Fic...Super Junior...KiHae...Revenge..or..Love

ลำดับตอนที่ #13 : ++Special Revenge..or..Love..HoKey(MinHo-Key)++

อ่านกันก่อนซักนิดนะคะ****ใครที่เพิ่งอ่านตั้งแต่แรกกรุณาข้ามตอนนี้ไปก่อนนะคะไปอ่านตอนข้างล่างก่อนอ่านจบ ตอนที่40แล้วค่อยกลับมาอ่านตอนนี้นะคะ^^

นี่ก็เป็นสเปให้แฟนฟิคนะคะ อันที่จริงเรื่องคู่สเปนี่ มีคนขอมาในเมลไรเตอร์ด้วยเยอะอยู่ ก็คือคู่โฮคีย์ ที่ลุ้นว่าจะหวานเหมือนพ่อแม่รึปล่าว อีกคู่คือ ฮันฮยอก ที่ขอมานะคะซึ่งน้อยกว่าโฮคีย์อ่ะค่ะ แต่สเปเรื่องนี้มีได้แค่คู่เดียวเน่อ เพราะตอนแรกไรเตอร์กะไม่แต่งสเป เลยกดปิดเรื่องไป ทำให้ไม่สามารถเพิ่มตอนได้แล้ว และดันเจื๋อกอยากแต่งสเปขึ้นมา เลยเอาที่ว่าง สองตอนที่เป็นแถลงการณ์มาแต่งเป็นสเป หวังว่าจะได้รับเสียงตอบรับที่ดีนะคะ หวังว่าคิเฮลุ่นเล็กจะครองใจแฟนๆคิเฮรุ่นใหญ่ได้เหมือนพ่อแม่นะค้า.....เชิญอ่านได้เลยจ้า...

เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมติที่เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องจากเรื่องจริงแต่งอย่างใด

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

“คีย์คือคนที่พี่จะแต่งงานด้วยนะคับ...โตขึ้นเราจะแต่งงานกันนะ” เสียงเด็กชายวัยหกขวบ ตากลมโต ดูเหมือนจะเป็นคนพูดน้อย เอ่ยขึ้นกับเด็กหนุ่มหน้าสวยอีกคน

“สัญญาแล้วนะพี่มินโฮ...ว่าพี่จะแต่งงานกะเค้า” เด็กหน้าสวยยื่นนิ้วก้อยออกมาข้างหน้าให้คนตัวโตกว่า เกี่ยวห้อยเป็นเชิงสัญญา

“มินโฮ...ลูกต้องไปอยู่กับป้าฮีซอลนะลูก...ม๊าอยากให้หนูไปเรียนที่เกาหลี....”แล้วสวรรค์ก็แกล้งให้หนูน้อยทั้งสองพรากจากกันโดยไม่ทันจะได้ล่ำลากัน

.................................... 12 ปี ผ่านไป..............................

“เฮ้ย....มินโฮ....วันนี้เลิกเรียนแล้วไปไหนดีวะ” เสียงหนุ่มร่างสูงเพื่อนสนิทของมินโฮเอ่ยชวนคนที่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง

“ไอ้จงฮยอน...แกจะไปไหนอีกล่ะ...จะไปแอบดูเด็กเห็ดที่โรงเรียนข้างๆรึไง?”

“โถ...คุณอนยูคร้าบบบ...แทมินนะเค้าเด็กไอ่คุณมินโฮโน่น...ขืนไปแอบดูก็ตายสิคร้าบบ”

“ปากหรอนั่น...แทมินกับชั้นเป็นแค่พี่น้องกันเฟร้ย...แทมินเป็นลูกชายป้าฮีนิม...พี่ม๊าชั้น...เพราะงั้นเค้าก็คือน้องชั้น”มินโฮอธิบายอย่างหน่ายๆ เบื่อจริงๆ ทำไมทุกคนชอบคิดว่าเค้ากับอิเห็ดเป็นแฟนกัน.....

