ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ...ตอนที่ 7...
----------ความเดิมตอนที่แล้ว----------
..........ตึก 63 ..........
ฮีซอลเดินเข้ามาในตึกด้วยความรีบร้อน เค้ามาสาย เพราะมัวแต่จัดการเรื่องคิบอมกับดงแฮจนลืมนัดของซีวอน แต่เมื่อร่างบางมาถึงจุดนัดพบ ก็ดันไม่เจอซีวอนซะงั้น ในใจฮีซอลนั้นคิดไปว่าซีวอนคงจะโกรธเค้าเป็นแน่ ที่เค้ามาสายตั้ง ครึ่งชั่วโมง
ฮีซอลเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยท่าทางละเหี่ยสุดๆ แต่ขณะที่ฮีซอลเดินออกมาจากลิฟต์นั่นเองก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ซีวอนเดินเข้าไปในลิฟต์พอดี ทำให้ทั้งคู่คลาดกันแค่นิดเดียวเอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ซีวอนเดินขึ้นมายังที่เค้านัดหมายไว้กับฮีซอล ในมือถือดอกไม้ไว้เตรียมมาขอโทษฮีซอลเต็มที่ เพราะเค้ามาสายตั้ง 45 นาที แต่ปรากฏว่าฮีซอลกลับไม่อยู่ที่นั่นร่างสูงจึงรีบโทรหาคนน่ารักทันที
...........ร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่แสนจะหรูหรา..........
"ฮีซอล...รอนานมั้ย?" ซีวอนเอ่ยทักทันทีที่เจอฮีซอลรออยู่ก่อนแล้ว
"อื้ม...ก็ไม่นานเท่าไหร่...นายหายไปไหนมารู้มั้ยชั้นนึกว่านายโกรธชั้นที่ชั้นไปสายตั้งครึ่งชั่วโมงอ่ะ"ฮีซอลถามอย่างร้อนรน ในใจนั้นกลัวซีวอนจะโกรธเค้า
"ชั้นหากที่ต้องขอโทษนาย...ชั้นไปสายกว่านายตั้ง 15 นาทีนะ"
"อ้าว!!!...จิงดิ..."ฮีซอลร้องอย่าตกใจถ้าเค้าอยู่รอซีวอนอีกซักนิดก็คงไม่คลาดกันแบบนี้หรอก
"อื้ม..ขอโทษนะ..มื้อนี้ชั้นเลี้ยงเองละกัน"
"ดีมาก...อิอิ"ฮีซอลยิ้มออกมาอย่างน่ารักทำเอาร่างสูงแทบจะละลายไปกับความน่ารักของคนตรงหน้า
"เออ...ว่าแต่นัดชั้นมาเนี่ยมีไรป่าว?"ร่างบางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ก็...เอ่อ...ไม่มีอะไร...แค่อยากเจอหน้านายน่ะ"ซีวอนพูดทำเอาใบหน้าหวานอมชมพูขึ้นมาในทันใด
"แค่อยากเจอหน้า...แบบนี้เค้าเรียกว่านายกำลังจีบชั้นอยู่รึเปล่าเนี่ย"ฮีซอลถามตรงๆกะว่าเอาให้อีกฝ่ายเขินบ้างแต่...
