ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...ตอนที่ 3...
-----ความเดิมตอนที่แล้ว-----
"น่าเบื่องั้นหรอ...งั้นเรามาทำอะไรที่น่าตื่นเต้นกันมั้ย?..เช่น...เอ่อ..จูบ...ลูบ...คลำ...หรือ..."
"พอๆ ชั้นตื่นแล้ว...นายออกไปรอข้างนอกเลย...อย่าคิดทุเรศๆ...ออกไป๊"ดงแฮขัดก่อนที่คิบอมจะพูดจบไม่งั้นเค้าคงเสร็จหมอนี่แน่ๆ
"ตื่นตั้งแต่แรกก็จบ"คิบอมพูดก่อนจะออกไปรอนอกห้อง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอ้า...ลงมาได้ซะทีนะแม่คุณ"คิบอมกัดดงแฮทันทีที่ร่างบางลงมาถึงห้องครัว
"ชั้นจะลงมาตอนไหน...แล้วมันหนักส่วนไหนของนายห๊ะ...คิมคิบอม"ดงแฮเองก็ไม่ยอมคิบอมง่ายเช่นกัน นับว่าเป็นการต้อนรับวันใหม่ที่แสนจะวุ่นวายของบ้านหลังนี้เลยทีเดียว
"เมื่อไหร่นาย 2 คนจะเลิกเถียงกันอีกนานมั้ย...เมื่อไหร่จะเลิกกัดกัน?"พี่ซอลคนสวยแห่งบ้านถามขึ้นบ้าง หลังจากที่ต้องทนฟังเสียงเจ้าน้องชายตัวดีทั้ง 2 คนเถียงกันอยู่ครู่ใหญ่
"พี่ซอลก็ดูหมอนี่สิฮะ...คอยกัดผมตลอดเลยอ่ะ"
"ดงแฮ...ถ้านายรู้จักปล่อยวางไม่ไปต่อความยาวสาวความยืดกับคิบอม...เรื่องมันก็จบ"ฮีซอลบอกน้องด้วยน้ำเสียงประมาณสั่งสอน(นางมารกลับใจป่าววะ)
"ฮิฮิ..."คิบอมได้แต่แอบหัวเราะอยู่คนเดียวแต่คืดเรอะว่าจะพ้นสายตาแม่นางฮัซอล
"นายก็เหมือนกันนะบอม รู้ว่าด๊องเค้าขี้โวยวาย ไม่ยอมใคร นายก็ไม่น่าไปแหย่"ฮีซอิลหันมาดุน้องอีกคน คราวนี้ดงแฮกลับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"สม-น้ำ-หน้า" ดงแฮพูดแบบไม่มีเสียงใส่คิบอม ร่างสูงจึงคาดโทษร่างบางไว้ในใจ.0..สนุกแด๊องเอ๊ยยยยยยยย...
