คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : วันสบายๆหนึ่งวันของชินจิ
ในตอนนี้กำลังมีร่างของชิโร่และซากุระยืนอยู่ตรงหน้ารัวประตูบ้านของโทซากะ ชิโร่ต้องการที่จะไปพบกับโทคิโอมิและคุยเรื่องซากุระ
เขาอย่ากจะเล่าเรื่องทุกๆอย่างใจจะขาด ทุกอย่างสำหรับสิ่งที่ซากุระต้องพบเจอ อย่ากจะคุยด้วยว่าทำไหมถึงปล่อยลูกตัวเองไปให้เหล่าคนเลวๆอย่างมาโต้ลงได้
( เอมิยะ ชิโร่ แกรู้ใช่ไหมการเข้าไปในบ้านของตระกูลโทซากะแบบโต้งๆมีโอกาสที่แกจะหัวหลุดได้ )
อย่ามาพูดมากน่าอาเชอร์ ฉันรู้ดี
( รู้ดี? ก็แล้วไป )
ชิโร่คุยกับเอมิยะอาเชอร์สักครู่ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มกระดิ่งบนกำแพงข้างๆรัวตรงหน้าของเขา
ติ๊ง~
“ รออีกเดียวเดี๋ยว เธอก็จะได้กลับบ้านแล้วซากุระ ”
ชิโร่มองไปทางซากุระแล้วส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นตามแบบฉบับของเขาไปให้เธอ ซากุระมองไปที่ชิโร่ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ ค่ะ ฮีโร่แห่งความยุติธรรมของฉัน.. ”
เธอกล่าวด้วยยิ้มบนดวงตาที่ว่างเปล่า ชิโร่ตาเบิกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อมองรอยยิ้มนั่น ภาพของหญิงสาวผมสีม่วงสั้นตาสีม่วงที่ว่างเปล่าเข้ามาทับซ้อนกับซากุระ
“ อ่า ฉันจะช่วยเธออยู่แล้ว เพราะฉันคือฮีโร่ของเธอซากุระ.. ”
“ ค่า~ ”
ชิโร่มองซากุระที่ยิ้ม เขาไม่ต้องการให้ซากุระต้องเผชิญกับอนาคตที่เลวร้ายอีก! พรากจากกับพ่อแม่และพี่สาว ถูกข่มขืนโดยชินจิ ถูกเขาแมล่งข่มขืนทั่วทั้งร่างกายถูกๆวัน และเข้าสู่ด้านมืด
นี่ก็เพื่อช่วยคนที่เขารักและผู้คนเอาไว้!
ตึ๊บ ตึบ
เสียงของฝีเท้าดังขึ้น ทำให้ชิโร่และซากุระมองไปทางทิศทางนั้นก็พบเข้ากับร่างของเด็กสาวผมสีดำห้างม้าคู่ตาสีฟ้ากับหญิงสาวผมสีเขียวเข้มข้างๆเธอ
โทซากะและคุณแม่ของโทซากะ คุณอาโออิ..?
รินและซากุระสายตาประสานกัน รินวิ่งตรงไปหาซากุระในทันทีขณะที่มีร่างของอาโออิมองซากุระอย่างแปลกใจสลับกับชิโร่
“ ซากุระ..! สบายดีใช่ไหม ”
รินที่มายืนอยู่หน้ารัวแล้วก็ถามซากุระด้วยความเร่งรีบ สอดมือออกไปจากรัวและจับมือผู้เป็นน้องสาว เมินเด็กชายผมแดงราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่
“ คะ..คือว่า ”
ซากุระไม่มีทางตอบว่าสบายดีได้เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตัวเองต้องพบเจอ น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาจับมือของรินแน่นด้วยความคิดถึง
“ หนุ่มน้อยเธอคือคนที่นำตัวซากุระมาที่นี้สินะ.. ”
อาโออิมองไปทางชิโร่ด้วยสายตาหวาดระแวง เธอดีใจที่พบซากุระอีกครั้ง แต่ก็ต้องลำบากใจที่เห็นเธอกลับมาที่นี้..
