ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ...ตอนที่ 15...
+-+-+-+-+-+-+-+-+-ความเดิมตอนที่แล้ว+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
"คิบอมอย่าเป็นอะไรนะ...ถ้านายเป็นอะไรไปชั้นจะอยู่ยังไง"ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้
"อึก...อย่าร้องไห้...ใบหน้าสวยๆมันไม่เหมาะกับน้ำตานะ...เฮือกก...ผม...ระ..รักดงแฮ"คำพูดสุดท้ายก่อนที่คิบอมจะหมดสติไปทำให้ดงแฮร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
"ไม่นะ...คิบอม......ฮึก...ฮือ...คิบอม..ชั้นรักนาย...นายฟื้นขึ้นมาสิ...ฮึก..ฮือ..."ร่างบางกอดคนตัวสูงไว้ในอ้อมกอด ร้องไห้อย่างหนักไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ไม่ยอมฟัง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตลอดเวลาที่คิบอมอยู่โรงพยาบาล ดงแฮก็คอยเฝ้าดูแลไม่ห่าง อยากให้คิบอมฟื้นขึ้นมาแล้วเจอหน้าตัวเองเป็นคนแรก ไม่ว่าใครจะบอกให้พักยังไง ร่างบางก็ไม่ยอมท่าเดียว
"ดงแฮ...พักหน่อยเถอะ..เดี๋ยวพี่ดูบอมเองนะ"
"ไม่เอา..ผมจะดูแลเค้าเอง..จนกว่าเค้าจะตื่นมาฟังคำนั้นจากผม...พี่ไปถามหมอให้ผมหน่อยสิ..นี่มัน2สัปดาห์แล้วนะทำไมคิบอมยังไม่ฟื้นอีก" ร่างบางเอ่ยบอกพี่ชายหน้าสวยที่กำลังส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในความดื้อรั้นของน้องชายหน้าหมวย
"โอเค..เดี๋ยวพี่ไปถามให้"พูดจคนสวยก็เดินออกไปที่ห้องของหมอเจ้าของไข้คิบอมทันที
"คิบอม..เมื่อไหร่นายจะฟื้นซักทีล่ะ..รู้มั้ยว่าชั้นจะบ้าตายอยู่แล้วที่นายเป็นแบบนี้"ดงแฮเอ่ยบอก มือเล็กกุมมือใหญ่ขึ้นมาแนบกับแก้มซ้ายของตนเองอย่างรักใคร่
"ชั้นหน่ะเหงามากเลย..นายรีบตื่นสิคิบอม..นอนมากๆเดี๋ยวตัวเป็นขนหรอก"ดงแฮยังพร่ำเพ้อกับร่างสูงที่นอนจไม่ได้สติอยู่บนเตียงจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครเข้ามาอยู่ในห้องกับเค้าด้วยในตอนนี้
"ดงแฮ..นี่คือเหตุผลที่นายไม่ยอมมาเจอหน้าชั้นใช่มั้ย?...หึหึ..."ยิ้มน้อยๆให้กับความผิดหวังของตัวเอง ทั้งๆที่รักมา ทั้งๆที่เจอดงแฮมาก่อนคิบอม แต่ทำไม ทำไมลีอยอกแจคนนี้ต้องเป็นฝ่ายเสียสละ คิดแล้วก็น้อยใจ
"อ้าว! ฮยอกแจ..มายืนทำอะไรตรงนี้มาเยี่ยมคิบอมหรอ?"เสียงชายหน้าสวยที่เพิ่งกลับเคข้าห้องมาเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่เงียบๆคนเดียว ทำให้ดงแฮหันมาอย่างตกใจ
"ฮยอก...มะ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่?"ดงแฮเอ่ยถามเสียงสั่น เค้าไม่คิดว่าฮยอกแจจะมาที่นี่ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าฮยอกแจอยากมาเจอเค้า
"หวัดดีด๊อง...ก็มาเมื่อกี้ก่อนพี่ซอลครู่เดียวเอง...ไง..คิบอมเป็นไงบ้าง?"ร่งสูงเอ่ยพยายมฝืนยิ้มให้กับเพื่อนที่รัก
