ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...ตอนที่2...
----ความเดิมตอนที่แล้ว----
"ดี...ถ้านายหูหนวกชั้นจะตะโกนต่อไป"ดงแฮบอกก่อนจะตะโกนต่อไป จนร่างสูงเริ่มรำคาญ คว้าคนตรงหน้าเดข้ามาประกบริมฝีปาก
ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกล้ามาจูบเค้า แถมเป็นเฟิร์สคิสด้วย
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจที่ร่างบางเงียบซะทีก่อนจะสนใจเอ็มพีในมือตัวเองต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่แล้วร่างสูงก็ต้องตะลึงเมื่อร่างบางตรงข้างๆนี้ร้องไห้ไปซะแล้ว แถมยังจ้องหน้าเค้าแบบอาฆาตอีกด้วย
"เฮ้ย! นี่นายร้องไห้เลยหรอดงแฮ?"
"ฮึก...ฮือ..ฮึก..." ร่างบางยังคงนั่งเงียบๆ ร้องไห้ต่อไป
"เฮ้ย! ชั้นขอโทษ...นายอย่าร้องไห้ดิ"
"ขอโทษแล้วจูบแรกของชั้นมันจะกลับมามั้ย?...ไอ้คนโรคจิต"ดงแฮตะโกนใส่ร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยน้ำตา จนคนตัวสูงเริ่มรู้สึกว่า...กรูผิดใช่มั้ยเนี่ย?...
"โอเคๆ...ชั้นขอโทษ...นายจะให้ชั้นทำยังไงนายถึงจะพอใจ?"ร่างสุงถามด้วยเสียงเศร้าๆแบบสำนึกผิด
"ปล่อยชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้"ดงแฮตอบด้วยเสียงเย็นชา
"ขอโทษนะ...เรื่องอื่นชั้นอาจจะให้นายได้...แต่ชั้นปล่อยนายลงตรงนี้ไม่ได้จริงๆ...ลีดงแฮ..."
"แล้วนายเป็นใครกัน...มาจับชั้นทำไมเล่า?...ชั้นอยากกลับบ้าน"
"เด๋วนายก็รู้เองแหละว่าชั้นเป็นใคร"ร่างสูงตอบก่อนจะนั่งเงียบๆ โดยที่ดงแฮก็ยังบ่นงึมงัมไปตลอดทางคนเดียว
รถลิมูซีนคันหรูวิ่งเข้ามาจอกดหน้าคฤหาสน์ใหย่โตหลังนึง ร่างสูงมองออกมานอกกระจกรถก่อนจะลงมาและดึงตัวดงแฮลงมาด้วย
"นี่นาย...ปล่อยชั้นนะ...จะพาชั้นไปไหน?"
"ไม่มีตารึไง?...ดูซิว่าที่นี่มันที่ไหน"ร่างสูงเอ่ยบอก ทำเอาดงแฮหน้าเหวอ
"นี่มันบ้านชั้นนี่นา"
"ใช่นะสิ...แล้วคิดว่าเป็นบ้านใคร?...บ้านชั้นงั้นเรอะ"คนตัวสูงพูดติดประชดทำให้ดงแฮรีบหันมาค้อนในทันทีทันใด พร้อมทั้งบทสวดอีก1 ชุด
"นี่ๆมากไปแล้ว...ถ้านายเป็นลูกน้องพ่อชั้นก็ควรมีมารยาทกับชั้น..ไม่ใช่มายืนตะคอกใส่ชั้นปาวๆแบบนี้และก้ไม่ควร...เอ่อ..."ดงแฮพูดไม่ออกเมื่อนึกถึงเรื่องในรถเมื่อกี้แต่หน้ากลับแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"ใครว่าชั้นตะคอกฮะ...นี่ชั้นพูดกะนายต่างหาก"
"หรอ...แต่ตามหลักของลีดงแฮมันบอกว่าสิ่งที่นายกำลังทำมันคือ..ตะคอก..ไม่ใช่พูด"ดงแฮเองก็ตะโกนใส่ร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ร่างบางกะร่างสูงคงจะยังเถียงกันต่อไปจนมืดค่ำ ถ้าหากไม่มีใครเข้ามาห้ามเลยซักคน จนกระทั่งประเจ้าทรงโปรดประทานนางฟ้า(หรือนางมารก็ไม่รุนะ)มาห้ามทัพ