"ใช่!!!"ซีวอนตอบตรงๆอย่างหนักแน่น แถมยังไม่เขินอีกด้วย(อะไรมันจะกล้าขนาดนั้น)กลายเป็นฮีซอลเองที่เขินมากยิ่งขึ้น
"...."คราวนี้คนช่างซักกลับเงียบสนิท พูดไม่ออกเลยกับความกล้าของร่างสูง
"แล้วนายจะให้ชั้นจีบมั้ยล่ะ?"ซีวอนถามอย่างกวนๆ
"แล้วถ้าไม่ให้จีบ...นายจะยังตามตื้อจีบชั้นต่อมั้ยล่ะ?"ร่างบางเองก็กวนไม่แพ้ร่าสูง
"จีบสิ...ชั้นจะตื้อจนกว่านายจะคบกับชั้นเลยล่ะ"
"งั้นนายจะถามทำเพื่อ?..."ฮีซอลว่าเข้าให้ แต่มันกลับทำให้ร่างสูงยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไร?...หน้าชั้นมันตลกมากรึไง?"ฮีซอลถามอย่างสงสัย
"ป่าว...หน้านายน่ะไม่ตลกหรอก...แต่ชั้นกะลังคิดว่านายน่ะ...สวยกว่าผู้หญิงอีกรู้มั้ย?"หยอดเข้าไปอีก 1 ดอกคราวนี้ทำเอาฮีซอลอายม้วนเลยทีเดียว
"บ้า...กินข้าวดีกว่า...นายสัญญาแล้วนะว่าจะเลี้ยง?"ฮีซอลแกล้งเปลี่ยนเรื่องพูดแก้เขิน
"เอาสิ..."ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มตักโน่นตักนี่ให้ฮีซอล เป้นภาพที่แสนจะสวีทหวาน หากใครมาเห็นก็คงต้องคิดว่าทั้งคู่เป็นคนรักกันอย่างแน่นอน
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮนัดฮยอกแจออกมาเจอเพราะวันนี้เป็นันเกิดฮยอกแจ แต่ของขวัญที่ดงแฮตั้งใจทำให้ฮยอกมันกลับโดนคิบอมจอมโหดขโมยไปกินซะแล้ว ร่าบางจึงมานั่งรอเพื่อนรักอยู่ที่ร้านไอติมที่แสนจะน่ารักร้านนึง
ฮยอกแจเดินเข้ามาในร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาว สลับกับสีชมพู ที่แสนจะหวาน ก่อนจะมองหาคนน่ารักที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของเค้า...แต่เกลับเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อซะงั้น
"ด๊อง...รอนานมั้ย?"ร่างสูงรีบตรงมาหาเพื่อนทันทีที่เจอเพื่อนรัก
"ฮยอก...เซงอิลซุคาฮัมนีดา..เพื่อนรัก..มีความสุขมากๆนะ"
"ขอบใจมากเลยด๊อง"
"อืม...คือว่าของขวัญที่ชั้นตั้งใจจะทำให้นายอ่ะ...มันโดนขโมยไปกินแล้วอ่ะ"ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
"อืม...ไม่เป็นไรนี่...แค่รู้ว่านายตั้งใจจะทำให้ชั้น...ถึงไม่ได้กินชั้นก็ดีใจแล้ว"ฮยอกแจบอกด้วยสีหน้าระรื่น
"แต่ว่านายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้นเลยนะ..ชั้นขอโทษ"ดงแฮบอกออกมาทำให้ใบหน้าที่ยิ้มระรื่นของฮยอกแจต้องเศร้าลง มันเจ็บทุกครั้งที่เค้าได้ยินจากปากคนๆนี้ว่าเค้าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นเอง
"ฮยอก...โกรธหรอ...คราวหน้าชั้นทำให้ใหม่ก็ได้..อย่าโกรธน้า"ดงแฮคิดว่าเพื่อนโกรธเรื่องขนมนั่นจนไม่ยอมยิ้มออกมา จึงรีบง้อเพื่อนเป็นการด่วน
"ป่าวหรอก...ไม่เป็นไร.."ฮยอกแจพยายามฝืนยิ้ม
"ฮยอก...แต่ชั้น..."
"ช่างเถอะน่า..เอางี้งั้นนายเลี้ยงไอติมชั้นแล้วกัน"ฮยอกยื่นข้อเสนอสุดงกออกมาทันที
"ได้เล้ย...แต่นายห้ามโกรธชั้นนะ" ฮยอกแจพยักหน้าช้าๆทำให้คนหน้าหมวยยิ้มออกมาได้
เวลาผ่านไปดงแฮกินไอติมอย่างสนุกสนาน แถมฮยอกยังพาไปเที่ยวอีกด้วย ทำให้ดงแฮยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ แล้วทั้งคู่ก็แวะมานั่งเล่นแถวๆริมแอม่น้ำฮันซักหน่อย
"ด๊อง...ถามอะไรหน่อยได้ป่ะ?"จู่ๆร่างสูก็พูดขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งปาหินลงแม่น้ำอย่างเพลินๆ(ระวังเทศกิจมาจับนะเฟร้ย)
"ได้สิ..ถ้าเป็นฮยอกชั้นตอบทุกคำถามเลย"รางบางยิ้มให้อย่งร่าเริง
"ถ้า...เอ่อ..ชั้นบอกว่า..ชั้น..ไม่อยากคบนายเป็นเพื่อนแล้ว...นายเอ่อ..จะว่าไง?"