“เอาเถอะๆ...แทมินจะเด็กใคร ลูกใคร หลานใครชั้นไม่รู้วะ....รู้แต่ว่าวันนี้มีเด็กใหม่ย้ายมาจากอเมริกาเว้ยยย...น่ารักเป็นบ้าเลย...”อนยูเปิดประเด็นใหม่ จงฮยอนรีบหันไปสนใจเพื่อนทันที แต่มินโฮกลับเมินหน้าหนี และเหม่อไปนอกหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง

“คีย์....คิดถึงจัง....” ประโยคนี้เฝ้าวนเวียนอยู่ในจิตใจร่างสูงมาเป็นสิบปีแล้ว นับตั้งแต่จากอเมริกามาโดยไม่ได้ล่ำลาเค้าคนนั้น

“ทุกคน...นั่งที่...วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาจากอเมริกา...ดูแลด้วยนะ...เชิญจ๊ะ” อาจารย์สาวสวยเข้ามาในห้องพร้อมกับนำนักเรียนใหม่ที่อนยูเพิ่งพูดถึงเข้ามาด้วย เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่นักเรียนใหม่ก้าวเข้ามา....คนอะไร...น่ารักเป็นบ้า

“สวัสดีครับ...ผมชื่อคิมคิบอมครับ...ฝากตัวด้วยครับ” พูดจบก็โค้งให้ทุกคนและยิ้มหวานอย่างมีเสน่ห์ที่ใครๆเห็นเป็นต้องหลงรัก

“คิมคิบอม...เธอไปนั่งข้างๆเชวมินโฮ ตรงนั้นละกั...ทุกคนเปิดหนังสือเรียนหน้า 129 ” อาจารย์สาวชี้ไปที่ร่างสูงที่นั่งริมหน้าต่าง ก่อนจะเริ่มสอนทันที

“ ประวัติศาสตร์เกาหลี เริ่มด้วยยุค โค-โชซอน (สถาปนาเมื่อ 2333 ปีก่อน ค.ศ.) โดย "ทันกุน" (ซึ่งมีตำนานเกี่ยวกับเทพเจ้า "ทันกุน" ด้วย) ต่อมาก็อยู่ในช่วงของ "ราชอาณาจักรทั้งสามของเกาหลี" (57ปี ก่อน ค.ศ. - ค.ศ. 668) โดยมี อาณาจักร "โคกุเรียว" ,"แพ็กเจ" และ "ชิลลลา".......” อาจารย์เริ่มสอนไปเรื่อยๆนักเรียนก็เริ่มที่จะรักโต๊ะเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ ยกเว้น 4 คนนี่

“หวัดดี...คิมคิ...ชั้นชื่ออนยู...ไอ้หมอนนี่ชื่อ จงฮยอน และไอ้นั่น ชื่อมินโฮ...ยินดีที่รู้จักนะ” เสียงคนด้านขวามือ ของคิมคิบอมเอ่ยขึ้น

“ยินดีที่รู้จัก...อนยู...จงฮยอน...เอ่อ...มินโฮ...”ร่างบางพูดทักทายกับคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเค้า แต่ไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ ทำให้คิมคิ เริ่มโมโห ไม่สนใจมินโฮอีกเลย

“เฮ้ย...มินโฮ....เด็กแกมาวะ...”เสียงอนยูดังขึ้นขณะที่ทั้ง 4 คนเดินออกมาหน้าโรงเรียน และกำลังจะกลับบ้าน

“พี่มินโฮ....เค้ามาชวนพีไปทานไอศกรีมกัน...”เสียงหวานๆของเด็กหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้น มือเล็กคล้องเข้าที่แขนของมินโฮอย่างไม่เกรงสายตาใคร

“อืม...พวกนายไปด้วยกันมั้ย?...”มินโฮเอ่ยเสียงเรียบๆ แว๊บนึงที่มินโฮเหลือบไปเห็นสายตาของคิมคิที่มองมาอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อเค้าหันไปมองเต็ม ชายหนุ่มกลับหัวเราะร่าอยู่กับอนยู มินโฮจึงคิดว่าตนเองคงจะคิดไปเองมากกว่า

“ไม่ดีกว่ามั้ง...น้องแทมินคงไม่อยากให้พวกเราไปเป็น...กขค...อ่ะ” อนยูแกล้งแซวเพื่อนเล่น แต่มันก็โดนใจหนุ่มน้อยแทมิน

“ไปกันเถอะพี่มินโฮ...เค้าอยากทานจะแย่แล้ว”ร่างบางพยายามดึงมือของร่างสูงออกไปอย่างรวดเร็ว

“อือ...ไปนะเจอกันพรุ่งนี้” มินโฮทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปกับแทมิน

“ชั้นกลับก่อนนะ...เจอกันพรุ่งนี้อนยู...จงฮยอน...”