"รีบๆกินซะ...เดี๋ยวพวกนายต้องเข้าบริษัทกัน"
"ให้ผมไปกับหมอนี่อ่ะนะ?"ทั้งดงแฮและคิบอมตะโกนขึ้นมาพร้อมกันทำให้ฮีซอลต้องหันมาทำตาดุๆใส่ทั้งคู่
"จะให้ผมพาหมอนี่ไปทำไมอ่ะพี่ซอล?"ร่างสูงเอ่ยถาม
"คุณอาบอกให้นายสอนงานด๊อง...นายก็ต้องสอน...เข้าใจมั้ย?"ฮีซอลบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องครัวไป แล้วทั้ง 2 คนก็เดินตามพี่ชายออกไปเช่นกัน
"ชิส์...ทำไม่ชั้นต้องมากับนยด้วยเนี่ย"ดงแฮบ่นไประหว่าทางที่นั่งรถไปบริษัทกับคิบอม
"ทำหยั่งกะชั้นอยากมากะนายงั้นแหละ...ชิ"คิบอมได้ทีประชดใส่
----------บริษัท ลี คอร์เปอเรชั่น----------
"สวัสดีครับเฮีย...อ้าวซ้อหวัดดีครับ"ชายชุดดำที่ดูเหมือนเด็กสมบูรณ์บนฉลากซีอิ๊วขาวเอ่ยทักและโค้งทันทีที่ทั้ง 2 คนไปถึงบริษัท
"เฮ้ย!!!...ชั้นไปเป็นเมียพี่แกตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ"ดงแฮเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ
"อ้าว...ก็เป็นอยู่นี่ครับ...ใช่มั้ย...เฮีย"ชายคนที่ถูกถามตอบก่อนจะหันมามองคิบอมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เออ..ชินดงเดี๋ยวนายไปเอาโต๊ะทำงานที่หน้าห้องชั้นเข้าไปไว้ในห้องชั้นด้วย"ร่างสูงรีบตัดบทก่อนที่ดงแฮจะอาละวาดหากรู้อะไรมากกว่านี้
"นี่นาย...นายบอกหมอนั่นว่าอะไร?...ทำไมหมอนนั่นเรียกชั้นว่าซ้อแล้วเรียกนายว่าเฮียฮึ?"ดงแฮหันมาคาดคั้นจากคิบอมทัทีที่ชินดงเดินไป
"ก็นายเข้าใจว่าไง...ก็อย่างที่นายเข้าใจนั่นแหละ"คิบอมพูดก่อนจะเดินหนีเข้าห้องทำงาน
"นี่นายจะเดินหนีไปไหน?...เราต้องคุยกันก่อน"ดงแฮบอกก่อนจะผลักประตูห้องตามคิบอมเข้าไป
"คิมคิบอม...เราต้องเคลียร์กัน"ดงแฮพูดก่อนจะเดินมาหาคิบอมพร้อมกับกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะทำงานของคิบอม
"เจ็บมั้ยนั่นอ่ะ?"ร่างสูงแกล้งทำเป็นสนใจมือของดงแฮที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนใจคำพูดของร่างบางเลย
"มานี่เร็ว"คิบอมบอกก่อนจะเดินไปตรงโซฟารับแขกที่อยู่ภายในห้องพร้อมกล่องยา
"ทำไมชั้นต้องเชื่อนายด้วย?"
"นายอย่าลืมคุณอาบอกว่าไง?..."คิบอมเอาคำพูดพ่อดงแฮขึ้นมาอ้างทำให้ร่างบางจำใจเดินไปหาร่างสูงที่รออยู่ที่โซฟา
"มานี่สิ...นั่งตรงนี้"พูดจบคิบอมก็ดึงดงแฮลงมานั่งบนตักตัวเองทำเอาร่างบางหน้าแดงขึ้นมาทันใด
"นี่...คิบอม...จะทำอะไร...ปล่อยนะ"ดงแฮดิ้น คิบอมจึงกอดร่างบางให้แน่นขึ้น
"อยู่นิ่งๆสิ...จะทายาให้"ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางก่อนจะเริ่มนวดฝ่ามือให้ดงแฮ ทำเอาร่างบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
"เป็นอะไร...ทำไมใจเต้นแรงจัง"คิบอมเอ่ยถามคนในอ้อมกอด
"ปะ..ป่าว...ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย" ร่างบางตอบก่อนจะหน้าแดงมากขึ้นที่โดนจับได้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...นายเป็นใครน่ะ?"เสียงกรี๊ด180เดซิเบลดังขึ้นทำให้คนที่สวีทกันอยู่ต้องเอามือปิดหูเป็นการด่วน
"นายเป็นใคร?...มานั่งบนตักบอมที่รักของชั้นได้ยังไง?"หญิงสาวรูปร่างสมส่วน ไม่ค่อยสูง เดินตรงเข้ามากระชากดงแฮให้ลงมาจากตักคิบอม
"แล้วเธอเป็นใครห๊ะ...เที่ยวมากรี๊ดอยู่ในบริษัทคนอื่น ไม่อายบ้างรึไง?"
