ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ...ตอนที่ 16...
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-ความเดิมตอนที่แล้ว+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
"หมอฮะทำไม คิบอมถึงยังไม่ฟื้นล่ะฮะ?" ดงแฮถามทันทีที่เจอหน้าคุรหมอสุดหล่อปาน หมอโอ๊ค
"ความจริงคุณคิบอมน่าจะฟื้นได้แล้วนะครับ..แต่อาจจะด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เจ้าตัวไม่อยากจะตื่นก็เป็นได้นะครับ"
"แล้วมีทางแก้มั้ยฮะ?"ดงแฮถามอย่างกระตือรือร้น ทำไมคิบอมถึงไม่อยากตื่น เค้ายิยดีจะทำทุกทางให้คิบอมตื่นขึ้นมาให้ได้
"ทางแก้มันก็พอมีนะครับ..แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วยว่าคนไข้จะปิดใจแค่ไหน..และเรื่องราวที่เราจะบอกคนไข้มีอานุภาพพอที่จะล้มล้างเหตุผลที่ฝังอยู่ในจิตใจคนไข้ได้รึเปล่า?..อันนี้ก็ต้องอยู่ที่ญาติและคนไข้นะครับ...หมอขอตัวก่อน"
"ขอบคุณฮะคุณหมอ"ดงแฮโค้งให้หมอเล็กน้อย เมื่อคุณหมอออกจากห้องไป ดวงตากลมจ้องมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดของโรงพยาบาล
"แล้วชั้นจะทำยังไงล่ะ...นายถึงจะฟื้นขึ้นมา...คิมคิบอม..."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
---------ร้านอาหารสุดหรูใจกลางกรุงโซล----------
"ซิน..พักนี้นายดูเหมือนมีอะไรอยู่ในใจแล้วไม่บอกชั้นนะ"ร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเอ่ยถามคนรักขึ้นเมื่อเห็นว่า 3 อาทิตย์ที่ผ่านมาคนรักมีอาการเหงาหงอย ไม่ค่อนร่าเริงเหมือนทุกครั้ง แม้จะสังเกตมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่อยากถาม คิดว่าเดี๋ยวคนรักจะบอกเอง
"ก็..ไม่มีอะไร..แค่น้องชายไม่สบายหน่ะ"
"น้อง?...ซินมีน้องด้วยหรอ?"ซีวอนถามอย่างงงๆเพราะไม่เคยรู้ว่าที่รักมีน้องชายด้วย
"ก็ไม่เชิงหรอก...เค้าเหมือนน้องชายชั้นหน่ะเรารักกันมาก..เราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว"
"แล้วเค้าเป็นอะไรล่ะครับ?"ซัวอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เค้าโดนทำร้ายนะสิ..เฮ้อ!..ชั้นล่ะสงสารคิบอมจริงๆ"
"เอ๋!!!!นายเป็นพี่ของคิบอมที่เป็น...เอ่อ...ยากุซ่าแก๊งค์ไลเกอร์หรอ?"
"ใช่..ทำไมหรอ?..นายรู้จักคิบอมด้วยหรอ?ซีวอน"
"ก็นะ...ใครไม่รู้จักคิมคิบอมมือขวาของแก๊งไลเกอร์บ้างล่ะ"ซัวอนแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน คนบางคนอาจดูไม่รู้แต่ไม่ใช่คิมฮีซอลคนนี้ที่รู้ทุกอย่าง
"ซีวอนนายมีอะไรที่กำลังปิดชั้นใช่มั้ย?"
"ซะ..ซิน..ป่าวนี่ไม่มีอะไร"
"เรายังเป็นแฟนกันใช่มั้ย?"
"ทำไมนายพูดแบบนี้..เราก็ยังเป็นแฟนกันสิ"
"หรอ...งั้นนายคิดดูละกันว่าคนที่เป็นแฟนกันเค้ามีความลับต่อกันหรอ?" พูดจบร่างบางก็สะบัดหน้าสวยๆออกจากร้านไปทันทีไม่สนใจว่าคนรักจะตามมาหรือไม่
"ชิส์...มีความลับดีนัก..ตาบ้า"ซินเดินไปบ่นไปจนคนทื่ผ่านไปผ่านมามองกันป็นสายตาเดียวกันคือ...มันบ้าป่าว...