“เดี๋ยวสิ...คิมคิ...ชั้นไปส่ง...”อนยูอาสา ใครจะรู้ว่าอนยูคนนี้นะหลงเสน่ห์นักเรียนใหม่เข้าซะแล้ว

“ไม่เป็นไร...ชั้นกลับเองได้...ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ...”ร่างบางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนคนมองนี่แทบจะตายกันเป็นแถบๆ

                คิมคิบอมเดินมาเรื่องยๆ ในใจเจ็บปวดมาก ลืมไปแล้วใช่มั้ย?....สัญญาวันนั้น....ไม่มีอีกแล้วใช่มั้ย?....นี่มันก็ผ่านมาตั้ง 12 ปีแล้ว...เค้าคงไม่สนใจสัญญางี่เง่าที่เด็กๆพูดเล่นกันหรอก... คิดไปพลางน้ำตาก็เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ บรรยากาศก็ช่างเป็นใจ ฝนตกลงมาราวกับฟ้ารั่ว แต่ร่างบางไม่ยักจะวิ่งไปหลบ ยืนตากฝนแบบนั้นอยู่เป็น ชั่วโมง

“ร้องไห้...แล้วยืนตากฝนแบบนี้...เดี๋ยวก็หวัดรับประทานหรอก” เสียงเย็นชาที่แสนคุ้นเคยของใครคนนึงเอ่ยขึ้น

“พี่...มินโฮ...”พูดได้แค่นี้คนตัวเล็กก็สลบไปเลยเนื่องจากยืนตากฝนมานานมาก

“นายนี่น้า...เฮ่อ...จะว่าไปคุ้นๆแฮะ...เหมือนเคยเจอกันมาก่อนเลย...ช่างเถอะ”มินโฮบ่นกับตัวเองก่อนจะอุ้มร่างบางไปที่รถของตนและพากลับบ้านทันที

“อ้าว...มินโฮ...กลับมาแล้วหรอเมื่อกี้ม๊าเราโทรมาหน่ะ....ว๊าย...ตายแล้วนั่นพาใครมาหน่ะ?” เสียงกรี๊ดดังขึ้น คงไม่ต้องบอกว่าเสียงใคร คุณนายฮีนิมนั่นเอง

“เพื่อนที่โรงเรียนหน่ะครับ...เค้ายืนตากฝนจนหมดสติ...ผมขอตัวก่อนนะครับ” มินโฮบอกก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นห้องไป เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยน้า...ว่าชเวมินโฮคนนี้ไม่เคยดูแลใครเลย...คนตรงหน้านี้คือคนแรกที่เค้าดูแล

“อื้ม...โอ๊ย...ปวดหัวชะมัด...ที่ไหนกันเนี่ย...”ร่างบางที่ฟื้นขึ้นมาบ่นอย่างงงๆ

“ฟื้นแล้วหรอ...คิบอม...ชื่อนายนี่เหมือนป๊าชั้นเลยแฮะ...มีชื่อเล่นมั้ย?” มินโฮที่เดินเข้ามาพอดีเจอร่างบางนั่งงงอยู่ที่เตียงเลยถามขึ้น ร่างบางส่ายหัวดิ๊ก มินโฮจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่

“งั้น...ช่วยไม่ได้...ที่นี่ห้องชั้นเอง...นายเป็นบ้าอะไร...อกหักรักคุดรึไง...ถึงต้องไปยืนร้องไห้ตากฝนแบบนั้น?” มินโฮพูดอย่างสงสัย แต่ในใจก็ห่วงคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย

“ขอบคุณ...ชั้น...กลับล่ะ...”คิบอมพยายามทรงตัวขึ้นจากเตียงแต่ทันทีที่ลุกขึ้น เค้าก็ต้องทรุดตัวลงไปอีกครั้งเพราะความปวดมันแล่นเข้ามา

“นอนที่นี่ก็ได้...เดี๋ยวชั้นไปนอนห้องป๊า...ราตรีสวัสดิ์เด็กน้อย...”มินโฮพูดก่อนจะจะขยี้ผมคิบอมแรงๆด้วยความเอ็นดูและเดินออกจากห้องไป

“พี่มินโฮ....พี่จำชั้นไม่ได้จริงๆใช่มั้ย?..ฮึก...พี่ลืมไปแล้วใช่มั้ย...ฮึก...”ร่างบางได้แต่ร้องไห้เสียใจอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียว ทั้งๆที่รักมาก แต่ทำไม...ทำไม...พระเจ้าต้องแกล้งลูกขนาดนี้