"นายหมายความว่าไง...นายโกรธอะไรชั้นหรอ?"ดงแฮเริ่มหน้าเสีย น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาทำให้ฮยอกต้องรีบอธิบายว่ามันไม่ใช่อย่างที่ดงแฮคิด
"คือ...ชั้นน่ะ..."ฮยอกเริ่มไม่กล้าพูดคำว่ารักออกมา มันช่างยากจิงๆที่ต้องพูดคำนี้แม้ว่าใจอยากจะพูดก็ตาม
"ขอโทษนะ..ฮยอก..นายคงเหนื่อยกับชั้นมากใช่มั้ย?...ตลอดเวลาที่ผ่านมา..นายคอยช่วยชั้นตลอด..ไม่เคยโกรธชั้นเลย..ตอนนี้ถ้านายอยากไปจากชั้น..ชั้นก็ไม่ว่าอะไร..ขอบคุณมากที่คอยช่วยหลือ..ชั้นอยากบอกว่า..ยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนชั้นตลอดไป...ลาก่อน..."ดงแฮขัดขึ้นก่อนที่ฮฺยอกจะพุดจบ ร่ายเป็นชุด แล้วก็วิ่งออกไปจากที่นั่นทันที
"ด๊อง...ด๊อง...ลีดงแฮ"ฮยอกพยายามเรียกและวิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทัน
"บ้าชิบ...เข้าใจผิดจนได้"ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮเดินไปเรื่อยๆตามทาง จนมาถึงบ้านก็มืดค่ำแล้ว ร่างบางมองเข้าไปเห็นคิบอมนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อน เหมือนรอใครบางคนอยู่
"กลับมาแล้วหรอ?...ทำไมเพิ่งกลับ"เป็นอย่างที่คาดทัทีที่ดงแฮก้าวเข้าบ้านมาคิบอมก็รีบเข้ามาหาทันที
"อย่ามายุ่งกะชั้น...สะใจนายแล้วใช่มั้ย?...นายมันบ้าที่สุด...ฮึก...ฮือ..."ดงแฮปล่อยโฮออกมาทำให้คิบอมถึงแม้จะงงที่ดงแฮพูดแต่ก็คว้าคนตัวเล็กมากอดไว้
"เกิดอะไรขึ้น?...ร้องไห้ทำไม?"คิบอมพยายามถาม
"เพราะนาย...รู้มั้ย..ฮึก..ฮยอกเค้า..ฮึก..ไม่อยากเป็นเพื่อนกะชั้นแล้ว"ดงแฮยังคงสะอึกสะอื้น
"อย่าบอกนะ...ว่าแค่ขนมชิ้นเดียวถึงกับโกรธกันหน่ะ?"คิบอมถามอย่างระอาเพราะถ้าเป็นสาเหตุนี้จริงๆ ไอ้หมอนั่นต้องเป็นคนที่บ้ามากๆแน่
"ใช่นะสิ..ขนมนั่นชั้นตั้งใจจะทำให้เป็นของขวัญวันเกิดเค้านี่นา...แต่นาย..."
"โอเคๆ...ชั้นขอโทษ...นายจะให้ชั้นชดใช้ยังไง"คิบอมถามอย่าเอาใจ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเอาใจใครมาก่อน แต่กับดงแฮไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทำไมเค้าต้องเอาใจร่างบางที่แสนจะดื้อ เอาแต่ใจด้วยก็ไม่รู้ สาเหตุสั้นๆคงเป็นเพราะว่า...เค้าหลงรักร่างบางตรงหน้านี้เข้าให้ซะแล้วใช่มั้ย?....
"ว่าไงล่ะ?...จะให้ทำยังไง"
"คงไม่มีประโยชน์หรอก...นายทำให้ฮยอกกลับมาเป็นเพื่อนชั้นไม่ได้หรอก"ดงแฮพูดอย่าเศร้าสร้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงคิดอะไรบางอย่างอยู่เงียบๆ แต่ไม่คนเดียวหรอกนะ เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ในสายตาคนๆนึงตลอดเวลา....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกแล้วตอนนึง
อยากบอกว่ามันตื้อมากกกกกเลยอ่ะ
เพิ่งสอบเสร็จก้อเลยยังเบลอๆอยู่
ไงๆก้อ
2008 นยอน เซเฮงบกมานีบาดือเซโย นะฮับ
ช่วยเม้นกันน่อ
ช่วยต่อกันบ้างก็ได้นะฮับ
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ
..........ตึก 63 ..........