"คนอื่นที่ไหน...นายแหละเป็นใคร...บอมบอกไปสิคะว่าเราเป็นอะไรกัน"เจ้าหล่อนพูดก่อนจะเดินเข้ามาควงแขนคิบอมอย่างหน้าตาเฉย
"คุณมีธุระอะไรเจสสิก้า?"คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"บอม...ทำไมคุณพูดกับเจสแบบนี้ล่ะคะ?"
"แล้วเธอจะให้เค้าพูดยังไงล่ะ?...หน้าไม่อายจริงๆ"
"อะไรของนายไอ้หน้าหมวย"เจสสิก้าได้ทีตะเพิดใส่ดงแฮ
"พูดงี้ก็สวยสิ...บอมอ๊ะ...ต้องจัดการให้เค้านะ"ดงแฮแกล้งทำเป็นออดอ้อนออเซาะคิบอมขึ้นมา ร่างสูงได้แต่แอบยิ้มในใจ
"นี่...มากไปแล้วนะ...บอมเป็นของชั้นยะ...ไม่ใช่ของนาย"เจสสิก้าพูดก่อนจะผลักดงแฮออกไปจากตัวคิบอม ร่างบางได้ทีแกล้งทำเป็นล้มลงกับพื้น
"โอ๊ย....ฮึก...ฮือ...."ดงแฮแกล้งบีบน้ำตาออกมา
"ดงแฮเป็นอะไรมากมั้ย?"คิบอมแทบจะถลามาหาดงแฮในทันที ในขณะที่เจสสิก้ายืนแค้นอยู่ในใจ
"บอม...ฮึก...ชั้นเจ็บจังเลย"ดงแฮยังไม่เลิกแถมยังแอบบยิ้มมุมปากให้เจสสิก้าเห็นอีกด้วย
--------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันบ้างน่อ
หวังว่าคงถูกใจ
จู่อยากให้ด๊องมัมารยาเป็นกะเค้าบ้าง
เด๋วมันจะน่าเบื่อถ้าด๊องมันอ่อนแอเกินไป
หวังว่าทุกคนคงรับได้นะคะ
จะรีบมาต่อนะคะ
ช่วยเม้นด้วยละกัน
"น่าเบื่องั้นหรอ...งั้นเรามาทำอะไรที่น่าตื่นเต้นกันมั้ย?..เช่น...เอ่อ..จูบ...ลูบ...คลำ...หรือ..."
"พอๆ ชั้นตื่นแล้ว...นายออกไปรอข้างนอกเลย...อย่าคิดทุเรศๆ...ออกไป๊"ดงแฮขัดก่อนที่คิบอมจะพูดจบไม่งั้นเค้าคงเสร็จหมอนี่แน่ๆ
"ตื่นตั้งแต่แรกก็จบ"คิบอมพูดก่อนจะออกไปรอนอกห้อง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอ้า...ลงมาได้ซะทีนะแม่คุณ"คิบอมกัดดงแฮทันทีที่ร่างบางลงมาถึงห้องครัว
"ชั้นจะลงมาตอนไหน...แล้วมันหนักส่วนไหนของนายห๊ะ...คิมคิบอม"ดงแฮเองก็ไม่ยอมคิบอมง่ายเช่นกัน นับว่าเป็นการต้อนรับวันใหม่ที่แสนจะวุ่นวายของบ้านหลังนี้เลยทีเดียว
"เมื่อไหร่นาย 2 คนจะเลิกเถียงกันอีกนานมั้ย...เมื่อไหร่จะเลิกกัดกัน?"พี่ซอลคนสวยแห่งบ้านถามขึ้นบ้าง หลังจากที่ต้องทนฟังเสียงเจ้าน้องชายตัวดีทั้ง 2 คนเถียงกันอยู่ครู่ใหญ่
"พี่ซอลก็ดูหมอนี่สิฮะ...คอยกัดผมตลอดเลยอ่ะ"
"ดงแฮ...ถ้านายรู้จักปล่อยวางไม่ไปต่อความยาวสาวความยืดกับคิบอม...เรื่องมันก็จบ"ฮีซอลบอกน้องด้วยน้ำเสียงประมาณสั่งสอน(นางมารกลับใจป่าววะ)
"ฮิฮิ..."คิบอมได้แต่แอบหัวเราะอยู่คนเดียวแต่คืดเรอะว่าจะพ้นสายตาแม่นางฮัซอล
"นายก็เหมือนกันนะบอม รู้ว่าด๊องเค้าขี้โวยวาย ไม่ยอมใคร นายก็ไม่น่าไปแหย่"ฮีซอิลหันมาดุน้องอีกคน คราวนี้ดงแฮกลับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"สม-น้ำ-หน้า" ดงแฮพูดแบบไม่มีเสียงใส่คิบอม ร่างสูงจึงคาดโทษร่างบางไว้ในใจ.0..สนุกแด๊องเอ๊ยยยยยยยย...