"นะ..นายรู้ได้ไง?..วะ..ว่าคิบอมไม่สบาย"ดงแฮยังคงเสียงสั่น ประโยคที่ฮยอกแจพูดวันนั้นมันยังคงฝังอยู่ในสมองของลูกปลาน้อย มันยังตอกย้ำอยู่เสมอว่าเค้าคนนี้ไมอยากจะเป็นเพื่อนกับลีดงแฮอีกต่อไปแล้ว
"ชั้นไปหานายที่บ้าน เมื่อ 2 วันก่อ..คนที่บ้านบอกว่านายมาเฝ้าคิบอมอยู่ที่โรงพยาบาล..ชั้นเลยมาหา"
"ฮยอก.."ดงแฮอึ้งนิดๆกับคำพูดของคนที่เค้าเรียกว่า "เพื่อนรัก" ทำไมฮยอกถึงไปหาเค้าทั้งๆที่บอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเค้าแล้วแท้ๆ
"นี่ 2 คนอ่ะไปหาที่คุยที่อื่นดีกว่ามั้ย?..เดี๋ยวพี่ดูแลคิบอมให้พลางๆ"ฮ๊ซอลบอกก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับน้องชายทั้ง 2 คน เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่คิมฮีซอลคนนี้ไม่รู้
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
----------สวนสาธารณใกล้โรงพยาบาล----------
"ด๊อง!!..รู้มั้ย?...ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับนาย"ฮยอกแจเริ่มเปิดประเด็นทันที ไมม่รอช้า เค้าไม่อยากรออีกแล้วที่ผ่านมาเค้ารอมาตลอด จนต้องสูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่เป็นทางการ เค้าอยากจะรู้จากปากคนที่รักมากกว่า แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บ...เค้าก็ยอม...
"เอ๋!!!!..นาย..หมายความว่าไง..นายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้น"
"แต่เพื่อนสนิทคนนี้ของนาย มันกลับคิดไม่ซื่อ...ขอโทษนะดงแฮ...แม้นายจะเห็นชั้นเป็นเพื่อนสนิทแต่ชั้น...รักนาย..."
"ฮยอกแจ..ชะ..ชั้น...ขอโทษ..นายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้น..ชั้น..ไม่เคยคิดกับนายมากกว่านี้เลย..ชั้นรักนายในฐานะเพื่อนสนิทของชั้น..สนิทที่สุด"พูดจบน้ำตาเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มขาวนวลช้าๆ
"ไม่เป็นไร...ชั้นรู้ว่านายรักคิบอม...นายมีความสุขชั้นก็ดีใจแล้ว..อย่าร้องเลยนะ"มือใหญ่เอื้อมไปปาดน้ำตาบนใบหน้าหมวยอย่างเบามือที่สุด ทะนุถนอม ราวกับว่าคนตรงหน้าเปราะบางเหมือนแก้วใส
"ขอบคุณนะที่เข้าใจชั้น"ร่างบางยิ้มน้อยให้กับฮยอกแจแค่นี้ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของร่างสูงพองโตได้แล้ว
"ไปดูคิบอมเถอะ..จำไว้เสมอนะ..ว่าชั้นจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป..แม้นายจะไม่เหลือใครแต่นายจะยังมีชั้นเสมอนะ"ร่างสูงบอกพร้อมกับกุมมือเรียวเอาไว้แน่น เป็นสัญญาณของความเชื่อมั่น
"ขอบคุณจริงๆ"พูดจบก็สวมกอดเพื่อนรักเข้าให้ จนร่างสูงงี้หน้าแดง ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+
เวลาผ่านไปกว่า 3 อาทิตย์แล้ว คิบอมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลยซักนิด ทำเอาคนที่เฝ้ารอด้วยความหวังชักจะท้อแท้ เมื่อไหรน่จะตื่นซะที...คิบอม....
