ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ...ตอนที่ 12...
+-+-+-+-+-+-+-ความเดิมตอนที่แล้ว+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
คิบอมเดินมาที่บ้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยสุดๆ...แต่กลับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอร่างบางที่แสนจะรักนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา คิบอมจึงยิ้มออกมาได้
"คิบอม...คิบอม....ชั้นขอโทษ"จู่ๆคนตัวเล็กก็ละเมอออกมาทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับยิ้มออกมาได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาร่างบางที่แสนจะรัก ซึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาที่แสนนุ่ม ใจของคิบอมนั้น ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เห็นร่างบางที่หลับอยู่บนโซฟานั่นแล้ว น่ารักอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะริมฝีปากอิ่ม ชมพูระเรื่อ ที่น่าจูบนั่นอีก ขืนจ้องอีกวินาทีเดียวมีหวัง ชายหนุ่มคงห้ามใจไม่ไหว จับดงแฮกดตรงนี้ก็เป็นได้
คิบอมเดินมาที่บ้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยสุดๆ...แต่กลับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอร่างบางที่แสนจะรักนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา คิบอมจึงยิ้มออกมาได้
"คิบอม...คิบอม....ชั้นขอโทษ"จู่ๆคนตัวเล็กก็ละเมอออกมาทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับยิ้มออกมาได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาร่างบางที่แสนจะรัก ซึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาที่แสนนุ่ม ใจของคิบอมนั้น ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เห็นร่างบางที่หลับอยู่บนโซฟานั่นแล้ว น่ารักอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะริมฝีปากอิ่ม ชมพูระเรื่อ ที่น่าจูบนั่นอีก ขืนจ้องอีกวินาทีเดียวมีหวัง ชายหนุ่มคงห้ามใจไม่ไหว จับดงแฮกดตรงนี้ก็เป็นได้
ดงแฮลืมตาขึ้นมาพบว่ตัวเองนอนอยู่ในห้อง บนเตียงนุ่มๆของใครคนหนึ่ง มองซ้ายขวาก็รู้ว่า เป็นห้องของคิบอมนั่นเอง คนตัวเล็กได้แต่งงว่าทำไมเค้าถึงมาอยู่ในห้องของคิบอมได้
"ตื่นแล้วหรอ?" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางห้องน้ำ คิบอมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันช่วงล่าง(กันโป๊)อยู่ เดินออกมาหาคนตัวเล็กกว่าบนเตียง
"เฮ้ย!!!!1ทำอะไรหน่ะ?"ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อคิบอมย่างเข้ามาหาตัวเอง พยายามกระเถิบหนี ใบหน้าหมวยเริ่มกลายเป็นสีแดงเมื่อจินตนาการของดงแฮไปไกลกว่าสถาณการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้
"เป็นอะไรของนาย?..."คิบอมเอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นคนตรงหน้าน่าแดง แถมยังทำหน้าเหมือนกลัวว่าเค้าจะปล้ำดงแฮอีกด้วย
"กะ..ก็..นะ..นาย......."ดงแฮพูดตะกุกตะกัก และเริ่มพูดไม่ออกเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้
"เป็นอะไร?...ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรนายเลย"คิบอมเอ่ยทั้งที่ใบหน้ายังอยู่ห่างจากดงแฮเพียงไม่ถึงเซ็น
"ปะ..ป่าว...ชั้นมาอยู่นี่ไดไง?"ร่างบางแกล้งเปลี่ยนเรื่องพูดพร้อมกับแทรกตัวออกมายืนอยู่ที่ขอบเตียง แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเป็ยปกติ ยังคงแดงก่ำอยู่แบบนั้น จนร่างสูงอดขำไม่ได้
"ขำอะไรหน่ะ?"ดงแฮถาม แถมด้วยค้อนวงใหญ่ที่ส่งมาให้ แก้มชมพูพองขึ้นตามประสาคนงอน
"ปล๊าว...."คิบอมแกล้งพูดเสียงสูง ยิ่งทำให้ดงแฮงอนมากยิ่งขึ้น
"คิมคิบอม!!!!!!"
"ครับ...ลีดงแฮ"ร่างสูงขานรับพร้อมรอยยิ้มกวนๆที่มอบให้ แทบจะทำให้ดงแฮถลาไปบีบคอคนตรงหน้า แต่ด้วยความหล่อของคิบอม ดงแฮจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากค้อน!!