"รีบๆกินซะ...เดี๋ยวพวกนายต้องเข้าบริษัทกัน"
"ให้ผมไปกับหมอนี่อ่ะนะ?"ทั้งดงแฮและคิบอมตะโกนขึ้นมาพร้อมกันทำให้ฮีซอลต้องหันมาทำตาดุๆใส่ทั้งคู่
"จะให้ผมพาหมอนี่ไปทำไมอ่ะพี่ซอล?"ร่างสูงเอ่ยถาม
"คุณอาบอกให้นายสอนงานด๊อง...นายก็ต้องสอน...เข้าใจมั้ย?"ฮีซอลบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องครัวไป แล้วทั้ง 2 คนก็เดินตามพี่ชายออกไปเช่นกัน
"ชิส์...ทำไม่ชั้นต้องมากับนยด้วยเนี่ย"ดงแฮบ่นไประหว่าทางที่นั่งรถไปบริษัทกับคิบอม
"ทำหยั่งกะชั้นอยากมากะนายงั้นแหละ...ชิ"คิบอมได้ทีประชดใส่
----------บริษัท ลี คอร์เปอเรชั่น----------
"สวัสดีครับเฮีย...อ้าวซ้อหวัดดีครับ"ชายชุดดำที่ดูเหมือนเด็กสมบูรณ์บนฉลากซีอิ๊วขาวเอ่ยทักและโค้งทันทีที่ทั้ง 2 คนไปถึงบริษัท
"เฮ้ย!!!...ชั้นไปเป็นเมียพี่แกตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ"ดงแฮเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ
"อ้าว...ก็เป็นอยู่นี่ครับ...ใช่มั้ย...เฮีย"ชายคนที่ถูกถามตอบก่อนจะหันมามองคิบอมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เออ..ชินดงเดี๋ยวนายไปเอาโต๊ะทำงานที่หน้าห้องชั้นเข้าไปไว้ในห้องชั้นด้วย"ร่างสูงรีบตัดบทก่อนที่ดงแฮจะอาละวาดหากรู้อะไรมากกว่านี้
"นี่นาย...นายบอกหมอนั่นว่าอะไร?...ทำไมหมอนนั่นเรียกชั้นว่าซ้อแล้วเรียกนายว่าเฮียฮึ?"ดงแฮหันมาคาดคั้นจากคิบอมทัทีที่ชินดงเดินไป
"ก็นายเข้าใจว่าไง...ก็อย่างที่นายเข้าใจนั่นแหละ"คิบอมพูดก่อนจะเดินหนีเข้าห้องทำงาน
"นี่นายจะเดินหนีไปไหน?...เราต้องคุยกันก่อน"ดงแฮบอกก่อนจะผลักประตูห้องตามคิบอมเข้าไป
"คิมคิบอม...เราต้องเคลียร์กัน"ดงแฮพูดก่อนจะเดินมาหาคิบอมพร้อมกับกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะทำงานของคิบอม
"เจ็บมั้ยนั่นอ่ะ?"ร่างสูงแกล้งทำเป็นสนใจมือของดงแฮที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนใจคำพูดของร่างบางเลย
"มานี่เร็ว"คิบอมบอกก่อนจะเดินไปตรงโซฟารับแขกที่อยู่ภายในห้องพร้อมกล่องยา
"ทำไมชั้นต้องเชื่อนายด้วย?"