ฮีซอลเดินเข้ามาในตึกด้วยความรีบร้อน เค้ามาสาย เพราะมัวแต่จัดการเรื่องคิบอมกับดงแฮจนลืมนัดของซีวอน แต่เมื่อร่างบางมาถึงจุดนัดพบ ก็ดันไม่เจอซีวอนซะงั้น ในใจฮีซอลนั้นคิดไปว่าซีวอนคงจะโกรธเค้าเป็นแน่ ที่เค้ามาสายตั้ง ครึ่งชั่วโมง
ฮีซอลเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยท่าทางละเหี่ยสุดๆ แต่ขณะที่ฮีซอลเดินออกมาจากลิฟต์นั่นเองก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ซีวอนเดินเข้าไปในลิฟต์พอดี ทำให้ทั้งคู่คลาดกันแค่นิดเดียวเอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ซีวอนเดินขึ้นมายังที่เค้านัดหมายไว้กับฮีซอล ในมือถือดอกไม้ไว้เตรียมมาขอโทษฮีซอลเต็มที่ เพราะเค้ามาสายตั้ง 45 นาที แต่ปรากฏว่าฮีซอลกลับไม่อยู่ที่นั่นร่างสูงจึงรีบโทรหาคนน่ารักทันที
...........ร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่แสนจะหรูหรา..........
"ฮีซอล...รอนานมั้ย?" ซีวอนเอ่ยทักทันทีที่เจอฮีซอลรออยู่ก่อนแล้ว
"อื้ม...ก็ไม่นานเท่าไหร่...นายหายไปไหนมารู้มั้ยชั้นนึกว่านายโกรธชั้นที่ชั้นไปสายตั้งครึ่งชั่วโมงอ่ะ"ฮีซอลถามอย่างร้อนรน ในใจนั้นกลัวซีวอนจะโกรธเค้า
"ชั้นหากที่ต้องขอโทษนาย...ชั้นไปสายกว่านายตั้ง 15 นาทีนะ"
"อ้าว!!!...จิงดิ..."ฮีซอลร้องอย่าตกใจถ้าเค้าอยู่รอซีวอนอีกซักนิดก็คงไม่คลาดกันแบบนี้หรอก
"อื้ม..ขอโทษนะ..มื้อนี้ชั้นเลี้ยงเองละกัน"
"ดีมาก...อิอิ"ฮีซอลยิ้มออกมาอย่างน่ารักทำเอาร่างสูงแทบจะละลายไปกับความน่ารักของคนตรงหน้า
"เออ...ว่าแต่นัดชั้นมาเนี่ยมีไรป่าว?"ร่างบางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ก็...เอ่อ...ไม่มีอะไร...แค่อยากเจอหน้านายน่ะ"ซีวอนพูดทำเอาใบหน้าหวานอมชมพูขึ้นมาในทันใด
"แค่อยากเจอหน้า...แบบนี้เค้าเรียกว่านายกำลังจีบชั้นอยู่รึเปล่าเนี่ย"ฮีซอลถามตรงๆกะว่าเอาให้อีกฝ่ายเขินบ้างแต่...