"คิบอม...ดงแฮ...มายืนเถียงอะไรกันตรงนี้" เสียงชายหน้าหวานเอ่ยขึ้น
"พี่ซอล...ถามน้องชายพี่ดูสิฮะ?" คิบอมเอ่ยบอกพี่ชายหน้าหวาน
"เกิดอะไรขึ้น?...ดงแฮ"ชายนามว่าคิมฮีซอลเอ่ยถามน้องชายหน้าหวาน
"ก็หมอนี่กวนอวัยวะเบื้องล่างผมนี่นา...ผมไม่ผิดซะหน่อยที่จะว่าหมอนั่น"ดงแฮตอบพี่ชายอย่างเอาแต่ใจที่สุด ฮีซอลได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเป็นเด็กเอาแต่ใจ นิสัยที่แก้ไม่หายสำหรับน้องชายคนนี้
"ช่างเถอะๆ..เข้าบ้านกันดีกว่า..พ่อนายรอกินข้าวอยู่"ฮีซอลเอ่ยบอกดงแฮก่อนจะดึงทั้งคิบอมและดงแฮเข้าบ้านไป
"ดงแฮ...มาถึงซะทีนะ...คิบอมมัวพาน้องไปเถลไถลที่ไหนฮึ?"เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยทักทันที ที่เห็นทั้ง 3 คนเดินเข้ามา
"ผมว่าคุณอาถามลูกชายสุดแสบของคุณอาดีกว่ามั้งครับว่าทำไมพวกเรามาช้า"คิบอมโบ๊ยให้ดงแฮก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ
"ว่าไงละดงแฮ...ดื้อกับคิบอมอีกแล้วใช่มั้ย?"
"ป๋าอ๊ะ...ผมป่าวดื้อซะหน่อย...แต่หมอนี่ต่างหากที่มากวนผมทำให้เรามาช้า"ดงแฮตอบด้วยน้ำเสียงงอนๆ
"ป๋าต้องจัดการให้ผมนะ"ดงแฮได้ทีฟ้องเจ้าคุณพ่อในทันที
"ได้สิ...ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป...ดงแฮจะต้องอยู่ในความดูแลของคิบอม...และจะต้องเชื่อฟังคิบอมด้วย"คุณพ่อประกาศก้องทำเอาดงแฮหน้าเหวออีกครั้งส่วนคิบอมเองก็ยังงงๆ แต่ฮีซอลแอบยิ้มอยู่คนเดียวซะแล้ว
"ป๋า...ไม่เอาอ่ะ"ดงแฮปฏิเสธในทันที
"ทำไม?...นายกลัวชั้นหรอ?..ดงแฮ"คิบอมกระซิบข้างหูดงแฮ ทำให้ร่างบางฉุนกับคำพูดของร่างสูง
"ก็ได้...แต่หมอนี่ต้องไม่มีสิทธิ์สั่งผมนะป๋า"ดงแฮหันมาพูดกับผู้เป็นพ่อ
"ก็ได้...คิบอมไม่มีสิทธิ์สั่งดงแฮ...แต่...ดงแฮต้องเชื่อฟังที่คิบอมพูด"คำพูดนี้ทำเอาคนหน้าหวานอึ้งอีกรอบ
"ป๋า......."ดงแฮกำลังจะเปิดปฏิเสธ
"ไม่มีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น...พรุ่งนี้ไปบริษัทกับคิบอม...แกรีบกินข้าวแล้วไปอาบน้ำนอนซะ"คุณลีสั่งอย่างเฉียบขาดทำให้ดงแฮจำใจต้องทำตามคำสั่งพ่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางกะลังหลับสบายอยู่บนเตียงนอนอันแสนนุ่มของตนเองอย่างมีความสุข แต่ทว่ามีสิ่งที่เรียกว่าแสงแดดมารบกวนเค้าจนได้
"พี่ซอล...ขออีกนิดน่า..อย่าเพิ่งปลุกได้มั้ย?"ร่างบางเอ่ยถามอย่างัวเงีย
"ไม่ได้...และชั้นก็ชื่อคิมคิบอมด้วย...ไม่ใช่คิมฮีซอล"คนที่เข้ามารบกวนดงแฮเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินชื่อ ดงแฮก็รีบกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนด้วยความตกใจ
"นะ..นาย..เข้ามาได้ไง?"