"หมอฮะทำไม คิบอมถึงยังไม่ฟื้นล่ะฮะ?" ดงแฮถามทันทีที่เจอหน้าคุรหมอสุดหล่อปาน หมอโอ๊ค
"ความจริงคุณคิบอมน่าจะฟื้นได้แล้วนะครับ..แต่อาจจะด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เจ้าตัวไม่อยากจะตื่นก็เป็นได้นะครับ"
"แล้วมีทางแก้มั้ยฮะ?"ดงแฮถามอย่างกระตือรือร้น ทำไมคิบอมถึงไม่อยากตื่น เค้ายิยดีจะทำทุกทางให้คิบอมตื่นขึ้นมาให้ได้
"ทางแก้มันก็พอมีนะครับ..แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วยว่าคนไข้จะปิดใจแค่ไหน..และเรื่องราวที่เราจะบอกคนไข้มีอานุภาพพอที่จะล้มล้างเหตุผลที่ฝังอยู่ในจิตใจคนไข้ได้รึเปล่า?..อันนี้ก็ต้องอยู่ที่ญาติและคนไข้นะครับ...หมอขอตัวก่อน"
"ขอบคุณฮะคุณหมอ"ดงแฮโค้งให้หมอเล็กน้อย เมื่อคุณหมอออกจากห้องไป ดวงตากลมจ้องมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดของโรงพยาบาล
"แล้วชั้นจะทำยังไงล่ะ...นายถึงจะฟื้นขึ้นมา...คิมคิบอม..."
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+- To Be Continue+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
จบไปแล้วกับอีกตอนนึง
เปงงายบ้างคะ....คงจะชอบน้า
ขอโทษทีหายไปนานนะคะ
มีเรื่องนิดหน่อยนะค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
"คิบอมอย่าเป็นอะไรนะ...ถ้านายเป็นอะไรไปชั้นจะอยู่ยังไง"ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้
"อึก...อย่าร้องไห้...ใบหน้าสวยๆมันไม่เหมาะกับน้ำตานะ...เฮือกก...ผม...ระ..รักดงแฮ"คำพูดสุดท้ายก่อนที่คิบอมจะหมดสติไปทำให้ดงแฮร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
"ไม่นะ...คิบอม......ฮึก...ฮือ...คิบอม..ชั้นรักนาย...นายฟื้นขึ้นมาสิ...ฮึก..ฮือ..."ร่างบางกอดคนตัวสูงไว้ในอ้อมกอด ร้องไห้อย่างหนักไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ไม่ยอมฟัง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตลอดเวลาที่คิบอมอยู่โรงพยาบาล ดงแฮก็คอยเฝ้าดูแลไม่ห่าง อยากให้คิบอมฟื้นขึ้นมาแล้วเจอหน้าตัวเองเป็นคนแรก ไม่ว่าใครจะบอกให้พักยังไง ร่างบางก็ไม่ยอมท่าเดียว
"ดงแฮ...พักหน่อยเถอะ..เดี๋ยวพี่ดูบอมเองนะ"
"ไม่เอา..ผมจะดูแลเค้าเอง..จนกว่าเค้าจะตื่นมาฟังคำนั้นจากผม...พี่ไปถามหมอให้ผมหน่อยสิ..นี่มัน2สัปดาห์แล้วนะทำไมคิบอมยังไม่ฟื้นอีก" ร่างบางเอ่ยบอกพี่ชายหน้าสวยที่กำลังส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในความดื้อรั้นของน้องชายหน้าหมวย
"โอเค..เดี๋ยวพี่ไปถามให้"พูดจคนสวยก็เดินออกไปที่ห้องของหมอเจ้าของไข้คิบอมทันที