"ใช่!!!"ซีวอนตอบตรงๆอย่างหนักแน่น แถมยังไม่เขินอีกด้วย(อะไรมันจะกล้าขนาดนั้น)กลายเป็นฮีซอลเองที่เขินมากยิ่งขึ้น
"...."คราวนี้คนช่างซักกลับเงียบสนิท พูดไม่ออกเลยกับความกล้าของร่างสูง
"แล้วนายจะให้ชั้นจีบมั้ยล่ะ?"ซีวอนถามอย่างกวนๆ
"แล้วถ้าไม่ให้จีบ...นายจะยังตามตื้อจีบชั้นต่อมั้ยล่ะ?"ร่างบางเองก็กวนไม่แพ้ร่าสูง
"จีบสิ...ชั้นจะตื้อจนกว่านายจะคบกับชั้นเลยล่ะ"
"งั้นนายจะถามทำเพื่อ?..."ฮีซอลว่าเข้าให้ แต่มันกลับทำให้ร่างสูงยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไร?...หน้าชั้นมันตลกมากรึไง?"ฮีซอลถามอย่างสงสัย
"ป่าว...หน้านายน่ะไม่ตลกหรอก...แต่ชั้นกะลังคิดว่านายน่ะ...สวยกว่าผู้หญิงอีกรู้มั้ย?"หยอดเข้าไปอีก 1 ดอกคราวนี้ทำเอาฮีซอลอายม้วนเลยทีเดียว
"บ้า...กินข้าวดีกว่า...นายสัญญาแล้วนะว่าจะเลี้ยง?"ฮีซอลแกล้งเปลี่ยนเรื่องพูดแก้เขิน
"เอาสิ..."ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มตักโน่นตักนี่ให้ฮีซอล เป้นภาพที่แสนจะสวีทหวาน หากใครมาเห็นก็คงต้องคิดว่าทั้งคู่เป็นคนรักกันอย่างแน่นอน
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮนัดฮยอกแจออกมาเจอเพราะวันนี้เป็นันเกิดฮยอกแจ แต่ของขวัญที่ดงแฮตั้งใจทำให้ฮยอกมันกลับโดนคิบอมจอมโหดขโมยไปกินซะแล้ว ร่าบางจึงมานั่งรอเพื่อนรักอยู่ที่ร้านไอติมที่แสนจะน่ารักร้านนึง
ฮยอกแจเดินเข้ามาในร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาว สลับกับสีชมพู ที่แสนจะหวาน ก่อนจะมองหาคนน่ารักที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของเค้า...แต่เกลับเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อซะงั้น
"ด๊อง...รอนานมั้ย?"ร่างสูงรีบตรงมาหาเพื่อนทันทีที่เจอเพื่อนรัก
"ฮยอก...เซงอิลซุคาฮัมนีดา..เพื่อนรัก..มีความสุขมากๆนะ"
"ขอบใจมากเลยด๊อง"
"อืม...คือว่าของขวัญที่ชั้นตั้งใจจะทำให้นายอ่ะ...มันโดนขโมยไปกินแล้วอ่ะ"ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
"อืม...ไม่เป็นไรนี่...แค่รู้ว่านายตั้งใจจะทำให้ชั้น...ถึงไม่ได้กินชั้นก็ดีใจแล้ว"ฮยอกแจบอกด้วยสีหน้าระรื่น
"แต่ว่านายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้นเลยนะ..ชั้นขอโทษ"ดงแฮบอกออกมาทำให้ใบหน้าที่ยิ้มระรื่นของฮยอกแจต้องเศร้าลง มันเจ็บทุกครั้งที่เค้าได้ยินจากปากคนๆนี้ว่าเค้าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นเอง
"ฮยอก...โกรธหรอ...คราวหน้าชั้นทำให้ใหม่ก็ได้..อย่าโกรธน้า"ดงแฮคิดว่าเพื่อนโกรธเรื่องขนมนั่นจนไม่ยอมยิ้มออกมา จึงรีบง้อเพื่อนเป็นการด่วน
"ป่าวหรอก...ไม่เป็นไร.."ฮยอกแจพยายามฝืนยิ้ม
"ฮยอก...แต่ชั้น..."
"ช่างเถอะน่า..เอางี้งั้นนายเลี้ยงไอติมชั้นแล้วกัน"ฮยอกยื่นข้อเสนอสุดงกออกมาทันที
"ได้เล้ย...แต่นายห้ามโกรธชั้นนะ" ฮยอกแจพยักหน้าช้าๆทำให้คนหน้าหมวยยิ้มออกมาได้
เวลาผ่านไปดงแฮกินไอติมอย่างสนุกสนาน แถมฮยอกยังพาไปเที่ยวอีกด้วย ทำให้ดงแฮยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ แล้วทั้งคู่ก็แวะมานั่งเล่นแถวๆริมแอม่น้ำฮันซักหน่อย
"ด๊อง...ถามอะไรหน่อยได้ป่ะ?"จู่ๆร่างสูก็พูดขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งปาหินลงแม่น้ำอย่างเพลินๆ(ระวังเทศกิจมาจับนะเฟร้ย)
"ได้สิ..ถ้าเป็นฮยอกชั้นตอบทุกคำถามเลย"รางบางยิ้มให้อย่งร่าเริง
"ถ้า...เอ่อ..ชั้นบอกว่า..ชั้น..ไม่อยากคบนายเป็นเพื่อนแล้ว...นายเอ่อ..จะว่าไง?"