“ ครับ ผมนี้แหละคนที่ช่วยซากุระไว้และอย่ากให้ฟังสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ด้วย.. ”
~~
ณ คฤหาสน์ของตระกูลโทซากะ
มีร่างของชิโร่ที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังเผชิญหน้ากับโทคิโอมิและอาโออิที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวตรงหน้าเขา โทคิโอมิขมวดคิ้วขึ้นนั่งไขว้ข้าฟังอยู่อย่างเงียบๆ
“ ที่แห่งนั่นมันมีตาแกบ้ามาโต้โซเค็น มันจับซากุระโยนเข้าไปในบ่อแมลง...แล้วให้แมลงเหล่านั้นมันมันไต่ตอมเข้าไปในร่างของซากุระจากอวัยวะเพศของเธอ เธอถูกข่มขืนทั้งเป็นจากแมลงเหล่านั่น!! มันทำลายมดลูกของเธอและวงจรเวทย์ พวกมันเข้าไปแทนวงจรเวทย์ของเธอ แถมยังมีชายชื่อมาโต้ ชินจิที่ทำร้ายเธอโดยการข่มขืนอีก..!!!! ”
ชิโร่เล่าทุกอย่างที่ตัวเองพอจะทราบจากอนาคตในรูทของHF ทั้งเรื่องแมลงของมาโต้โซเต็นหรือวีรกรรมของชินจิ!!
อาโออิหน้าซีดขึ้นนำมือมาปิดปากขณะน้ำตาไหลออกมา มองไปทางนอกประตูที่มีร่างของซากุระและรินกำลังกอดกันอยู่อย่างแนบชิดอย่างคิดถึง
โทคิโอมิใบหน้ายังคงเรียบนิ่งเขาคิดไว้ว่าถ้าเด็กคนนี้โกหกจะทำการสังหารลงโดยทันที แต่ถ้ามันคือเรื่องจริง...! เขาก็จะจะเป็นศัตรูกับพวกมาโต้ทุกคนโดยทันที!!!!!
“ แล้วเธอมีอะไรมาบ่งบอกว่าเรื่องพวกนี้มันคือเรื่องจริงล่ะ...? ”
ชิโร่เมื่อได้ยินคำถามนั้นของโทคิโอมิก็นิ่งเงียบไปสักระยะก่อนจะกำหมัดแน่นแล้วแสดงอาคมบัญชาบนหลังมือ
“ ด้วยสถานะของมาสเตอร์และซากุระที่ยืนอยู่นอกประตู ท่านโทซากะ โทคิโอมิสามารถถามซากุระได้..! ”
“ โฮ้ว~ ”
โทคิโอมิมองไปทางอาคมบัญชาในมือของชิโร่อย่างสนใจ เขาแก้ความสงสัยของตัวเองลงได้สักที เรื่องที่ว่าทำไหมถึงคุ้นๆกับเด็กผมแดงตรงหน้า มาสเตอร์ของแคสเตอร์ในคืนแรกของสงครามจอกนี้เอง..
เด็กคนนี้กล้าเสี่ยงมากหาฉันถึงที่ ใจกล้าไม่เบา และจากสายตาที่แสดงถึงความยุติธรรมนั่น...มาโต้!!!!
โทคิโอมิเริ่มเชื่อชิโร่และโกธรแค้นพวกตระกูลมาโต้ขึ้นโดยทันทีอย่างเงียบๆโดยเฉพาะ ' มาโต้ ชินจิ ' ที่กล้ามาข่มขืนลูกสาวของเขาตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้
แม้จะต้องทำลายความสัมพันธ์อันดีของทั้งสองตระกูลระหว่าง ' โทซากะ ' และ ' มาโต้ ' ลง เขาก็จะสังหารพวกมันทั้งหมดลง..!!
ณ อีกด้าน
ชินจิกำลังนั่งเก้าอี้รับอากาศยามเช้าอยู่อย่างเงียบๆ สายลมทำให้เส้นผมที่หน้าผากของเขาโบกสะบัดไปมาทำลายทรงผมสาหร่ายอย่างเงียบๆ
พอพูดถึงทรงผมแล้ว...บ้างทีก็ควรเปลียนทรงใหม่จะดีกว่าไหมน่ะ..?
ชินจิอย่ากที่จะสละภาพภาพเก่าๆให้หายไป เขาไม่ใช่ ' มาโต้ ชินจิ ' อีกแล้ว เขาในตอนนี้คือ ' ทาคามิยะ ชินจิ '
หมับ!
