ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ...ตอนที่ 11...
+-+-+-+-+-+-ความเดิมตอนที่แล้ว+-+-+-+-+-+-
"ตอบสิ..ฮึก..เงียบทำไม?..บอกมาสิคิบอม..อ๊ะ..อื้อ"แล้วคนตัวเล็กก็หมดสิทธิ์ที่จะได้พูดหรือทำร้ายร่างกายคิบอม เพราะคนตัวสูงปิดปากคนตรงหน้าด้วยจูบบบบบ
เรียวลิ้นตวัดไล้เลียกลีบปากนิ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแทรกเข้าไปชิมความหวานอย่างไม่รู้จักพอ น้ำตาล หรือมาร์ชเมลโล่ ที่ว่าหวานแล้ว ยังหอมหวานไม่เท่ากับคนตรงหน้านี้เลย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ขอโทษ" คิบอมกระซิบบอกทันทีที่ผละริมฝีปากตนเองออกมาจากริมฝีปากที่หอมหวาน ยั่วยวน ชวนให้หลงใหล
...เพี๊ยะ...เพี๊ยะ... ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาได้รูป อย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นที่แก้มพองๆของร่างสูง ตบเสร็จดงแฮก็ไม่อยู่รอให้คิบอมชำระความคืนหรอก เดินเลี่ยงออกจากห้องนั้นไปทันที
~Don't Don โมดึนเกทนเซซัง วอนอาเนคันชินนอ What is your mind...~
"ครับ...ว่าไงนะฮะ....ตอนนี้แม่อยู่ไหนฮะ?...ผมจะไปเดี๋ยวนี้ฮะ"พูดจบคิบอมเร่งวางโทรศัพท์และรีบออกจากบ้านไปทันที สร้างความงงงันแก่คนที่พบเห็นยิ่งนักโดยเฉพาะคนที่ขี้สงสัยเรื่องชาวบ้านอย่างฮีซอล
+-+-+-+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮปึงปังเข้ามาในห้องอย่างไม่สบอารมณ์ 2 ครั้งแล้วที่หมอนี่ใช้กำลังกับเค้า แต่น่าแปลกใจที่เค้ากลับไม่รู้สึกโกรธเท่าที่ควร หากเป็นดงแฮคนเดิม คงจะอาละวาดบ้านแตกไปแล้ว แต่ครั้งนี้กลับไม่ ลีดงแฮแค่ตบหน้าคิมคิบอม และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมกัน?
....ปังๆๆๆๆๆๆ...... เสียงรัวมือที่ประตูแบบนี้มีคนเดียวในบ้านที่เคาะประตูแบบนี้
"เข้ามาสิฮะพี่ซอล...ประตูไม่ได้ล็อคฮะ"ร่างบางที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมาตะโกนบอกพี่ชายคนสวย
"ด๊อง...ทะเลาะอะไรกับบอมอีกห๊ะ?"ฮีซอลพูดอย่างไม่เข้าใจ ก็อิเจ๊ไม่เข้าใจจริงๆนี่นา ทะเลาะกันอยู่ได้ เรื่องไร้สาระยังเก็บมาทะเลาะกันได้
"เอ่อ...หมอนั่นบอกพี่หรอฮะ?"ดงแฮเงยหน้าขึ้นถามอย่างกระตือรือร้น กลัวนักว่าคิบอมจะพูดเรื่องนั้นออกไป
"ป่าวนี่..มีอะไรกันฮึ?"ฮีซอลขมวดคิ้วอย่างสงสัยเต็มที่
"ก็..เอ่อ...."
"ด๊อง...พี่รู้นะว่าพวกนายมีเรื่องกันทุกวันนั่นแหละ...พี่ถามอะไรหน่อยสิ...นายรู้สึกยังไงกับบอมฮึ?...ถ้าไม่รักก็บอกเค้าไป...อย่าให้บอมต้องเจ็บกับรักที่ไม่มีที่ไม่มีทางสมหวังแบบนี้..."ฮีซอลร่ายยาวเป็นชุดทำเอาดงแฮอึ้ง
"พะ..พี่ซอลรู้..."