"จะตกใจอะไรนักหนา...ชั้นก็เดินเข้ามานะซิ..จะให้หายตัวเข้ามารึไง?"คิบอมตอบต้วยน้ำเสียงยียวนนิดๆ
"แล้วนายเข้ามาทำไม?...ออกไปเลย..ไป๊"ดงแฮเอ่ยไล่คิบอมพร้อมกับปาหมอนใส่คิบอมอีกต่างหาก แต่คิบอมซะอย่าง รับได้อยู่แล้ว แถมรับอย่างเดียวไม่พอเอาหมอนที่ดงแฮปามาไปเคาะหัวร่างบาง ทำเอาดวงตากลมหันมาค้อนร่างสูงในบัดดล
"ชั้นไม่เข้ามาปล้ำนายหรอกน่า...อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย"คิบอมบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดงแฮหน้าแดงไปถึงหูแล้ว
"โรคจิต...ออกไปเลย...ชั้นจะนอน"ดงแฮพุดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งนึง
"ไม่ได้..วันนี้นายต้องไปบริษัทกับชั้น...ลุกขึ้นมาเด๋วนี้ดงแฮ"คิบอมเริ่มออกคำสั่ง
"อย่ามาสั่งชั้นนะ...ชั้นไม่ไปหรอก...น่าเบื่อ"ดงแฮบอกทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
"น่าเบื่องั้นหรอ...งั้นเรามาทำอะไรที่น่าตื่นเต้นกันมั้ย?..เช่น...เอ่อ..จูบ...ลูบ...คลำ...หรือ..."
"พอๆ ชั้นตื่นแล้ว...นายออกไปรอข้างนอกเลย...อย่าคิดทุเรศๆ...ออกไป๊"ดงแฮขัดก่อนที่คิบอมจะพูดจบไม่งั้นเค้าคงเสร็จหมอนี่แน่ๆ
"ตื่นตั้งแต่แรกก็จบ"คิบอมพูดก่อนจะออกไปรอนอกห้อง
--------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้ว ไม่รุถูกใจกันรึเปล่า
จะพยายามเต็มที่ค่ะ
ขอบอกว่าตอนหน้ามีนางร้ายโผล่มาแน่ๆ
รออ่านนะคะ
อย่าลิมเม้นกันด้วยนะคะ
"ดี...ถ้านายหูหนวกชั้นจะตะโกนต่อไป"ดงแฮบอกก่อนจะตะโกนต่อไป จนร่างสูงเริ่มรำคาญ คว้าคนตรงหน้าเดข้ามาประกบริมฝีปาก
ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกล้ามาจูบเค้า แถมเป็นเฟิร์สคิสด้วย
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจที่ร่างบางเงียบซะทีก่อนจะสนใจเอ็มพีในมือตัวเองต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่แล้วร่างสูงก็ต้องตะลึงเมื่อร่างบางตรงข้างๆนี้ร้องไห้ไปซะแล้ว แถมยังจ้องหน้าเค้าแบบอาฆาตอีกด้วย
"เฮ้ย! นี่นายร้องไห้เลยหรอดงแฮ?"
"ฮึก...ฮือ..ฮึก..." ร่างบางยังคงนั่งเงียบๆ ร้องไห้ต่อไป
"เฮ้ย! ชั้นขอโทษ...นายอย่าร้องไห้ดิ"
"ขอโทษแล้วจูบแรกของชั้นมันจะกลับมามั้ย?...ไอ้คนโรคจิต"ดงแฮตะโกนใส่ร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยน้ำตา จนคนตัวสูงเริ่มรู้สึกว่า...กรูผิดใช่มั้ยเนี่ย?...
"โอเคๆ...ชั้นขอโทษ...นายจะให้ชั้นทำยังไงนายถึงจะพอใจ?"ร่างสุงถามด้วยเสียงเศร้าๆแบบสำนึกผิด
"ปล่อยชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้"ดงแฮตอบด้วยเสียงเย็นชา
"ขอโทษนะ...เรื่องอื่นชั้นอาจจะให้นายได้...แต่ชั้นปล่อยนายลงตรงนี้ไม่ได้จริงๆ...ลีดงแฮ..."