ชินจิจับไปที่เส้นผมของตัวเองก่อนจะเคลื่อนพวกมันไปมาซ้ายขวาใช้นิ้วกดเส้นผมตัวเองเบาๆเขาพบว่าตัวเองในตอนนี้ผมที่สั้นเกินไปที่จะไว้ทรงอื่น ท่าไว้ทรงอื่นคงออกมาทุเรศมากกว่าทรงส่าหรายปัจบันซะอีก
สุดท้ายมันก็จบลงโดยการถอดใจของชินจิ พร้อมกับการที่ได้คำตอบว่า '' ไว้รอมันยาวกว่านี้แล้วกัน "
{ ติ๊ง!! สวัสดียามเช้าคะนายท่าน คิดถึงกระผมบ้างไหมครับท่าน! }
( ◜‿◝ )
หน้าโฮโลแกรมสีฟ้าที่มีรูปคนยิ้มก่วนๆปรากฏขึ้นต่อหน้าของชินจิ " คุณระบบเทพทรูนั่นเอง " ชินจิคิ้วกระตุกขึ้นเมื่อนึกถึงระบบที่ไร้ประโยชน์อันนี้
“ จะ ' ค่ะ ' หรือ ' ครับ ' ก็ช่วยเอาสักทางเธอครับคุณระบบ ”
ชินจิยิ้มอย่างเสียดสีไปให้ระบบ แม้เขาจะมองไม่เห็นแต่ก็ทราบได้ว่าระบบมันกำลังยิ้มอย่างก่วนตรีนๆอยู่แน่แท้
{ ติ๊ง!! เนืองจากท่านได้ทำภารกิจลับของระบบสำเร็จ : อยู่อย่างสบายๆไม่ทำเชรี่ยไรเลยหนึ่งวันในสงครามจอก สำเร็จ✓ ทางเราเลยจะมอบรางวัลเป็น ตั๋วสุ่มกาชาห้าใบให้ }
โดนเมินกันเฉย..เฮ้อ~ ชั่งมัน แต่ลืมไปล่ะนะเนี้ยว่าระบบเรามันมีภารกิจด้วย
“ อ่าแล้ว? ”
{ ระบบจึงจะมอบภารกิจใหม่ให้อีกสิบภารกิจขอรับ }
(◍•ᴗ•◍)❤
สิบ!! เยอะชิบบ!ของเก่าทำไปแค่หนึ่งเองยังเหลืออีกสองไม่ดิหนึ่ง ไม่ดิๆสามๆ
{ ภารกิจที่หนึ่ง : ตอกสดๆเสียบสดๆเซอร์แวทน์ รางวัล " ผนึกพลังวีรชนด้วยการจูบ " }
{ ภารกิจที่สอง : กระทืบราชาวีรชนแล้วรับมาเป็นเด็กข้างไข่ รางวัล " เกทออฟบาบิโลน " }
{ ภารกิจที่สาม : NTR นางเอกทั้งสามคน ริน ซากุระ เซเบอร์(0/3) รางวัล " ฉายามหาวายร้ายNTR " }
{ ภารกิจที่สี่ : กินฉี่และของเสียของตัวเอง รางวัล " ตั๋วกาชาสิบใบ " }
{ ภารกิจที่ห้า : ร่วมมือแท็คทีมกับคิเรย์ รางวัล " วิชาแห่งนักบุญ " }
{ ภารกิจที่หก : เข้าไปตีหรี่ที่ซ่อง รางวัล " ถั่วเซียน " }
{ ภารกิจที่เจ็ด : กำจัดเซอร์แวทน์ด้วยมือเปล่า รางวัล " วิชาพันปักษา&กระสุนวงจักร " }
{ ภารกิจที่เก้า : สั่งให้เซอร์แวทน์ของตัวเองฆ่าตัวตาย รางวัล " กระเจียวทองคำ " }
{ ภารกิจที่สิบ ภารกิจใหญ่! : พ่ายแพ้ในสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ครั้งที่สี่ รางวัล " สิทธิ์ในการมีชีวิตอยู่ต่อไปและเข้าร่วมสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ครั้งที่ห้า " }
เสียงระบบทวนชื่อและรายละเอียดภารกิจต่างๆพร้อมรางวัล ชินจิพบว่าภารกิจบ้างภารกิจมันซ้ำเช่น' กำจัดกิลกาเมช ' แถมทุกภารกิจมันโครตจะยากและ..