"บ้าที่สุด...คิบอมบ้า...คิบอมตาหยี...แบร่......"เด็กหนุ่มพูดจบ แลบลิ้นให้คนที่นั่งอยู่ที่เตียง ก่อนจะวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด หายเข้าไปในห้องตนเอง
แม้จะโดนด่า โดนว่าอะไรยังไง ถ้ามันเป็นคำพูดที่หลุดมาจากปากของลีดงแฮ..คิมคิบอมคนนี้รับได้ทุกอย่าง นอกจากจะไม่โกรธแล้ว ยังยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กหนุ่มอีกต่างหาก
ทางฝ่ายดงแฮเอง เมื่อวิ่งเข้าห้องก็ปิดประตูล็อกทันที มือเรียวยกขึ้นทาบกับหน้าอกด้านซ้ายของตนเอง
......หัวใจดวงน้อยดวงนี้มันเต้นแรดๆระริกระริก.....เพลงของแพนเค้กดังขึ้นมาในหัวทันทีที่มือสัมผัสกับอกด้านซ้ายของตนเอง
ทุกครั้งที่อยู่กับคิบอมทำไมใจเค้าเต้นแรงทุกครั้ง ดงแฮเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับคนอื่น ทั้งพี่ซอล ฮยอกแจ และคนอื่นๆ ดงแฮไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย แบบนี้หน่ะ.......
................เรียกว่า " รัก " ได้รึเปล่า?...............................
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
~Don't Don โมดึนเกทนเซซัง วอนอาเนคันชินนอ What is your mind...~
"ครับ...มีอะไรฮะ?"เจ้าของเครื่องโทรศัพท์กรอกเสียงลงไปอย่างนึกรำคาญ
"ไม่มีทาง...ผมไม่มีทางไปเดทกะเธอแน่ๆ...ถ้าแม่ไม่มีไรผมง่วงแล้วฮะ..สวัสดีครับ"พูดจบไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา คิบอมก็กดวางสายไปทันที
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงซึ่งหงุดหงิดอยู่เมื่อครู่ตะโกนถามออกไปทำให้คนที่เคาะใจเสียกันเลยทีเดียว
"ใครหน่ะ?"
"พี่เองบอม...พี่มาตามไปกินข้าว"เสียงใสๆบอกกลับมาทำให้คิบอมได้สติเดินมาเปิดประตูให่พี่ชายคนสวยของบ้าน
"ขอโทษฮะพี่ซอล..พอดีผมหงุดหงิดนะฮะ"
"เรื่องอะไรหรอ?..เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย..เผื่อพี่จะช่วยได้"ที่ฮีซอลถามแบบนี้เพราะอิเจ๊มั่นใจเหลือเกินว่าที่คิบอมหงุดหงิดนั้นต้องเกี่ยวกับอิหมวยจอมซ่าด้วยแน่นอน
"อ๋อ...ไม่เป็นไรฮะ...ไปทานข้าวดีกว่าฮะ" แป่ว!!คิบอมตัดบทสอดของฮีซอลซะดื้อๆทำให้คนหน้าสวยจิ๊ปากอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ แต่ก็ๆไม่อยากเซ้าซี้มากเพราะไม่งั้น คิบอมอาจหงุดหงิดได้แล้วจะเป็นอันตรายต่อสวัสดิภาพของตนเอง ครอบครัว และทรัพย์สิน จึงได้แต่เดินตามน้องชายลงไปกินข้าวอย่างเงียบๆ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ง่า ลงได้นิดเดียวอ่ะ
พอดีรีบไปงานศพง่า
ไว้มาลงวันหลังน่อ
อ้อ...ขออภัยที่มาต่อฟิกช้า
เพราะคนแต่งมันไปเข้าค่ายพยาบาลที่ตรัง เพิ่งกลับมา
แถมช่วงนี้ก็จะสอบปลายภาคแล้วด้วย....โทษนะค้า
"เฮ้ย!!!!1ทำอะไรหน่ะ?"ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อคิบอมย่างเข้ามาหาตัวเอง พยายามกระเถิบหนี ใบหน้าหมวยเริ่มกลายเป็นสีแดงเมื่อจินตนาการของดงแฮไปไกลกว่าสถาณการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้
"เป็นอะไรของนาย?..."คิบอมเอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นคนตรงหน้าน่าแดง แถมยังทำหน้าเหมือนกลัวว่าเค้าจะปล้ำดงแฮอีกด้วย
"กะ..ก็..นะ..นาย......."ดงแฮพูดตะกุกตะกัก และเริ่มพูดไม่ออกเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้
"เป็นอะไร?...ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรนายเลย"คิบอมเอ่ยทั้งที่ใบหน้ายังอยู่ห่างจากดงแฮเพียงไม่ถึงเซ็น
"ปะ..ป่าว...ชั้นมาอยู่นี่ไดไง?"ร่างบางแกล้งเปลี่ยนเรื่องพูดพร้อมกับแทรกตัวออกมายืนอยู่ที่ขอบเตียง แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเป็ยปกติ ยังคงแดงก่ำอยู่แบบนั้น จนร่างสูงอดขำไม่ได้
"ขำอะไรหน่ะ?"ดงแฮถาม แถมด้วยค้อนวงใหญ่ที่ส่งมาให้ แก้มชมพูพองขึ้นตามประสาคนงอน
"ปล๊าว...."คิบอมแกล้งพูดเสียงสูง ยิ่งทำให้ดงแฮงอนมากยิ่งขึ้น
"คิมคิบอม!!!!!!"