"ใช่...ความรู้สึกพวกนาย...พี่รู้หมดแหละ"
"ผมไม่รู้พี่..ผมไม่มั่นใจว่าผมรักเค้ารึเปล่า?..แต่เวลาอยู่ใหล้กับคิบอมผมรู้สึกดีมากๆเลย..ผมรู้สึกห่วงเค้าก็จริงแต่...ผมก็บอกไม่ได้จริงๆ..ผมไม่มั่นใจในตัวเองหรอกพี่"พูดจบดงแฮก็เงียบ นั่งก้มหน้าหลบตาพี่ชายสุดสวย
"ด๊องงั้น...พี่พูดอะไรนิดนะ...นายหน่ะรีบรู้ใจตัวเองซักทีเถอะ...ไม่งั้นคนที่เจ็บคือบอมนะ...นายหน่ะจะทำให้บอมเจ็บไปอีกนาน...เพราะงั้นทบทวนใจตัวเองให้ดีๆ...นายคงไม่อยากให้บอมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่านี้ใช่มั้ย?" ฮีซอลพูดยาวๆ ดงแฮพยักหน้าเข้าใจ
"คิดดูดีๆล่ะ...ทบทวนใจให้ดีๆ...อย่าให้ใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้อีกเลย"เจ้าพี่ฮีซอลตรัสจบก็เสด็จจากห้องน้องชายทันที
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"คิบอม...ทางนี้"เสียงหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยเรียกเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุกหรู ในใจกลางกรุงโซล
"แม่...มาที่นี่ทำไม?..ถ้าใครมาเห็นเข้าจะไม่ปลอดภัยนะครับ"เด็กหนุ่มเอ่ยตอบแม่เป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
"ฮึ...แกกลัวแม่ไม่ปลอดภัยหรือแกกลัวแม่จะรู้ว่าแกไม่ได้ตามหาคนที่ฆ่าพ่อแกอยู่กันแน่ฮึ?"หญิงสาวเริ่มพูดเป็นภาษาเกาหลีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก อุตส่าห์บินมาหาลูกชายที่นี่ แต่ดูเจ้าลูกชายมันพูดกับแม่สิ
"แม่ฮะ..ผมห่วงแม่จริงๆนะครับ"เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อน
"โอเค..แม่จะเชื่อแก..แล้วนี่ได้ข่าวว่าแกไม่ยอมไปเดทกะหนูเจสสิก้าเหรอ?.."
"เธอบอกแม่หรอฮะ?"ร่างสูงถามด้วยสีหน้าโคตรสงสัย
"ใช่..และหนูเจสเธอก็บอกว่า...แกชอบผู้ชายที่ชื่อดงแฮงั้นหรอ?"แม่ของคิบอมยังคงซักลูกชายต่อไปจนคิบอมทำท่าเซ็งๆ
"ใช่ครับ..ผมรักเค้า...และรักมากด้วย...ผมบอกแม่ไว้ตรงนี้เลยนะฮะว่ายังไงผมก็ไม่มีทางคบกับเจสสิก้า...ผู้หญิงร้ายกาจแบบนั้นผมรักไม่ลงหรอกครับ"
"แกกล้าพูดหยั่งงี้หรอบอม?...หนูเจสน่ะรักแกมากนะรู้มั้ย?..ถ้าเธอมาได้ยินที่แกพูดเธอจะรู้สึกยังไงฮึ?"