                ทางด้านร่างสูงที่เดินเข้ามายังห้องนอนเก่าของผู้เป็นพ่อของตนเอง ด้วยใจที่เต้นไมเป็นจังหวะ หรือเค้าจะหลงเสน่ห์เพื่อนนักเรียนใหม่คนนี้เข้าซะแล้ว

“คีย์...นายจะทำอะไรอยู่นะ...พี่อยากไปหานายจัง...”มินโฮบ่นพึมพำกับรูปถ่ายตอนเด็กๆของเค้าที่เค้าถ่ายคู่กับคีย์ที่รักของเค้า...ใครจะรู้ว่านั่นคือรักแรกของมินโฮ...และทำให้มินโฮไม่มองใครเลยจนถึงตอนนี้

“พี่มินโฮ....ตื่นได้แล้ว...เค้าจะไปสายเพราะพี่นะเนี่ย...”เสียงแทมินดังเจื้อแจ้วอยู่ใกล้ๆ ทำให้คนที่หลับตาอยู่ตื่นขึ้นทันที

“แทมิน...พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำแบบนี้อีก...”ร่างสูงเอ็ดน้องชายที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าหล่อของเค้า

“ก็เค้ารักพี่มินโฮนี่นา...”แทมินพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตากลมโตบ่งบอกถึงความใสซื่อ

“แทมิน...พี่ก็รักแทมินคร้าบ” มินโฮบอกก่อนจะขยี้ผมน้องชายและเดินไปอาบน้ำทันที หารู้ไม่ว่าเหตุการณืนี้อยู่ในสายตาของใครคนนึงที่กำลังมองมาอย่างเจ็บปวดหัวใจที่สุด

“แทมิน...พี่ก็รักแทมินคร้าบ” ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวใจของคิบอมมาตลอด ไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่อีกแล้วใช่มั้ย...เสียงของมินโฮ รอยยิ้มของมินโฮ คำว่ารักของมินโฮที่เคยให้เค้าคนเดียว ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว...คีย์คนนี้ไม่มีสิทธิ์ได้รับคำนั้นอีกแล้วใช่มั้ย...พี่มินโฮ...

.........................โรงเรียนไฮสคูลแสนหรู.....................

“คิมคิ...เป็นอะไร...ไม่สบายหรอ?” เสียงอนยูถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ป่าวนี่...ชั้นแค่....”

“แค่ไปยืนตากฝนเป็นชั่วโมง...แล้วยังไม่นอมพัก...ก็แค่นั้นใช่มั้ย...ดื้อจริงๆเล้ยคนเรา” เสียงมินโฮเอ่ยขึ้นทำให้คิบอมตกใจไม่น้อย เพราะเค้าแอบออกมาจากบ้านก่อน ไม่รอมินโฮ แถมใครตือนให้นอนพักก็มาฟังอีกต่างหาก

“ก็ชั้นไม่เป็นอะไรจริงๆนี่...ไม่ต้องมาสนใจชั้นหรอก..สนใจแทมินของนายเถอะ” พูดไปด้วยน้ำเสียงงอนๆ แม้คนอื่นจะฟังไม่รู้แต่มินโฮคนนี้รู้ทุกอย่าง พูดจบแล้วคิบอมก็เดินออกจากห้องไปเลย อนยูจึงตามไปดูด้วยความเป็นห่วง

“คิมคิ...นายเป็นอะไรไป?..น้ำเสียงนาย...เหมือนหึงมินโฮ...” อนยูถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ชั้น...เอ่อ...”

“มีอะไรนายเล่าให้ชั้นฟังได้นะ...ชั้นอยากให้นายพูดให้นายระบายออกมามากกว่า”น้ำเสียงที่จริงจังของอนยู ทำให้คิบอมใจอ่อน ไว้ใจคนๆนี้