"ครับ...ลีดงแฮ"ร่างสูงขานรับพร้อมรอยยิ้มกวนๆที่มอบให้ แทบจะทำให้ดงแฮถลาไปบีบคอคนตรงหน้า แต่ด้วยความหล่อของคิบอม ดงแฮจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากค้อน!!
"บ้าที่สุด...คิบอมบ้า...คิบอมตาหยี...แบร่......"เด็กหนุ่มพูดจบ แลบลิ้นให้คนที่นั่งอยู่ที่เตียง ก่อนจะวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด หายเข้าไปในห้องตนเอง
แม้จะโดนด่า โดนว่าอะไรยังไง ถ้ามันเป็นคำพูดที่หลุดมาจากปากของลีดงแฮ..คิมคิบอมคนนี้รับได้ทุกอย่าง นอกจากจะไม่โกรธแล้ว ยังยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กหนุ่มอีกต่างหาก
ทางฝ่ายดงแฮเอง เมื่อวิ่งเข้าห้องก็ปิดประตูล็อกทันที มือเรียวยกขึ้นทาบกับหน้าอกด้านซ้ายของตนเอง
......หัวใจดวงน้อยดวงนี้มันเต้นแรดๆระริกระริก.....เพลงของแพนเค้กดังขึ้นมาในหัวทันทีที่มือสัมผัสกับอกด้านซ้ายของตนเอง
ทุกครั้งที่อยู่กับคิบอมทำไมใจเค้าเต้นแรงทุกครั้ง ดงแฮเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับคนอื่น ทั้งพี่ซอล ฮยอกแจ และคนอื่นๆ ดงแฮไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย แบบนี้หน่ะ.......
................เรียกว่า " รัก " ได้รึเปล่า?...............................
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
~Don't Don โมดึนเกทนเซซัง วอนอาเนคันชินนอ What is your mind...~
"ครับ...มีอะไรฮะ?"เจ้าของเครื่องโทรศัพท์กรอกเสียงลงไปอย่างนึกรำคาญ
"ไม่มีทาง...ผมไม่มีทางไปเดทกะเธอแน่ๆ...ถ้าแม่ไม่มีไรผมง่วงแล้วฮะ..สวัสดีครับ"พูดจบไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา คิบอมก็กดวางสายไปทันที
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงซึ่งหงุดหงิดอยู่เมื่อครู่ตะโกนถามออกไปทำให้คนที่เคาะใจเสียกันเลยทีเดียว
"ใครหน่ะ?"
"พี่เองบอม...พี่มาตามไปกินข้าว"เสียงใสๆบอกกลับมาทำให้คิบอมได้สติเดินมาเปิดประตูให่พี่ชายคนสวยของบ้าน
"ขอโทษฮะพี่ซอล..พอดีผมหงุดหงิดนะฮะ"
"เรื่องอะไรหรอ?..เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย..เผื่อพี่จะช่วยได้"ที่ฮีซอลถามแบบนี้เพราะอิเจ๊มั่นใจเหลือเกินว่าที่คิบอมหงุดหงิดนั้นต้องเกี่ยวกับอิหมวยจอมซ่าด้วยแน่นอน
"อ๋อ...ไม่เป็นไรฮะ...ไปทานข้าวดีกว่าฮะ" แป่ว!!คิบอมตัดบทสอดของฮีซอลซะดื้อๆทำให้คนหน้าสวยจิ๊ปากอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ แต่ก็ๆไม่อยากเซ้าซี้มากเพราะไม่งั้น คิบอมอาจหงุดหงิดได้แล้วจะเป็นอันตรายต่อสวัสดิภาพของตนเอง ครอบครัว และทรัพย์สิน จึงได้แต่เดินตามน้องชายลงไปกินข้าวอย่างเงียบๆ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ง่า ลงได้นิดเดียวอ่ะ
พอดีรีบไปงานศพง่า
ไว้มาลงวันหลังน่อ
อ้อ...ขออภัยที่มาต่อฟิกช้า
เพราะคนแต่งมันไปเข้าค่ายพยาบาลที่ตรัง เพิ่งกลับมา
แถมช่วงนี้ก็จะสอบปลายภาคแล้วด้วย....โทษนะค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น