“ ไร้สาระชิบหาย!เห้ยๆคุณระบบภารกิจพวกนี้มันอะไรกัน..!?นิ ไอ้NTRใครมันจะทำกัน ไหนจะตบกิลกาเมชอีก มันภารกิจซ้ำไม่ใช่เรอะ ”
{ ถ้าท่านไม่ทำก็เรื่องของท่านขอรับ ระบบเทพทรูจะมอบพลังให้แก่ผู้ที่พยายามเท่านั่น }
( ´◡‿ゝ◡`)
“ เอ่อๆงันตรูไม่ทำ! ”
ชินจิรู้สึกหมั่นไส้ระบบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ระบบของเขามันก่วนตรีนแถมไร้ประโยชน์โครต ภารกิจแต่ละภารกิจมันก็เหมือนสร้างมาตามใจเมื่อคิดได้
{ เจี๊ยกๆกุ๊กๆเป็นนายท่านที่ขี่ขลาดและอ่อนดอยจริงๆ }
｡◕‿◕｡
“ ค*ยระบบ ”
{ ฟัคยู ค*ย ปัญยาอ่อน โง่เง่า คว*ย ระบบไม่นิยมเรียนรู้คำเหล่านี้โทษทีนายท่าน เนืองจากทางเราถูกออกแบบมาให้เป็นผู้ดี }
“ เห้ยๆคำแรกๆพวกนั่นอะ เองไม่ได้กะจะด่าผมหรอกเรอะ ”
{ ท่านคิดไปเองขอรับ }
(´ε｀ )
“ เฮ้อ~ ไหนๆก็ไหนๆล่ะ เปิดกาชาสักครั้งทีระบบ เปิดโดยใช้ตั๋วทั้งหมด ”
ชินจิอย่ากจะลองพึ่งของในกาชาในระบบขึ้นมาหลังไม่ได้สุ่มมานาน บ้างทีเขาอาจจะโชคดีแจ็คพ็อตออกได้ของดีจนเปลียนชีวินในตอนนี้!
{ ติ๊ง~ รับทราบ! }
หลังจากนั้นภาพโฮโลแกรมก็แสดงภาพตู้กาชาแล้วตู้มันก็สั่นขึ้นถี่ๆก่อนที่ลูกบอลสีขาวที่มีกระดาษเขียนรายชื่อสิ่งต่างๆไว้ในตู้จะหมุน
{ ติ๊ง!! ท่านได้รับ }
_____
[ วิชาแยกเงาพันร่าง | วิชั่นธาตุไฟ | โปเกม่อนx100 | หอกเกโบลก์ | โล่กัปตันอเมรีกา | อาคมบัญชา10เส้น | สายเลือดอุซึมากิ | ปื่นพก | ลูกกระสุนปืนพก1,000นัด | ปราณตะวัน ]
“ ดวงฉันยังดีเหมือนเดิมแหะ~ ”
ชิโร่มองหน้าของรางวัลที่สุ่มได้ก็อดชื่นชมในดวงของตัวเองไม่ได้ ครั้งก่อนก็ได้กระสุนวงจักรและหนังสือฝึกควบคุมจักกระสุดแรร์ไปกับเปลวเพลิงเผาผลาญกระดูก
“ จุดหมายต่อไปของพวกเราคืออะไรกัน..? ”
เอมิยะอาเชอร์ที่กอดอกพิงกำแพงอยู่เอ่ยถามชิโร่ด้วยความสงสัย ซากุระก็ช่วยได้แล้ว กำจัดมาโต้โซเค็นลงแม้มันจะไม่ตายลงอย่างสมบูรณ์
“ นั่นมันก็ง่ายๆ ”
ชิโร่เลิกมองระบบแล้วมองไปทางเอมิยะอาเชอร์ด้วยสายตาที่จริงจัง กำหมัดของตัวเองแน่น เป้าหมายของเขาต่อจากนี่คือ
“ เข้าร่วมกับคิริซึงุ สู้ร่วมกับเซเบอร์เพื่อจบสงครามจอกครั้งนี้ลง! ”
____
[ กาวกระป๋อง | ถุงยางเคลือบทอง | เลือดของมุซัน | อัตรารัก | อัตลักษณ์พัดลม | กล้วยสุกๆ ]
ชินจินิ่งเงียบไปหลายนาทีหลังได้ยินเสียงทวนพูดถึงสิ่งที่สุ่มได้ เขาไม่ควรหวังพึ่งระบบให้มากจริงๆแมร่ง****
' เลือดของมุซัน ' ? เขาไม่มีทางใช้มัน เขาจะไม่ยอมเป็นสัตว์ประหลาดแล้วห่างไกลออกจากความเป็นมนุษย์ไปมากกว่านี่อีกแล้ว!