“ชั้น...คือ...มันอาจจะดูงี่เง่าที่ถือเอาคำสัญญาที่เด็กพูดมาเป็นจริงเป็นจัง...คงเพราะชั้นรักเค้ามาก..ชั้นถึงเชื่อเค้า...พี่มินโฮคือรักแรกของชั้น...เรารู้จักกันตั้งแต่อยู่อเมริกา...เราสัญญาว่าจะแต่งงานกันด้วยซ้ำ...แต่พี่มินโฮจำชั้นไม่ได้เลยซักนิด..มันน่าขำใช่มั้ยล่ะ...ที่คนๆนึงจะมาตามหาอีกคนเพราะเพียงแค่สัญญาในวัย 6 ขวบหน่ะ...แต่ตอนนี้พี่มินโฮเค้าคงรักแทมินมาก...ชั้นเห็นเค้าบอกรักกันด้วย...มันเจ็บมากๆเลยอนยู...ชั้นควรจะทำไงดี?” คิบอมพูดไปหัวเราะไป

“นายคือคีย์...ใช่มั้ย? ” อนยูเอ่ยถามเมื่อได้ฟังเรื่องในวัยเด็กของทั้งคู่จนจบ

“นายรู้ได้ไง...” ร่างบางพยักหน้าช้าๆก่อนจะถามอย่างงงๆ ทั้งๆที่ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าชื่อคีย์

“เอาเป็นว่าชั้นรู้แล้วกัน...ไปกินข้าวกันอย่าคิดมาก...ชั้นไม่บอกใครหรอก...”อนยูยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเบี่ยงเบนประเด็น

                ที่โรงอาหารมีนักเรียนเดินกันเต็มไปหมดเพื่อซื้ออาหารกลางวันทานกัน เที่ยงๆแบบนี้นักเรียนทุกคนจะไปรวมตัวกันที่โรงอาหารเพื่อทานข้าว แต่ยกเว้น ใคร 4 คนที่มักจะไปทานข้าวกันบนดาดฟ้าเสมอๆ

“นี่ๆคิมคิ...ทานนี้สิ...อร่อยมากเลยนะ...”อนยูคีบอาหารในกล่องของตน จ่อให้ถึงปากคนตัวเล็ก และคิบอมก็ทานเข้าไปอย่างเขินๆ

“อื้ม...อร่อยมากๆเลย...อนยูทานนี่ดูสิ...”คิบอมเองก็ป้อนให้ถึงปากเลยเช่นกันเล่นเอาคนที่นั่งมองอยู่อย่างจงฮยอนและมินโฮหน้าเหวอกันไปเลยทีเดียว งงกับอาการของคนทั้งคู่

“ชั้นอิ่มแล้ว...วันนี้ชั้นไม่เข้าเรียนแล้วนะ”มินโฮพูดอย่างเรียบๆก่อนจะเดินออกไปจากสภาพที่น่าอึดอัด และมินโฮก็ไม่เข้าเรียนอีกเลยในวันนั้น

                เย็นวันนั้นแทมินก็มาหามินโฮอีกเช่นเคย เหมือนทุกๆวันแต่กลับไม่พบ เด็กหนุ่มหงุดหงิดไม่น้อยเลยที่พี่ชายไม่อยู่ เพราะไม่มีคนพาไปทานไอศกรีม

“งั้นพี่พาไปมั้ยจ๊ะแทมิน? ”จู่ๆคิบอมก็เอ่ยขึ้น เค้าอยากรู้จักเด็กคนนี้ให้มากขึ้น เค้าอยากรู้ว่าทำไมมินโฮถึงได้บอกว่ารักเด็กคนนี้

“จริงนะ...พี่คิบอมใจดีจัง..ไม่เห็นเหมือนคนแถวนี้เลย...เชอะ”แทมินพูดแล้วก็ทำหน้าบึ้งไปทางจงฮยอนและอนยู ก่อนจะควงแขนคิบอมที่หัวเราะให้กับความน่ารักของเห็ดน้อยออกไปทันที

“แทมิน...รักพี่มินโฮมากเลยหรอ? ”คิบอมเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่ทานไอศกรีมกันอยู่

“ฮะ...พี่มินโฮ...เป็นคนดีมากๆเลย...ผมรักพี่มินโฮมากๆเลย...พี่มินโฮจะพาผมมาทานไอศกรีมทุกตอนเย็นเลยด้วย...อิอิ” เด็กน้อยหัวเราะร่าเริง ช่างเป็นคนที่สดใสจริงๆ...พี่มินโฮคงรักความสดใสของเด็กคนนี้เป็นแน่

“พี่คิบอมไปนอนบ้านแทมินอีกมั้ยฮะ...ไปนะๆๆๆ”แทมินเริ่มอ้อน เพราะเริ่มชอบพี่ชายคนนี้เข้าแล้วสิ