"แม่น่าจะไปถามเธอนะฮะ...เพราะผมพูดไปแล้ว...ต่อหน้าเธอและคนที่ผมรัก"คิบอมพูดอย่างไม่เกรงใจแม่
"คิมคิบอม!!!!!!!...แกนี่นะ"
"เลิกพูดเถอะครับ...ผมพาแม่ไปหาที่พักดีกว่า"พูดจบคิบอมก็เรียกพนักงานเช็คบิลแล้วพาแม่ตนเองไปพักที่โรงแรมสุดหรูแถวๆบ้านดงแฮ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คิบอมเดินมาที่บ้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยสุดๆ...แต่กลับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอร่างบางที่แสนจะรักนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา คิบอมจึงยิ้มออกมาได้
"คิบอม...คิบอม....ชั้นขอโทษ"จู่ๆคนตัวเล็กก็ละเมอออกมาทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับยิ้มออกมาได้
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เหอๆ จบไปแว้ว
คราวนี้คนแต่งมาลงเองเลย
ไม่รู้จะถูกใจกันอ๊ะป่าว
ขอบอกว่าใครที่รอฉากนั้นอยู่
อีกไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ
อาจมีเซอร์ไพรส์เป็นตอนหน้าเลยก็ได้ใครจะรู้
"ตอบสิ..ฮึก..เงียบทำไม?..บอกมาสิคิบอม..อ๊ะ..อื้อ"แล้วคนตัวเล็กก็หมดสิทธิ์ที่จะได้พูดหรือทำร้ายร่างกายคิบอม เพราะคนตัวสูงปิดปากคนตรงหน้าด้วยจูบบบบบ
เรียวลิ้นตวัดไล้เลียกลีบปากนิ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแทรกเข้าไปชิมความหวานอย่างไม่รู้จักพอ น้ำตาล หรือมาร์ชเมลโล่ ที่ว่าหวานแล้ว ยังหอมหวานไม่เท่ากับคนตรงหน้านี้เลย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ขอโทษ" คิบอมกระซิบบอกทันทีที่ผละริมฝีปากตนเองออกมาจากริมฝีปากที่หอมหวาน ยั่วยวน ชวนให้หลงใหล
...เพี๊ยะ...เพี๊ยะ... ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาได้รูป อย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นที่แก้มพองๆของร่างสูง ตบเสร็จดงแฮก็ไม่อยู่รอให้คิบอมชำระความคืนหรอก เดินเลี่ยงออกจากห้องนั้นไปทันที
~Don't Don โมดึนเกทนเซซัง วอนอาเนคันชินนอ What is your mind...~
"ครับ...ว่าไงนะฮะ....ตอนนี้แม่อยู่ไหนฮะ?...ผมจะไปเดี๋ยวนี้ฮะ"พูดจบคิบอมเร่งวางโทรศัพท์และรีบออกจากบ้านไปทันที สร้างความงงงันแก่คนที่พบเห็นยิ่งนักโดยเฉพาะคนที่ขี้สงสัยเรื่องชาวบ้านอย่างฮีซอล
+-+-+-+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ดงแฮปึงปังเข้ามาในห้องอย่างไม่สบอารมณ์ 2 ครั้งแล้วที่หมอนี่ใช้กำลังกับเค้า แต่น่าแปลกใจที่เค้ากลับไม่รู้สึกโกรธเท่าที่ควร หากเป็นดงแฮคนเดิม คงจะอาละวาดบ้านแตกไปแล้ว แต่ครั้งนี้กลับไม่ ลีดงแฮแค่ตบหน้าคิมคิบอม และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมกัน?
....ปังๆๆๆๆๆๆ...... เสียงรัวมือที่ประตูแบบนี้มีคนเดียวในบ้านที่เคาะประตูแบบนี้
"เข้ามาสิฮะพี่ซอล...ประตูไม่ได้ล็อคฮะ"ร่างบางที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมาตะโกนบอกพี่ชายคนสวย
"ด๊อง...ทะเลาะอะไรกับบอมอีกห๊ะ?"ฮีซอลพูดอย่างไม่เข้าใจ ก็อิเจ๊ไม่เข้าใจจริงๆนี่นา ทะเลาะกันอยู่ได้ เรื่องไร้สาระยังเก็บมาทะเลาะกันได้
"เอ่อ...หมอนั่นบอกพี่หรอฮะ?"ดงแฮเงยหน้าขึ้นถามอย่างกระตือรือร้น กลัวนักว่าคิบอมจะพูดเรื่องนั้นออกไป
"ป่าวนี่..มีอะไรกันฮึ?"ฮีซอลขมวดคิ้วอย่างสงสัยเต็มที่
"ก็..เอ่อ...."
"ด๊อง...พี่รู้นะว่าพวกนายมีเรื่องกันทุกวันนั่นแหละ...พี่ถามอะไรหน่อยสิ...นายรู้สึกยังไงกับบอมฮึ?...ถ้าไม่รักก็บอกเค้าไป...อย่าให้บอมต้องเจ็บกับรักที่ไม่มีที่ไม่มีทางสมหวังแบบนี้..."ฮีซอลร่ายยาวเป็นชุดทำเอาดงแฮอึ้ง
"พะ..พี่ซอลรู้..."