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
---------โรงพยาบาล----------
ดงแฮเดินเข้ามาในห้องพบกับคนที่รักนักหนานอนหลับอยู่บนเตียงเหมือนเคย เหมือน3สัปดาห์ที่ผ่านมาที่คิบอมยังไม่รู้สึกตัว ไม่แม้แต่จะขยับให้รู้ว่าเค้ายังอยู่กับเรา คิดแล้วน้ำตาก็พาลไหลลงมาช้าๆ...หยดแล้ว...หยดเล่าที่กระทบบนหลังมือของคนป่วย แต่คนที่หลับอยู่ก็ไม่รู้สึกตัวเลยซักนิด
"คิบอมฟื้นซะทีสิ"มือเล็กกุมมือหนาไว้อย่างแนบแน่น อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้กับเค้าคนนี้ อยากให้รับรู้เหลือเกินว่า..รัก...รักมากมาย...
"นายจะเป็นเจ้าชายนิทรารอให้เจ้าหญิงมาจุมพิตก่อนรึไง...คนบ้า"ดงแฮพูดอยู่กับคนที่ไม่ยอมฟื้นซักที ตากลมจ้องมองไปที่ริมฝีปากของคนที่รักยิ่งก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าหวานเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากอิ่มประทับลงบนริมฝีปากหยักได้รูปอย่างอ่อนโยน แม้จะไม่ได้เป็นจูบที่ลึกซึ้งแต่สามารถทำให้หัวใจคน 2 คนพองโตได้
"กรี๊ดดดดดดดด...ลีดงแฮ...นายทำอะไรหน่ะ?"เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น หญิงสาวนางนึงมายืนกรี๊ดอยู่ด้านหลังเค้า
"มาทำไม...ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ...มายืนกรี๊ดเป็นชะนีตามหาสามีอยูได้...โรคจิต"
"นายนั่นหละโรคจิต...กล้ามาก..ที่นี่โรงพยาบาล นายยังกล้จูบบอมมี่ที่รักชั้น...นายมันก็พวกที่ชอบแย่งของคนอื่นเค้านั่นแหละ"
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ...คิบอมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอซักหน่อย...ยัยชะนีขี้ตู่"
"กร๊ดดดดดดด...ลีดงแฮ...มากไปแล้วนะยะ"
"ทำไม...นี่ยังน้อยไปสำหรับเธอที่เที่ยวมายืยด่าคนอื่นปาวๆแบบนี้"
"ลีดงแฮ..."
....เพี๊ยะ...... ใบหน้าหมวยถึงกับหันไปตามแรงตบของหญิงสาวเลยทีเดียว เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับรอยยิ้มเหยียดหยามที่เธอส่งมาให้ทำให้ดงแฮเริ่มยัวะ(ต่อมแมนในตัวอิหมวยเริ่มทำงาน)
"เธออย่าคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วชั้นจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะ...เจสสิก้า..."
"หึหึ..นายจะทำอะไรชั้นได้"เธอพูดพร้อมกับมอบรอยยิ้มเหยียดให้อีกครั้ง
"ได้สิ..มานี่เลย"พูดจบดงแฮก็ลากหญิงสาวออกไปจากห้องพักของคิบอมทันที โดยมีหญิงสาวร้องและดิ้นไปตลอดทาง บทจะแมนมันก็แมนจนไม่มีใครห้ามได้ บทจะหวานอิหมวยก็หวานได้จนน้ำตาลยังเรียกพี่
"แล้วเธอจะรู้สึกที่ทำให้ชั้นเจ็บ"ร่างบางเอ่ยเสียงเย็นๆก่อนจะลากเจสสิก้าขึ้นไปยังรถตู้ของบ้านตัวเอง
"ชั้นมอบยัยนี่ให้พวกนายจัดการ..ทำยังไงก็ได้อย่าให้หล่อนโผล่มาให้ชั้นเห็นหน้าอีก"ดงแฮเอ่ยกับชายชุดดำที่ตามมาปกป้องดงแฮ
"ครับ"ทั้งหมดรับอย่างพร้อมเพรียงเล่นเอาแม่นางเจสิก้าถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว
"บ๊าย...บาย..ยัยชะนีโรคจิต"ร่างบางบอกก่อนจะกระแทกประตูรถปิดใส่หน้าเจ้าหล่อนอย่างสะใจ
ดงฮเดินกลับขึ้นห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อารมณืดีที่จัดการเจสสิก้าได้ เธอจะได้ไปให้พ้นๆซักที แต่เมื่อร่างบางเปิดประตูเข้ามาก็พบกับหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลัง ลูบหัวคิบอมอยู่อย่างรักใคร่
"ขอโทษนะฮะ...คุณป้าเป็นใครหรอฮะ"
"เธอคงเป็นดงแฮสินะ...ชั้นเป็นแม่ของคิบอม"หญิงสาวคนนั้นหันกลับมา เธอมีใบหน้าสวยงามราวกับเทพธิดา และเหมือนใครซักคนที่ดงแฮคุ้นเคยแต่เค้าก็นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร
"ใครทำให้คิบอมเป็นแบบนี้?"