“ง่า...ก็ได้คร้าบ”คิบอมยกมือลูบหัวแทมินอย่างเอ็นดู นี่ก็เป็นอีกข้อนึงของแทมินที่พี่มินโฮชอบสินะ

“ครับ...ม๊า...จริงหรอครับ...แล้ว...เอ่อ...ม๊าแค่นี้ก่อนนะครับเดี๋ยวมินโฮโทรกลับ...ครับ..สวัสดีครับ”มินโฮที่คุยโทรศัพท์อยู่รีบวางทันทีที่เห็นคิบอมกับแทมินเดินควงแขนกันเข้าบ้านมา หัวเราะกันอย่างร่าเริง

“พี่มินโฮ...พี่ไปไหนมา...วันนี้พี่คิบอมพาเค้าไปทานไอศกรีมด้วย...เค้าเลยชวนพี่คิบอมมานอนที่บ้าน”

“โทษนะคร้าบ...พอดีพี่มีธุระนะครับ”มินโฮบอกก่อนจะยิ้มให้น้อยๆ

“แทมินขึ้นห้องก่อนนะครับ...พี่มีเรื่องต้องคุยกับคิบอมหน่ะ”

“เอ๋...อย่านานนะพี่มินโฮ...เค้าจะเล่นกับพี่คิบอม”แทมินกำชับก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

“ส่วนนาย...มานี่เลย”มินโฮลากคิบอมขึ้นไปบนห้องตัวเองทันที โดยไม่สนใจว่าร่างบางจะขัดขืนยังไง

“ปล่อยนะ...เจ็บนะ...ปล่อย!!” คิบอมกระแทกเสียงใส่มินโฮ แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจโยนร่างบางเข้าไปในห้องก่อนจะตามเข้าไปปิดประตูล็อกเสร็จสรรพ!

“เป็นอะไรของนาย?” คิบอมบ่นก่อนจะนวดบริเวณข้อมือที่เริ่มแดงเพราะแรงดึงเมื่อครู่

“นายกำลังทำอะไร?...เมื่อตอนเที่ยงก็อนยู...ตอนเย็นยังมายุ่งกับแทมินอีก...นายกำลังทำอะไร...คิมคิบอม!!” มินโฮเอ่ยเสียงขรึม ตอนนี้เค้ากำลังโกรธ โกรธอะไรล่ะ โกรธที่ คิบอมจะทำร้ายคนที่เค้ารัก หรือ หึงที่คิบอมไปยุ่งกับคนอื่นกันแน่!!

“ชั้นไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย...ทำไม...หึงแทมินรึไง...เชอะ...”คิบอมพูดอย่างงอนๆ

“ที่เป็นอยู่ตอนนี้นายยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรงั้นหรอ?...มากไปมั้ง...คิมคิบอม...ถ้านายทำอะไรให้แทมิน หรืออนยูเสียใจ...อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนล่ะ” (อิบอมแกสอนลูกยังไงวะมันจิ้นเคะกับเคะไปแล้วเนี่ย) มินโฮพูดก่อนจะเดินออกไปทันที

“หึหึ...ทำให้แทมินเสียใจงั้นหรอ...พี่รักเด็กคนนี้มากเลยสินะ...ชั้น...คงสู้เด็กคนนี้ไม่ได้เลยใช่มั้ย...”ร่างบางพูดออกมา ย้ำตาเริ่มไหลลงมาอีกครั้ง....พี่มินโฮใจร้าย....

                คิบอมออกจากบ้านมินโฮอย่างเศร้าๆ เค้าะไม่ยุ่งกับคนนี้อีกแล้ว...เค้าจะลืมทุกอย่างที่คนๆนี้พูด...เคยให้สัญญากับเค้าเมื่อ 12 ปีก่อน คีย์คนนั้นคงจะตายไปจากหัวใจพี่มินโฮแล้ว....

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

จบตอนแรกของโฮคีย์ไปแล้วเน่อ...อยากทราบว่าเป็นไงบ้างค้า....เม้นบอกกันมั่งนะคะ เม้นเยอะจะมาอัพที่เหลือเร็วนะคะ ^^

ไปอ่านต่อได้ที่ตอนนี้เลยคร่า http://my.dek-d.com/pond/story/viewlongc.php?id=351548&chapter=34