คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...ตอนที่ 4...
"นี่...มากไปแล้วนะ...บอมเป็นของชั้นยะ...ไม่ใช่ของนาย"เจสสิก้าพูดก่อนจะผลักดงแฮออกไปจากตัวคิบอม ร่างบางได้ทีแกล้งทำเป็นล้มลงกับพื้น
"โอ๊ย....ฮึก...ฮือ...."ดงแฮแกล้งบีบน้ำตาออกมา
"ดงแฮเป็นอะไรมากมั้ย?"คิบอมแทบจะถลามาหาดงแฮในทันที ในขณะที่เจสสิก้ายืนแค้นอยู่ในใจ
"บอม...ฮึก...ชั้นเจ็บจังเลย"ดงแฮยังไม่เลิกแถมยังแอบบยิ้มมุมปากให้เจสสิก้าเห็นอีกด้วย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เจสสิก้า..คุณกลับไปก่อนเถอะ"คิบอมหันมาบอกหญิงสาวที่ยืนเจ็บใจอยู่
"บอมคะ...บอมทำหยั่งงี้กะเจสได้ยังไง?...ฝากไว้ก่อนเถอะ...ลีดงแฮ"เจสสิก้าพูดก่อนจะรีบเดินออกไปด้วยความโมโห
"ฮิฮิ..."ดงแฮหัวเราะออกมา คิบอมจึงหันมามองร่างบางด้วยสายตาดุๆ
"อะไร...มองทำไม?"
"นายทำแบบนี้ทำไม?...มันไม่น่ารักเลยรู้มั้ย?"คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงดุ
"แล้วทำไม?...ชั้นจะทำอะไร..น่ารักหรือไม่น่ารักแล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า?"ดงแฮพูดด้วยความหมั่นไส้
"ใช่สิ...ชั้นไม่ใช่เจสสิก้าของนายนี่นา...ทำอะไรก็คงน่ารักสู้หล่อนไม่ได้หรอก..ชิส์"ว่าแล้วดงแฮก็เดินออกจากห้องทำงานของคิบอมไป
..จ๋อม..จ๋อม.. เสียงก้อนหินตกลงไปในน้ำดังไม่ขาดตอน ดงแฮนั่งปาก้อนหินอยู่ด้วยความเซ็ง ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโมโหขนาดนี้ ไม่เข้าใจทำไมต้องไม่พอใจที่คิบอมมาว่าเค้า
"ดงแฮ...ดงแฮจริงๆด้วย...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"ชายร่างสูงคนนึงเดินเข้ามาทักดงแฮก่อนจะนั่งลงข้างๆดงแฮ
"ฮยอก...ดีใจที่เจอนายนะ"ดงแฮพุดก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดเพื่อนเลิฟ
"เป็นอะไร...แล้วทำไมกลับมาไม่บอกกันบ้างเลย?"ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"พอดีมีเรื่องยุ่งๆชั้นเลยไม่ได้บอกนาย...ขอโทษนะ"
"เชอะ...งอล"ฮยอกแจแกล้งงอนดงแฮซะงั้น
"ง่า...งั้นชั้นเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษละกันนะ"ดงแฮบอกก่อนจะหันมายิ้มอย่างจริงใจกะฮยอกแจ ทำให้ร่างสูงหลงไปกับรอยยิ้มละลายใจของดงแฮ
"นี่นายเห็นว่าชั้นเป็นคนเห็นแก่กินรึไง?...ไปกันเลยมั้ย?"ฮยอกแจพยายามพูดให้ดงแฮหัวเราะเพราะรู้ว่าตอนนี้ในใจของดงแฮต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆไม่งะนคงไม่มานั่งทำมิวสิคอยู่ที่แม่น้ำฮันแน่นอน
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เช้าที่แสนวุ่นวายของบ้านตระกูลลี เมื่อดงแฮเกิดอาละวาด เพราะคิบอมเข้าไปปลุกในห้องแบบถึงเนื้อถึงตัวทำเอาดงแฮ...จี๊ด...