"คิบอม..เมื่อไหร่นายจะฟื้นซักทีล่ะ..รู้มั้ยว่าชั้นจะบ้าตายอยู่แล้วที่นายเป็นแบบนี้"ดงแฮเอ่ยบอก มือเล็กกุมมือใหญ่ขึ้นมาแนบกับแก้มซ้ายของตนเองอย่างรักใคร่
"ชั้นหน่ะเหงามากเลย..นายรีบตื่นสิคิบอม..นอนมากๆเดี๋ยวตัวเป็นขนหรอก"ดงแฮยังพร่ำเพ้อกับร่างสูงที่นอนจไม่ได้สติอยู่บนเตียงจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครเข้ามาอยู่ในห้องกับเค้าด้วยในตอนนี้
"ดงแฮ..นี่คือเหตุผลที่นายไม่ยอมมาเจอหน้าชั้นใช่มั้ย?...หึหึ..."ยิ้มน้อยๆให้กับความผิดหวังของตัวเอง ทั้งๆที่รักมา ทั้งๆที่เจอดงแฮมาก่อนคิบอม แต่ทำไม ทำไมลีอยอกแจคนนี้ต้องเป็นฝ่ายเสียสละ คิดแล้วก็น้อยใจ
"อ้าว! ฮยอกแจ..มายืนทำอะไรตรงนี้มาเยี่ยมคิบอมหรอ?"เสียงชายหน้าสวยที่เพิ่งกลับเคข้าห้องมาเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่เงียบๆคนเดียว ทำให้ดงแฮหันมาอย่างตกใจ
"ฮยอก...มะ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่?"ดงแฮเอ่ยถามเสียงสั่น เค้าไม่คิดว่าฮยอกแจจะมาที่นี่ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าฮยอกแจอยากมาเจอเค้า
"หวัดดีด๊อง...ก็มาเมื่อกี้ก่อนพี่ซอลครู่เดียวเอง...ไง..คิบอมเป็นไงบ้าง?"ร่งสูงเอ่ยพยายมฝืนยิ้มให้กับเพื่อนที่รัก
"นะ..นายรู้ได้ไง?..วะ..ว่าคิบอมไม่สบาย"ดงแฮยังคงเสียงสั่น ประโยคที่ฮยอกแจพูดวันนั้นมันยังคงฝังอยู่ในสมองของลูกปลาน้อย มันยังตอกย้ำอยู่เสมอว่าเค้าคนนี้ไมอยากจะเป็นเพื่อนกับลีดงแฮอีกต่อไปแล้ว
"ชั้นไปหานายที่บ้าน เมื่อ 2 วันก่อ..คนที่บ้านบอกว่านายมาเฝ้าคิบอมอยู่ที่โรงพยาบาล..ชั้นเลยมาหา"
"ฮยอก.."ดงแฮอึ้งนิดๆกับคำพูดของคนที่เค้าเรียกว่า "เพื่อนรัก" ทำไมฮยอกถึงไปหาเค้าทั้งๆที่บอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเค้าแล้วแท้ๆ
"นี่ 2 คนอ่ะไปหาที่คุยที่อื่นดีกว่ามั้ย?..เดี๋ยวพี่ดูแลคิบอมให้พลางๆ"ฮ๊ซอลบอกก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับน้องชายทั้ง 2 คน เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่คิมฮีซอลคนนี้ไม่รู้
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
----------สวนสาธารณใกล้โรงพยาบาล----------
"ด๊อง!!..รู้มั้ย?...ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับนาย"ฮยอกแจเริ่มเปิดประเด็นทันที ไมม่รอช้า เค้าไม่อยากรออีกแล้วที่ผ่านมาเค้ารอมาตลอด จนต้องสูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่เป็นทางการ เค้าอยากจะรู้จากปากคนที่รักมากกว่า แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บ...เค้าก็ยอม...