“ พอๆจะไปไหนก็ไปคุณระบบ ”
{ รับทราบ~ นายท่านโปรดเติมคำว่า ' เทพทรู ' ในคลาวหลังด้วย }
“ .... ”
(´ε｀ )
ชินจิหมดคำจะพูดกับ ' ระบบเทพทรู ' มันน่าจะตั้งชื่อใหม่ว่าระบบ ' สุดกรากแสนไร้ประโยชน์ ' มากกว่า มันเหมาะกว่าโครตๆ
ชินจิหมดหวังกับระบบแล้ว เขากุมขมับก่อนจะเกามันด้วยความสิ้นหวัง ระบบเองก็ไม่น่าพึ่งพาได้เขาคงมีแต่ต้อง...พึ่งตัวเอง
“ เฮ้อ~ อย่ากกินกาแฟยามเช้าสักแก้วชะมัด ”
ชินจิสำหรับเขาหลังเครียดๆช่วงเช้าๆก็ต้องกินกาแฟเนี้ยแหละ ชินจิค่อยๆยืนขึ้นแล้วคว้ามือไปรอบๆจนแตะเข้ากับกำแพง
เขาเดินโดยการแตะกำแพงไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับลูกบิดประตู เขาบิดมันเบาๆก่อนจะเปิดประตูออกมา
เอียด~
ชินจิเดินออกไปขณะเดียวกันก็แตะกำแพงเบาๆเช่นเดิมจนถึงห้องครัว ซึ่งเป็นปัญหา เขาจำไม่ได้ว่ากาแฟกระป๋องมันอยู่ที่ไหน?
เป็นปัญหาแล้วสิ..
ชินจินิ่งเงียบไปก่อนจะจับคางครุ่นคิดทางออก เขาไม่อย่ากตะโกนปลุกยูโน่ล่าเนืองจากไม่อย่ากก่วนเวลาพักเธอ
อื้มๆลองดูสักตั้ง
ชินจิทำการใช้มือคว้าไปที่ผ้าสีขาวยาวที่ปิดตาไว้แล้วถอดมันออกช้าๆ แล้วทิ้งมันลงพื้น
เด็กชายค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาที่มีเนตรวงแหวนในข้างขวา อีกข้างคือดวงตาสีม่วงปกติ..
เขาปิดตาข้างขวาที่มีเนตรวงแหวนด้วยเปลือกตาอย่างรวดเร็ว เพื่อกันการถูกสูบจักกระไปอย่างไร้ประโยชน์
ชินจิมองไปรอบๆใช้มือถูไปมาบริเวณแผ่นหลังหลังเอวของตนเอง ก่อนจะพบว่าไม่มีคากุเนะพุ่งออกมา ชินจิฉีกยิ้มบาง
ใช่สิน่ะ เมื่อเราได้กินอย่างเต็มอิ่มแล้ว ตาก็กลับมาเป็นปกติ..
น้ำตาไหลออกมาจากตาซ้ายของชินจิช้าๆหยดลงกระทบพื้น ในที่สุดเขาก็ก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าวสู่การกลับมาเป็นคนปกติ
ชินจิใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาของตัวเองก่อนจะมองไปทางกาแฟแพ็คหลายสิบแพ็คที่กองอยู่บนพื้นสูงข้างๆตู้เย็น
กาแฟร้อนๆสำหรับช่วงเช้าก็อาจจะดีเหมือนกัน
ชินจิครุ่นคิดจบก็ตรงไปทางกาแฟแล้วเริ่มทำการฉีกมัน หยิบมาหนึ่งซอง ตรงไปทางเก้าอี้ที่มีแก้วสองใบอยู่ เขาหยิบมาอันหนึ่งฉีกซองกาแฟใส่ผงกาแฟลงไปในแก้วอันนั่น
แล้วต่อด้วยการต้มน้ำด้วยกาน้ำร้อน เมื่อน้ำเดือดก็เทมันลงไปในแก้วก่อนจะว่างทิ้งไว้แล้วไปเอาช้อนมาเพื่อข้นๆ
ชินจิมองกาแฟในมือด้วยรอยยิ้ม เขาทำมันเองได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งท่านเทพให้ชงกาแฟร้อนๆให้กินอีกแล้ว
อึ๊ก~
ชินจิทำการซดกาแฟแก้วนั้นด้วยรอยยิ้มอย่างต่อเนืองจนเหลือไว้ครึ่งแก้ว เขากะจะไปกินต่อบนห้องเพื่อชมทิวทัศน์นอกหน้าต่างไปด้วย
เอียด~
ชินจิเปิดประตูออกก้มหน้ามองพื้นด้วยรอยยิ้ม มือถือแก้วกาแฟขณะค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่เมื่อสายตาของเขาเข้าไปสะดุดกับร่างของยูโร่ล่าที่นอนเปลือยอยู่ก็ต้องนิ่งค้างไป
!!