"แล้วนายเป็นใครกัน...มาจับชั้นทำไมเล่า?...ชั้นอยากกลับบ้าน"
"เด๋วนายก็รู้เองแหละว่าชั้นเป็นใคร"ร่างสูงตอบก่อนจะนั่งเงียบๆ โดยที่ดงแฮก็ยังบ่นงึมงัมไปตลอดทางคนเดียว
รถลิมูซีนคันหรูวิ่งเข้ามาจอกดหน้าคฤหาสน์ใหย่โตหลังนึง ร่างสูงมองออกมานอกกระจกรถก่อนจะลงมาและดึงตัวดงแฮลงมาด้วย
"นี่นาย...ปล่อยชั้นนะ...จะพาชั้นไปไหน?"
"ไม่มีตารึไง?...ดูซิว่าที่นี่มันที่ไหน"ร่างสูงเอ่ยบอก ทำเอาดงแฮหน้าเหวอ
"นี่มันบ้านชั้นนี่นา"
"ใช่นะสิ...แล้วคิดว่าเป็นบ้านใคร?...บ้านชั้นงั้นเรอะ"คนตัวสูงพูดติดประชดทำให้ดงแฮรีบหันมาค้อนในทันทีทันใด พร้อมทั้งบทสวดอีก1 ชุด
"นี่ๆมากไปแล้ว...ถ้านายเป็นลูกน้องพ่อชั้นก็ควรมีมารยาทกับชั้น..ไม่ใช่มายืนตะคอกใส่ชั้นปาวๆแบบนี้และก้ไม่ควร...เอ่อ..."ดงแฮพูดไม่ออกเมื่อนึกถึงเรื่องในรถเมื่อกี้แต่หน้ากลับแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"ใครว่าชั้นตะคอกฮะ...นี่ชั้นพูดกะนายต่างหาก"
"หรอ...แต่ตามหลักของลีดงแฮมันบอกว่าสิ่งที่นายกำลังทำมันคือ..ตะคอก..ไม่ใช่พูด"ดงแฮเองก็ตะโกนใส่ร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ร่างบางกะร่างสูงคงจะยังเถียงกันต่อไปจนมืดค่ำ ถ้าหากไม่มีใครเข้ามาห้ามเลยซักคน จนกระทั่งประเจ้าทรงโปรดประทานนางฟ้า(หรือนางมารก็ไม่รุนะ)มาห้ามทัพ
"คิบอม...ดงแฮ...มายืนเถียงอะไรกันตรงนี้" เสียงชายหน้าหวานเอ่ยขึ้น
"พี่ซอล...ถามน้องชายพี่ดูสิฮะ?" คิบอมเอ่ยบอกพี่ชายหน้าหวาน
"เกิดอะไรขึ้น?...ดงแฮ"ชายนามว่าคิมฮีซอลเอ่ยถามน้องชายหน้าหวาน
"ก็หมอนี่กวนอวัยวะเบื้องล่างผมนี่นา...ผมไม่ผิดซะหน่อยที่จะว่าหมอนั่น"ดงแฮตอบพี่ชายอย่างเอาแต่ใจที่สุด ฮีซอลได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเป็นเด็กเอาแต่ใจ นิสัยที่แก้ไม่หายสำหรับน้องชายคนนี้
"ช่างเถอะๆ..เข้าบ้านกันดีกว่า..พ่อนายรอกินข้าวอยู่"ฮีซอลเอ่ยบอกดงแฮก่อนจะดึงทั้งคิบอมและดงแฮเข้าบ้านไป
"ดงแฮ...มาถึงซะทีนะ...คิบอมมัวพาน้องไปเถลไถลที่ไหนฮึ?"เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยทักทันที ที่เห็นทั้ง 3 คนเดินเข้ามา
"ผมว่าคุณอาถามลูกชายสุดแสบของคุณอาดีกว่ามั้งครับว่าทำไมพวกเรามาช้า"คิบอมโบ๊ยให้ดงแฮก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ
"ว่าไงละดงแฮ...ดื้อกับคิบอมอีกแล้วใช่มั้ย?"