"เอ่อ...ผมขอโทษ..เพราะเค้าไปช่วยผมเค้าเลยโดนทำร้าย"
"งั้นเธอผิดสินะ...เพราะงั้นเธออย่ามายุ่งกับคิบอมอีก..ธอทำให้เค้าบาดเจ็บ...ไปจากชีวิตเค้าซะ...ชั้นจะพาเค้าไปรักษาตัวที่อเมริกา..และเมื่อเค้าฟื้นเค้าก็จะแต่งงาน..กับหนูเจสสิก้าที่เป็นคู่มั่นเค้า..เพราะงั้น เธอไปจากชีวิตลูกชายชั้นซะ..อย่ามายุ่งกับเค้า...เข้าใจมั้ย"หญิงสาวสั่งอย่างเฉียบขาดและไม่เปิดโอกาสให้ดงแฮทักท้วงเลย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วู้ๆๆๆ
จบไปแล้วอีกตอนแล้ว
หวังว่าคงถูกใจหลายๆคนน้า
มาเม้นกันเยอะนะคะ
"หมอฮะทำไม คิบอมถึงยังไม่ฟื้นล่ะฮะ?" ดงแฮถามทันทีที่เจอหน้าคุรหมอสุดหล่อปาน หมอโอ๊ค
"ความจริงคุณคิบอมน่าจะฟื้นได้แล้วนะครับ..แต่อาจจะด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เจ้าตัวไม่อยากจะตื่นก็เป็นได้นะครับ"
"แล้วมีทางแก้มั้ยฮะ?"ดงแฮถามอย่างกระตือรือร้น ทำไมคิบอมถึงไม่อยากตื่น เค้ายิยดีจะทำทุกทางให้คิบอมตื่นขึ้นมาให้ได้
"ทางแก้มันก็พอมีนะครับ..แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วยว่าคนไข้จะปิดใจแค่ไหน..และเรื่องราวที่เราจะบอกคนไข้มีอานุภาพพอที่จะล้มล้างเหตุผลที่ฝังอยู่ในจิตใจคนไข้ได้รึเปล่า?..อันนี้ก็ต้องอยู่ที่ญาติและคนไข้นะครับ...หมอขอตัวก่อน"
"ขอบคุณฮะคุณหมอ"ดงแฮโค้งให้หมอเล็กน้อย เมื่อคุณหมอออกจากห้องไป ดวงตากลมจ้องมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดของโรงพยาบาล
"แล้วชั้นจะทำยังไงล่ะ...นายถึงจะฟื้นขึ้นมา...คิมคิบอม..."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
---------ร้านอาหารสุดหรูใจกลางกรุงโซล----------
"ซิน..พักนี้นายดูเหมือนมีอะไรอยู่ในใจแล้วไม่บอกชั้นนะ"ร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเอ่ยถามคนรักขึ้นเมื่อเห็นว่า 3 อาทิตย์ที่ผ่านมาคนรักมีอาการเหงาหงอย ไม่ค่อนร่าเริงเหมือนทุกครั้ง แม้จะสังเกตมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่อยากถาม คิดว่าเดี๋ยวคนรักจะบอกเอง
"ก็..ไม่มีอะไร..แค่น้องชายไม่สบายหน่ะ"
"น้อง?...ซินมีน้องด้วยหรอ?"ซีวอนถามอย่างงงๆเพราะไม่เคยรู้ว่าที่รักมีน้องชายด้วย
"ก็ไม่เชิงหรอก...เค้าเหมือนน้องชายชั้นหน่ะเรารักกันมาก..เราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว"
"แล้วเค้าเป็นอะไรล่ะครับ?"ซัวอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เค้าโดนทำร้ายนะสิ..เฮ้อ!..ชั้นล่ะสงสารคิบอมจริงๆ"
"เอ๋!!!!นายเป็นพี่ของคิบอมที่เป็น...เอ่อ...ยากุซ่าแก๊งค์ไลเกอร์หรอ?"