ชินจิยืนนิ่งถ้วยกาแฟในมือสั่นไปมา มองร่างของยูโน่ล่าที่เปลือยด้วยสายตาไม่กระพริบ แต่เมื่อควบคุมตัวเองได้เขาก็หลับตาลงแล้วหันหน้าไปทางประตูแล้วปิดมันยืนพิงประตู
เราไม่เห็นอะไรทั้งนั่น ใช่เราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ชินจิที่ปรากฏรอยแดงบริเวณแก้มขึ้นจางๆพึมพัมเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่อย่างงันขณะค่อยๆนั่งลงช้าๆอยู่หน้าประตู
เขาดันไปเห็นอะไรที่ไม่น่าจะล้างด้วยน้ำแล้วจะลืมลงเข้าซะได้...เขาไม่อย่ากจะมองมากกว่านี่ไม่ใช่เพราะไม่ชอบกลับกันชอบมากไม่ดิไม่ดิ ต้องบอกว่ายินดีมองทั้งวัน แต่ที่เขาไม่มองก็เพราะให้เกียรติเธอ
ณ อีกฝากของประตู ยูโน่ล่าค่อยๆลืมตาขึ้นใช้นิ้วแตะไปที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วยิ้มอย่างซุกซน
“ เฮร์~ ”
หลังจากนั่นเวลาก็ร่วงเลยไปจนตกเทียง ยูโน่ล่า ตื่นขึ้นและมุ่งตรงออกไปจากห้องก็พบเข้ากับร่างของชินจิที่นั่งพิงกำแพงอยู่อย่างเงียบๆ
“ ชินจิ~ ”
ชินจิที่หลับตาข้างขวาไปแล้วเปิดข้างซ้ายไว้ เขาหันขวับอย่างรวดเร็วไปมองทางต้นเสียงนั่น
“ ตื่นแล้วสิน่ะ ”
ชินจิโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกในอะไรหลายๆอย่างเธอยังส่วมเสื้อผ้าอยู่ในขณะเดียวกันก็ตื่นสักที...เขาจะได้กลับเข้าไปในห้องสักที
~
ยูโน่ล่าพุ่งมากอดเขานั่งใกล้ๆชินจินำใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา ชินจิต้องขยับใบหน้าถอยออกมาตามสัญชาตญาณ
“ ชินจิ ชินจิ! ”
“ อะไรไรงัยเหรอ..!? ”
“ เราไปเดทกันสักวันกันเถอะ~ ตลอดทั้งวันในวันนี้เลย~ ”
“ ทำไหมล่ะ.. ”
ชินจิรู้สึกทึ่งต่อคำว่า ' เดท ' มันเป็นคำที่เขาคิดว่ามันคือการออกไปเที่ยวของหนุ่มสาวที่ชอบคอกันหรือกำลังอยู่ในช่วงจีบ..
“ ก็ไม่มีใช่ยังไงหรอกแค่ข้าน่ะ ข้าแค่อย่ากลองเที่ยวโลกมนุษย์ในปัจบันดูน่ะ... ”
“ อื้ม ”
ความรู้สึกที่รุนแรงของชินจิค่อยๆสงบลง สุดท้ายก็แค่อย่ากไปเที่ยวแล้วบังเอิญใช้คำว่า ' เดท ' หรอกหรอ..
ไม่ ไม่ เราหวังบ้าอะไรอยู่กัน
ชินจิหลับตาลงพยายามสกัดความคิดที่ยุ่งเหยิงของตัวเองลง ตั้งแต่เห็นร่างเปลือยของเธอ...เขาควรหยุดความคิดของตัวเองลงซ่ะ!
