมกอดยูโน่ล่ากลับไปอย่างแนบชิดพร้อมนำใบหน้าถูไมากับหน้าอกเธอ ทำให้เสื้อผ้าเธอเริ่มเปื้อนน้ำหมูกและน้ำลาย น้ำตาของชินจิ
ชินจิราวกับได้กลับไปเป็นเด็ก เขารู้สึกเพียงอย่ากสวมกอดและรับความไออุ่นของยูโน่ล่าเพื่อเยียวยาจิตใจต่อไป
โดยที่ไม่มีใครเห็นเสาไฟต้นหนึ่งที่ห่างมาจากจุดที่ชินจิอยู่มีร่างของชายส่วมฮู้ดดำปกปิดตัวตนกำลังซ่อนตัวอยู่
“ ท่านเทพ...น่าคิดเธอจริงๆแต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่เวลาและสถานะการณ์ที่จะเข้าไปทักทายให้หายคิดถึงได้.. ”
ชายคนนั่นกล่าวด้วยใบหน้าที่แสนเรียบนิ่งแล้วก้าวเดินหายออกไปเพื่อตรงไปหาบ้างสิ่งในช่วงเวลานี้ที่เขาต้องการ
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง
คิริซึมุกำลังสูบบุหรี่แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างที่กำลังมีหิมะตกพร้อมๆกับพวกอิลิยาและไอริสวิ่งเล่นกันอยู่
“ คิริซึมุมันยังไม่ถึงเวลาที่ข้าจะได้เข้าร่วมสนามอีกเหรอ? ”
อาเธอเรียมองคิริซึมุด้วยสีหน้าแห่งการตั้งคำถาม ในช่วงที่เกิดเหตุการณ์ต่อสู้มากมายเกิดขึ้นแต่เธอต้องเฝ้าและปกป้องที่นี้แทนจะได้ไปต่อสู้
“ มันยังไม่ถึงเวลาเซเบอร์ สัญชาตญาณของฉันมันเรียกร้องแบบนั่น ”
“ ยังไม่ถึงเวลา.. ”
อาเธอเรียพูดทวนคำนั่นอย่างไม่เข้าใจขณะจ้องมองใบหน้าที่แสนเย็นชาของคิริซึมุที่ไม่มีใครอ่านอารมณ์ความรู้สึกออก
“ มาแล้ว.. ”
“ หื้ม? ”
“ มีจดหมายมาส่งค้าบบบบ ”
เสียงตะโกนของใครบ้างคนจากชั้นล่างดึงดูดความสนใจของอาเธอเรียให้จ้องมองไปทางทิศทางของเสียงนั่น
ณ อีกด้าน
ชินจิกำลังนั่งอยู่บนเตียงดื่มกาแฟจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชื่นชมสภาพอากาศยามเย็น มือกดไปหน้าต่างระบบที่ปรากฏขึ้น
{ ติ๊ง! เริ่มทำการสุ่มกาชา }
ชินจิมองระบบอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนักเขาแค่ต้องการที่จะรีบๆใช้ตั๋วกาชาใบเดียวนี้ให้มันจบๆไปมันเกะกะสายตาเมื่อมอง
ชินจิต้องเบิกตาขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อมองรางวัลที่ตัวเองสุ่มมาได้มันคือของที่ไม่ใช่เกลือแบบปกติแถม..
[ ดาบชิซึกาดะ มาซามุเนะ ]
“ มาซามุเนะ...โชคชะตางัยเหรอ..!? ”
ชินจิกล่าวด้วยใบหน้าที่ปรากฏเหงื่อเมื่อคิดถึงเรื่องราวแปลกๆขึ้นได้ ชิโร่ได้เป็นร่างสถิตขลองมุรามาสะในการอัญเชิญเป็นเซอร์แวทน์
แถมถ้าพูดถึงดาบ อย่างดาบมุรามาสะที่เป็นแห่งความแค้น มันมีขั้วตรงข้ามอยู่ ' มาซามุเนะ ' ถ้าดาบมุรามาสะคือดาบแห่งความแค้น มาซามุเนะเนี้ยแหละดาบแห่งธรรมชาติ
ตามตำนานในตอนที่ดาบทั้งสองประลองกันนั่นโดยการปักดาบไว้บนแม่น้ำทิ้งไว้ ดาบมุรามาสะนั่นตัดใบไม้ที่ไหลตามน้ำมาขาดเป็นสองส่วน ทางด้านมาซามุเนะนั่นไม่ได้ตัดสิ่งใดเลยแม้แต่ใบไม้ ปล่อยให้พวกมันไหลผ่านไปเฉยๆแบบเงียบสงบ
“ เอมิยะ...บ้างทีเราคงเกิดมาให้เป็นขั้วตรงข้ามกันจริงๆ ”
ชินจิพึมพัมด้วยความสั่นกลัวขณะจ้องมองรายชื่อรางวัลที่สุ่มได้จากกาชา
จะว่าไป ถ้าเราถูกใช้เป็นร่างสถิตในการอัญเชิญเซอร์แวทน์จะโดนอัญเชิญจ้าวสำนักมาซามุเนะเข้าร่างไหมนะ?
ฃว่าไปนั่น..
ณ อีกด้าน
“ ขอบคุณเธอมากๆจริงๆนะ เอิ่มม เอ่อ ”
โทคิโอมิยืนมือไปทางชิโร่พรางเกาหัวของตัวเองเนืองจากลืมชื่อของเด็กชายไปแล้ว ชิโร่จับมือของโทคิโอมิแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ ชิโร่ มุรามาสะครับ และที่ผมไปช่วยเองก็เพราะซากุระมาขอร้อง ถ้าจะขอบคุณไปขอบคุณเธอดีกว่า ”
“ เธอนี้มันอ่อนน้อมถ่อมตนจริงๆ ”
โทคิโอมิรู้สึกประทับใจชิโร่อย่างบอกไม่ถูก ถ้าโตขึ้นในอนาคตบ้างทีเขาอาจจะยกลูกสาวทั้งสองให้ชิโร่ก็ได้
เด็กคนนี้แม้จะอายุเพียงหกถึงเจ็ดปีก็แสดงความเป็นอัจฉริยะโดยการเข้าร่วมสงครามจอกและสู้อย่างเท่าเทียม เหมาะกับการเป็นหัวหน้าตระกูลโทซากะคนต่อไปจริงๆ
[ ชื่อ : เอมิยะ ชิโร่ ]
พลังความสามารถ : การควบคุมจักกระ กระสุนวงจักร วิชาดาบสำนึกมุรามาสะ เปลวเพลิงผลาญกระดูก เวทย์เทรซ วิชาสัมภเวสีคืนชีพ
สิ่งของที่ครอบครอง : ดราก้อนบอล✧1 ดาบซึมุคาริ มุรามาสะ นาฬิกาเร่งเวลา เสื้อคลุมไซตามะ เส้นผมของออลไมท์ เข้มขัดมาสไรเดอร์จีโอ หุ่นยนต์กันดั้ม ระบบเทพเกลือ
_
ไรท์จะบัฟเล็กๆน้อยๆให้ชินจิตามคำขอ~
_
ความคิดเห็น