"ใช่..ทำไมหรอ?..นายรู้จักคิบอมด้วยหรอ?ซีวอน"
"ก็นะ...ใครไม่รู้จักคิมคิบอมมือขวาของแก๊งไลเกอร์บ้างล่ะ"ซัวอนแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน คนบางคนอาจดูไม่รู้แต่ไม่ใช่คิมฮีซอลคนนี้ที่รู้ทุกอย่าง
"ซีวอนนายมีอะไรที่กำลังปิดชั้นใช่มั้ย?"
"ซะ..ซิน..ป่าวนี่ไม่มีอะไร"
"เรายังเป็นแฟนกันใช่มั้ย?"
"ทำไมนายพูดแบบนี้..เราก็ยังเป็นแฟนกันสิ"
"หรอ...งั้นนายคิดดูละกันว่าคนที่เป็นแฟนกันเค้ามีความลับต่อกันหรอ?" พูดจบร่างบางก็สะบัดหน้าสวยๆออกจากร้านไปทันทีไม่สนใจว่าคนรักจะตามมาหรือไม่
"ชิส์...มีความลับดีนัก..ตาบ้า"ซินเดินไปบ่นไปจนคนทื่ผ่านไปผ่านมามองกันป็นสายตาเดียวกันคือ...มันบ้าป่าว...
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
---------โรงพยาบาล----------
ดงแฮเดินเข้ามาในห้องพบกับคนที่รักนักหนานอนหลับอยู่บนเตียงเหมือนเคย เหมือน3สัปดาห์ที่ผ่านมาที่คิบอมยังไม่รู้สึกตัว ไม่แม้แต่จะขยับให้รู้ว่าเค้ายังอยู่กับเรา คิดแล้วน้ำตาก็พาลไหลลงมาช้าๆ...หยดแล้ว...หยดเล่าที่กระทบบนหลังมือของคนป่วย แต่คนที่หลับอยู่ก็ไม่รู้สึกตัวเลยซักนิด
"คิบอมฟื้นซะทีสิ"มือเล็กกุมมือหนาไว้อย่างแนบแน่น อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้กับเค้าคนนี้ อยากให้รับรู้เหลือเกินว่า..รัก...รักมากมาย...
"นายจะเป็นเจ้าชายนิทรารอให้เจ้าหญิงมาจุมพิตก่อนรึไง...คนบ้า"ดงแฮพูดอยู่กับคนที่ไม่ยอมฟื้นซักที ตากลมจ้องมองไปที่ริมฝีปากของคนที่รักยิ่งก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าหวานเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากอิ่มประทับลงบนริมฝีปากหยักได้รูปอย่างอ่อนโยน แม้จะไม่ได้เป็นจูบที่ลึกซึ้งแต่สามารถทำให้หัวใจคน 2 คนพองโตได้
"กรี๊ดดดดดดดด...ลีดงแฮ...นายทำอะไรหน่ะ?"เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น หญิงสาวนางนึงมายืนกรี๊ดอยู่ด้านหลังเค้า
"มาทำไม...ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ...มายืนกรี๊ดเป็นชะนีตามหาสามีอยูได้...โรคจิต"
"นายนั่นหละโรคจิต...กล้ามาก..ที่นี่โรงพยาบาล นายยังกล้จูบบอมมี่ที่รักชั้น...นายมันก็พวกที่ชอบแย่งของคนอื่นเค้านั่นแหละ"
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ...คิบอมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอซักหน่อย...ยัยชะนีขี้ตู่"
"กร๊ดดดดดดด...ลีดงแฮ...มากไปแล้วนะยะ"
"ทำไม...นี่ยังน้อยไปสำหรับเธอที่เที่ยวมายืยด่าคนอื่นปาวๆแบบนี้"
"ลีดงแฮ..."