ยูโน่ล่ามองชินจิที่หน้าแดงแล้วหลับตาลงด้วยใบหน้าสนใจก่อนจะทำหน้าราวกับเข้าใจบ้างอย่าง แล้วยิ้มอย่างซุกซนยื่นหน้าไปใกล้ๆหูของชินจิ
“ หรือว่าชินจิคิดอะไรไม่ดีต่อข้าอยู่งัยเหรอ~ ”
ชินจิลืมตาขึ้นด้วยเสียงกระซิบสุดเร้าใจของเธอ ใบหน้าของเขาแดงขึ้นทั่วทั้งใบหน้า
“ มะ-ไม่ใช่แบบนั่นหรอกน่ะท่านเทพ ”
“ ฮี่~ ”
เธอขยับหน้าของตัวออกมา เมื่อมองเด็กชายที่หน้าแดงเธอก็รู้สึกอย่ากแกล้งเขาขึ้นมา
“ คิริ~ ”
“ หยุดแกล้งกันเถอะครับท่านเทพธิดา ”
“ ฮิฮี่~ ”
ณ ตกเย็น
มีร่างของชินจิที่ส่วมผ้าผันแผลเอาไว้ปิดตา ปิดตาข้างขวาเอาไว้ กำลังเดินจับมือกับยูโร่ล่าเพื่อมุ่งตรงไปเพื่อชายหาด
“ ผมเองจริงๆก็อย่ากเล่นน้ำทะเลมานานแล้วล่ะ ”
ชินจิไม่สิอีกครึ่งหนึ่งของเขาชายชรา ฝันอย่ากจะมาเล่นที่ทะเลมานานแล้ว ในที่สุดในสถานะ ทาคามิยะ ชินจิ เขาก็ได้มา
“ อุฮู~ งัยหรอ ”
“ ครับ~ ”
พวกเขาคุยกันด้วยรอยยิ้มขณะเดินมุ่งตรงไปที่ชายหาด แต่ในตอนนั่นเอง ก็มีหญิงสาวผมสั้นสีเหลืองตาสีเขียวมรกตอายุราวๆสิบสี่-สิบห้า เดินผ่านชินจิไป
“ คุณเองก็มีกลิ่นที่คล้ายท่านพ่อชอบกลน่ะคะ~ ”
ชินจิต้องยืนนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั่นก่อนจะขมวดคิ้วขึ้น
เซเบอร์อาเธอเรีย? ไม่สิ ไม่ใช่ หน้าคล้าย??
“ หื่ม! ยืนนิ่งทำไหมล่ะชินจิเร็วเข้าๆ
แต่ก็ชั่งมันเถอะ ยังไงเธอก็คงเป็นตัวละครลับของแฟนฟิคนี้อย่างแน่นอนละมั่ง..? ไม่ก็หนึ่งในฮาเร็มของพี่หัวแดง
“ เร็วเข้า ”
ตุ๊บ! ตุ๊บ
“ โอ้ย! ”
ชินจิหลุดออกจากวังวนแห่งความคิดของตัวเอง เมื่อพบว่าตัวเองถูกกำปั้นของยูโน่ล่ากำลังทุบหัวรั่วๆอยู่ เธอมองเขาด้วยสายตาโกธรอย่างไม่พอใจ
“ ขอโทษที่เหม่อนะครับท่าน---- ”
แต่ก่อนที่ชินจิจะได้พูดขอโทษ ก็มีเสียงราวกับอะไรระเบิด ระเบิดขึ้น
ตุ้ม!!!!!!
พร้อมกับเสียงเรียกชื่อของเขาด้วยอาการโกธร..ราวกับโกธรแค้นกันมาจากชาติป้านก่อน
“ มาโต้ ชินจิ!!!!!! ”
รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี..
___
บ้างทีไรท์คงต้องเปลียนชื่อเรื่องจริงๆ55+ ' เทพทรูมาโต้ชินจิ ' ไรท์เองก็อ้างอิงตรงเทพทรูมาจากระบบเทพทรู แต่ดูท่าควรเปลียนแหะ.. ระบบชินจิมันไม่เหมือนช่าวบ้านช่าวช่องเขาจริงฟ
ความคิดเห็น