"นายอย่าลืมคุณอาบอกว่าไง?..."คิบอมเอาคำพูดพ่อดงแฮขึ้นมาอ้างทำให้ร่างบางจำใจเดินไปหาร่างสูงที่รออยู่ที่โซฟา
"มานี่สิ...นั่งตรงนี้"พูดจบคิบอมก็ดึงดงแฮลงมานั่งบนตักตัวเองทำเอาร่างบางหน้าแดงขึ้นมาทันใด
"นี่...คิบอม...จะทำอะไร...ปล่อยนะ"ดงแฮดิ้น คิบอมจึงกอดร่างบางให้แน่นขึ้น
"อยู่นิ่งๆสิ...จะทายาให้"ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางก่อนจะเริ่มนวดฝ่ามือให้ดงแฮ ทำเอาร่างบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
"เป็นอะไร...ทำไมใจเต้นแรงจัง"คิบอมเอ่ยถามคนในอ้อมกอด
"ปะ..ป่าว...ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย" ร่างบางตอบก่อนจะหน้าแดงมากขึ้นที่โดนจับได้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...นายเป็นใครน่ะ?"เสียงกรี๊ด180เดซิเบลดังขึ้นทำให้คนที่สวีทกันอยู่ต้องเอามือปิดหูเป็นการด่วน
"นายเป็นใคร?...มานั่งบนตักบอมที่รักของชั้นได้ยังไง?"หญิงสาวรูปร่างสมส่วน ไม่ค่อยสูง เดินตรงเข้ามากระชากดงแฮให้ลงมาจากตักคิบอม
"แล้วเธอเป็นใครห๊ะ...เที่ยวมากรี๊ดอยู่ในบริษัทคนอื่น ไม่อายบ้างรึไง?"
"คนอื่นที่ไหน...นายแหละเป็นใคร...บอมบอกไปสิคะว่าเราเป็นอะไรกัน"เจ้าหล่อนพูดก่อนจะเดินเข้ามาควงแขนคิบอมอย่างหน้าตาเฉย
"คุณมีธุระอะไรเจสสิก้า?"คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"บอม...ทำไมคุณพูดกับเจสแบบนี้ล่ะคะ?"
"แล้วเธอจะให้เค้าพูดยังไงล่ะ?...หน้าไม่อายจริงๆ"
"อะไรของนายไอ้หน้าหมวย"เจสสิก้าได้ทีตะเพิดใส่ดงแฮ
"พูดงี้ก็สวยสิ...บอมอ๊ะ...ต้องจัดการให้เค้านะ"ดงแฮแกล้งทำเป็นออดอ้อนออเซาะคิบอมขึ้นมา ร่างสูงได้แต่แอบยิ้มในใจ
"นี่...มากไปแล้วนะ...บอมเป็นของชั้นยะ...ไม่ใช่ของนาย"เจสสิก้าพูดก่อนจะผลักดงแฮออกไปจากตัวคิบอม ร่างบางได้ทีแกล้งทำเป็นล้มลงกับพื้น
"โอ๊ย....ฮึก...ฮือ...."ดงแฮแกล้งบีบน้ำตาออกมา
"ดงแฮเป็นอะไรมากมั้ย?"คิบอมแทบจะถลามาหาดงแฮในทันที ในขณะที่เจสสิก้ายืนแค้นอยู่ในใจ
"บอม...ฮึก...ชั้นเจ็บจังเลย"ดงแฮยังไม่เลิกแถมยังแอบบยิ้มมุมปากให้เจสสิก้าเห็นอีกด้วย
--------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันบ้างน่อ
หวังว่าคงถูกใจ
จู่อยากให้ด๊องมัมารยาเป็นกะเค้าบ้าง
เด๋วมันจะน่าเบื่อถ้าด๊องมันอ่อนแอเกินไป
หวังว่าทุกคนคงรับได้นะคะ
จะรีบมาต่อนะคะ
ช่วยเม้นด้วยละกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น