"นายตาย...คิมคิบอม...ใครใช้ให้นายเข้าไปในห้องช้านนนนน?"ดงแฮตะโกนลั่นห้องแถมยังปาหมอนใส่คิบอมอีกด้วย
"นี่พ่อนายใช้ชั้นมาปลุกนายนะ...นายมาเขวี้ยงหมอนใส่ชั้นได้ไงเล่า?"คิบอมพยายามอธิบายแต่ดงแฮก็ไม่ฟังยังคงขว้างหมอน หและข้าวของในห้องอย่างเมามันส์
"แล้วใครใช้ให้นายปลุกแบบถึงเนื้อถึงตัวเล่า?...ไอ้บ้า...ลามกที่สุด"พูดจบหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์กับภาคีนกฟินิกซ์ก็หลุดจากมือดงแฮไป เป้าหมายอยู่ที่หัวของคิบอม
"ก็แล้วนายอยากไม่ตื่นเองนี่นา..."คิบอมพูดก่อนจะหลบหนังสือที่ลอยมาแล้วเข้าไปรวบตัวดงแฮกดลงกับเตียงนุ่ม
"อ๊าค...ปล่อยช้าน...คนบ้า...ปล่อยเดี๋ยวนี้..."ดงแฮทั้งดิ้น ทั้งตะโกนใส่คิบอมปาวๆแต่ไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะยอมปล่อยเลยแม้แต่น้อย
"ไม่ปล่อย...ชั้นจะพาเด็กดื้อไปอาบน้ำ"พูดจบคิบอมก็อุ้มดงแฮขึ้นมาและเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
"ปล่อย...ชั้นอาบเองได้...ออกไป๊..."ดงแฮตะโกนใส่ สองมือเรียวก็พยายามทุบคนตัวสูงกว่า จนคิบอมยอมแพ้ปล่อยดงแฮลงจากอ้อมกอด
"ช้นให้เวลานาย 1 ชั่วโมง...อาบน้ำแต่งตัวซะ...ถ้า 1 ชั่วโมงนายยังไม่ลงไปชั้นจะมาตามนายถึงในห้องน้ำเลย...คอยดู.."คิบอมพูดก่อนจะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ดงแฮเห็นแล้วจึงเดินลงไปรอร่างบางข้างล่าง
~ 1 ชม.ผ่านไป~
ร่างบางเดินลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าไม่พอใจนักที่โดนคิบอมแกล้งเมื่อครู่นี้ เมื่อมาถึงก็หันไปค้อนใส่คิบอม 1 ที ก่อนจะนั่งลงตรงที่ประจำของตนเอง
"ดงแฮ...เมื่อวานหายไปไหนมา?..ทำไมไม่อยู่กับคิบอมตามคำสั่งพ่อ"คุณลีผู้เป็นพ่อของดงแฮถามลูกชายตัวแสบ
"ชิส์...แค่นี้ก็ต้องมาฟ้องพ่อด้วย"ดงแฮประชดใส่คิบอม
"นี่...หยุดทำกิริยาแบบนี่ซักที..รู้มั้ยว่านอกจากคิบอมจะไม่ได้มาฟ้องพ่อแล้ว...เค้ายังช่วยแก้ตัวให้ลูกอีกต่างหาก..ลูกควรจะขอบคุณเค้านะ"
"เชอะ..ผมไม่เชื่อหรอก...ไม่งั้นพ่อรู้ได้ไงว่าผมไม่ได้อยู่กับหมอนี่เมื่อวาน?"