"ป๋าอ๊ะ...ผมป่าวดื้อซะหน่อย...แต่หมอนี่ต่างหากที่มากวนผมทำให้เรามาช้า"ดงแฮตอบด้วยน้ำเสียงงอนๆ
"ป๋าต้องจัดการให้ผมนะ"ดงแฮได้ทีฟ้องเจ้าคุณพ่อในทันที
"ได้สิ...ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป...ดงแฮจะต้องอยู่ในความดูแลของคิบอม...และจะต้องเชื่อฟังคิบอมด้วย"คุณพ่อประกาศก้องทำเอาดงแฮหน้าเหวออีกครั้งส่วนคิบอมเองก็ยังงงๆ แต่ฮีซอลแอบยิ้มอยู่คนเดียวซะแล้ว
"ป๋า...ไม่เอาอ่ะ"ดงแฮปฏิเสธในทันที
"ทำไม?...นายกลัวชั้นหรอ?..ดงแฮ"คิบอมกระซิบข้างหูดงแฮ ทำให้ร่างบางฉุนกับคำพูดของร่างสูง
"ก็ได้...แต่หมอนี่ต้องไม่มีสิทธิ์สั่งผมนะป๋า"ดงแฮหันมาพูดกับผู้เป็นพ่อ
"ก็ได้...คิบอมไม่มีสิทธิ์สั่งดงแฮ...แต่...ดงแฮต้องเชื่อฟังที่คิบอมพูด"คำพูดนี้ทำเอาคนหน้าหวานอึ้งอีกรอบ
"ป๋า......."ดงแฮกำลังจะเปิดปฏิเสธ
"ไม่มีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น...พรุ่งนี้ไปบริษัทกับคิบอม...แกรีบกินข้าวแล้วไปอาบน้ำนอนซะ"คุณลีสั่งอย่างเฉียบขาดทำให้ดงแฮจำใจต้องทำตามคำสั่งพ่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางกะลังหลับสบายอยู่บนเตียงนอนอันแสนนุ่มของตนเองอย่างมีความสุข แต่ทว่ามีสิ่งที่เรียกว่าแสงแดดมารบกวนเค้าจนได้
"พี่ซอล...ขออีกนิดน่า..อย่าเพิ่งปลุกได้มั้ย?"ร่างบางเอ่ยถามอย่างัวเงีย
"ไม่ได้...และชั้นก็ชื่อคิมคิบอมด้วย...ไม่ใช่คิมฮีซอล"คนที่เข้ามารบกวนดงแฮเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินชื่อ ดงแฮก็รีบกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนด้วยความตกใจ
"นะ..นาย..เข้ามาได้ไง?"
"จะตกใจอะไรนักหนา...ชั้นก็เดินเข้ามานะซิ..จะให้หายตัวเข้ามารึไง?"คิบอมตอบต้วยน้ำเสียงยียวนนิดๆ
"แล้วนายเข้ามาทำไม?...ออกไปเลย..ไป๊"ดงแฮเอ่ยไล่คิบอมพร้อมกับปาหมอนใส่คิบอมอีกต่างหาก แต่คิบอมซะอย่าง รับได้อยู่แล้ว แถมรับอย่างเดียวไม่พอเอาหมอนที่ดงแฮปามาไปเคาะหัวร่างบาง ทำเอาดวงตากลมหันมาค้อนร่างสูงในบัดดล
"ชั้นไม่เข้ามาปล้ำนายหรอกน่า...อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย"คิบอมบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดงแฮหน้าแดงไปถึงหูแล้ว
"โรคจิต...ออกไปเลย...ชั้นจะนอน"ดงแฮพุดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งนึง
"ไม่ได้..วันนี้นายต้องไปบริษัทกับชั้น...ลุกขึ้นมาเด๋วนี้ดงแฮ"คิบอมเริ่มออกคำสั่ง
"อย่ามาสั่งชั้นนะ...ชั้นไม่ไปหรอก...น่าเบื่อ"ดงแฮบอกทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
"น่าเบื่องั้นหรอ...งั้นเรามาทำอะไรที่น่าตื่นเต้นกันมั้ย?..เช่น...เอ่อ..จูบ...ลูบ...คลำ...หรือ..."
"พอๆ ชั้นตื่นแล้ว...นายออกไปรอข้างนอกเลย...อย่าคิดทุเรศๆ...ออกไป๊"ดงแฮขัดก่อนที่คิบอมจะพูดจบไม่งั้นเค้าคงเสร็จหมอนี่แน่ๆ
"ตื่นตั้งแต่แรกก็จบ"คิบอมพูดก่อนจะออกไปรอนอกห้อง
--------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนแล้ว ไม่รุถูกใจกันรึเปล่า
จะพยายามเต็มที่ค่ะ
ขอบอกว่าตอนหน้ามีนางร้ายโผล่มาแน่ๆ
รออ่านนะคะ
อย่าลิมเม้นกันด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น