"ใช่...ความรู้สึกพวกนาย...พี่รู้หมดแหละ"
"ผมไม่รู้พี่..ผมไม่มั่นใจว่าผมรักเค้ารึเปล่า?..แต่เวลาอยู่ใหล้กับคิบอมผมรู้สึกดีมากๆเลย..ผมรู้สึกห่วงเค้าก็จริงแต่...ผมก็บอกไม่ได้จริงๆ..ผมไม่มั่นใจในตัวเองหรอกพี่"พูดจบดงแฮก็เงียบ นั่งก้มหน้าหลบตาพี่ชายสุดสวย
"ด๊องงั้น...พี่พูดอะไรนิดนะ...นายหน่ะรีบรู้ใจตัวเองซักทีเถอะ...ไม่งั้นคนที่เจ็บคือบอมนะ...นายหน่ะจะทำให้บอมเจ็บไปอีกนาน...เพราะงั้นทบทวนใจตัวเองให้ดีๆ...นายคงไม่อยากให้บอมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่านี้ใช่มั้ย?" ฮีซอลพูดยาวๆ ดงแฮพยักหน้าเข้าใจ
"คิดดูดีๆล่ะ...ทบทวนใจให้ดีๆ...อย่าให้ใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้อีกเลย"เจ้าพี่ฮีซอลตรัสจบก็เสด็จจากห้องน้องชายทันที
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"คิบอม...ทางนี้"เสียงหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยเรียกเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุกหรู ในใจกลางกรุงโซล
"แม่...มาที่นี่ทำไม?..ถ้าใครมาเห็นเข้าจะไม่ปลอดภัยนะครับ"เด็กหนุ่มเอ่ยตอบแม่เป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
"ฮึ...แกกลัวแม่ไม่ปลอดภัยหรือแกกลัวแม่จะรู้ว่าแกไม่ได้ตามหาคนที่ฆ่าพ่อแกอยู่กันแน่ฮึ?"หญิงสาวเริ่มพูดเป็นภาษาเกาหลีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก อุตส่าห์บินมาหาลูกชายที่นี่ แต่ดูเจ้าลูกชายมันพูดกับแม่สิ
"แม่ฮะ..ผมห่วงแม่จริงๆนะครับ"เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อน
"โอเค..แม่จะเชื่อแก..แล้วนี่ได้ข่าวว่าแกไม่ยอมไปเดทกะหนูเจสสิก้าเหรอ?.."
"เธอบอกแม่หรอฮะ?"ร่างสูงถามด้วยสีหน้าโคตรสงสัย
"ใช่..และหนูเจสเธอก็บอกว่า...แกชอบผู้ชายที่ชื่อดงแฮงั้นหรอ?"แม่ของคิบอมยังคงซักลูกชายต่อไปจนคิบอมทำท่าเซ็งๆ
"ใช่ครับ..ผมรักเค้า...และรักมากด้วย...ผมบอกแม่ไว้ตรงนี้เลยนะฮะว่ายังไงผมก็ไม่มีทางคบกับเจสสิก้า...ผู้หญิงร้ายกาจแบบนั้นผมรักไม่ลงหรอกครับ"
"แกกล้าพูดหยั่งงี้หรอบอม?...หนูเจสน่ะรักแกมากนะรู้มั้ย?..ถ้าเธอมาได้ยินที่แกพูดเธอจะรู้สึกยังไงฮึ?"
"แม่น่าจะไปถามเธอนะฮะ...เพราะผมพูดไปแล้ว...ต่อหน้าเธอและคนที่ผมรัก"คิบอมพูดอย่างไม่เกรงใจแม่
"คิมคิบอม!!!!!!!...แกนี่นะ"
"เลิกพูดเถอะครับ...ผมพาแม่ไปหาที่พักดีกว่า"พูดจบคิบอมก็เรียกพนักงานเช็คบิลแล้วพาแม่ตนเองไปพักที่โรงแรมสุดหรูแถวๆบ้านดงแฮ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คิบอมเดินมาที่บ้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยสุดๆ...แต่กลับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอร่างบางที่แสนจะรักนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา คิบอมจึงยิ้มออกมาได้
"คิบอม...คิบอม....ชั้นขอโทษ"จู่ๆคนตัวเล็กก็ละเมอออกมาทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับยิ้มออกมาได้
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เหอๆ จบไปแว้ว
คราวนี้คนแต่งมาลงเองเลย
ไม่รู้จะถูกใจกันอ๊ะป่าว
ขอบอกว่าใครที่รอฉากนั้นอยู่
อีกไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ
อาจมีเซอร์ไพรส์เป็นตอนหน้าเลยก็ได้ใครจะรู้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น