"เอ๋!!!!..นาย..หมายความว่าไง..นายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้น"
"แต่เพื่อนสนิทคนนี้ของนาย มันกลับคิดไม่ซื่อ...ขอโทษนะดงแฮ...แม้นายจะเห็นชั้นเป็นเพื่อนสนิทแต่ชั้น...รักนาย..."
"ฮยอกแจ..ชะ..ชั้น...ขอโทษ..นายคือเพื่อนสนิทที่สุดของชั้น..ชั้น..ไม่เคยคิดกับนายมากกว่านี้เลย..ชั้นรักนายในฐานะเพื่อนสนิทของชั้น..สนิทที่สุด"พูดจบน้ำตาเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มขาวนวลช้าๆ
"ไม่เป็นไร...ชั้นรู้ว่านายรักคิบอม...นายมีความสุขชั้นก็ดีใจแล้ว..อย่าร้องเลยนะ"มือใหญ่เอื้อมไปปาดน้ำตาบนใบหน้าหมวยอย่างเบามือที่สุด ทะนุถนอม ราวกับว่าคนตรงหน้าเปราะบางเหมือนแก้วใส
"ขอบคุณนะที่เข้าใจชั้น"ร่างบางยิ้มน้อยให้กับฮยอกแจแค่นี้ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของร่างสูงพองโตได้แล้ว
"ไปดูคิบอมเถอะ..จำไว้เสมอนะ..ว่าชั้นจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป..แม้นายจะไม่เหลือใครแต่นายจะยังมีชั้นเสมอนะ"ร่างสูงบอกพร้อมกับกุมมือเรียวเอาไว้แน่น เป็นสัญญาณของความเชื่อมั่น
"ขอบคุณจริงๆ"พูดจบก็สวมกอดเพื่อนรักเข้าให้ จนร่างสูงงี้หน้าแดง ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+
เวลาผ่านไปกว่า 3 อาทิตย์แล้ว คิบอมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลยซักนิด ทำเอาคนที่เฝ้ารอด้วยความหวังชักจะท้อแท้ เมื่อไหรน่จะตื่นซะที...คิบอม....
"หมอฮะทำไม คิบอมถึงยังไม่ฟื้นล่ะฮะ?" ดงแฮถามทันทีที่เจอหน้าคุรหมอสุดหล่อปาน หมอโอ๊ค
"ความจริงคุณคิบอมน่าจะฟื้นได้แล้วนะครับ..แต่อาจจะด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เจ้าตัวไม่อยากจะตื่นก็เป็นได้นะครับ"
"แล้วมีทางแก้มั้ยฮะ?"ดงแฮถามอย่างกระตือรือร้น ทำไมคิบอมถึงไม่อยากตื่น เค้ายิยดีจะทำทุกทางให้คิบอมตื่นขึ้นมาให้ได้
"ทางแก้มันก็พอมีนะครับ..แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วยว่าคนไข้จะปิดใจแค่ไหน..และเรื่องราวที่เราจะบอกคนไข้มีอานุภาพพอที่จะล้มล้างเหตุผลที่ฝังอยู่ในจิตใจคนไข้ได้รึเปล่า?..อันนี้ก็ต้องอยู่ที่ญาติและคนไข้นะครับ...หมอขอตัวก่อน"
"ขอบคุณฮะคุณหมอ"ดงแฮโค้งให้หมอเล็กน้อย เมื่อคุณหมอออกจากห้องไป ดวงตากลมจ้องมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดของโรงพยาบาล
"แล้วชั้นจะทำยังไงล่ะ...นายถึงจะฟื้นขึ้นมา...คิมคิบอม..."
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+- To Be Continue+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
จบไปแล้วกับอีกตอนนึง
เปงงายบ้างคะ....คงจะชอบน้า
ขอโทษทีหายไปนานนะคะ
มีเรื่องนิดหน่อยนะค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น