....เพี๊ยะ...... ใบหน้าหมวยถึงกับหันไปตามแรงตบของหญิงสาวเลยทีเดียว เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับรอยยิ้มเหยียดหยามที่เธอส่งมาให้ทำให้ดงแฮเริ่มยัวะ(ต่อมแมนในตัวอิหมวยเริ่มทำงาน)
"เธออย่าคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วชั้นจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะ...เจสสิก้า..."
"หึหึ..นายจะทำอะไรชั้นได้"เธอพูดพร้อมกับมอบรอยยิ้มเหยียดให้อีกครั้ง
"ได้สิ..มานี่เลย"พูดจบดงแฮก็ลากหญิงสาวออกไปจากห้องพักของคิบอมทันที โดยมีหญิงสาวร้องและดิ้นไปตลอดทาง บทจะแมนมันก็แมนจนไม่มีใครห้ามได้ บทจะหวานอิหมวยก็หวานได้จนน้ำตาลยังเรียกพี่
"แล้วเธอจะรู้สึกที่ทำให้ชั้นเจ็บ"ร่างบางเอ่ยเสียงเย็นๆก่อนจะลากเจสสิก้าขึ้นไปยังรถตู้ของบ้านตัวเอง
"ชั้นมอบยัยนี่ให้พวกนายจัดการ..ทำยังไงก็ได้อย่าให้หล่อนโผล่มาให้ชั้นเห็นหน้าอีก"ดงแฮเอ่ยกับชายชุดดำที่ตามมาปกป้องดงแฮ
"ครับ"ทั้งหมดรับอย่างพร้อมเพรียงเล่นเอาแม่นางเจสิก้าถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว
"บ๊าย...บาย..ยัยชะนีโรคจิต"ร่างบางบอกก่อนจะกระแทกประตูรถปิดใส่หน้าเจ้าหล่อนอย่างสะใจ
ดงฮเดินกลับขึ้นห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อารมณืดีที่จัดการเจสสิก้าได้ เธอจะได้ไปให้พ้นๆซักที แต่เมื่อร่างบางเปิดประตูเข้ามาก็พบกับหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลัง ลูบหัวคิบอมอยู่อย่างรักใคร่
"ขอโทษนะฮะ...คุณป้าเป็นใครหรอฮะ"
"เธอคงเป็นดงแฮสินะ...ชั้นเป็นแม่ของคิบอม"หญิงสาวคนนั้นหันกลับมา เธอมีใบหน้าสวยงามราวกับเทพธิดา และเหมือนใครซักคนที่ดงแฮคุ้นเคยแต่เค้าก็นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร
"ใครทำให้คิบอมเป็นแบบนี้?"
"เอ่อ...ผมขอโทษ..เพราะเค้าไปช่วยผมเค้าเลยโดนทำร้าย"
"งั้นเธอผิดสินะ...เพราะงั้นเธออย่ามายุ่งกับคิบอมอีก..ธอทำให้เค้าบาดเจ็บ...ไปจากชีวิตเค้าซะ...ชั้นจะพาเค้าไปรักษาตัวที่อเมริกา..และเมื่อเค้าฟื้นเค้าก็จะแต่งงาน..กับหนูเจสสิก้าที่เป็นคู่มั่นเค้า..เพราะงั้น เธอไปจากชีวิตลูกชายชั้นซะ..อย่ามายุ่งกับเค้า...เข้าใจมั้ย"หญิงสาวสั่งอย่างเฉียบขาดและไม่เปิดโอกาสให้ดงแฮทักท้วงเลย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วู้ๆๆๆ
จบไปแล้วอีกตอนแล้ว
หวังว่าคงถูกใจหลายๆคนน้า
มาเม้นกันเยอะนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น