"นายหมายความว่าไง...นายโกรธอะไรชั้นหรอ?"ดงแฮเริ่มหน้าเสีย น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาทำให้ฮยอกต้องรีบอธิบายว่ามันไม่ใช่อย่างที่ดงแฮคิด
"คือ...ชั้นน่ะ..."ฮยอกเริ่มไม่กล้าพูดคำว่ารักออกมา มันช่างยากจิงๆที่ต้องพูดคำนี้แม้ว่าใจอยากจะพูดก็ตาม
"ขอโทษนะ..ฮยอก..นายคงเหนื่อยกับชั้นมากใช่มั้ย?...ตลอดเวลาที่ผ่านมา..นายคอยช่วยชั้นตลอด..ไม่เคยโกรธชั้นเลย..ตอนนี้ถ้านายอยากไปจากชั้น..ชั้นก็ไม่ว่าอะไร..ขอบคุณมากที่คอยช่วยหลือ..ชั้นอยากบอกว่า..ยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนชั้นตลอดไป...ลาก่อน..."ดงแฮขัดขึ้นก่อนที่ฮฺยอกจะพุดจบ ร่ายเป็นชุด แล้วก็วิ่งออกไปจากที่นั่นทันที
"ด๊อง...ด๊อง...ลีดงแฮ"ฮยอกพยายามเรียกและวิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทัน
"บ้าชิบ...เข้าใจผิดจนได้"ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮเดินไปเรื่อยๆตามทาง จนมาถึงบ้านก็มืดค่ำแล้ว ร่างบางมองเข้าไปเห็นคิบอมนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อน เหมือนรอใครบางคนอยู่
"กลับมาแล้วหรอ?...ทำไมเพิ่งกลับ"เป็นอย่างที่คาดทัทีที่ดงแฮก้าวเข้าบ้านมาคิบอมก็รีบเข้ามาหาทันที
"อย่ามายุ่งกะชั้น...สะใจนายแล้วใช่มั้ย?...นายมันบ้าที่สุด...ฮึก...ฮือ..."ดงแฮปล่อยโฮออกมาทำให้คิบอมถึงแม้จะงงที่ดงแฮพูดแต่ก็คว้าคนตัวเล็กมากอดไว้
"เกิดอะไรขึ้น?...ร้องไห้ทำไม?"คิบอมพยายามถาม
"เพราะนาย...รู้มั้ย..ฮึก..ฮยอกเค้า..ฮึก..ไม่อยากเป็นเพื่อนกะชั้นแล้ว"ดงแฮยังคงสะอึกสะอื้น
"อย่าบอกนะ...ว่าแค่ขนมชิ้นเดียวถึงกับโกรธกันหน่ะ?"คิบอมถามอย่างระอาเพราะถ้าเป็นสาเหตุนี้จริงๆ ไอ้หมอนั่นต้องเป็นคนที่บ้ามากๆแน่
"ใช่นะสิ..ขนมนั่นชั้นตั้งใจจะทำให้เป็นของขวัญวันเกิดเค้านี่นา...แต่นาย..."
"โอเคๆ...ชั้นขอโทษ...นายจะให้ชั้นชดใช้ยังไง"คิบอมถามอย่าเอาใจ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเอาใจใครมาก่อน แต่กับดงแฮไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทำไมเค้าต้องเอาใจร่างบางที่แสนจะดื้อ เอาแต่ใจด้วยก็ไม่รู้ สาเหตุสั้นๆคงเป็นเพราะว่า...เค้าหลงรักร่างบางตรงหน้านี้เข้าให้ซะแล้วใช่มั้ย?....
"ว่าไงล่ะ?...จะให้ทำยังไง"
"คงไม่มีประโยชน์หรอก...นายทำให้ฮยอกกลับมาเป็นเพื่อนชั้นไม่ได้หรอก"ดงแฮพูดอย่าเศร้าสร้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงคิดอะไรบางอย่างอยู่เงียบๆ แต่ไม่คนเดียวหรอกนะ เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ในสายตาคนๆนึงตลอดเวลา....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกแล้วตอนนึง
อยากบอกว่ามันตื้อมากกกกกเลยอ่ะ
เพิ่งสอบเสร็จก้อเลยยังเบลอๆอยู่
ไงๆก้อ
2008 นยอน เซเฮงบกมานีบาดือเซโย นะฮับ
ช่วยเม้นกันน่อ
ช่วยต่อกันบ้างก็ได้นะฮับ
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น