"ก็เพราะพ่อเข้าไปหาแกกะคิบอมที่ห้องนะสิ...หยุดเถียงแล้วตอบมาว่าหายไปไหนมาห๊ะ?"คุณลีเริ่มขึ้นเสียงใส่ลูกชาย
"คุณอาฮะ...พอเถอะครับ...ถึงไงดงแฮก็กลับมาแล้ว...และได้เป็นอะไรด้วย"คิบอมเอ่ยบอกก่อนที่คุณลีจะโมโหไปมากกว่านี้
"แกเห็นมั้ยดงแฮ...ว่าคิบอมเค้าช่วยแกอีกแล้ว...เพราะงั้นวันนี้แกต้องไปที่ที่นึงกับคิบอม"
"อ๋า?...ไม่อ่ะพ่อ...ให้ผมไปกะหมอนี่ 2 คนได้ไง..ให้พี่ซอลไปด้วยนะครับ"ดงแฮพยายามหาข้อต่อรอง
"ไม่ได้แกต้องไป...และอีกอย่างวันนี้ฮีซอลออกไปข้างนอกแล้ว..เพราะงั้นแกต้องไปกับคิบอม"
"พ่ออ๊ะ..."
"ไป...ห้ามเถียง..บอม..อาฝากดูแลด๊องด้วย...ถ้าเด็กคนนี้มันดื้ออาอนุญาตให้บอมจัดการได้ตามใจเลย" คุณลีหันมาบอกกับผู้ที่เป็นหลานชาย
"ครับ...ผมไปนะครับ"คิบอมบอกก่อนจะโค้งให้คุณลีและดึงดงแฮออกไปอย่างรวดเร็ว
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
"พ่อฮะ...ปีนี้ก็เป็นปีที่ 15 แล้วนะครับที่พ่อจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ...พ่อรู้มั้ยผมคิดถึงพ่อแค่ไหน..ฮึก..ทำไมพ่อถึงจากผมไปเร็วแบบนี้..ฮึก..พ่อฮะ..ฮือ..ฮึก..ผมอยากเจอแม่จังเลย..ผมอยากรู้ว่าแม่ผมจะสวยแต่ไหน?..น้องขอผมด้วย..ป่านนี้คงโตแล้ว..ไม่รู้จะหล่อแค่ไหน..ผมอยาก..ฮึก..เจอพวกเค้าจังเลยฮะ" ชายหน้าสวยคนนึงกำลังพร่ำเพ้อถึงพ่อของเค้าที่หน้าหลุมศพที่สะอาดสะอ้านเนื่องจากได้รับการดูแลอย่างดี
"อ่ะ..นี่..ผ้าเช็ดหน้า...ใบหน้าหวานนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก..เชื่อผม"ชายร่างสูง..สูง..สูงมากราวกับทานเสาไฟฟ้าเป็นอาหารมื้อหลักเอ่ยขึ้นกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าหลุมศพ
"เอ๋?..ขอบคุณนะ"ฮัซอลรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาเช็ดก่อนจะยิ้มให้ร่างสูงเป็นเชิงขอบคุณ
"คุณชื่ออะไรหรอ?...ผม..ชเว ซีวอน"
"ชั้นชื่อ คิมฮีซอล..ยินดีที่รู้จัก ซีวอน"
"เช่นกันครับ"
การรู้จักกันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..แต่มันเป็นพรหมลิขิตต่างหากที่ทำให้คนเรามาเจอกัน ได้รู้จักกัน และได้รักกันหมือนใครๆหลายคน
------------------------------------------------------------
หุหุ...จบไปอีกแล้ว
1 ตอน ความจริงตอนนี้ต้องมาลงตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
แต่บังเอิญอยู่ในช่วง สอบแบบ ลด แลก แจก แถม
หวังว่าจะถูกใจนะคะ
ถ้าต้องการให้แต่งแบบไหนเชิญรีเควสมาได้เลยนะคะ
เพราะนี่เป็นฟิกสดนะค่ะ..ปรับแต่งไปได้เรื่อยๆตามอารมณ์นะค่ะ
ช่วยกันเม้นด้วยนะคะ
ความคิดเห็น